“…กรุณานั่งทุกท่าน ผมรู้ว่าทุกคนที่มาต่างก็มีงานที่ต้องทำ และผมดีใจเป็นอย่างมากที่พวกคุณสามารถสละเวลา…”
“เข้าเรื่องเหอะ ทรี”
“…ก็ดี ผมคิดว่าทุกท่านคงทราบถึงปัญหาที่พวกมีอยู่ สำหรับเหตุการณ์เร็วๆนี้ ที่… ไม่ค่อยน่าพิสมัยเท่าไรนัก ที่เกิดตอนกองกำลังทหารของเราเข้าไปช่วย…”
“ อ่า ใช่ ไม่น่าพิสมัย เป็นผมก็จะใช่คำนี้นะ รู้ใช่ไหม เพราะว่า สภาวะเกือบปิดตายไซต์ทั้งหมดระหว่างที่กองกำลังทหารเข้าไปยุ่งมัน …”
“ผมพูดต่อได้หรือเปล่า เอท? ขอบคุณ ก็ที่ผมพูดไป สำหรับเหตุการณ์ล่าสุดมันทำให้… ระเบียบการของเราวุ่นวายไปหมด ไซต์ของเราหลายแห่งจำเป็นที่จะต้องเข้าสภาวะเกือบปิดตาย และการตัดสินใจของพวกบอร์ดบริหารก็ตกไปอยู่กับพวกเจ้าหน้าที่ไม่มีสิทธิ์สั่งการใดๆทั้งสิ้นแทน ตอนนี้พวกเราจัดการให้พื้นที่สำคัญๆกลับไปเป็นในแบบที่ควรจะเป็นแล้ว และการรักษาความปลอดภัยของไซต์ต่างๆ ก็ขึ้นอยู่กับความความเห็นของพวกเราเพียงอย่างเดียว”
“ด้วยความเคารพนะ ทรี เรื่องพวกนี้ทางเรารู้หมดแล้ว เข้าเรื่องซะทีเถอะ”
“…ไซต์ศูนย์กลางหลักแห่งนึง ที่ประกอบไปด้วย ตึกพนักงานหลัก และ ตึกหลักสองแห่งที่ใช้เก็บ SCP ประเภท ฮิวเมนนอย์ด โดยมีด็อกเตอร์ คอนดรากี้ เป็นผู้ควบคุมและบริหารแต่เพียงผู้เดียว ในระหว่างที่เขาดำรงตำแหน่ง จำนวนการละเมิดกฎความปลอดภัย, ข้อมูลหลุด, การใช้ทรัพยากรไม่ถูกต้องและการหลุดการกักกัน ในพื้นที่ของเขาเพียงแค่ที่เดียว มากกว่า จำนวนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเหล่านั้น ของสถาบันเราทั้งหมด ย้อนไปห้าปีเลย”
“ถ้าเป็นในสถานการณ์ปกติ สำหรับเหตุผลนี้เขาจะต้องถูกกำจัดทันทีด้วยซ้ำ แต่ทว่า… มันทำได้ยาก ดูเหมือนว่าด็อกเตอร์คอนดรากี้จะได้รับความเคารพและความกลัวมากพอที่จะให้เกิดการต่อต้านของพวกพนักงานในไซต์ที่เขาควบคุมในกรณีที่เราจะทำด้วยวิธีการที่รุนแรง และเขามีความสามารถแปลกๆ ที่หลีกเลี่ยงอันตรายและหนีเหตุการณ์ที่จะทำให้เขาตายได้อย่างแน่นอนอีกด้วย และถ้าเป็นการไล่ออกแบบปกติ พวก มาร์แชล คาร์เตอร์ แอน ดาร์ค ก็มีการเคลื่อนไหวที่พวกเราเชื่อว่าพวกมันต้องการจะจับตัวหรือเอา ตัวด็อกเตอร์คอนดรากี้ไปเป็นพวกเช่นกัน ”
“งั้นคุณกำลังบอกว่าพวกเราอาจจะเจอการจลาจลรอบสอง?”
