Credits
นับเป็นเวลาหนึ่งเดือนแล้วตั้งแต่เหตุการณ์ฝันร้ายเริ่มต้นขึ้น…
SCP ทุกตัวหลุดออกมายังโลกภายนอก สถาบัน SCP ถูกทำลายล้างจนสิ้นซาก ประเทศต่างๆพยายามควบคุมสถานการณ์ แต่ก็ล้มเหลว มนุษยชาติได้ล่มสลาย เมืองทั้งเมืองกลายเป็นซากปรักหักพัง ทุกซอกมุมของโลกถูกย้อมไปด้วยเลือดและกลิ่นคาวศพ เหลือเพียงซากของสิ่งปลูกสร้างที่พังทลายลงมาและเสียงลมหายใจที่หอบกระชั้นของผู้รอดชีวิตเพียงหยิบมือเดียว
ผมเป็นหนึ่งในนั้น นักวิจัยกระจอกๆคนหนึ่งที่ไร้ซึ่งทักษะในการต่อสู้ ไม่มีความสามารถพิเศษ ไม่ใช่พระเอกในนิยายที่สามารถล้ม SCP ได้ด้วยมือเปล่า ผมก็แค่ แค่พยายามมีชีวิตรอด
ในซากเมืองร้างแห่งหนึ่ง ผมซ่อนตัวอยู่ภายในอาคารพังๆ เฝ้ามอง SCP ตัวนั้นที่ยืนตระหง่านอยู่ใกล้ๆกับแหล่งอาหารที่ผมต้องการจะไปเอา มันเป็นเงาดำทะมึน มีดวงตาเปล่งแสงสีแดง ฉับพลันมันหันขวับมามองรอบๆแล้วค่อยๆเดินออกไป ผมหยุดหายใจอยู่นานก่อนจะขยับตัวอย่างระมัดระวัง ค่อยๆย่องเข้าไปหาอาหาร คว้าขวดน้ำสะอาดและข้าวของจำเป็น แต่แล้ว—
เสียงลมหายใจดังมาจากข้างหลัง ผมหันขวับไปมองทันที หัวใจเต้นระรัวเหมือนกลองศึก
มันยืนอยู่ตรงนั้น SCP ตนนั้นจ้องมองผมด้วยแววตาบ้าคลั่ง ราวกับเวลาถูกหยุดลง เราสบตากันอยู่ประมาณห้าวินาทีและทันใดนั้น!
ตู้มม!
เพียงเสี้ยววินาทีที่มันพุ่งเข้ามา ผมกระโจนหลบอย่างฉิวเฉียด หัวใจเต้นกระหน่ำ สองขารีบพาผมออกจากที่นั่นราวกับกวางที่ถูกเสือล่า SCP คำรามลั่นและพุ่งตามมา เสียงฝีเท้าของมันหนักแน่นกระทบกับพื้นถนนจนสั่นสะเทือน ผมรีบมุดเข้าป่า ใช้ความมืดและใบไม้หนาทึบพลางตัว มันหยุดเดิน กวาดตามองรอบๆ ก่อนจะค่อยๆ เดินจากไป ผมรอดแล้ว—
แต่อีกไม่นาน เสบียงของผมก็หมดลง
ผมต้องเสี่ยงเข้าไปในเมืองอีกครั้งเพื่อหาอาหาร คราบเลือดแห้งกรังและกลิ่นเน่าเหม็นยังคงอบอวลอยู่ในอากาศ อาคารพังพินาศจนดูไม่เหมือนที่พักพิงของมนุษย์อีกต่อไป ขณะที่กำลังค้นหาของกิน ผมสะดุดตาเข้ากับบางสิ่ง
ปลากระป๋อง !
ผมหยิบมันขึ้นมา รีบแกะกินอย่างไม่ลังเล น้ำตาแทบไหลด้วยความโล่งใจ แต่แล้ว—
ตุบ!
เสียงบางอย่างดังขึ้นจากด้านหลัง
"ใคร!?" ผมรีบชักขวานขึ้นมาตั้งท่าระวังตัว
เงาร่างหนึ่งก้าวออกจากมุมตึก มันเป็นชายในชุดทหารสีเขียว มือข้างหนึ่งถือดาบ และบนหัวของเขา มีหัวโขนยักษ์สวมอยู่ สัญชาตญาณบอกให้ผมถอยหลังช้าๆ แต่สายตาผมก็เหลือบไปเห็นรอยเลือดเปรอะเปื้อนบนใบดาบและชุดทหารของเขา
นะ..นี่มัน SCP-903-TH?
