เนื่องจากสันนิษฐานว่าสาเหตุที่ทำให้เกิดกรณีศึกษาภายนอก-587 คือ SCP-587-JP จึงทำการเขียนรายงานการสอบสวนไว้ด้านล่าง การสอบสวนจะเป็นการสัมภาษณ์นายอุซึยามะหนึ่งในผู้รอดชีวิตจากกรณีศึกษาภายนอก-587
เป้าหมาย: อุซึยามะ ██ 43ปี ผู้ชาย
ผู้สัมภาษณ์: ดร.██
บันทึกเพิ่มเติม: ชาวเกาะเกือบทั้งหมด██คนรวมทั้งเป้าหมายเป็นคนที่ใช้ภาษาถิ่นที่เฉพาะตัว ดังนั้นการสนทนาทั้งหมดจึงได้รับการแปลเป็นภาษามาตรฐานเพื่อเป็นมาตรการป้องกันการระบุสถานที่ของ SCP-587-JP จากบันทึกนี้ ผู้ถูกทดลองรู้สึกกระวนกระวายใจมากในช่วงการควบคุมตัวและระหว่างถูกคุมขัง ดังนั้นจึงให้ยากล่อมประสาทจำนวนเล็กน้อยในขณะสัมภาษณ์
ดร.██: คุณอุซึยามะ ใจเย็นลงหรือยังครับ?
นายอุซึยามะ: รู้สึก ใจเย็นลงแล้วครับ เป็นผลจากยานั่นเหรอครับ? ตำรวจสมัยนี้สุดยอดไปเลยนะครับ
ดร.██: ดูเหมือนจะไม่มีปัญหาแล้วสินะครับ ถ้าอย่างนั้นก็ขอถามสักหลายคำถามหน่อย ก่อนอื่นก็ช่วยบอกความเป็นมาของเหตุการณ์ในครั้งนี้หน่อยครับ
นายอุซึยามะ: [เงียบไป12วินาที] บันทึกอยู่เหรอครับ?
ดร.██: แน่นอนครับ แต่ว่านี่เป็นการสอบสวนหลังเหตุการณ์ ดังนั้นบันทึกนี้จะไม่มีการเปิดเผยกับสาธารณะและไม่มีการนำไปใช้ในชั้นศาลครับ ถึงแม้เรื่องที่คุณ และพวกคุณทำจะไม่ใช่เรื่องที่น่าชมสักเท่าไหร่ แตอยากจะขอทราบความเป็นมาที่กดดันพวกคุณจนจำเป็นต้องทำแบบนั้นหน่อยครับ
นายอุซึยามะ: [เงียบไป39วินาที] ครับ เข้าใจแล้วครับ
ดร.██: ถ้าอย่างนั้นก็ขอฝากด้วยครับ
นายอุซึยามะ: วันนั้น นานขนาดไหนก็จำไม่ได้แล้ว แต่เป็นวันที่อบอุ่นมากครับ มีศพถูกพบในป่าใกล้หน้าผาฝั่งตรงข้ามของเมือง เป็นศพผู้หญิงอายุน้อย ใบหน้ายับเยิน อยู่ในสภาพเปลือยเปล่าครับ
ดร.██: สามารถระบุว่าเป็นศพของใครได้ไหมครับ?
นายอุซึยามะ: เพราะไม่มีบันทึกหรือร่องรอย/หลักฐาน/สิ่งที่พิสูจน์ว่ามีคนจากแผ่นดินหลักมาที่เกาะดังนั้นก็เลยการคิดว่าเขาเป็นชาวเกาะสักคนครับ ในเกาะเล็กๆชาวเกาะทุกคนก็รู้หน้าค่าตากันดี พอรู้ว่ามีการฆาตกรรมญาติเกิดขึ้นในที่แบบนั้น ทุกคนก็รู้สึกหวาดกลัวครับ แถมตอนนั้น ลูกสาวบ้านคุณคาเมยามะที่ออกไปเก็บผักป่าก็ยังไม่กลับมา พอเป็นแบบนั้นทุกคนก็เลยพูดต่อกันว่า รู้สึกว่าศพนั่นก็คล้ายๆกับลูกสาวของคุณคาเมยามะนะ…
[ศรีษะของเป้าหมายเริ่มสั่นนิดหน่อย น้ำเสียงเริ่มตื่นตระหนกเล็กน้อย]
ดร.██: พูดต่อเลย
นายอุซึยามะ: มันมีชายหนุ่มที่เป็นคนรัก/คู่หมั้นกับคุณลูกสาวอยู่ครับ เขาโกรธแล้วกล่าวหาว่าผู้ชายอีกคนที่ไม่ถูกด้วยว่าเป็นคนร้ายครับ ผู้ชายคนนั้นชอบมายุ่งกับลูกสาวของคุณคาเมยามะ ดังนั้นก็เลยไม่ถูกกับชายหนุ่มที่เป็นคนรัก/คู่หมั้นครับ ดังนั้น ทุกคนก็เลยคิดว่า "น่าจะเป็นแบบนั้น" ครับ
ดร.██: นาย██กับนาย███สินะครับ ชาวเกาะกล่าวหานาย███เป็นฆาตกรเหรอครับ?