“โอ้ ไอ้ห่าเอ้ย คุณก็รู้ว่าเรื่องงี่เง่าทั้งหมดมันก็เพื่อปกปิด-”
“ผมไม่ได้พูดอะไรแบบนั้นเลยนะ และผมต้องการที่จะเตือนทุกท่านตรงนี้เลยว่า พวกเราเป็นสุภาพชน สิ่งที่ผมต้องการจะสื่อก็คือ เราจำเป็นที่จะต้องมีปฏิบัติการลับ เราต้องการใครสักคนที่สามารถจัดการกับด็อกเตอร์คอนดรากี้ อย่างสะอาดหมดจด โดยไม่เหลือหลักฐานของการเล่นนอกกฎ ใครสักคนที่จะไม่วอกแวกระหว่างปฏิบัติภารกิจ ใครสักคนที่มุ่งมั่น,เชื่อใจได้ และ ทำสำเร็จแน่นอน”
“ก็นะ สำหรับเรื่องนี้ เราไม่มีใครเลย ทุกคนถูกส่งออกไปปฏิบัติภารกิจข้างนอกหมด แล้วเรามีใครบ้างอยู่ในไซต์ที่พอจะเชื่อใจให้ทำงานนี้?”
“ผมว่าผมมีบางคนนะ”
“เฮ้ เคลฟฟี่!”
“ว่าไง ดรากี้ การทดสอบเป็นไงบ้าง?”
“โห พวก มันสุดยอดมาก… เราทำให้ไอ้พวก ดี-คลาสระเหิดกลายเป็นไอละ!”
ด็อกเตอร์ เคลฟพยักหน้า การเคลื่อนไหวของเขาทำให้เกิดภาพมั่วๆที่ขอบหัวของเขาเสมอ เขาฉีกยิ้มกว้างและเดินผ่าน ด็อกเตอร์คอนดรากี้ไป “เหมือนจะเจ๋งน่าดูเลย โทษนะ ต้องรีบไปละ เดี๋ยวจะกลับมาคุยด้วย”
ด็อกเตอร์คอนดรากี้หัวเราะ บดนิ้วไปมา “อ่า ไม่ใช่เรื่องใหญ่หรอก ฉันจะหนีไปนอนในออฟฟิสอยู่แล้ว” เขาก้าวขายาวๆออกไป ผิวปากไปด้วย และฝูงผีเสื้อขนาดเล็กที่จู่ๆก็โผล่กำแพงก็ค่อยๆบินตามเขาไป
ถ้าเขาหันมา เขาจะเห็นว่าด็อกเตอร์เคลฟจ้องมาที่ร่างที่ค่อยๆไกลออกไปของเขา ด้วยใบหน้าที่เกือบจะเรียกได้ว่าเสียใจ…ยกเว้นรอยยิ้ม
คอนดรากี้แม่งอยู่ในจุดสูงสุดของชีวิตละ เขาจัดการยกหน้าที่งานวิจัยทั้งหมดของเขาให้ ไบร์ท และไอซ์เบริ์ค แม้กระทั้งหน้าที่งานบริหาร เขาก็จัดการยกมันให้กับพวกพนักงานทาส เขาไม่ได้รับการติดต่อจากไอ้พวกหัวโตสวมวิกจากศูนย์บัญชาการหลักเกือบอาทิตย์ด้วยซ้ำ…ดูเหมือนว่าเขาจะทำให้ไอ้พวกนั้นเข้าใจได้แล้วว่า วิธีการของเขา แม้มันจะเถื่อน…แต่ได้ผล SCP-408 บินผ่านไปมาข้างหน้าเขา ฝูงผีเสื้อกลุ่มเล็กๆเปลี่ยนสีไปมาเมื่อเขามาถึงประตูออฟฟิส
เขาเดินเข้าไป โยนหมวกเบสบอลเก่าๆไปที่ที่แขวน และมองไปที่โต๊ะทำงาน เขากำลังจะทิ้งตัวลงนั่งเมื่อเขาเห็น ด็อกเตอร์เกียร์ ยืนอยู่ที่ทางด้านขวาของโต๊ะพร้อมแฟ้มในมือ เขาสะดุ้งและยืนขึ้น SCP-408 บินไปมารอบตัว พร้อมที่จะต่อสู้ได้ทุกเมื่อ “พระเจ้าเหอะ เกียร์! แม่ง ช่วยทักหรืออะไรสักนิดได้ม่ะ ฉันเกือบจะยิงนายละนะ!”
