บันทึกลับของเอเย่นต์อาร์ม
rating: +21+x

"การมีตัวตนอยู่เหนือจินตนาการ คือสิ่งที่วิเศษสำหรับเด็กชายช่างฝัน"

เป็นคำที่ผมพร่ำบอกตัวเองอยู่ทุกวัน ผมใช้ช่วงเวลาวัยเด็กอยู่ภายใต้กำแพงแห่งจิตนาการที่ผมค่อยๆก่อขึ้นมาจากความผิดหวังซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนมันสูงท่วมหัว มันเริ่มต้นจนจบลงโดยไม่มีใครผ่านเข้ามาแม้แต่คนเดียว

"กำแพงสีดำสูงจนสุดลูกหูลูกตา กำลังขยายอาณาเขตออกไปอย่างไม่มีจุดสิ้นสุด"

หลังจากชีวิตที่หม่นหมองจบลง ผมใช้ชีวิตที่เริ่มเข้าสู่วัยทำงานไปกับการเดินทางตามฝันอย่างไร้จุดหมาย มันไม่ได้ราบรื่นไปด้วยดีสักเท่าไรเงินทองเริ่มหมดลง ผมตัดสินใจสอบบรรจุเข้าร่วมกับกองทัพ แม้จะไม่ภูมิใจกับมันก็ตาม

"ความรับผิดชอบบางทีก็ต้องอยู่เหนือจินตนาการ"

ชีวิตเริ่มดีขึ้นผมเริ่มเข้าสู่ชีวิตที่คนปกติควรจะมี ผมใช้ชีวิตในฐานะนายทหารชั้นสัญญาบัตรนายหนึ่ง ผมได้รู้จักคำว่าเพื่อน คำว่าหน้าที่ คำว่าสังคม และได้รู้จักกับความรัก ผมเริ่มมีความสุขกับชีวิตนอกกำแพงผมตัดสินใจที่จะปิดมันลงและพันธนาการมันไว้ตลอดกาล

"ความสุข สันติภาพ ภราดรภาพ กำลังจะถูกทวงคืน?"

ปัญหาความขัดแย้งระหว่างประเทศเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ ผู้นำของเราตัดสินใจที่จะใช้วิธีอื่นนอกเหนือจากการเจรจา ผมได้รับคำสั่งให้นำกองกำลังไปประจำการอยู่ที่ตอนเหนือของประเทศ มันเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ ผมพยายามเสนอแนวทางที่ดีกว่าแต่ก็ถูกปฏิเสธโดยทันที

"กำแพงมันไม่หยุดขยายตัว และตอนนี้มันกลับมาอย่างเงียบๆ มันขับเคลื่อนด้วยความปราถนาของเด็กชายที่เคยสัญญาไว้"

สงครามได้เริ่มขึ้นแล้ว เรามีแต่สูญเสียทั้งทรัพยากร กองกำลัง และขวัญกำลังใจ เหมือนจะไปได้สวยแต่สุดท้ายเราก็พ่ายแพ้ ผู้นำของเราจบชีวิตลงอย่างน่าอนาถใจ ผมเห็นลูกน้องหลายต่อหลายคนต้องตายไปต่อหน้าต่อตา ฝ่ายงานวิจัยลับของเราเริ่มระดมสมองใช้แผนหลบหนีผมเป็นหนึ่งในสามเสียงที่ไม่เคยรับรู้เรื่องนี้มาก่อนและแน่นอนที่จะทำการคัดค้าน สองเสียงถูกยิงเข้าที่หัวและลงไปกองอยู่กับพื้นอย่างไร้ค่า ว่าที่ผู้บัญชาการคนใหม่จ่อปืนมาที่หัวผม ชั่วอึดใจเดียวเสียงปืนก็ดังขึ้นอีกครั้งและอีกหลายครั้งตามมา ดูเหมือนจะมีคนเห็นต่าง ชายวัยกลางคนในชุดนักวิจัยลั่นกระสุนดับชีวิตว่าที่ผู้บัญชาการและเหล่าผู้ร่วมอุดมการณ์ระดับแนวหน้าของเขา

"กำแพงขยายจนกลายเป็นความจริง"

ช่วงเวลาห้าวินาทีที่ยาวนานกว่าครั้งไหนๆกำลังดำเนินไป ผมติดอยู่ในห้วงแห่งความสับสน

