ดร.ทอมสัน นิรนาม พึ่งได้รับการบรรจุเข้าเป็นบุคลากรระดับ 2 ที่ไซต์-29 ได้ไม่กี่เดือนที่ผ่านมา ก่อนหน้านั้นเขาเป็นลูกจ้างชั่วคราวอยู่ที่ไซต์-32 และไม่เคยมีใครบอกเขาว่าต้องมาเจอเหตุการณ์ที่อาจทำให้เขาจบชีวิตลงได้ ในตอนที่ไซต์ถูกกลุ่มก่อการร้ายไม่ทราบฝ่ายบุกเข้าโจมตี สัญญาณเตือนภัยดังขึ้นเพื่อให้ทุกคนวิ่งไปยังทางออกฉุกเฉิน เขาหลงกับคนอื่นตอนไฟดับ 10 นาที เขาหลบอยู่ใต้โต๊ะตอนที่คนอื่นวิ่งไปหมดแล้ว และขณะนั้นเองก็มีเสียงพูดดังขึ้น
"ถ้ามันเข้ามา นายไปล่อ ชั้นจะซัดมันเอง"
ทอมสันสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะหันไปมองทางต้นเสียง ไม่ใช่ใครที่ไหน เขาคือ ดร.เฟมัส เพื่อนร่วมงานในแผนกเดียวกันนั่นเอง เฟมัสหลบอยู่ใต้โต๊ะโดยมีไม้หน้าสามติดตะปูอยู่ในมือ ไม่เคยรู้เลยว่ามีของแบบนี้อยู่ในแผนกเราด้วย
"ว่าไงน่ะ" ทอมสันพูด "ละ..แล้วทำไมนายถึงอยู่นี่ได้?"
"นี่ไม่ใช่เวลามาถามน่ะพวก ตอนนี้มีแต่นายกับชั้นเท่านั้น เราต้องร่วมมือกัน"
"ร่วมมืออะไร? นายมีแผนหนีหรอ?"
"ชั้นมีแผน แต่ไม่ใช่แผนหนี ชั้นจะจัดการกับคนที่บุกเข้ามา และอยากให้นายมากับชั้น"
"ไม่ดีกว่า ชั้นจะหลบอยู่ตรงนี้ รอคนมาช่วย"
"นายหลยอยู่ในนี้ได้ไม่นานหรอก พวกมันจะเข้ามาแล้วเจอนายและเอาปืนจ่อหัวนายไว้ให้บอกที่ซ่อนของที่มันต้องการ จากนั้นก็เป่านายทิ้ง"
"ก็ได้ๆ"
แล้วทอมสันก็ตามเฟมัสไปตามทางเดิน ไม่นานเฟมัสก็หยุดแล้วเอาตัวแนบกับกำแพงเอาไว้
"หยุดก่อน! ชั้นเห็นมันแล้ว มี 3 คน โอ้ มีปืนกลด้วย หวังว่าคงเป็นของจีนแดงน่ะ"
ทอมสันไม่เข้าใจว่าชายคนที่เขาตามอยู่นั้นพล่ามอะไร ตั่งแต่เดินมายังไม่เห็นหรือได้ยินห่าเหวอะไรเลย แล้วยังจะเอาไม้ไปสู้กับปืนเนี่ยนะ จะบ้าตาย
"นี่.."