เกียร์พยักหน้าเล็กน้อย ขยับแฟ้มในมือ “ เข้าใจแล้ว ผมจะพยายามจะแสดงถึงตัวตนของผมในคราวหน้าตอนนี้ มีการเปลี่ยนแปลง ของ SCP-408 ที่ผมว่าคุณจำเป็นที่จะต้องรู้อย่างเร่งด่วน”
ด็อกเตอร์คอนดรากี้ รับแฟ้มไปอย่างไม่เต็มใจ บ่นพึมพำไปด้วยในขณะที่นั่งและเปิดแฟ้มอ่าน เขาหยุดอ่านเมื่อผ่านไปสองหน้า พุ่งตัวขึ้นยืนจากเก้าอี้ “ห่าอะไรคือสิ่งที่พวกแม่งเรียกว่า ‘สภาวะชีวิตระดับสาม’ว่ะ? SCP-408 ไม่เคยแสดงสัญญาณอะไรแบบนั้นนะเว้ย!”
“ทำมัยเรื่องนี้มันถึงเป็นปัญหา?? เรารู้เรื่องความไม่มั่นคงทางจิตของเขามาเป็นชาติละ”
“ด็อกเตอร์คอนดรากี้ มีความสัมพันธ์ที่พิเศษกับ SCP-408 ความสัมพันธ์ที่ทางสถาบันยังต้องระแวง แต่ดูเหมือนสารเคมีอ่อนๆบางอย่างที่ไม่เท่ากันของเขาทำให้ด็อกเตอร์คอนดรากี้มีสารฟีโรโมนที่เป็นเอกลักษณ์ซึ่งมันส่งผลสะกดอ่อนๆกับ SCP-408”
“นั้นเป็นเหตุผลที่ทำให้พวกมันตามไอ้บ้านั้นตลอดเวลาสินะ”
“ถูกต้องแล้ว ซิกซ์ ในตอนแรกทางเรายังไม่สามารถหาสารเคมีที่เป็นเอกลักษณ์นั้นได้ แต่ตอนนี้ทางเราค้นพบสารที่ว่าแล้ว และสารมันสังเคราะห์ง่ายกว่าที่คิด เราคิดว่าเราจะส่งสเปร์ยรักษารุ่นต้นแบบ ให้พวก MTF ได้ภายในหนึ่งปี ด้วยการค้นพบนี้ การคงอยู่ของด็อกเตอร์คอนดรากี้ก็จะไม่ใช่เรื่อง…ใหญ่อีก”
“แต่มันก็ยังเหลือปัญหา “ราชาแห่งงงงงงงผีเสื้อออออ” อยู่นะ ไอ้พวกแมลงนั้นเคยปล่อยให้หมอนั้นอยู่คนเดียวซะที่ไหน”
“เราควบคุมสถานการณ์นั้นได้แล้ว รายงานเกี่ยวกับ “สภาวะชีวิตระดับสาม” ที่อาจจะเป็นความอันตรายระดับ Keter ถูกแจ้งไปยังทุกไซต์แล้ว ทั้งหมดทุกอย่างของ SCP-408 จะต้องถูกเก็บและกักกันโดยไม่มีข้อแม้ คอนดรากี้จะต้องยอมโดยดี หรือถูกสอบสวนโดยคณะตรวจสอบภายใน และเมื่อ SCP-408 ถูกกักกับเรียบร้อย ขั้นตอนที่ สองก็จะเริ่มทันที”
“แต่ผมยังไม่วางใจนะ เขาจะต้องรู้ทันอยู่ดี ผมหมายถึง ‘เจ้าหน้าที่พิเศษ’ ของคุณทำงานกับโต๊ะมาหลายปีแล้วนะ”
“ถูก เจ้าหน้าที่ของเราก็มีช่วงแบบนี้บาง แต่นี้ไม่ใช่กรณีแรกของเขาสำหรับเรื่องแบบนี้ ถึงแม้ว่าความสามารถพวกเขาจะแตกต่างไปบ้าง แต่ คอนดรากี้เชื่อใจเขามาก เขาจะไม่ทำให้เราผิดหวังแน่นอน”
“นายหมายความว่าไง ว่าฉันเข้าห้องกักกันไม่ได้? ฉันเข้าไปหา SCP-408 ได้ตลอดเลยนะเว้ย นายก็รู้ว่า รายงานนี้มันงี่เง่า!”
