ซ้อมยิงเป้า

แมลงวันตัวนั้นร่อนลงบนจมูกของรูปปั้นอย่างแผ่วเบา จ้องมองไปรอบๆอย่างระมัดระวังเพื่อหาร่องรอยของผู้ล่า เมื่อพอใจว่าไม่มีเลยแล้วมันก็เริ่มทำความสะอาดตนเอง ใช้สองขาหน้าถูไปตามหัวและตัวซ้ำไปมาๆ ถูเอาเศษฝุ่นออกไปด้วยความเชี่ยวชาญซึ่งมีแต่รูปแบบทางชีวภาพผ่านเวลาหลายล้านปีเท่านั้นที่จะสร้างได้

ถ้ามันจะมีสติปัญญาใช้ความคิด หรือแม้แต่ได้ยินเสียง มันก็อาจจะได้ประหลาดใจสักวูบหนึ่งว่าเจ้าเสียงหวีดหวิวประหลาดที่ดังขึ้นเรื่อยๆนั้นคืออะไร แต่เพราะมันไม่มีทั้งสองอย่าง มันจึงสบายใจด้วยไม่รับรู้ถึงซึ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น

รูปปั้นนั้นแตกกระจายอย่างรุนแรง เหลือแต่เพียงแอ่งตื้นๆ ฝนสั้นๆของเศษหิน ดิน เซรามิก แล้วก็แมลงวันที่ตายสนิทตัวหนึ่ง

“ยิงได้สวย ไอซ์” เคนแค่นเสียง มองไปยังบริเวณจุดกระทบจากพื้นที่ยิง

“โซเฟีย ตอนนี้คะแนนเท่าไหร่แล้ว?”

“พ่อยี่สิบสามแต้มกับของเขายี่สิบแต้มค่ะ” เด็กหญิงผิวซีดที่ยืนอยู่ทางขวาของเขาตอบ มองสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างสนใจ

“เฮอะ ก็ชักจะสูสีแล้วสินะ แต่ชั้นว่าเราก็รู้กันว่าหุ่นยนต์ของใครดีกว่า” สุนัขตัวนั้นพูดขำๆ ค้อมตัวเหนือห้องบังคับแล้วพาดศีรษะกับแผ่นไหล่ของเอกวอล์คเกอร์

“ถ้าให้ชั้นใช้อาวุธทั้งหมดที่มีได้ล่ะก็นะ-” ไอซ์เบิร์กพูด ยกตัวขึ้นจากท่าเอนนอนบนเก้านวมถัดไปจากโซเฟีย ในมือของเขามีรีโมตขนาดใหญ่อันซับซ้อนอย่างยิ่งอยู่

“ถ้าให้นายใช้อาวุธทั้งหมดได้ล่ะก็ สนามยิงก็กลายเป็นหลุมนิวเคลียร์ไปน่ะสิ” เคนขัด หน้ายุ่งๆของเขาบิดเป็นสีหน้าที่คงจะเป็นการบึ้งตึงในแบบของเขา

สนามยิงเป้าดังกล่าวนั้นอยู่ในหุบเล็กๆ มีประชากรหลักๆเป็นเหล่ารูปปั้นอัปลักษณ์ขนาดใหญ่ซึ่งเป็นรูปลักษณ์ของสัตว์ประหลาด แล้วก็กลุ่มหลุมแอ่งขนาดใหญ่ โดยมากแล้วใช้ในการทดสอบวัตถุ SCP ซึ่งเป็นอาวุธ ในขณะที่ไม่มีการใช้งานนั้น ใครก็ตามที่มีระดับสูงพอและวันหยุดก็สามารถใช้ได้

สุนัขนั้นหยีตาอยู่กลางตะวันยามเที่ยง ความร้อนแผ่ลงมาอย่างไร้ปราณี

“ทีนี้ชั้นเก็บตัวไหนดีล่ะเนี่ย?”

“หนูว่าเอาตัวที่เหมือนหกแปดสองห่างไปสามร้อยฟิตทางซ้ายค่ะ” โซเฟียเสนอ ชี้ออกไปไกลๆ

เคนมองตามนิ้วไปยังรูปปั้นที่น่าเกลียดเป็นพิเศษซึ่งหมอบอยู่บนหินที่ยื่นออกมา มองมาทางทั้งสามอย่างชั่วร้าย

“นั่นไกลพอดูนะ แต่ชั้นว่าแม่หนูนี่แม่นพอ” เขาบอกอย่างมั่นใจ ตบเบาๆที่ข้างตัวเครื่อง

