โน้ต: นิยายนี่มีเนื้อหาอ้างอิงมาจาก SCP-1440 และจะดีกว่าถ้าได้อ่านหลังจากอ่านเรื่องนั้นแล้ว
ชายชราลืมตาตื่นขึ้นและความล้มเหลวของเขาก็เข้าท่วมท้นจิตใจอีกครั้ง ฐานของสถาบันที่ถูกทำลายก็เป็นแค่อีกหยาดน้ำในทะเลแห่งความรู้สึกผิด บางครั้ง, เขาก็ไม่รู้ว่าสิ่งใดกันที่ทำให้เขายังคงล่องลอยอยู่, สิ่งใดกันที่หยุดเขาจากการจมลงสู่ห้วงของความสิ้นหวังและความบ้าคลั่ง, จากการเพียงแค่หยุดใส่ใจเกี่ยวกับเผ่าพันธุ์ที่เขาสามารถทำลายได้อย่างง่ายดาย บางทีมันอาจจะไม่มีอะไรมากกว่าไปกว่าความโกรธแค้นที่แสนธรรมดา, ความทรงจำที่ใกล้จะตายของการต่อต้านผู้ทรมานของเขา มันไม่ได้สำคัญนัก
ทะเลทรายที่เขายืนอยู่นั้นโดดเดี่ยว,อ้างว้าง,และด้วยเหตุนั้นเขาจึงยินดี ในที่นี่,อันตรายที่เขาทำได้นั้นน้อยนิด เขาเริ่มออกเดินไปสู่เทือกเขาที่ห่างไกล, ถูกผลักดันโดยการบังคับที่เขาเรียนรู้เมื่อนานมาแล้วว่าไม่อาจต้านทานมันได้ ครั้งหนึ่ง, เขาเคยโยนตัวเองลงสู่ร่องเหว ลงสู่แม่น้ำ ลงสู่ทะเล หวังว่าพลังแห่งธรรมชาติจะทำให่เขาไม่สามารถสร้างความเสียหายได้อีกต่อไป, แต่เหล่าพี่น้องแข็งแกร่งยิ่งกว่าพวกมัน เขาอาจจะเอนกายลงใต้พื้นแผ่นดิน, คิดว่าในที่สุดเขาก็จะได้พักผ่อนภายใต้ความมืดมิด,เพียงแค่ว่าเมื่อกระพริบตาเขาจะพบว่าตนอยู่บนโลกเบื้องบนอีกครั้ง, คอยมุ่งเดินทางสู่มนุษยชาติราวกับพาหะแห่งโรคร้าย เหล่าพี่น้องนั้นไม่ใช่สิ่งใดเลยนอกจากพวกดื้อด้านไม่ลดละ
ขณะที่ทรายอ่อนๆของทะเลทรายถูกบดขยี้ภายใต้ฝ่าเท้าของเขา, เขาก็จำได้ถึงเกมไพ่ที่ถูกสาปสามคราที่นำเขาไปสู่สิ่งทั้งหมดนี้ สู่ความโง่เขลาทั้งสามที่ปิดผนึกชะตาของเขา
หนึ่งนั้นมาด้วยเกม: เขานั้นไม่ควรท้าทายพวกมัน, เขาควรจะรู้ดีกว่านั้น แต่ตอนนั้นเขายังเด็ก, และเต็มไปด้วยความยโส, และมีสิ่งมากมายให้สูญเสีย เขานั้นยังคงหนุ่มแน่นในยามที่เขาตายจากสงครามที่ไร้ความหมาย, และพบตัวเองอยู่ในโถงที่มืดมิดของเหล่าพี่น้อง รอบตัวเขา, สหายรวมศึกของเขาเดินอย่างเงียบงันไปสู่แสงสว่างที่อยู่ห่างไกล, ไม่แม้แต่จะชำเรืองมองไปยังร่างผอมแห้งทั้งสามที่เปิดเผยทางแก่พวกเขา แต่ไม่ใช่กับเขา เขาไม่สามารถยอมรับชะตากรรมนี่ได้ เขายังมีภารยาที่เยาว์วัย,งดงาม,มีฟาร์มที่กำลังรุ่งโรจน์ เขาไม่สามาถสูญเสียมันไปได้ และจะไม่ยอมสูญเสีย, เขาคิดว่าคนอื่นๆนั้นโง่เง่า,อ่อนแอ,ที่ยอมรับการตายเช่นนี้ ด้วยความทนง, เขาท้าทายผู้นำทาง, และปฏิเสธที่จะก้าวเดินต่อจนกว่าจะได้สิทธิ์ในการสู้ เขาได้รับสิทธิ์นั้น,และเขาก็ชนะ เขาชนะมากเกินไป