ดิมิทรียิ้มแหยงๆ ก่อนที่จะยกมือที่ติดกันขึ้นมา “ ผมขอโทษด้วยด็อคเตอร์ คุณก็เห็น ผมถูกใส่กุญแจมือ คำสั่ง สั่งมาว่า ‘ห้ามเข้า’ ผมก็ต้องทำอย่างนั้น หัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยเช่นผมก็ต้องแสดงอะไรบางอย่าง ผมหวังว่าคุณจะเข้าใจ”
คอนดรากี้สบถและเตะประตูห้องกักกัน ก่อนที่จะหันมาละยืนจ้องหน้าชายชาวรัสเซีย “ฟังนะ กี่ครั้งแล้วที่ฉันช่วยนายออกจากเรื่องไร้สาระ ห่ะ? ฉันขอเข้าไปเช็คดูพวกมันเพื่อให้แน่ใจว่าทุกอย่างโอเค เข้าใจน่ะ?”
ดิมิทรีส่ายหัว แล้วฝืนยิ้ม “ผมเสียใจครับท่าน แต่คำสั่งคือคำสั่ง ไม่มีใครเข้า ไม่มีใครออกเป็นเวลา สาม อาทิตย์ คำสั่งถูกเซ็นต์โดยระดับ O-5 ผมไม่สามารถทำอะไรได้หรอกครับ”
คอนดรากี้คำราม ขยับหมวกอย่างบ้าคลั่งหลายวินาที ก่อนที่จะกระชากคอเสื้อของชายชาวรัสเซีย “เมิงฟังกูนะ กูนะคือหัวหน้าของ-”
เขาถูกตัดบทด้วยการที่ดิมิทรีคว้าแขนของเขาและบิดมัน เขาพบว่าตอนนี้เขาถูกดันอยู่หน้าประตูห้องกักกัน แขนถูกบิดไปข้างหลัง เท้าแข็งติดพื้น ใบหน้าของเขาเรียบเฉยราวกับสวมหน้ากากหิน “เมื่อกี้เราพูดคุยอย่างเพื่อนนะครับ ด็อคเตอร์ ตอนนี้ผมพูดในฐานะหัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัย กรุณาออกจากพื้นที่ทันที ด็อคเตอร์คอนดรากี้ ไม่เช่นนั้นคุณจะถูกโยนออกไป”
คอนดรากี้อารมณ์เสียไปเป็นชั่วโมงหลังจากนั้น เมื่อมีเสียงเคาะประตูดังขึ้น แต่ก่อนที่เขาจะได้ตะโกนว่า “ไสหัวไป” เคลฟก็เดินเข้ามา ปิดประตูห้องแล้วมองไปรอบๆ ผิวปาก ก่อนจะพูดว่า “ ว้าว… นายจำเป็นที่จะต้องยิงเพดานเยอะขนาดนั้นเลย? แต่อย่างน้อยก็ยังพอจะจำได้ว่าซากนั้นคือคอมพิวเตอร์ละนะ”
คอนดรากี้ ส่ายหัว หมุนกระสุนลูกซองในมือเล่น “ไม่ใช่ตอนนี้ เคลฟ อารมณ์ฉันไม่ได้”
เคลฟเดินไปเก้าอี้ที่ยังไม่พัง ฉีกยิ้มไปยังด็อกเตอร์ที่ตัวสั่น “ความเหี้ยมีอยู่จริง คอน นายก็รู้นิ มันอาจจะเป็นเรื่องงี่เง่าของพวกบนสุด นายรู้ว่าเรื่องไร้สาระพวกนี้ทำงานยังไง นายก็แค่… เดินตามน้ำไป”