ในชั่วอึดใจ ป้อมปืนทรงประหลาดแบบหนึ่งก็กางออกจากไหล่ซ้ายเล็งไปยังตำแหน่งคร่าวๆจุดหนึ่งบนท้องฟ้า เคนพึมพำกับตนเอง บ่นเรื่องแรงต้านของลมกับมุมกระทบ ก่อนที่อาวุธนั้นจะเด้งกลับด้วยเสียงดังสนั่น ส่งกระสุนหมุนติ้วออกไปสู่ท้องฟ้าก่อนจะตกลงมาทำลายรูปปั้นนั้นด้วยควันรูปดอกเห็ดเจือสีเขียวอ่อนๆ

“ยี่สิบสี่ต่อยี่สิบ” โซเฟียบอก

เบื้องหลังพวกเขา ได้ยินเสียงไซเรนเตือนภัยอันโหยหวนดังแว่วๆ

เคนเลิกหูขึ้นรับลม

“เสียงเหมือนรหัสสีเหลือง เดลตา สองเก้าศูนย์”

ไอซ์เบิร์กขมวดคิ้ว มองไปทางศาสตราจารย์อย่างรำคาญ

“ไม่ นี่มันรหัสสีส้ม แลมดา สามห้าศูนย์” เขาแก้

“ที่ถูกคือ มันเป็นรหัสสีน้ำเงิน อัลฟา หนึ่งหนึ่งศูนย์ค่ะ” เด็กหญิงที่ยืนตรงกลางบอกโดยไม่่หันไป

สองบุรุษฟังต่อไปอยู่สองสามนาทีก่อนจะยักไหล่ยอมรับ

“ไม่ใช่เรื่องของชั้น วันนี้ชั้นหยุด ชั้นจะไม่สนใจอะไรทั้งนั้นถ้าไม่ใช่รหัสสีแดงขึ้นไป” เคนบ่น มือของวอล์คเกอร์ดึงขวดเย็นๆสองขวดออกมาจากที่เก็บเล็กๆในตัวถังของมัน

“เอาเบียร์อีกมั้ย?”

“แน่นอนอยู่แล้ว” ไอซ์เบิร์กตกลง รับเครื่องดื่มเย็นเจี๊ยบที่ถูกโยนมาให้เขา

“ทีนี้เอาตัวไหนดี?”

“ฮึ่มมมม…”

“เอาไอ้ตัวที่เหมือนกิ้งก่าหน้าโง่ตรงนั้นเป็นไง?” เคนเสนอ โบกไปที่สัตว์เลื้อยคลานตัวยาวซึ่งหมอบอยู่บนหินใกล้ๆ

ไอซ์เบิร์กยักไหล่ ละเลงนิ้วไปบนแผงควบคุมในมือ

“ได้เลย”

หุ่นยนต์ขนาดเล็กที่อยู่หน้าเขาระดมยิงจรวดมิสไซล์สู่พื้นที่ ส่งเสียงหวีดหวิวในอากาศขณะที่มันพุ่งสู่เป้าหมายด้วยความเร็ว

ในจังหวะสุดท้ายนั้นเอง ก่อนที่พวกมันจะโดนเป้า เจ้ากิ้งก่านั้นก็หันมาทางพวกเขา บางสิ่งที่ดูคล้ายกับความตกใจแผ่อยู่บนใบหน้าพิลึกของมัน

แล้วมันกับทุกสิ่งรอบๆมันในระยะหลายเมตรก็แหลกเหลวเป็นขยะหนืดๆ

ทั้งกลุ่มเงียบอยู่หลายวินาที

“นั่น… นั่นมันขยับเหรอ?” ไอซ์เบิร์กถามตะกุกตะกัก

“ค่ะ มันขยับค่ะ” โซเฟียยืนยันให้

พวกเขาไปทางเศษซากที่เหลืออยู่ ตรวจดูรอยแยกที่เย็นลงเรื่อยๆ

“อ่ะนะ ชั้นว่าเรารู้แล้วว่าสัญญาณนั่นมันเรื่องอะไร…” เคนพึมพำ

"นายว่ามันจะกลับมาได้รึเปล่า?" ไอซ์ถามพร้อมใช้ไม้จิ้มเศษๆเหล่านั้น

เคนส่ายหน้า

"ชั้นว่าไม่นะ"

"แต่ชั้นคิดว่านั่นนับเป็นสองคะแนน นายยังตามอยู่แต้มนึง ไอซ์" เขาพูดอย่างร่าเริงแล้วกลับไปที่พื้นที่ยิง

Unless otherwise stated, the content of this page is licensed under Creative Commons Attribution-ShareAlike 3.0 License