นายอุซึยามะ: ไม่ครับ ทุกคนก็แค่คิดว่า "น่าจะเป็นแบบนั้น" แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรมากครับ แถมสุดท้ายก็เจอตัวลูกสาวของคุณคาเมยามะ ดูเหมือนว่าเธอจะได้รับบาดเจ็บจากการล้มลงเนื่องจากโรคโลหิตจางอยู่ในภูเขา วันถัดจากที่เจอศพก็ถูกช่วยกลับมาได้อย่างปลอดภัย พอเป็นแบบนั้นก็เลยกลายเป็นว่า แล้วศพนั่นเป็นใครกันล่ะ ครับ
ดร.██: แล้วทำไมถึงปิดบังล่ะครับ?
นายอุซึยามะ: [เงียบ]
ดร.██: รวบกวนตอบด้วยครับ หรือว่าวันนี้จะพอแค่นี้ครับ?
นายอุซึยามะ: ชาวเกาะ ทุกคนเป็นคนคุ้นหน้ากัน เป็นเหมือนกับครอบครัวเดียวกันครับ พวกคนนอกเองก็เข้าใจสถานการณ์ก็เลยทำเป็นไม่เห็นอะไร มาคิดเอาตอนนี้แล้ว บางทีนั่นคงเป็นเรื่องพลาดครับ แต่ว่า พวกเราไม่อยากจะยุ่งเกี่ยวอะไรด้วยครับ ว่าเกาะที่สงบสุขไม่มีอะไรจะมีเหตุฆาตกรรมเกิดขึ้น แถม ฆาตกรเป็นใครก็ยังไม่รู้เลย แค่คิดถึงเรื่องนี้ ก็รู้สึกกลัว กังวล ไม่ว่าใครก็ต้องเอามือกุมหัวครับ ทุกคน ไม่อยากจะคิดถึงเรื่องนี้ ถึงจะไม่มีใครเห็นด้วย แต่ก็เข้าใจตรงกันครับ แค่รู้สึกผิดครั้งเดียว แต่ถ้าหลังจากนี้สามารถกลับไปใช้ชีวิตปกติได้ ถ้าทำเป็นลืมเรื่องราวทั้งหมดได้ ก็เอาตามนั้นดีกว่า แล้วผมกับคนอื่นๆก็เอาศพขึ้นเรือไปทิ้งที่กลางทะเลครับ
ดร.██: ผลลัพธ์หลังจากนั้นล่ะ
นายอุซึยามะ: ทุกคน ก็กลับไปใช้ชีวิตปกติ เรื่องในวันนั้นก็แค่ภาพลวงตาของวันที่ร้อนเกินไป ทั้งหมดมันก็แค่คิดไปเอง ได้แต่คิดแบบนั้นจากก้นบึ้งของหัวใจครับ ไอ้เรื่องชวนขนหัวลุกแบบนั้น ถ้าคนร้ายเป็นใครสักคนในเกาะ พวกเราทนไม่ไหวหรอกครับ ดังนั้น ก็เลยลืมมันไป แต่ว่า ปลายฤดูใบไม้ผลิปีต่อมา ก็มีศพถูกพบอีกครั้ง รอบนี้เป็นศพของผู้ชายมีอายุครับ
ดร.██: ระบุที่มาไม่ได้จริงๆสินะครับ?
นายอุซึยามะ: ครับ แต่ว่าทุกคน ต่างก็ไม่สนใจตัวจริง/ที่มาของเหยื่อครับ สิ่งที่ทุกคนกลัวก็คือ การต้องรับรู้/คิดว่าเรื่องราวในตอนนั้นมันเป็นความจริง ทั้งศพ ทั้งฆาตกร แล้วก็การปกปิดและการมีส่วนร่วมในการปกปิด ทั้งหมดนั้นเกิดขึ้นจริงๆครับ การที่เรื่องที่เกิดขึ้นในอดีตเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นจริงไม่ผิดแน่ ทั้งๆที่ไม่มีหลักฐานอะไรที่ระบุว่าเรื่องราวในคราวนี้กับอดีตมันเกี่ยวข้องกัน แต่ทุกคนก็สับสนอย่างเห็นได้ชัดครับ
ดร.██: แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่คิดจะแจ้งความกันเหรอครับ? ติดต่อไปที่แผ่นดินหลัก?
