SCP-740

SCP-740

วัตถุ# SCP-740

ระดับ: Safe

มาตรการจัดเก็บพิเศษ: ให้จัดเก็บ SCP-740 ไว้ซองเก็บเอกสารและใส่ไว้ในกล่องจักเก็บนิรภัยมาตรฐานของสถาบันและนักวิจัยทุกคนจะต้องสวมถุงมือทุกครั้งที่สัมผัสกับวัตถุ

รายละเอียด: SCP-740 คือรูปถ่ายของเหตุการณ์โศกนาฏกรรมเรือเหาะ LZ 129 ฮินเดนเบิร์กระเบิด ณ ฐานทัพอากาศเลกฮัสต์ ในรัฐนิวเจอร์ซีย์ในวันที่ 6 พฤษภาคม ปี 1937 ซึ่งภาพนั้นถูกเติมสีในลักษณะที่ค่อนข้างไม่สมบูรณ์ ซึ่งจากการตรวจสอบภาพถ่ายนั้นสามารถแสดงให้เห็นว่าภาพนั้นถ่าย ณ วันที่เกิดเหตุการณ์ขึ้นทันที

SCP-740 นั้นจะแสดงความผิดปกติเมื่อถูกดูและสัมผัสโดยตรงกับผิวหนังของมนุษย์ ผู้ที่ถือและมองรูปนั้นจะเกิดอาการได้ยินเสียงระเบิดและเสียงกรีดร้องที่ไม่มีที่มา ซึ่งผู้นั้นไม่สามารถละสายตาจากรูปได้เมื่อมองรูปดังกล่าวและไม่สามารถปล่อยรูปออกจากมือได้อันเนื่องมาจากความผิดปกติที่ส่งผลอย่างต่อเนื่อง ในผู้ทดลองจำนวนมากนั้นจะเกิดอาการของโรคซึมเศร้าอย่างรุนแรงเป็นผลมาจากความผิดปกติที่ส่งผลอย่างต่อเนื่องเช่นกัน

หลังจากผ่านไปหนึ่งนาที หากผู้นั้นยังคงถือและมองวัตถุ อุณหภูมิร่างกายของผู้ที่ถือรูปนั้นจะสูงขึ้นเรื่อยๆควบคู่ไปกับความรู้สึกร้อนและเสียงที่ได้ยินดังมากขึ้นเรื่อยๆ หากยังคงมองรูปดังกล่าว ความรู้สึกและอาการเสียงหลอนนั้นจะหยุดเมื่อผู้ถือรูปนั้นถูกทำให้มองไม่เห็นรูปหรือถูกบังคับให้ละสายตาออกจากรูป ซึ่งหากหยุดดูวัตถุโดยสิ้นเชิง จะทำให้อาการดังกล่าวนั้นหายเป็นปลิดทิ้งและจะกลับมาเกิดขึ้นอีกครั้งหากมองวัตถุอีกครั้ง

เมื่อความผิดปกติเกิดขึ้นต่อเนื่องเป็นเวลาสองถึงสี่นาที ผู้ที่ถือและมองรูปนั้นจะเกิดควันออกมาจากร่างกายตามส่วนต่างๆและเกิดไฟคลอกหลังจากนั้นทันที ซึ่งระยะเวลาการเผาไหม้นั้นจะขึ้นอยู่กับความสูงและน้ำหนักของผู้ที่ได้รับความผิดปกติ ซึ่งไฟนั้นจะเผาไหม้มวลของผู้นั้น 90% ซึ่งสามารถทำให้เสียชีวิตได้ทันทีและไฟนั้นจะเผา SCP-740 ไปด้วยเช่นกันแต่เมื่อผ่านไประยะเวลาหนึ่ง วัตถุจะเริ่มฟื้นฟูและเปลี่ยนกลับไปยังสภาพเดิมโดยไม่มีความเสียหายใดๆ

สำหรับข้อมูลการเก็บกู้ อ่านบันทึกการสอบสวนที่ 740-01

+ บันทึกการสอบสวนที่ 740-01

ผู้ถูกสอบสวน: เจ้าหน้าที่ █████
ผู้สอบสวน: ดร. █████
หมายเหตุ: การสอบสวนตามมาตรการนั้นได้ถูกจัดขึ้นหลังจากการเก็บกู้วัตถุ 48 ชั่วโมง ซึ่งเจ้าหน้าที่ █████
นั้นได้ทำงานให้กับสถาบันเป็นเวลา █ ปีและได้เก็บกู้วัตถุ SCP จำนวนทั้งสิ้น █ วัตถุ ซึ่ง SCP-740 นั้นเป็นการเก็บกู้ครั้งที่ 6 ที่เจ้าหน้าที่ █████ ได้เป็นหัวหน้าชุดเก็บกู้
<เริ่มบันทึก>

ผู้สอบสวน: เจ้าหน้าที่ █████ คุณระบุได้มั้ยว่าเกิดอะไรขึ้น เอาตามที่คุณเห็นนะ

เจ้าหน้าที่ █████: ผมถูกส่งให้ไปเก็บวัตถุ ใช่.. รูปนั่น จากบ้านของคุณ อ█████ ฟ██████ มันทำให้พวกเราต้องเข้ามาลงมือเองเมื่อคุณ ฟ██████ พยายามขายรูปนั่นแต่ไม่สำเร็จ และเราซุ่มดูเขามาก่อนหน้านี้ประมาณสามสัปดาห์
ผู้สอบสวน: แล้วทำไมเขาถึงซื้อขายไม่สำเร็จละ?