คอนดรากี้ลุกขึ้นยืน เดินไปมารอบๆห้อง “ฉันรู้ว่าไอ้พวกบ้านั้นมันจะทำอะไร พวกมันพยายามที่จะฆ่าฉันมาหลายรอบแล้ว แต่ฉันก็รอดมาทุกครั้ง แม่งงี่เง่าชิบหาย พวกมันดึงเอกสารกลับและพยายามลดงานของฉันเพราะเมื่อฉันไปมันจะได้ไม่มีช่องว่าง แต่ฉันจะไม่ยอมให้พวกที่นั่งเฉยๆเขี่ยฉันออกไปหรอกนะ ฉันมีอาวุธมากมาย และที่สำคัญฉันมีไม้เด็ดไว้ต่อกรพวกมัน" เขาฉีกยิ้มอย่างเลือดเย็น จ้องมองไปที่ความว่างเปล่า “พวกมันคิดว่าถ้าตัดความสัมพันธ์ระหว่างกู กับ SCP-408 แล้วกูจะทำห่าอะไรไม่ได้เลยหรือไง? โง่ชิบหาย โคตรพ่อโคตรแม่จะไร้สาระ! กูไม่เห็นเคยมีใครกล้าพอที่จะมาซัดตัวตัวกับกูเลย! ห่า กูเคยขี่หลัง ไอ้เหี้ย 682นะเว้ย!” เขาหัวเราะก่อนจะมองไปที่เคลฟ
ชายอีกคนพยักหน้า ดวงตาส่ายไปมาเล็กน้อย ขณะที่มองออกไป “ใช่… นายมันฆ่ายากสุดๆ…”
ชายทั้งสองคนหัวเราะเล็กน้อย ก่อนที่จะกลายเป็นความเงียบสงัด คอนดรากี้จ้องไปที่เคลฟ รอยยิ้มค่อยๆหายไปจากใบหน้า ในขณะที่เขาค่อยๆเอื้อมมือไปที่หลังโต๊ะของเขา “เอาละ… เพื่อน บอกฉันหน่อยได้ไหม…ว่าทำไมหลังๆนายมานั้งทำงานอยู่กับโต๊ะอย่างเดียว? มันแปลกนะสำหรับ…ผู้ชาย… บ้าพลังแบบนายที่จะอยู่เฉยๆ โดยไม่ได้ยิงใครสักคน”
เคลฟหยักไหล่ รอยยิ้มค้างอยู่ที่หน้า “ โอ้ว นายก็รู้ ก็แค่ชาร์ตแบต,รังแกไอ้พวกครึ่งมนุษย์ เหมือนเคยนะ”
เสียงหัวเราะแบบฝืนๆ และบทสนทนาแบบปลอมๆ เมื่อคอนดรากี้ ชักลูกซองออกมา ยิงกระสุนเฉียดหูของเคลฟ มันโคตรจะผ่อนคลาย
-มีการละเมิดความปลอดภัยของเจ้าหน้าที่ระดับ 1-
-มีการยิงโจมตี-
-มีการยิงโจมตี-
-มีความเสียหายเกิดขึ้น: ประตูห้องเจ้าหน้าที่ 1-3-
-มีการยิงโจมตี-
“ไอ้บ้าเอ้ย… มันเกิดอะไรขึ้นว่ะ…” ดิมิทรี วิ่งไปที่แผงควบคุมความปลอดภัย จ้องมองที่ระบบแจ้งเตือน จอภาพหลายจอเปลี่ยนเป็นภาพแสดงที่เกิดเหตุ ดูเหมือน เคลฟ กับคอนดรากี้ จะยิงปืนใส่กัน อีกแล้ว แต่ทว่าครั้งนี้มันดู…เถื่อนกว่าทุกครั้ง อย่างน้อยคราวนี้พวกเขาก็ใช้กระสุนจริง
ดิมิทรีกดปุ่มเปิดเสียง ทำให้ทั้งห้องเต็มไปด้วยเสียงกรีดร้องและเสียงปืนคำราม
“-ยายามลอบเข้ามา กะแทงข้างหลังกูหรอ?โอ้วว คิดจะหนี…”
<เสียงดังสามครั้ง>
“คอน ฉันสาบานได้ ฉันไม่รู้ว่าเกิ-”
“โอ้ แล้วคิดว่าตอนนี้กูจะเชื่อคำพูดที่ออกจากปากเน่าๆนั้นหรอ?”
