ในโลกใบนี้ ที่หมู่เมฆไม่สามารถครอบคลุมความเจิดจรัสของท้องฟ้าได้ สายฝนตกลงมาอย่างไร้การควบคุม ประดุจดั่งความโศกที่ไร้เสียงขับขาน เกล็ดหิมะโปรยปรายเป็นปุยนุ่ม ปกคลุมโลกให้ขาวพิสุทธิ์จวบจนถึงฤดูใบไม้ผลิ สายลมพัดแผ่ว อ่อนโยนเกินกว่าจะแปรเปลี่ยนเป็นพายุ
ดร.ไอซ์เบิร์กมอบดอกกุหลาบไร้หนามหนึ่งดอกแก่เมนเทอร์ของเขาในวันวาเลนไทน์พร้อมคำสารภาพความรู้สึกของเขา เขายอมรับว่า ถ้าหากเขาหยุดอยู่แค่นี้ เขาจะตัองเมินเฉยและไม่แยแสที่จะรับมือกับงานของเขา เหมือนกับที่เมนเทอร์ของเขาได้ทำลงไป หากเขาถูกปฏิเสธ เขาคงต้องขอย้ายออกและเก็บซ่อนเรื่องราวทั้งหมดนี่ไว้เบื้องหลังพวกเขาทั้งคู่
“ฉันจะคบกับนาย ให้เราทั้งคู่กลายเป็นฟันเฟืองในเครื่องจักรเครื่องนี้”
เห็นได้ชัดว่าที่ดร.เกียร์ยอมรับข้อเสนอนั้นจากตรรกะหรือไม่ก็ตัวเลือกที่ทรงประสิทธิภาพในสถานการณ์นั้นๆ ไอซ์เบิร์กอยากจะยิ้ม แต่ทำเพียงพยักหน้ารับเท่านั้น เย็นวันนั้น ดร.เกียร์มอบกล่องช็อกโกแล็ตเป็นของขวัญให้กับแฟนคนใหม่หมาดๆ และป้อนช็อกโกแล็ตให้เขาหนึ่งชิ้นต่อทุกๆสองนาทีอย่างเที่ยงตรง
ปีแรกที่คบกันเป็นไปอย่างยากลำบาก หนึ่งเดือนเต็มๆที่ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงคืบหน้าไปได้ด้วยจูบอรุณสวัสดิ์ที่ดร.ไอซ์เบิร์กเป็นคนเริ่ม ดร.เกียร์ไม่มีการตอบสนอง แต่ก็ไม่ได้ถอยห่าง และด้วยความไม่พอใจ ดร.ไอซ์เบิร์กพยายามจุดไฟหึงหวงโดยการจีบผู้หญิงมากหน้าหลายตาอยู่นานนับเดือน ดร.เกียร์ก็ยังคงไม่พูดอะไร นอกจากข้อเสนอให้ยุติความสัมพันธ์หากไอซ์เบิร์กไม่ได้รู้สึกสนใจมากไปกว่านี้
เมื่อครบรอบหนึ่งปีที่คบกัน ดร.เกียร์ผู้มาสายไปห้านาทีนำแจกันที่มีกุหลาบสดตัดใหม่ไปวางไว้บนโต๊ะของแฟนเขา ก่อนการทำงานเอกสารในช่วงเช้า
ดร.ไอซ์เบิร์กลืมไปซะสนิท รู้สึกเขินอาย เขายกเลิกมื้อเที่ยงเพื่อไปซื้อของ แล้วเย็นวันนั้น เขาก็มอบกล่องช็อกโกแล็ตให้กับดร.เกียร์
“ผมขอโทษ ผมหาของที่ดีกว่านี้ไม่ได้แล้ว- งานมันเอาเวลาผมไปหมดเลย จนผมลืมว่าวันนี้มันวัน-"
ดร.เกียร์เพียงแค่พยักหน้า แล้วอ้าปากรออยากคาดหวัง
คืนนั้นพวกเขาดื่มไวน์ด้วยกัน เกียร์เชิญไอซ์เบิร์กไปที่ห้องนอนของเขา แล้วพวกเขาก็มีเซ็กส์กันบนเตียงนั่น แสงอาทิตย์ส่องอาบร่างของทั้งสองที่หลับไหลอยู่บนแผ่นอกของกันและกัน ไม่ต่างอะไรจากคู่รักคู่อื่นในเช้าหลังวันวาเลนไทน์