เจ้าหน้าที่ █████: ผู้ชนะประมูลจู่ๆก็ไฟลุกท่วมตัวเขา มันแปลกตรงที่ สาเหตุการตายเป็นสำลักควัน… แต่ที่ผมเจอกับตัวมัน…

ผู้สอบสวน: ต่อเลยครับ

เจ้าหน้าที่ █████: หลังจากที่คุณ ฟ██████ เก็บรูปคืนมาจากเหตุการณ์ครั้งนั้น เขาเริ่มเอารูปหลายๆมาออกขายเหมือนกัน แต่ตอนที่ผมไปถึงบ้านเขา เขาไม่ขายแต่แจกฟรีแทน

ผู้สอบสวน: ไม่มีใครเอารูปพวกนั้นเลยหรือ?

เจ้าหน้าที่ █████: ผมมั่นใจ ถ้าผมเล่าให้คุณฟัง คุณจะรู้ว่าทำไมไม่มีใครเอารูปพวกนั้น… [ถอนหายใจและหยุดไปประมาณ 3.5 วินาที] หลังจากที่ผมได้รับอนุญาตให้ซื้อรูปพวกนั้นได้ ผมเรียกทีมผมเข้าไปยังจุดเก็บกู้ แต่ผมมองว่ามันมีความเสี่ยงต่ำ ผมเลยสั่งให้พวกเขารออยู่ข้างนอกบ้านนั่น เมื่อผมเคาะประตู เขาออกมารับผม วันนั้นถ้าจำไม่ผิดจะเป็นช่วงเดือน มีนาคม ปี 19██ บ้านเขาน่าอยู่มาก มันเป็นคฤหาสน์ในนิวอิงแลนด์ที่ใหญ่มาก เขาต้อนรับผมและให้ผมนั่งลง เขาจะเทบรั่นดีให้ผมแต่ผมปฎิเสธไป เขาเป็นคนแก่ผอมๆ ที่ดูไม่แก่เลย พูดไปแสดงท่าทางไปตลอด

ผู้สอบสวน: แล้วมันเกิดเหตุการณ์นั้นได้ยังไง?

เจ้าหน้าที่ █████: [หายใจติดขัด] เอ่อ.. เขาคุยกับผมเล็กน้อยสักสิบนาทีได้มั้ง จากนั้นผมถามถึงรูป และเขาก็ทำเหมือนว่าเขาลืมไปว่าผมมาที่นี่ทำไม เขาออกไปนอกห้อง เอาซองรูปออกมาให้ผม เขาแกะออกจากซองและเอาให้ผมดู เขาลังเลและมองผมแปลกๆ เหมือนเขาอ่านใจผมหรือยังไงนี่ละ จากนั้นผมหยิบรูปออกมาจากซอง มันเป็นรูปนั่น รูปโศกนาฏกรรมเรือเหาะฮินเดนเบิร์ก ตอนแรกผมถามเขาไปว่าคุณไปถ่ายรูปโพลารอยด์ได้ยังไงในเมื่อกล้องโพลารอยด์นั้นถูกทำขึ้นหลังจากเหตุการณ์ครั้งนั้นตั้งสิบกว่าปี? เขาไม่ตอบผมแต่พูดว่ามันเป็นรูปที่เหนือกว่ารูปไหนๆ และผมเริ่มได้ยินเสียง…

ผู้สอบสวน: คุณได้ยินอะไรนะ?

เจ้าหน้าที่ █████: เสียงระเบิด , ไฟ ,เสียงคน.. — กำลังกรีดร้อง.. ทั้งเด็ก, ผู้หญิง ร้องไห้ด้วยความทรมานและหวาดกลัว… [หยุดไปสิบวินาที] ผมเหมือนว่า ผมถูกดูดเขาไปในรูปนั่น… ผมละสายตาไม่ได้ จากนั้นเขาดันหน้าผมขึ้นมาซึ่งทำให้ผมหลุดจากภวังค์ มันเหมือนผมลืมไปว่าผมเงยหน้าขึ้นมามองหน้าเขาได้ ไม่รู้สิ… และเขามองผมแปลกๆอีกครั้ง เขาถามผม “ นายได้ยินเสียงนั่น ใช่มั้ย?” ผมตอบใช่ เขาส่ายหัวแบบผิดหวัง และเขาพูดว่า “พวกแกเป็นเหมือนกันหมด ไปจากที่นี่ซะ”

ผู้สอบสวน: คุณหมายความว่าไงนะ?