<เสียงดังหนึ่งครั้ง >
“คอน เมิงสงบสติอารมณ์เดี้ยวนี้!”
ดิมิทรีถอนหายใจ ลูบขมับไปมาในขณะที่เดินไปที่เครื่องสื่อสาร “เอกสารที่ต้องทำหลังจากนี้เยอะแหงๆ…” เขาบ่นและหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา
แต่ก่อนที่เขาจะได้ติดต่อไปยังหน่วยรักษาความปลอดภัยของเขา โทรศัพท์กลับดังขึ้น เขาตกใจจนเกือบปล่อยมันตก เขากดปุ่มรับ และฟังอย่างเงียบๆเป็นเวลา สามสิบแปดวินาที เขาพยักหน้าหนึ่งครั้งก่อนที่จะวางสาย เขามองไปที่หน้าจอ เครื่องสื่อสาร และกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก
หลังจากนั้นเขาก็ปิดเครื่องทุกอย่าง แล้วเดินออกไปหากาแฟดื่ม มันเป็นการพักดื่มกาแฟของเขาในรอบเก้าเดือน
“มีหลายอย่างขึ้นอยู่กับโอกาสมากเกินไป จะเกิดอะไรถ้าเขาหลีกเลี่ยงมันได้? คอนดรากี้มีศักยภาพทางการต่อสู้มากเกินไป มันอาจย้อนกับมาเล่นงานเราได้ทันทีนะ”
“ถ้าคุณเปิดไปหน้า สิบแปด คุณจะเห็นรายละเอียดของภารกิจได้อย่างละเอียด การโจมตีหลักก็เพื่อการวัดระดับการต่อสู้ของคอนดรากี้หลังจากอยู่กับ SCP-408 มานานว่าลดลงไปแค่ไหน”
“…ก็ดูดีใช่ได้ แต่เขาจะไม่ตื่นตัวมากกว่าเดิมหรอ?”
