SCP-599

วัตถุ# SCP-599

ระดับ: Euclid

มาตรการกักกันพิเศษ: ให้ปิดกั้น SCP-599 ไว้ในศูนย์-██ ซึ่งได้รับการดัดแปลงให้ดูเหมือนภูเขาเมื่อมองจากภายนอก การดัดแปลงต่อเติมศูนย์-██ โดยไม่ได้รับอนุญาตจะทำให้มันถูกทำลายจนราบคาบ ห้ามมิให้ทำการติดต่อสื่อสารกับภายนอกจากในศูนย์-██ ไม่ว่าในกรณีใดๆ บุคลากรทุกคนที่เข้าไปใน SCP-599 จะได้รับการตรวจสภาพจิตอย่างละเอียดเมื่อกลับมาแล้ว

รายละเอียด: SCP-599 เป็นเมืองเล็กๆใน [ข้อมูลปกปิด] ซึ่งมีประชากรประมาณ 700 คน ผู้ที่อาศัยอยู่ใน SCP-599 เรียกมันว่า ██████████ SCP-599 ไม่ปรากฏในแผนที่ใดๆในแถบนั้นหรือถนนที่ไปที่นั่นเลย

SCP-599 ได้รับสถานะเป็น SCP เมื่อสถาบันพบว่าประชากรในเมืองนี้ทุกคนมีลักษณะและชื่อตรงกับบุคคลที่หายสาบสูญไปจากเมืองใกล้เคียงในช่วงสิบปีก่อนหน้า เมื่อถูกถามเรื่องนี้ คนที่อยู่ใน SCP-599 ยืนยันว่าตนอาศัยอยู่ที่นั่นมาตลอด ก่อนจะเสริมว่าตนกำลัง ”อยากได้เพื่อนบ้านใหม่” เสมอทุกครั้ง บุคลากรของสถาบันที่เข้าไปใน SCP-599 จะถูกคนที่อยู่ในนั้นชวนให้ซื้อบ้านใน SCP-599 อย่างแข็งขัน การปฏิเสธอย่างถึงที่สุดนั้นจะได้รับการตอบสนองอย่างไม่เป็นมิตร แม้ว่าจนถึงขณะนี้จะยังไม่มีรายงานเรื่องการใช้ความรุนแรงก็ตาม

ภาคผนวก: ปูมบุคคลของเจ้าหน้าที่ ██████ (รหัส เจ้าหน้าที่ อโพคาเลมูร์)

██/██/████
วันที่ 1
มาถึงเมือง██████████ อันแสนลึกลับแล้ว เมืองนี้ไม่ปรากฏในแผนที่ และถนนที่มาที่นี่ก็ไม่มีป้ายบอกอะไรทั้งนั้น สถาบันได้จัดอันดับ ██████████ เป็น SCP แล้ว ผมมาที่นี่เพื่อตรวจสอบระดับอันตรายของสิ่งที่ถูกเรียกว่า SCP-599 นี้

พอมาถึงก็ได้รับการต้อนรับอย่างอบอุ่นทีเดียว ราวกับพวกเขารู้อยู่แล้วว่าผมจะมาอย่างนั้นล่ะ…

เดินทางมาเหนื่อยชะมัด พวกชาวเมืองให้ผมพักในโรงแรมใกล้ๆ ผมลังเลที่จะค้างคืนใน SCP แต่ก็ดูจะไม่มีทางเลือก ผมเช็กอินด้วยชื่อปลอมกับบัญชีธนาคารที่สถาบันเตรียมไว้ให้ ดูจากสมุดรายชื่อแขกที่เข้าพักแล้ว ไม่มีใครมาที่นี่นานพอดู…

██/██/████
วันที่ 2
ได้ยินเสียงในโรงแรมทั้งคืน ในรายชื่อแขกยังมีแค่ผมคนเดียว

พยายามรวบรวมข้อมูลของคนที่อาศัยอยู่ใน SCP-599 ที่ศาลากลางมีทะเบียนชื่อและที่อยู่ของชาวเมืองทุกคน แต่ไม่มีบันทึกวันเกิดหรือเสียชีวิต

มีคนถามผมสามครั้งเรื่องจะย้ายมาอยู่ที่ ██████████ ทุกครั้งผมก็ตอบไปว่า ”กำลังคิดอยู่” ว่ากันแล้วก็ไม่ได้โกหกหรอกนะ ผมคิดอยู่ว่า ไม่เอาล่ะ

██/██/████
วันที่ 3
เช้านี้ประตูถูกปลดล็อก ก่อนหน้านี้ล็อกจากข้างในแล้ว มีคนรื้อของผมแต่ไม่มีอะไรหาย แต่ในนั้นก็ไม่มีอะไรที่ระบุตัวจริงของผมได้อยู่แล้ว

ผมเจอถนนในแถบที่พักอาศัยซึ่งผมแน่ใจว่าเมื่อวานมันไม่อยู่ตรงนั้นแน่ เจอบ้านหลายหลัง แต่ไม่มีใครอยู่เลย คนที่อยู่แถวนั้นบอกว่าเจ้าของบ้านพวกนั้น ”ย้ายไปแล้ว” และเสริมว่า ”หลังจากนั้นที่นี่ก็เงียบเหงาจริงๆ” เหมือนเดิม ที่ศาลากลางไม่มีข้อมูลการย้ายออก