ปัง!
เสียงปืนดังขึ้นจากด้านหลัง ชายหัวโขนล้มลงไปกับพื้น แต่กลับคำรามลั่นและลุกขึ้นยืนอีกครั้ง ผมหันขวับไปมองต้นเสียง เห็นหญิงสาวในชุดทหารยืนอยู่ ปืนพกในมือของเธอยังมีควันจางๆ ลอยออกมา
"วิ่งเร็ว!" เธอกระชากแขนผมให้วิ่งไปด้วยกัน
เธอชื่อธารา อดีตนักวิจัยของสถาบัน SCP และเป็นผู้รอดชีวิตอีกคนหนึ่ง ผมรู้สึกแปลกใจและดีใจที่ได้พบมนุษย์คนอื่นอีกครั้ง เราตัดสินใจร่วมมือกัน เอาชีวิตรอดในโลกที่เต็มไปด้วยพวก SCP
ผมคิดว่าความโชคร้ายของผมอาจจะจบลงแล้ว
แต่ไม่—
หนึ่งอาทิตย์ต่อมา ขณะกำลังค้นหาเสบียงในเมืองร้าง ธาราถูกโจมตีโดย SCP-903-TH เธอถูกฟันด้วยดาบ ก่อนที่ผมจะทันช่วยเหลือ ร่างของเธอก็ล้มลง เลือดสีแดงฉานไหลรินลงสู่พื้น
ผมหยุดนิ่ง หัวใจแทบแตกสลาย
เธอตายแล้ว…
"แก!!!" ผมตะโกนออกมาด้วยความแค้นสุดขีด
ไม่มีความกลัวอีกต่อไป ผมเหวี่ยงขวานเข้าใส่ศัตรูสุดกำลัง แต่ทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็ว เพดานพังทลายลงมา SCP-903-TH ถูกฝังไว้ใต้ซากปรักหักพัง ผมเองก็บาดเจ็บสาหัส ดาบของมันเสียบเข้าที่หน้าท้อง ความหนาวเย็นแผ่ซ่านไปทั่วร่าง ท้องฟ้าข้างบนเปลี่ยนเป็นสีดำ เมฆครึ้ม ฝนเริ่มตก…
สติผมหายไปพร้อมกับความมืด
"เขาตื่นแล้ว!"
เสียงผู้หญิงดังขึ้น ผมค่อยๆ ลืมตาขึ้น ภาพพร่ามัวก่อนจะเริ่มชัดขึ้นเรื่อยๆ ผมมองไปรอบๆ พบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงสีขาวสะอาดตา ห้องนี้เป็นสีครีม มีกลิ่นแอลกอฮอล์และยาฆ่าเชื้อจางๆ
มีชายหญิงในชุดนักวิจัยยืนอยู่ปลายเตียง พวกเขามีตราสถาบัน SCP ติดอยู่ที่อกเสื้อ
"ที่นี่คือ… ห้องพยาบาลของ SCP?" ผมถาม
"ถูกต้อง" ชายคนนั้นตอบเรียบๆ
"เดี๋ยวนะ… SCP ล่มสลายไปแล้วนี่ ผมตายไปแล้วด้วย ทำไมผมมาอยู่ที่นี่? นี่มัน… โลกหลังความตายเหรอ?"
พวกเขาสบตากันเล็กน้อย ก่อนชายคนนั้นจะหยิบแฟ้มเอกสารขึ้นมาเปิดดู
"ไม่ใช่หรอก มอนเต… นายกำลังฝันอยู่ต่างหาก ทุกอย่างที่เกิดขึ้น… มันเป็นผลกระทบจาก SCP-092-TH"
ผมหายใจสะดุดไปชั่วขณะ ใช่แล้วล่ะ ก่อนหน้านี้ผมอาสาทดลอง SCP-092-TH ไอ้ไม้ขีดที่ต้องจุดพร้อมกัน 20 ก้าน และหลังจากนั้นผมก็ฝัน
โลกไม่ได้ล่มสลาย SCP ไม่ได้หลุดออกมา ทุกอย่างเป็นเพียงแค่ความฝันที่เหมือนจริง แต่ธารา เธอไม่ใช่เพียงแค่ความฝัน เธอยืนอยู่ตรงนั้น ในชุดนักวิจัยสีขาว
"ธารา…?" ผมพึมพำ
เธอยิ้มบางๆ และหยิบเครื่องบันทึกเสียงขึ้นมา "ใช่ ฉันชื่อธารา เล่าความฝันของนายให้ฟังหน่อยสิ"