สุดท้ายแล้วมันเป็นผลกระทบแบบมีม
มันเริ่มจากที่ ดร.แวงค์ถูกเตะออกจากองค์กรณ์ ฉันเริ่มทำงานกับดร.แวงค์ 5 ปี หลังจากที่ฉันได้ปริญญาและถูกจ้างเพราะ cum laude ของฉันและอะไรประมาณนั้น เขาเป็นคนที่มีเสน่ห์ มีอารณ์ขันแต่ไม่เคยโกรธ ตั้งใจทำงานมากๆ แล้วมันก็เป็นแบบนั้นไปเรื่อยๆ จนกระทั่ง…. อะไรนะ สิบ? หรือยี่สิบปีก่อน?
เขาอ้างว่าเขาอยู่ใต้ผลกระทบของหินที่อยู่ใต้โต๊ะของเขา หินที่ทำให้ผู้คนศูนย์เสียความสนใจในการทำงาน ศูนย์เสียกำลังใจในการประดิษฐ์ หินผัดวันประกันพรุ่ง ฉันและแม็คกี้คิดว่ามันเป็นเรื่องตลก มันไม่ใช่ครั้งแรกที่ดร.แวงค์สร้าง SCP ที่ไม่มีตัวตนอยู่จริงมาหลอกพวกเรา เราไม่ได้ศึกษาอะไรมันเลย ในที่สุด คุณจะทำอะไรกับเรื่องตลกที่ไม่มีตัวอยู่จริงกันล่ะ มุกก็ถูกลืมไป เหมือนกับหินนั่น หลังจากนั้นไม่กี่วัน ฉันก็จำหินนั้นไม่ได้จนกระทั่งหลายปีหลังจากนั้น
ดร.แวงค์เริ่มจะทำความผิดอย่างที่เขาไม่เคยทำ วางหนังสือผิดบ้าง ทำบีกเกอร์คว่ำบ้าง ทุกอย่างถูกอธิบายอย่างขอไปทีว่าเขาแก่แล้ว แล้วมันก็มีงานรายงานที่ทำอย่างรีบๆ ไม่เข้าการประชุม แล้วงานก็ไม่ค่อยทำ อำนาจของเขาถูกถอน ถูกลดขั้น แต่ก็ไม่มีใครคิดที่จะถามหาเหตุผลเลย ฉันพยายามที่จะไม่ให้เขาถูกไล่ออก สุดท้ายแล้วเขาเป็นเมนเทอร์และนักวิจัยที่น่าเคารพที่ฉันรู้จักในตอนแรก แต่แม้จะทำอย่างไร ฉันก็ไม่สามารถโน้มน้าว O5 ให้เขาอยู่ต่อได้
เขาก็ไม่สนใจเลยแม้ที่กระทั่งที่จะเก็บของในออฟฟิศ เขาแค่ปล่อยมันไว้แบบนั้นและโน้ตที่เขียนไว้บนประตูว่า “สำหรับคนต่อไป” ของของเขาถูกส่งไปในระหว่างองค์กรณ์ ฉันจำไม่ได้แล้วว่าส่วนมากไปอยู่ไหน แต่ฉันรู้ว่า O5 คงจะเฝ้ามองของทุกอย่างที่เขาทิ้งไว้เหมือน อย่างที่พวกเขาทำเมื่อ ดร.แกนซ์ตาย ฉันเยี่ยมดร.แวงค์อย่างเรื่อยๆ และก็ยังคงทำงานในองค์กรณ์ต่อไป แต่จิตใจของฉันไม่ได้อยู่ที่นั้นหลังจากที่ดร.แวงค์ออกไป
นักวิจัยคนใหม่ ในขณะที่ค้นสำภาระของดร.แวงค์ ก็เจอหินที่ถูกลืม ความจริงมันก็เป็น SCP ถึงแม้ว่ะจะไม่มีเลขวัตถุหรือระดับก็ตาม นักวิจัยที่ไร้ซึ่งความสามารถไม่พบความผิดปกติอะไรแล้วก็ทิ้งมันไป องค์กรณ์ก็ดำเนินต่อไปกับเรื่องที่สำคัญกว่า สุดท้ายแล้วใครจะสนใจกับหินซอมซ่อที่มีใบรายงานแค่สี่บรรทัดกัน