สองนั้นมาด้วยความโลภของเขา: เหล่าพี่น้องไม่มีทางรู้เลยว่าเขานั้นเก่งกาจแค่ไหน เขาใช้ไพ่ทุกใบ, ทำลายทุกกลเม็ด ขโมยชีวิตจากเงื่อมมือของตายด้วยเล่เหลี่ยมและทักษะ เหล่าพี่น้องนั้นไม่พอใจ, แต่ก็ยอมรับความพ่ายแพ้ของพวกตน, และเผยประตูสู่โลกแห่งคนเป็นให้เขาเห็น เมื่อเขายืนอยู่ ณ ทางออก, จู่ๆเขาก็คิดขึ้นว่า, เขาจะหยุดตรงนี้ทำไม? เขาเป็นนักเล่นไพ่ที่เก่งที่สุดที่เคยมีมา, เขาสามารถครอบครองมันได้ทุกอย่าง!! ทำไมต้องพอใจแค่ชีวิต เมื่อเขาสามารถได้ทั้ง ความรุ่งโรจน์, พลัง,ความเป็นอมตะ! เขาหันกลับและนั่งลงบนโต๊ะ “ขอลงหมดหน้าตัก” เขากล่าว และเขาก็ชนะอีกครั้งและอีกครั้งและอีกครั้ง เหล่าพี่น้องเริ่มโกรธา, แต่ก็ยังคง,ยอมรับความพ่ายแพ้ของพวกตนได้ เขาได้รับสามรางวัลจากพวกนั้น: ถ้วยแก้วล,สำรับไพ่,และถุงหนัง พวกมันเป็นสมบัติล้ำค่าของเหล่าพี่น้อง,และพวกมันก็เสนอสิ่งมากมายให้เขาหากเขาเพียงแค่มอบมันกลับมา: ความร่ำรวย ,และโชคลาภ,และสุขภาพ,และความรุ่งโรจน์, แต่เขาอยากทำให้พวกมันอับอาย, ทำให้ความตายหมอบกราบต่อหน้าเขา ดังนั้นเขาจึงเอาสมบัติทั้งสามและปล่อยให้เหล่าพี่น้องเดือดพล่านด้วยความโกรธ เขาจะต้องชดใช้ความโอหังของเขา
สามนั้นมาจากความสิ้นเปลือง: รางวัลนั้นเป็นสิ่งของที่มีพลังมหาศาล, เพราะพวกมันสามารถป้องกันเหล่าพี่น้องได้: แก้วของคนแรกนั้นใส่น้ำอมฤตแห่งชีวิตไว้, และเพียงแค่หยดเดียวของมันก็ขับไล่เขาได้, ช่วยกระทั้งชายผู้ป่วยหนักที่สุดจากเงื่อมมือของเขา ทุกครั้งที่เขาเห็นอนุมรณะซุ่มซ่อนอยู่หลังบ่าของผู้คน, เขาจะโปรยหยดน้ำใส่มัน, และคนแรกจะหลบหนีไป, สาบแช่งและถ่มถุย หยดเดียวนั้นดูเหมือนน้อยนิด,และแก้วก็ใส่น้ำไว้มาก, ดังนั้นเขาจึงใช้มันอย่างไม่ระวัง เขาขับไล่คนแรก จากผู้ที่แก่เกินหรืออ่อนแอเกินกว่าจะมีชีวิต, จากผู้ที่เป็นของคนแรกโดยชอบธรรมและในที่สุด, แก้วก็แห้งเหือด เมื่อภรรยาของเขาเริ่มสูญเสียจากการเจ็บป่วย เขาก็ไม่มีน้ำเหลือพอสำหรับเธอ คนแรกก็เยาะเย้ยขณะที่เขาพาเธอไป
รางวัลของที่สองนั้นยิ่งใหญ่,เหมือนกับตัวของที่สองเอง ด้วยสำรับไพ่, เขาสามารถท้าทายอำนาจของคนที่สอง, กักขังพลังของมหามรณะ เมื่อสงครามเริ่มจะระอุ, เมื่อชายหนุ่มหันเข้าสู่กับพี่น้องของตน, เขาจะอยู่ที่นั้น, เพื่อท้าทายคนที่สอง, เพื่อเปลี่ยนกระแสของไฟและเหล็ก แต่ก็เหมือนกับน้ำแห่งชีวิต, สำรับไพ่แห่งชะตากรรมนั้นสูญเปล่า เขาใช้มันกับทุกการปะทะตามพรหมแดน, ทุกการถกเถียงทางวัฒนธรรม,ทุกการปฏิวัติที่กำลังเติบโต, และสำรับไพ่ก็เริ่มหมดพลังไปในทุกๆการใช้ แม้ว่ามันจะอยู่ได้นานกว่าน้ำ, แต่ในที่สุดคนที่สองก็ปฏิเสธที่จะฟังคำเรียกร้องของพวกเขา เขามองดูโลกร่วงลงสู่สงครามที่ยิ่งใหญ่เกินกว่าที่เขาจะจิตนการ, มองดูคนนับล้านตายอย่างเปล่าประโยชน์ในโคลนตม ,มองดูผู้บริสุทธิ์ทนทุกข์หลั่งเลือดและมอดไหม้, คนที่สองก็ขณะที่พาหัวเราะพวกเขาไป