“ใช่ แต่กับคนผิดคน”
คอนดรากี้วิ่งไปตามทางเดิน พยายามทรงตัวไปด้วย แขนข้างที่เลือดไหลกระตุกไม่หยุด แต่เขาก็ยังวิ่ง เขาไม่ได้ยินเสียงเคลฟมาสักพักแล้ว แต่เขารู้ดีว่าหมอนั้นยังอยู่ สักที่ รอที่จะลอบโจมตี เขายิ้มด้วยปากที่เปื้อนเลือดขณะที่เลี้ยวตรงมุมทางเดิน เขารู้ว่าที่ไหนที่เขาจะปลอดภัย ที่ที่จะพักสักเดี๋ยวได้ ที่ที่ไม่มีใครกล้ายิงปืนสักนัด ที่ที่ไม่เคยมีใครเคยกล้าเสี่ยงรับความโกรธแบบเต็มที่ของสถาบันในกรณีที่เกิดมีอะไรเสียหาย
เขาพุ่งไปข้างหน้าและพิงตัวเข้ากับประตูเหล็ก เขาหอบหายใจเสียงดัง และพยายามจะบิดลูกบิดประตู เลือดกระเด็นไปทั่วป้ายชื่อทองแดงหน้าประตูที่เขียนว่า “ดร.เกียร์”
เกียร์ถอนสายตาจากจอคอมพิวเตอร์ไปที่ คอนดร้าที่กระแทกประตูปิด เนื้อตัวเต็มไปด้วยเลือด “ด็อกเตอร์คอนดรากี้ ดูเหมือนว่าคุณกำลังลำบาก และบาดเจ็บด้วย”
ชายเปื้อนเลือดหัวเราะ แล้วก็หอบ ในขณะที่หลังก็พิงประตู “ให้ตายเหอะ ไอ้ห่าเอ้ย… เกียร์ นายน่ะ…ไม่รู้หรอก…ว่าฉัน…ดีใจแค่ไหน…ที่ได้ยินเสียงนายนะ”
เกียร์ลุกขึ้นและเดินไปที่ประตูอย่างรวดเร็ว พยุงคอนดรากี้ไปที่เก้าอี้ “นั่งซะ คุณจำเป็นที่จะต้องได้รับการรักษาเป็นการด่วน มีการหลุดการกักกันเกิดขึ้นหรือ? เดี๋ยวผมจะติดต่อหน่วยรักษาความปลอดภัยเอง”
คอนดรากี้สีหน้าเปลี่ยนทันทีที่เกียร์พูดจบ และคว้าชายเสื้อแลปของคนตรงหน้าไว้ “ไม่…ไม่จำเป็น…แค่…ให้ฉันนั่งสักพัก”
คอนดรากี้ล้มตัวไปกับเก้าอี้ ถอนหายใจและสะดุ้งเมื่อเขานวดไหล่ของเขา “พวก… พวกแม่งพยายามส่งเคลฟมาล่าฉัน…นายเชื่อหรือเปล่า? ฉันรู้ว่าสุดท้ายแล้วยังไงพวกแม่งก็ต้องทำ ไอ้ห่าเอ้ย มันเจ็บชะมัด…นายพอจะมียาลดความเจ็บปวดหรือเปล่า เกียร์?”
ชายแก่ส่ายหัวช้าๆและมองไปที่คอนดรากี้ “ ผมเสียใจด้วย แต่ผมไม่เก็บอุปกรณ์ทางการแพทย์ไว้ในห้องทำงาน สารเคมีทุกชนิดที่ต้องถูกทดสอบนั้น ผมเก็บมันไว้ที่-”
“ฉันรู้ ฉันรู้แล้ว…พระเจ้า…” คอนดรากี้สะบัดมือไล่เกียร์ หอบหายใจ และหลับในขณะที่เขาจับหน้าของเขา “แค่… แค่ขอพักสักหน่อย หลังจากนั้นฉันจะไป ห้องควบคุมหลัก…ระเบิดประตูกสักบาน…” คอนดรากี้ถอนหายใจพยายามที่จะลุกขึ้น
แต่เขาไม่ได้ยินเสียงกดไกปืนจนกระทั้งกระสุนพุ่งทะลุขมับของเขาไปแล้ว
กระสุนคาลิเบอร์ ขนาด .45 กระชากผิวหนังบางบนศีรษะและสร้างรูบนกะโหลกในขณะที่คอนดรากี้คิด “อะไร…” มันก็บดขยี้ผ่านสมองส่วนความทรงจำ, ความฝัน และส่วนที่ควบคุมการมองเห็น จู่ๆเขาก็จำได้แล้วว่าเขาวางหนังสือที่เขาหาไม่เจอเมื่ออาทิตย์ที่แล้วไว้ที่ไหน กลิ่นบางๆของขี้เลื่อยของไม้ หลังจากนั้นทุกสิ่งทุกอย่าง,ไม้ ,หนังสือและจิต ก็ผสมรวมและพากันออกจากกะโหลกศีรษะของอดีตด็อกเตอร์ผ่านรูที่ไม่ค่อยเรียบและเหวอะวะทางด้านซ้ายของกะโหลก ร่างของเขากระตุกหนึ่งครั้ง ก่อนที่จะล้มลง กระแทกกับขอบโต๊ะด้วยความแรงมากพอที่จะสร้างรอยช้ำ ถ้าเขายังมีความสามารถนั้นอยู่
เกียร์ขยับตัว เก็บปืนไว้ที่กระเป๋าของเสื้อแลป เขามองไปที่ร่างของชายที่สูญเสียเลือดและหน้าที่การงานบนโต๊ะของเขา เขายกมือขึ้นอย่างช้าๆและวางไปที่ไหล่ของคนตาย กระพริบตาช้าๆหนึ่งครั้ง และหลับตาเป็นเวลาหลายวินาทีก่อนที่เขาจะลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง หลังจากนั้นเขาจึงทำความสะอาดปืนและเคลื่อนย้ายมือของคอนดรากี้
“ผมยังมีคำถามอยู่หลายข้อสำหรับตัวเลือกของเราในครั้งนี้น่ะ การทำงานลักษณะนี้ของเขาครั้งสุดท้ายมัน… สีปีที่แล้ว?”