"ชู่ว์ มันกำลังเดินมาทางนี้แล้วล่ะ"
"ชั้นจะบ้าตายที่เห็นนายเอาไม้ไปสู้กับปืน และชั้นจะไม่เสี่ยงชีวิตเพื่ออะไรแบบนี้แน่"
"ไว้ใจชั้นเถอะ ชั้นเคยมาก่อนที่นายจะเข้ามาที่นี่เสียอีก"
ซักพักก็มีเสียงฝีเท้าใกล้เข้ามา ทอมสันเอาตัวแนบกับกำแพงเอาไว้แทบจะเป็นเนื้อเดียวกับมัน ใจเขาเต้นตุ๊บๆ เขาไม่เคยเผชิญอะไรแบบนี้มาก่อน และอาจจะเป็นลมไปได้
"พอชั้นจัดการมันเสร็จน่ะ นายวิ่งไปที่ห้องตรงข้ามเลยน่ะ ทอม ทอม…"
เฟมัสหันหลังไป ไม่พบทอมสันอยู่ตรงนั้นอีกแล้ว
ภายในห้องทำงานเมื่อกี้นี้ ทอมสันอยู่ในห้องของหัวหน้าแผนกเพื่อว่าจะเจอปุ่มฉุกเฉินและขอความช่วยเหลือจากคนอื่นได้ ทันใดนั้นก็มีชายสองคนสวมไอ้โม่ง เดินเข้ามาทางนี้และเห็นทอมสันเข้า มันชี้นิ้วมาก่อนจะยิงใส่แบบไม่ยั้ง แต่ทอมสันเองก็ไวเหมือนกันโดดหลบเข้าไปในห้องเก็บเอกสารข้างๆ…ที่ไม่มีทางออก
"ไม่มีทางหนีสำหรับแกอีกแล้ว"
คนพวกนั้นตามทอมสันมาในห้อง จับขาทั้งสองของเขาแล้วลากออกไป ทอมสันคว้าขอบประตูเอาไว้ไม่ยอมให้ถูกลากง่ายๆ
"ไม่ ไม่ ช่วยด้วย เฟ…" แล้วมือของเขาก็หลุดออกจากขอบประตู และเห็นเป็นรอยเล็บมือของเขาอยู่ตรงนั้น
"บอกที่ซ่อนของสิ่งนี้มาไม่งั้นกูจะควักไส้ของมึงออกมาดูเล่น!" หนึ่งในนั้นได้ชูภาพของของบางอย่างให้ทอมสันดูตอนที่ถูกล็อคคอเอาไว้
"มันคงไม่รู้หรอก ฆ่าทิ้งเถอะ"
ทอมสันเห็นท่าไม่ดีและคงไม่รอดแน่ก็เลยแกล้งทำเป็นลมเผื่อว่ามันจะปล่อยเขาลง
"ไอ้เวรนี้สลบไปแล้ว …ตัวหนักชิบเป๋ง"
แล้วทอมสันก็ถูกปล่อยลงทันทีหน้ากระแทกพื้น มีเสียงเหมือนทุบแล้วก็เงียบไป หรือพวกมันเลิกสนใจเขาแล้ว เขารู้สึกว่ามีบางอย่างมาจิ้มที่หน้า เป็นของแข็งๆหยาบๆอยู่หลายที
"นี่ เลิกแกล้งสลบได้แล้ว เชื่อเลยว่านายจะใช้วิธีโบราณๆนี้อยู่"
ทอมสันลืมตาขึ้นมาพบกับเฟมัสเอาไม้หน้าสามมาจิ้มที่หน้า เขาลุกขึ้นกอดขาของเฟมัสไว้แน่น
"นึกว่านายทิ้งชั้นไปแล้ว"
"เฮ้ยๆ คนที่ถูกทิ้งน่าจะเป็นชั้นมากกว่า"
"นายจัดการพวกมัน นายคือฮีโร่!"
"ไม่ต้องชมหรอก ชั้นแค่ทำงานของชั้นเท่านั้น"
ทอมสันลุกขึ้นมาเห็นไอ้พวกนั้นถูกตีจนยับจมกองเลือดอยู่กับพื้น เฟมัสคงตีพวกมันแบบไม่ยั้งจนตายคามือ เขาหันไปหาเฟมัสที่ก้มเก็บบางอย่างอยู่บนพื้น
"อะไรน่ะ"
"เปล่า ไปกันเถอะ ชั้นชักหิวแล้วล่ะ"
"เหมือนกัน"
ทั้งสองมาถึงจุดทางออก ระบบปลดล็อคประตูดังขึ้น ประตูค่อยๆเปิดออก มีทีมติดอาวุธอยู่ที่อีกฝาก
"พวกคุณปลอดภัยใช่ไหม?"
"ชะ ใช่ เราโอเค" ทอมสันบอก "แต่พวกมันในนั้นคงไม่โอเค"
ทีมติดอาวุธได้เข้าไปภายในไซต์เพื่อจัดการกับพวกมันที่เหลืออยู่ ในตอนนี้เฟมัสได้หันมาหาทอมสันก่อนจะออกจากไซต์
"อย่าบอกเรื่องนี้กับใครน่ะ ให้บอกว่าชั้นตามไปช่วยนายก็เลยติดอยู่ในนั้น ไม่งั้นชั้นโดนหัวหน้าด่ายับแน่ ช่วงนี้ดร.รันยิ่งอารมณ์บูดๆอยู่ด้วย"
"อา..โอเคๆ"
ทอมสันเดินออกไปแล้วหยุดอยู่ที่สะพาน เขามองย้อนกลับเข้าไปที่นั่นแล้วเหมือนจะนึกอะไรได้ พวกนั้นให้เขาดูอะไรบางอย่าง แต่เขาก็จำไม่ได้ว่าคืออะไร มันคงเป็นสิ่งสำคัญมากๆไม่งั้นคงไม่มีใครต้องการครอบครองมัน เอาเป็นว่าทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นดีกว่าเพื่อความปลอดภัยของตัวเอง