"เกือบแย่แล้วซะแล้วสิพ่อหนุ่ม" ชายวัยกลางคนเอ่ยขึ้นมาด้วยสีหน้าที่เย็นชาราวกับพึ่งตื่นนอน

"คุณ…ฆ่าพวกเขา ทำไม?" ผมถามเขาด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

"ก็ฉันคิดต่าง แบบนายและแบบเพื่อนนายสองคนนั้น แต่ฉันฉลาดพอที่เลือกจะไม่ฟูมฟาย" ชายผู้เย็นชาพูดพร้อมกับมองไปที่ศพของเพื่อนร่วมอุดมการณ์ของผม

"แล้วคุณช่วยผมทำไม" ผมถามด้วยน้ำเสียงที่ค่อยข้างมั่นคงขึ้นกว่าครั้งก่อน

"ฉันไม่ได้ช่วยนาย ฉันแค่คิดเหมือนนาย และมันก็ได้จังหวะพอดีที่จะลงมือ ที่สำคัญนี่คืองานของฉัน ฉันต้องทำแต่ไม่ใช่เพื่อประเทศ แต่มันเพื่อโลกใบนี้ แถมตอนนี้งานฉันยังไม่เสร็จมีพวกมันบางส่วนที่รู้ทันและหนีไปแล้ว"

"คุณพูดเรื่องอะไร ผมไม่เข้าใจที่คุณพูดเลยซักอย่าง?" ผมเริ่มยิงคำถามเขาอีกครั้ง

"เดี๋ยวนายจะเข้าใจเอง ทางเลือกของนายคือการมากับฉัน เป็นเพียงทางเดียวที่่นายเลือกได้"

"กำแพงล้อมโลกทั้งใบและกลายเป็นหนึ่งเดียว เป็นโลกที่เด็กชายเคยหวัง"

หลังจากนั้นสติผมก็เลื่อยลอยและสลบไป ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ผมตื่นมายังห้องสีขาวที่เต็มไปด้วยแสงไฟ หลังจากนั้นไม่นานประตูถูกเปิด ชายในชุดนักวิจัยคนเดิมเดินเข้ามาพร้อมกับเอกสารอีก 2-3 แผ่นและกระเป๋าเป้ใบใหญ่ใบหนึ่ง

"นายหลับไปสองสัปดาห์" เขายังคงพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

"ว่าไงนะ แล้วผมอยู่ที่ไหน" ผมถามเขาด้วยน้ำเสียงดุดันพร้อมกับจ้องหน้าเขาด้วยความสับสน

"ฉันยังบอกไม่ได้หรอกนะ เอานี่ไป" ชายวัยกลางคนยื่นเอกสารหนึ่งแผ่นและกระเป๋าเป้ให้ผม

"นี่คือ…" ผมยังไม่ทันได้พูดจบชายนักวิจัยก็พูดแทรกขึ้นมาว่า

"ฉันจะไม่ตอบคำถามนาย เข้าใจไหม นายจะอยู่ที่นี่อีกสองวันในห้องนี้ แล้วก็..อืม..นายจะถูกส่งไปเอเชียน่ะเข้าใจนะรู้สึกว่าจะเป็นประเทศไทย แล้วนายก็จะเข้าใจเอง" เขาพูดพร้อมกับเดินออกจากห้องไป

ผมสับสนและปวดหัวมากพอจนลืมที่จะถามแม้แต่ชื่อของชายคนนั้น ผมหยิบเอกสารขึ้นมาอ่าน กระดาษเป็นแบบฟอร์มของหน่วยงานอะไรสักอย่าง ตัวย่อของมันคือ SCP และ ในเนื้อหาระบุว่าต่อจากนี้ไปคุณจะได้รับโค้ดเนมว่า"เอเย่นต์อาร์ม" ยินดีต้อนรับสู่สถาบัน "ควบคุม กันกัน ป้องกัน" การปฐมนิเทศรอคุณอยู่ในอีกไม่กี่วันข้างหน้า ขอบคุณ ขอให้โชคดี

"เรื่องเหนือจินตนาการรอผมอยู่ในอีกไม่กี่วันข้างหน้า"

เจ้าหน้าที่ อาร์ม

Unless otherwise stated, the content of this page is licensed under Creative Commons Attribution-ShareAlike 3.0 License