เจ้าหน้าที่ █████: ใช่แล้ว เขาบอกผมหมดเกี่ยวกับทุกคนที่ได้ยินเสียงเมื่อมองรูปนั่น ผมถามว่าเขาเป็นแบบนั้นมั้ย เขาบอกไม่และเขาดึงรูปออกจากมือผมและนั่นก็ทำให้เหตุการณ์เกิดขึ้น เขาพูดว่า “ ไม่ ไอหนู นั่นหมายความว่าแกไม่เหมาะสมจะถือรูปนั่น เอาคืนชั้นมา!” ผมบอกเขาอย่างสุภาพ แม้กระทั่งบอกว่าเงินในกระเป๋าที่ผมเอามานั้นมันมากขนาดไหน แต่เขาก็ไม่สน เขาพูดอีกว่า “ชั้นเห็นคนถูกเผาตายต่อหน้าต่อตา เพราะพวกนั่นมันไม่มีค่าพอ เอารูปเวรนั่นคือมาซะ” เขาผลักผมลอยข้ามเก้าอี้ไป เขาแข็งแรงโครตๆ ถ้าเทียบกับคนแก่อายุเท่าเขา

[หยุดพูดไปสิบเอ็ดวินาที]

ผู้สอบสวน: ต่อเลยครับ

เจ้าหน้าที่ █████:ผมไม่ได้… ผมไม่รู้ว่าเขาเคยเป็นอะไรมาก่อน หรือเขาจะกลับมาพร้อมกับผม แต่ผมต้องทำตามมาตรการขั้นพื้นฐาน ผมเรียกกำลังเสริมเข้ามา แต่ผมก็ปล่อยรูปเวรนั่นไม่ได้สักที จากนั้นผมเห็นกับตา… ไฟพุ่งออกมาจากตาเขาและคลอกหัวเขา ผมตื่นกลัวที่สุดในชีวิตทั้งๆที่ผมทำงานและเจอแต่งานพวกนี้เป็นปีๆ แต่นี่มันทำให้ผมกลัวที่สุดเท่าที่ผมเคยทำมา ผมหยิบปืนออกมาและยิง กี่นัดนะ ? สามหรือสี่?

ผู้สอบสวน: จากบันทึก ทั้งหมด 4 นัด

เจ้าหน้าที่ █████: ผมจำไม่ได้.. หลังจากนั้นผมเรียกกำลังเสริมทันที กระชากซองจดหมายออกจากมือเขาและวิ่งออกนอกบ้าน ผมรุ้สึกร้อนทั้งๆที่ข้างนอกแม่งหนาวชิบหาย เข้าใจมั้ย อากาศนิวอิงแลนด์ตอนมีนาหน่ะ

ผู้สอบสวน :และนี่ใช่มั้ยที่ทำให้บ้านไฟไหม้?

เจ้าหน้าที่ █████: [หยุดไปห้าวินาที] ใช่… ตอนที่ผมออกมานอกบ้าน ควันพวยพุ่งออกมาจากหลังคน เมื่อทีมผมมาถึงและงัดรูปออกจากมือผม รูปเวรนั่นไหม้เป็นจุลคาตาผม พวกเราต้องถอยออกมา แต่ผมไม่รู้ว่าทำไมผมก้าวขาออกมาไม่ได้ทั้งๆที่ผมแทบไม่อยากจะอยู่ใกล้มันด้วยซ้ำ [หยุดไปสามวินาที] ดอกเตอร์ คุณได้ดูผลชันสูตรยัง? รู้มั้ยผลมันออกมาว่ายังไง?

ผู้สอบสวน: ผลว่ายังไง?

เจ้าหน้าที่ █████:ตำแหน่งต้นตอของไฟที่ทำให้บ้านทั้งหลังไฟไหม้เกิดจากจุดที่ผมยิงเขา… จุดที่เขาล้มลงนั่นละ ร่างเขาเผาบ้านทั้งหลังในสามนาที… ผม.. พระเจ้าช่วย…

ผู้สอบสวน: ขอบคุณสำหรับการสอบสวนนะครับ เจ้าหน้าที่ █████ คุณให้ข้อมูลมากพอแล้ว

<จบบันทึก>

สรุป: เจ้าหน้าที่ █████ ถูกส่งไปเข้าการบำบัดสภาวะจิตใจเป็นเวลาสามเดือน เพื่อรักษาอาการสภาวะจิตถูกรบกวนและอาการโรคกลัวไฟอย่างเฉียบพลันซึ่ง เจ้าหน้าที่ █████ ไม่เคยมีประวัติอาการผิดปกติทางจิตมาก่อน .สถาบันได้ใช้การลบความทรงจำเพื่อรักษาอาการดังกล่าว แต่ไม่สามารถรักษาได้ จึงทำให้สถาบันต้องลดตำแหน่งเจ้าหน้าที่ █████ ไปอยู่ ณ แผนกเอกสารแทน