ปีที่สองง่ายกว่านั้นมาก ดร.ไอซ์เบิร์กเลิกพยายามหาวิธีรับเอาปฏิกิริยาตอบรับจากดร.เกียร์ เขาเรียนรู้ที่จะทำความเข้าใจอารมณ์ความรู้สึกของแฟนเขาแทน มันปรากฏอยู่ในรูปของของว่างระหว่างการทำงานอันแสนหนักหน่วง นั่นคือมัฟฟินจานเล็กบนโต๊ะตอนเช้า และกาแฟสดในตอนเที่ยง
ทุกๆปีถัดไปหลังจากนั้นเป็นเวลาหกปี เกียร์มอบกุหลาบให้ไอซ์เบิร์กในเช้าวันวาเลนไทน์ ส่วนไอซ์เบิร์กก็มอบช็อกโกแลตในตอนเย็นวันนั้น แล้วทั้งคู่จึงมีเซ็กส์ ซึ่งแต่ละครั้งนั้นเริ่มมีความเสน่หาน้อยลง
ไอซ์เบิร์กหนาวเหลือเกิน
เกียร์เฝ้ามอง เขาอยากจะหยุดมัน เขาอยากให้เรื่องนี้ไม่มีวันจบลง
ในคืนวาเลนไทน์ครั้งที่เจ็ดของพวกเขา ดร.ไอซ์เบิร์กป้อนช็อกโกแล็ตให้ด็อกเตอร์เกียร์ทุกหนึ่งชิ้นต่อสองนาทีอย่างเที่ยงตรง ทุกสามนาที พวกเขาจิบไวน์อย่างพร้อมเพรียง เมื่อช็อกโกแล็ตหมดลง ทั้งคู่ก็ขึ้นเตียงไปด้วยกัน
ผ้าปูเตียงไม่ได้นุ่มมากนัก…ตามเกรดมาตรฐานของสถาบัน ไม่มีการเอ่ยชื่อของอีกฝ่าย พวกเขาไม่เหลืออากาศมากพอที่จะทำอย่างอื่นระหว่างที่จูบกันอย่างดูดดื่ม ริมฝีปากของทั้งสองอิงแอบกับอีกฝ่าย แลกเปลี่ยนลมหายใจซึ่งกันและกัน
หลังจากที่ทุกอย่างจบลง ดร.ไอซ์เบิร์กโอบกอดเมนเทอร์ทาบทับตัวเขา ความหวาดกลัว ความรู้สึกไม่มั่นคง และความเศร้าเต้นระริกอยู่ในเลือดของเขา หัวใจของเขาเต้นรัวขณะที่เกียร์หายใจเข้าออกช้าๆระหว่างหลับ นายยังแคร์อยู่อีกเหรอ? ตัวฉัน? มันจะแย่ได้แค่ไหนกันเชียว? นี่ฉันกลายเป็นภาพสะท้อนของนายไปแล้วเหรอ?
“จุดประสงค์ที่ทำให้คุณตอบรับวันวาเลนไทน์ในรูปแบบนี้คืออะไรกัน?”
คำถามนี้ปลุกดร.เกียร์จากห้วงฝัน เขาพิจารณาคำถาม ถ้าฉันบอกออกไปว่ามันไม่มีความหมายอะไรเลย คุณจะจากไปไหม? แล้วถ้าคุณไป พวกเราจะกลับมามีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันได้รึเปล่า? แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป
“ฉันได้เรียนรู้จากนายว่า การรักษาความสัมพันธ์ระหว่างกันให้มั่นคงเป็นสิ่งสำคัญ”
ไอซ์เบิร์กทำได้เพียงพยักหน้า เขาอยากทำได้มากกว่านี้
เมื่อแสงอาทิตย์ส่องอีกครั้ง มันเผยให้เห็นร่างของทั้งสองหลับไหลในอ้อมแขนของอีกฝ่าย