██/██/████
วันที่ 4
เมื่อคืนเห็นคนมาทำอะไรลับๆล่อๆที่รถของผม ต้องตั้งสัญญาณเตือนภัยทุกครั้งที่จอดมันไว้สินะ

วันนี้ผมต้องหาอะไรบางอย่างในเมือง ก็เลยลองหาแผนที่ดู ปรากฏว่าไม่มีแผนที่ของเมืองริยำนี่เลยแฮะ แม้แต่ที่ห้องสมุดก็ไม่มี พูดถึงห้องสมุดแล้ว นี่คงเป็นห้องสมุดที่ว่างที่สุดที่ผมเคยเห็นมาเลย ไม่มีอะไรสักอย่างที่ให้ข้อมูลเกี่ยวประวัติของกับเมืองนี้ได้ ไม่มีแม้แต่แฟ้มหนังสือพิมพ์เก่า

แต่ผมได้เจอกับเจ้าหน้าที่███████ ที่ห้องสมุดนั่น เจ้าหน้าที่███████ เป็นคนที่สถาบันส่งมาที่นี่หลังมันได้รับสถานะ SCP แล้วก็ไม่เคยรายงานกลับไปเลย ดูเหมือนว่าเขาจะจำผมหรือสถาบันไม่ได้เลย แต่ว่าเขากระตือรือร้นที่จะชวนให้ผมย้ายมาอยู่ที่นี่มาก พร้อมกับแนะนำให้ผมรู้จักภรรยากับลูกๆของเขาด้วย คนที่เด็กสุดน่าจะอายุห้าขวบเป็นอย่างน้อย เจ้าหน้าที่███████ หายตัวไปแค่หกเดือน

ท่ามกลางเรื่องพวกนี้ ผมก็ลืมไปเลยว่าตอนแรกผมกำลังหาอะไร

██/██/████
วันที่ 5
จำได้แล้วว่าเมื่อวานผมหาอะไร ผมรู้สึกตัวว่ามีอะไรหลายๆอย่างหายไปจากที่นี่ ที่นี่ไม่มีสุสาน ไม่มีโรงเผาศพ ไม่มีโรงเก็บศพ ไม่มีคนทำป้ายหลุมศพ แล้วก็ไม่มีโรงพยาบาลด้วย

██/██/████
วันที่ 6
นี่มันเกิดบ้าอะไรวะเนี่ย? ผมเปิดก๊อกน้ำในโรงแรมจะแปรงฟัน น้ำไม่ไหล ที่ผมได้คือเสียงซู่ๆกับกลิ่นก๊าซธรรมชาติ ตอนเปิดฝักบัวกับกดชักโครกก็เหมือนกัน

พอกันที ผมจะไปจากที่นี่ เดี๋ยวนี้!

██/██/████
ผมเขียนส่วนนี้จากที่ปลอดภัยในโรงแรมที่มีชื่อเสียงใน [ข้อมูลปกปิด] ให้ผมเล่าย้อนถึงสิ่งที่เกิดขึ้นตอนที่ผมพยายามออกมาจาก SCP-599 หน่อยนะ

อันแรก สลักประตูห้องพักของผมไม่ยอมขยับเขยื้อน ผมต้องพังหน้าต่างหนีออกมา ตอนที่ออกมานั่น ผมแน่ใจว่าได้ยินเสียงฝักบัวกับก๊อกน้ำไหล…

รถของผมย้ายไปอีกด้านของลานจอดรถได้ยังไงก็ไม่ทราบ

ทันทีที่ผมออกจากลานจอดรถก็มีพายุฝนฟ้าคะนอง ตั้งแต่ผมไปที่นั่นก็เพิ่งเจอลมเป็นครั้งแรก

ถนนหลักสองสายถูกปิด สายแรกเพราะ ”อยู่ระหว่างการก่อสร้าง” อีกสายเป็นเพราะ ”สายไฟขาดตกลงมา”

รถสักโหลได้เสียอยู่กลางสี่แยก

สุดท้าย ที่สี่แยกสุดท้ายก่อนออกจากเมือง จู่ๆไฟจราจรก็กลายเป็นไฟแดงโดยไม่ขึ้นไฟเหลืองก่อน แล้วก็ค้างไว้แบบนั้นครึ่งชั่วโมง ในที่สุดผมก็ตัดสินใจว่าช่างหัวมันแล้วก็เหยียบคันเร่งจนมิด สายเคเบิลที่ดึงไฟนั่นขาดตอนที่ผมขับรถลอดผ่านไป ไฟสัญญาณเฉียดรถผมไปนิดเดียว

ถ้าสถาบันยังหวังว่าจะให้ผมทำงานแบบนี้อีกล่ะก็ พวกคุณต้องจ่ายค่าแรงผมมากกว่าตอนนี้เยอะเลยล่ะ

หมายเหตุ: ไม่อนุมัติการขึ้นเงินเดือน ขอต้อนรับสู่สถาบัน ทำตัวให้ชินไว้ล่ะ –O5-6