ไม่นานปัญหาเล็กๆ มันก็เริ่มเกิดขึ้น การส่งของที่ควรจะมาภายใน 1 อาทิตย์ก็ใช้เวลาครึ่งเดือนเพราะการบินลดลง ตอนหนึ่งของโชว์ถูกดีเลย์เป็นหลายเดือนเพราะบุคลากรไม่เพียงพอ ทางด่วนที่วางแผนสร้างเสร็จภายในหกโดนเดือนถูกลากยาวมาเป็นหลายปี แต่ก็ไม่มีใครสังเกตมัน มันก็ปกติอยู่แล้ว ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น มนุษย์คนไหนที่ไม่เคยทำอะไรผิดบ้าง คนเรามันผิดพลาดกันได้ พวกมันก็ไม่ใช่ปัญหาใหญ่อยู่แล้ว
ไม่กี่ปีก่อนฉันจะเกษียณ ฉันรู้มาว่าองค์กรณ์ได้เก็บหินดั้งเดิมรวมทั้งหินก็อปปี้อีกหลายก้อนจากกลุ่มลับสุดโต่ง กลุ่มนั้นค้นพบมันหลังจากการกำจัดอย่างลวกๆ ค้นพบความสามารถ และสร้างหินเป็นจำนวนมาก หลังจากนั้นก็ขายไปให้กลุ่มนักกิจกรรมอื่นๆ ที่แอบวางแผนจะแทรกหินพวกนี้ในสมัชชาสหประชาชาติ การประชุม G20 ทุกการประชุมขององค์กรณ์ที่สำคัญตั้งแต่ เอเปคถึงองค์การสนธิสัญญาแอตแลนติกเหนือ เครื่องบินลับบินเหนือเทศบาล เมืองเล็กเมืองน้อยด้วยเลเยอร์บางๆ ของการผัดวันประกันพรุ่งตั้งแต่แรกตอนดึกสงัด การพยายามที่จะทำให้ผู้เล่นระดับโลกอ่อนแอลงและโค่นล้มศัตรูของพวกเขา โลกก็ยังคงดำเนินต่อไป และมนุษยชาติก็ยังคงเกาะตัวเองไว้อยู่ได้ ผู้นำระดับโลกก็ยังคงรักษาสันติภาพแบบฝืนๆ กับพวกหัวรุนแรง และคนที่เคยเชื่อว่ามันทำให้เขาไปสู้ชัยชนะก็ผิดหวังอีกครั้ง มันไม่มีเหตุผลทันตา และในไม่ช้าพวกหัวรุนแรงก็หันหาทางอื่นที่จะโค่นล้มศัตรูของพวกเขา
เงาของหินก็ยังคงเหลืออยู่ แทรกซึมเข้าไปในมนุษย์ทุกชีวิต ผลกระทบที่ไม่มีใครคาดการณ์ถึง
ผู้คนต่างๆ ก็บ่นเกี่ยวกับการอู้งาน แต่ก็ไม่มีใครที่กระตือรือร้นพอที่จะต่อต้านมัน มันก็โทษคนอื่นได้ มีเวลาอื่นที่จะทำอยู่อีกตลอด บิลใช้เวลาเป็นปีในการส่ง ตึกใช้เวลาทศวรรษในการสร้างแต่ก็ไม่มีใครสนใจพอที่จะแก้ไขปัญหาเหล่านั้น แล้วกลุ่มนักกิจกรรมก็แตกแยกเพราะไม่สนใจพอ สหภาพแรงงานก็สลายหายไปเพราะไม่มีใครอยากที่จะสู้เพื่อสิทธิ สมาชิกสภาก็ยังมีการเลือกตั้งแต่มันไม่มีบิลที่จะส่ง ปัญหาที่จะโต้ ความขัดแย้งที่ต้องแก้ สงครามจบเพราะทั้งสองฝ่ายสูญเสียแรงผลักดันและความรักชาติที่ทำให้อยู่ตรงนั้นได้ คณะกรรมาธิการ O5 พยายามที่จะหลีกเลี่ยงการะกระจายตัวของปรากฏการณ์นี้ เพื่อเริ่มที่จะกู้เพื่อให้มนุษย์ต่อสู้และกลับมาอยู่ที่เดิม แต่ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหนเจ้าหน้าที่และนักวิจัยของเราก็แค่ยืดเวลาออกไปเป็นปี
พวกเราไม่ได้ศูนย์พันธุ์ พวกเราแค่ศูนย์เสียความมุ่งมั่นในการพัฒนา
ทุกคนก็แค่… ไม่สนใจ ล่ะมั้ง ชีวิตมันดีอยู่แล้ว ทำไมต้องเปลี่ยนด้วยล่ะ?
มันก็มีคราวหน้าอยู่เสมอ