นายอุซึยามะ: พวกเราทุกคน ทิ้งศพแล้วอำพรางคดีครับ มาแจ้งความเอาตอนนี้ ก็เหมือนกับแขวนคอตัวเอง ถ้ามีใครสักคนปากสว่างไปหลุดอะไรสักเล็กน้อยตอนตำรวจสอบสวน ทุกคนได้ติดคุกหัวโตแน่ครับ ดังนั้นเรื่องในคราวนี้เอง พวกเราก็เลยทิ้งศพแล้วปิดบังทำเป็นลืมทุกอย่างไปครับ ได้แต่เชื่อว่าฝันร้าย/เรื่องแย่ๆมันจะจบลงที่ตรงนี้
ดร.██: แต่ว่า เหตุการณ์ก็ยังไม่จบลง?
นายอุซึยามะ: ใช่แล้วครับ ฤดูหนาวปีต่อมา ก็ยังมีศพของเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ…
ดร.██: ปีนั้น ก็มีเรื่องที่ว่าเกิดขึ้นสินะครับ?
[นายอุซึยามะก้มหน้าลง ท่าทางสับสนอย่างเห็นได้ชัด]
นายอุซึยามะ: ผม…ไม่ผิด ผม แค่คิดว่าถ้าเพื่อทุกคนแล้ว ทุกคนเองก็ต้องการแบบนั้นครับ มันถูกต้องแล้วครับ พวกเรา ก็ใช้ชีวิตไปตามปกติ…
ดร.██: ได้โปรดเล่าเหตุการณ์มาด้วยครับ
นายอุซึยามะ: มีศพเด็กผู้หญิงโผล่มา แล้ว เจ้าหนูทากะลูกชายบ้านคุณทายามะ ก็ทนเงียบต่อไปไม่ไหว… มาปรึกษาในที่ประชุมว่า ถึงจะไม่รู้ว่าเป็นใคร แต่ก็ต้องมีคนตายต่อไปเรื่อยๆไม่ผิดแน่ จะปล่อยไปแบบนั้นไม่ได้…ดังนั้น รายงานคดีไปที่แแผ่นดินใหญ่จะดีกว่าไหม น่ะครับ
ดร.██: มีปฏิกิริยาเกี่ยวกับเรื่องนั้นยังไงบ้างครับ?
นายอุซึยามะ: ไม่มีใคร…พูดอะไร ออกมาสักอย่างเลยครับ แต่ว่า จะให้เกิดเรื่องแบบนั้นไม่ได้ ทุกคนต่างก็รู้สึกแบบนั้นครับ ถ้าทำแบบนั้น พวกเราทุกคนก็จะมีความผิด ดังนั้น… [สะอื้น]
[นายอุซึยามะล้มลงบนโต๊ะและกุมหัว]
นายอุซึยามะ: ทำไม ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้ ทำไมกัน [สะอื้น] ผมก็แค่ อยากจะใช้ชีวิตอย่างที่ผ่านมาแท้ๆ แค่นั้นแท้ๆ ทำไม ถึงเป็นแบบนี้
ดร.██: ต่อด้วยครับ คุณมีหน้าที่ที่ต้องพูดครับ
นายอุซึยามะ: ครับ…ครับ… ดังนั้น มันก็ช่วยไม่ได้นี่ครับ…วิธีที่จะทุกคนมันก็มีแค่ต้องทำแบบนั้น ดังนั้น ก็เลยฆ่าเจ้าหนูทากะกับคุณพ่อ
ดร.██: มีแรงจูงใจอะไรที่ถึงขนาดฆ่าคนพ่อด้วยเหรอครับ?
นายอุซึยามะ: แม่ของเจ้าหนูทากะป่วยตายหลังคลอดมาตั้งนานแล้ว สำหรับคุณพ่อลูกชายก็เป็นของต่างหน้าเพียงอย่างเดียวครับ ถ้ารู้ว่าถูกฆ่าเรื่องราวก็คงไม่จบง่ายๆแน่ ดังนั้นก็เลยเผาบ้านที่ทั้งคู่อยู่ไปพร้อมกันทั้งสองคนเลย… เสียงกรีดร้องของทั้งสองคนกับเสียงเปลวเพลิงที่ลุกไหม้ ก็ยัง… คงจะติดหูผมไปจนลงโลง ผมได้แต่พูดกับตัวเองว่า แค่นี้ แค่นี้มันทุกอย่างก็จบลงจริงๆแล้ว
ดร.██: แต่สุดท้ายคดีก็ได้รับการยืนยันว่ามีชาวเกาะตาย17คนนี่ครับ?