รางวัลของที่สามนั้นยิ่งใหญ่ที่สุด ถุงหนังของสรรพมรณะ สามารถกักเก็บทุกสิ่งไว้ภายใน, กักเก็บกระทั้งภัยพิบัติที่ยิ่งใหญ่ที่สุด, หยุดกระทั้งพลังที่ชั่วร้ายที่สุดไม่ให้ปลดปล่อยความโกรธเกรี้ยวของมันลงสู่โลก ด้วยถุงหนัง, เขาเหนี่ยวรั้งโทสะของพายุ, ดับไฟที่อาจกลืนกินทั้งนคร, จับสัตว์ที่ผิดธรรมชาติและโหดร้ายที่สุด, ผู้ที่ต้นกำเนิดของมันไม่ได้มาจากโลกนี้ ถุงหนังทนทานที่สุดในสมบัติทั้งหมด,แต่มันก็เริ่มอ่อนแอเกินไป- ดูเหมือนมันจะไม่อาจจับกุมพลังที่ใหญ่ได้ตลอดไป เขาใช้ถุงหนังดังคนโง่เหมือนที่เขาใช้สมบัติชิ้นอื่น- เขาหยุดพายุที่เพียงแค่จะผ่านไป, คุมขังเพลิงที่อาจจะถูกยับยั้งได้ บาปของเขายิ่งใหญ่กว่าเพียงความสิ้นเปลือง, ท้ายที่สุด ถุงหนังยังคงเหลือการใช้ครั้งสุดท้าย, สามารถกักเก็บได้หนึ่งสิ่งเป็นอย่างสุดท้าย ในระหว่างการตามหาผู้ที่สามเขาได้มองเห็นพลังแห่งความมืดยิ่งใหญ่ขึ้นกว่าเดิม, มองเห็นชายและหญิงผู้กล้าหาญเหมือนกับสถาบันเหล่านั้นเสี่ยงชีวิตของตนเพื่อที่จะจัดเก็บพวกมัน อย่างไรก็ตาม,เขาจะไม่ใช้ครั้งสุดท้ายของถุงหนัง มันเป็นสิ่งเดียวที่เขาเหลืออยู่, ความหวังสุดท้ายของเขา เขารู้ทางเดียวที่จะบังคับให้คนที่สามปลดปล่อยเขาจากการทรมานชั่วนิรันดร์คือการจับมันไว้ในถุงหนัง, และบังคับให้มันและพี่น้องของมันปล่อยให้เขาตาย แต่สรรพมรณะนั้นไม่เคยปรากฏตัว, ท้ายที่สุด,ก็ไม่แม้แต่จะเยาะเย้ยเขา เมื่อพลังที่ไม่รู้ที่มารับตัวเหยื่อ,ก็มีความเงียบงันเท่านั้นที่ทักทายพวกเขา
เมื่อรางวัลนั้นหมดสิ้น, ความน่าสะพรึงที่แท้จริงของชะตากรรมของเขาก็ปรากฏ เหล่าพี่น้องก็ไม่กลัวเขาอีกต่อไป, และไม่ให้อภัยแก่ความโอหังของเขา, ความสิ้นเปลืองของเขา, ความเป็นเจ้าเหนือความตายของเขา พวกมันอยากให้เขาทรมาน, และความตายก็ดีมากเกินไปสำหรับเขา ดังนั้น,เขาจึงจะต้องนำความตายมาสู่ผู้อื่น- ถูกบังคับให้ตามหาคนที่สามตลอดไป, และต้องจ้องมองมนุษยชาติแตกสลายในเส้นทางของเขา คำสาปของเขา, เหมือนกับความเขลาของเขา, มันมีสามอย่าง- ไม่อาจจะตายได้,ต้องเฝ้าหาตลอดไป,ต้องทำลายตลอดไป
เทือกเขาใกล้เข้ามาเรื่อยๆและเรื่อยๆ, และชายชราก็ปล่อยให้ตนเองพักสักครู่ แรงผลักดัรของเขาสามารถควบคุมได้, แม้จะเป็นเพียงช่วงเวลาสั้นๆ เขานั่งลงบนพื้นทรายและหันมองขึ้นยังด้านบน, ไปยังดวงดาว ในท้องฟ้าสีคราม,ณ ยามเช้าตรู่, มีไม่มากที่ยังคงส่องแสง, แต่พวกมันส่องประกายเจิดจ้าและเด่นชัด เมื่อมองไปยังพวกมัน, ชายชราก็จำได้ว่าทำไมเขาถึงยังผยุงหัวเขาไว้เหนือน้ำ บางทีนี้อาจจะเป็นความโง่เขลาที่สุดของเขา, แต่มันเป็นหนึ่งสิ่งที่เขาเต็มใจ โลกนั้นสวยงามเกินกว่าที่เขาจะปล่อยให้มันถูกทำลายโดยไม่ต่อสู้, และมนุษยชาติควรได้รับสิ่งที่ดีกว่าการสูญสลายจากความผิดพลาดของชายชราผู้โง่เขลา เขาไม่อาจหยุดตัวเองจากการทำร้ายพวกเขา, แต่เขาสามารถมอบสิ่งหนึ่งให้ได้- ความหวังของเขา เขาจะหยุดตัวเอง, แม้ราคาจะเป็นการถูกลืม