“งานลักษณะนี้ ใช่ การบุกจับพวกป่าเถื่อนไม่สามารถนับได้ว่าเป็นงานแบบนี้ ”
“…แล้ว…ครั้งสุดท้ายที่เขาทำงานลักษณะนี้มันเมื่อไรกัน?”
“ผมเกรงว่านั้นเป็นความลับนะ”
“…เอาเถอะ เลยตามเลย แล้วเราจะหาข้ออ้างมาปกปิดยังไง?”
“ในกรณีนี้ ทำตามตำราแบบเก่าก็ไม่ใช่เรื่องแย่”
-แจ้งเตือนการเสียชีวิตของเจ้าหน้าที่-
ชื่อ: ดร. คอนดรากี้
สาเหตุ:ยิงตัวตาย
รายละเอียด:
ตัวอย่างมีชื่อเสียงในเรื่องโรคสองบุคลิกขั้นรุนแรงและมีอาการหวาดระแวงพร้อมกับสารเคมีในสมองไม่สมบูรณ์ ตัวอย่างเข้าสู่สภาวะแตกตื่นในระหว่างบทสนทนากับเพื่อนเจ้าหน้าที่ ตัวอย่างพยายามสังหารเจ้าหน้าที่หลายคน และหลังจากนั้นพยายามที่จะจับเจ้าหน้าที่ระดับสูงเป็นตัวประกัน มีรายงานว่าตัวอย่างอยู่ในสภาวะสับสนและโกรธอย่างรุนแรง และมีการขู่ที่จะเอาชีวิตของตัวเองหลายครั้งระหว่างเหตุการณ์ ตัวอย่างแสดงความพยายามหลายครั้งที่จะสังหารเจ้าหน้าที่ระดับสูง ก่อนที่สุดท้ายจะหันปืนเข้าสู่ตัวเอง หน่วยรักษาความปลอดภัยรายงานว่าด้วยความล่าช้าจึงไม่สามารถหยุดการกระทำของตัวอย่างได้
หลังเหตุการณ์:
ศพต้องได้รับการฝังทันที การสัมภาษณ์หาคนมาแทนตำแหน่งกำลังดำเนินการ
สถานะ:
ปิด
“ยิงตัวเอง? เอาจริงๆนะ เกียร์? เอาจริงๆ?”
“ใช่”
“… มองตาฉันนะเกียร์ มองที่ตาฉันแล้วพูดประโยคนั้นออกมา”
“เขายิงตัวเองตาย”
“นายคิดจะสอนจระเข้ว่ายน้ำหรือไงเกียร์”
“…”
“…นายมีความลังเลในใจบ้างหรือเปล่าตอนทำน่ะ?”
“…”
“นายรู้อะไรมั้ย… อย่าตอบ ฉันไม่อยากรู้เลยสักนิด”