ในตู้เก็บของอันดำมืดสุดมืด ณ ห้วงลึกของศูนย์ 30 เครื่องโทรศัพท์ภายในส่งเสียงแตกพร่า
"แจนิเตอร์ วอร์ธ ไปที่ยูนิตกักกันมนุษย์ด้วย เพิ่งมี Dคลาสคนหนึ่งถูกกำจัดไประหว่างการทดลอง"
แจนิเตอร์งัวเงียกดปุ่มพูด "ด็อค ผมเพิ่งตื่นนะ ขออีกห้านาที นะ?"
"แน่นอน ห้านาทีก็ได้ ถ้าคุณอยากหางานอื่นนะ"
"ด็อค คุณเคยลองนอนในตู้หรือเปล่า? ไม่มีเตียงนะ? ไม่สนุกด้วย"
"แจนิเตอร์ ไปที่ห้องทดลอง 142 ไม่งั้นเราจะเตะโด่งคุณไปจากศูนย์ 30"
"ก็ได้ ก็ได้ ขอผมเตรียมตัวแป๊บ"
"ขอบคุณ แจนิเตอร์ วอร์ธ" โทรศัพท์หยุดทำงาน แล้วตู้เก็บของก็เงียบอีกครั้ง
ชายคนหนึ่งยืนอยู่ในตู้ ตัวเอนพิงผนังเบียดอยู่กับไม้กวาด 5 ด้ามกับไม้ถูพื้นอีก 7 ด้ามเป็นอย่างน้อย เขายังสลึมสลือและไม่พร้อมจะเริ่มงาน เขาชื่อแจนิเตอร์ วอร์ธ ชื่อจริงๆ แจนิเตอร์ วอร์ธคิดทบทวนเรื่องชีวิตของตนครู่หนึ่งก่อนคว้าไม้ถูพื้นกับถังน้ำ
อีกหนึ่งวัน อีกหนึ่งรอยเปื้อนลือดที่ต้องเช็ด
เขาไปตามทางเดิน หยุดที่ห้องทดลองซึ่งมียามสองคนกับผู้ชายสวมเสื้อกาวน์อีกคนยืนอยู่ข้างนอก นายเสื้อกาวน์คนนั้นแค่นยิ้มพร้อมกับมองถังน้ำ
"ผมบอกคุณแล้ว มี Dคลาสตาย คุณต้องเอามันไปทิ้ง"
"ใส่ได้ เชื่อผมเถอะ"
นายเสื้อกาวน์หันไปหาพวกยาม เขาพยักหน้า ยามพยักหน้า พวกเขาเปิดประตู กลิ่นของเลือดอันคุ้นเคยโชยออกมาจากห้อง นายเสื้อกาวน์ปิดปาก แจนิเตอร์ วอร์ธเดินเข้าไป วางถังน้ำลงแล้วมองไปรอบๆ "คุณแน่ใจแล้วนะว่าศพนี่ไม่มีเวทมนตร์คาถา?"
"ศพ D-3356 ไม่ใช่สิ่งผิดปกติ ค่าฮูมว่าอย่างนั้นน่ะ"
ภารโรงยักไหล่ เขาหยิบศพขึ้นมาวางลงไปในถังเหล็กเล็กๆ ขาห้อยลงมาด้านหนึ่ง ส่วนลำตัวก็ห้อยลงจากอีกด้าน เขาคว่าไม้ถูพื้นแล้วเริ่มถูเลือดออก
"เออ เมื่อคืนคุณได้ดูที่แข่งกันหรือเปล่า?"
"แข่งอะไร?"
"ผมไม่รู้สิ ในตู้ไม่มีทีวี"
"คุณไม่จำเป็นต้องมีโทรทัศน์นะ"
"ผมรู้ว่าคุณมีคอมพิวเตอร์ในห้องทำงานนะ ทำไมผมจะมีบ้างไม่ได้?"
"คุณไม่ต้องส่งอีเมล์ให้คนเป็นพันทุกชั่วโมงนะ"
"เราสองคนก็รู้น่าว่าคุณใช้ดูหนังโป๊ บางทีมันคงออกแบบมาใช้เรื่องนั้นแต่แรก อีกอย่างนะ ศพนี่มันเคลื่อนไหวมากแบบนั้นได้หรือเปล่า?"
แน่นอนทีเดียว ถังน้ำว่างเปล่า เมื่อกวาดตาดูก็เห็นชายคนนั้นอยู่ที่มุมห้อง ท่าทางกลัวมาก ก็เป็นธรรมดาของคนที่เพิ่งฟื้นจากความตาย ภารโรงรู้ อาทิตย์นี้มีสามศพแล้วที่ฟื้นต่อหน้าเขา ส่วนนายเสื้อกาวน์ นี่เป็นครั้งแรก
"ยาม! ยิง!"
"ไม่ต้อง ผมจัดการได้" ภารโรงยกไม่ถูพื้นขึ้น
"มึงพูดเจี้ยอะไรวะเนี่ย?!"
ภารโรงโยนไม้ถูพื้นขึ้นเล็กน้อยก่อนเหวี่ยงมันออกไป เสี้ยววินาทีต่อมา Dคลาสผู้นั้นก็กรีดร้อง ท่อนไม้ยาวปักที่อกเขา อีกด้านเป็นก้อนผ้าขาวซึ่งตอนนี้เปื้อนสีแดงด้วย Dคลาสมองไม้ถูพื้นก่อนจะตัวอ่อน แจนิเตอร์ วอร์ธมองนายเสื้อกาวน์
"ดูเหมือนว่าคุณจะค้างคำขอโทษผมนะ"
"คุณ… คุณทำอะไรน่ะ…?"
"ผมแทงเขา ด้วยไม้ถูพื้น คิดว่านั่นชัดเจนแล้วนา ยังไงก็เถอะ ยังจะให้ผมเอามันไปทิ้งหรือว่าพวกคุณจะจัดการมันเอง?"
"เอ่อ… คุณวอร์ธ ช่วยดึงไม้ถูพื้นออกแล้วเช็ดเลือดให้เสร็จก่อนไปได้ไหมครับ?"
"ได้สิ" เขาเดินไป ดึงไม้ถูพื้นออก Dคลาสล้มลงให้เห็นรูบนผนังคอนกรีต เขาทำงานจนเสร็จ เอาถังน้ำกับไม้ถูพื้นกลับไปด้วย
อีกหนึ่งวัน อีกหนึ่งรอยเปื้อนลือดที่ต้องเช็ด