นายอุซึยามะ: [สะอื้น] เรื่องไฟไหม้ แม้แต่ชาวเกาะก็รู้กันไม่กี่คนครับ แต่ว่า คนนอก พอรู้ความจริงเรื่องไฟไหม้ ก็ทนมองข้ามต่อไปไม่ไหวแล้วครับ ก็เลยปิดบังพวกเรา แล้วคิดจะติดต่อไปที่แผ่นดินหลัก ดังนั้น ชาวเกาะหลายคนตัดสินใจเอาเองว่าคราวนี้ต้องรีบจัดการกับคนนอก…
ดร.██: หลังจากนั้นก็เพราะไม่มีการรายงานประจำช่วงเวลาจากพนักงานต่างถิ่น[ข้อมูลถูกลบ]ที่รู้สึกสงสัยก็เลยส่งคนไปที่เกาะ แล้วระหว่างนั้นเกิดอะไรขึ้นครับ? ทำไมถึงเกิดผู้เคราะห์ร้ายจากชาวเกาะขนาดนั้นกันครับ?
นายอุซึยามะ: ทุกคน รู้สึกสับสนมากครับ ทั้งเรื่องศพ ทั้งเรื่องการปกปิด แล้วก็เจ้าหนูทากะกับพ่อ ทั้งเรื่องคนนอก ผมพยายามที่จะเงียบแล้ว แต่ทุกคนก็สืบหาอะไรบางอย่าง จากนั้นก็เริ่มตั้งสมมุติฐานต่างๆขึ้นมา แล้วในหมู่ทุกคน ก็มีคนที่เคลื่อนไหวมีความคิดว่า ต้องปิดความลับให้เงียบที่สุด จากนั้น…ก็เริ่มที่จะสงสัยกันเอง ยกเรื่องราวและความขัดแย้งเล็กน้อยในอดีตขึ้นมา แล้วก็หาว่าใครเป็นคนเปิดโปง เป็นคนทรยศ
ดร.██: ไม่คิดบ้างเหรอว่าแทนที่จะฆ่ากันเองสู้ทำให้เรื่องราวทั้งหมดมันกระจ่างจะดีกว่าน่ะครับ?
นายอุซึยามะ: ในตอนนั้น…ไม่ได้คิดเรื่องนั้นเลยสักนิดเลยครับ แต่ว่า เรื่องน่ากลัวแบบนั้น…ทำไมกัน ทั้งๆที่ผมและทุกคนก็แค่อยากจะใช้ชีวิตอย่างเงียบสงบเท่านั้นเอง ทั้งผม และทุกคน ก็ไม่ได้ดีเด่อะไร ต่างก็กลัวว่าความผิดจะถูกเปิดเผย แล้ว…ทุกคน ก็ทำเรื่องที่น่ากลัว…
[เสียงตะโกน และเริ่มร้องไห้เสียงดัง]
ดร.██: จบการสอบสวน ขอขอบคุณที่ให้ความร่วมมือครับ
[จบบันทึก]
รายงานหลังจบ: เป็นไปได้ว่า SCP-587-JP อาจมีผลประเภทมีมอะไรบางอย่าง ชาวเกาะที่รอดชีวิตทุกคนรวมถึงนายอุซึยามะให้ทำการลบความทรงจำระดับB ก่อนปล่อยตัวแล้วทำการเฝ้าติดตามระยะยาว นอกจากนี้จำเป็นต้องวิเคราะห์ผลประเภทมีมโดยการทดลองพร้อมค้างแรมระยะยาวภายในพื้นที่ที่พบ SCP-587-JP
ดำเนินการจัดการตามคำแนะนำของดร.██เรียบร้อยแล้ว อนุมัติการทดสอบพร้อมค้างแรมระยะยาว ผลลัพธ์จะบันทึกไว้ด้านล่าง
จากผลลัพธ์นี้และผลการติดตามและเฝ้าระวังชาวเกาะพบว่าความผิดปกติของ SCP-587-JP ไม่มีผลกระทบทางวัฒนธรรมหรือจิตใจ ขึงได้มีการตัดสินใจยกเลิกการทดลองค้างแรมระยะยาวเพิ่มเติมในพื้นที่ที่ระบุและระงับการติดตามและเฝ้าระวังชาวเกาะ
