SCP-5000

วัตถุ# SCP-5000

ระดับ: Safe

มาตรการกักกันพิเศษ: SCP-5000 ถูกเก็บไว้ในสถานะปิดการใช้งานภายในคลังเก็บวัตถุมาตรฐานที่ตั้งอยู่ที่ไซต์-22 ไฟล์และข้อมูลทั้งหมดที่ดึงมาจาก SCP-5000 ถูกเก็บไว้ในเครือข่ายที่ปลอดภัยโดยมีข้อมูลสำรองที่สามารถเข้าถึงได้เมื่อมีการขอใช้งานจากแผนกเอกสาร

รายละเอียด: SCP-5000 เป็นชุดจักรกลที่ไม่สามารถทำงานได้ มีการระบุไว้ในแผนผังภายในของมันว่าเป็น 'Absolute Exclusion Harness' ซึ่งได้รับการออกแบบโดยสถาบัน SCP เชื่อว่า SCP-5000 ครั้งหนึ่งเคยมีความสามารถผิดปกติหลายอย่างที่สามารถปกป้องและเป็นประโยชน์ต่อผู้สวมใส่ แต่ด้วยความเสียหายที่เกิดขึ้นในอดีตทำให้ในขณะนี้มันสามารถทำได้เพียงจัดเก็บไฟล์พื้นฐานเท่านั้น สำหรับบันทึกของไฟล์ที่อยู่ใน SCP-5000 ขณะทำการเก็บกู้ สามารถดูได้ที่เอกสาร 5000-1

SCP-5000 ปรากฏตัวครั้งแรกอย่างฉับพลันในห้องกักกันของ SCP-579 ที่ไซต์-62C เมื่อวันที่ 12/04/2020 โดยบรรจุศพ1ที่มีลักษณะทางพันธุกรรมตรงกับปิเอโตร วิลสัน พนักงานของสถาบัน ปัจจุบันปิเอโตร วิลสันทำงานอยู่ที่ไซต์ยกเว้น-062 และจากการบำบัดกู้ความทรงจำได้ยืนยันว่าเขาไม่มีความรู้เกี่ยวกับ SCP-5000 หรือความทรงจำเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่มีรายละเอียดตามในบันทึก


จัดเก็บข้อมูล 5000-1:

รายการบันทึก 0001-1

ชื่อของผมคือปิเอโตร วิลสัน ผมไม่รู้เลยว่าอะไรมันเกิดขึ้นกันแน่ ผมคิดว่าผมคือคนเดียวที่เหลือรอด

วันที่ เอิ่ม เอ่อ 2 อืม 1 20 20 (ขอโทษที่ทำให้ถอดความยากนะ(ขอโทษที ผมยังไม่ชินกับมันน่ะ)) วันที่ 02/01/2020 ผม ผมเพิ่งหนีจากไซต์ยกเว้น-06 ผมคิดว่า…ไม่แน่ใจเหมือนกันนะ แต่ผมคิดว่าคนอื่นตายหมดแล้ว ไอ้พวกนั้นมันรอบคอบสุด ๆ เลย ถ้าผมไม่ได้ใส่ชุดล่ะก็ ผมคง…พระเจ้า

รายการบันทึก 0001-2

ผมจำเป็นต้องใจเย็นลงก่อนหรือไม่งั้นเจ้านี่จะฟังไม่รู้เรื่องเลย เป็นไปได้ว่าพวกเขาอยากได้บันทึกเหตุการณ์ทั้งหมดไว้ให้คนรุ่นต่อไป

ขณะนี้ผมกำลังเดินทางไปยังที่ทำการของสถาบันที่ใกล้ที่สุดซึ่งเป็นที่หลบภัยขนาดเล็กสำหรับเจ้าหน้าที่ที่เดินทางผ่านส่วนนี้ของประเทศ ส่วนใหญ่จะไม่มีใครอยู่ที่นั่น แต่ผมคงจะสามารถติดต่อกับผู้บังคับบัญชาและหาว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ได้

เหตุการณ์ต่าง ๆ เริ่มต้นเมื่อประมาณหกหรือไม่ก็เจ็ดชั่วโมงที่แล้ว กลุ่มที่ระบุตัวเองว่าเป็น Mobile Task Force Zeta-19 ("Lonely Only") - คงจะเป็นผู้บุกรุกของอินเซอร์เจนซีล่ะมั้ง? - เข้ามาในไซต์ พวกเขามีการยืนยันตัวตนที่ถูกต้องทุกอย่าง และรวบรวมทุกคนเข้าไปในโรงอาหาร จากนั้นพวกเขาก็เริ่มกระหน่ำยิง

พระเจ้าช่วย ผม…ผมยังได้กลิ่นเลือดอยู่เลย ผมไม่สามารถเอารสโลหะน่าขยะแขยงนั่นออกจากลิ้นของผมได้เลย มันเป็นปาฏิหาริย์ที่ผมไม่ได้โดนกระแทกหรือเหยียบตอนที่คนเบียดเสียดกันเพื่อหนีออกไป ถ้าผมไม่ได้ Exclusion Harness ผมคงจะตายไปแล้ว ไม่ต้องสงสัยเลย - อย่างที่บอก พวกนั้นแม่งรอบคอบสุดๆ

ผมเป็นช่างวงจรไฟฟ้าของ ES-06 ดังนั้นผมก็เลยไม่เข้าใจเท่าไหร่ว่าสิ่งนี้ทำงานอย่างไร แต่ผมก็พอเข้าใจพื้นฐาน ตัวกรองการรับรู้นี่ไม่ได้หมายความว่าคนอื่นจะมองไม่เห็นผม แต่หมายความว่าพวกเขาจำไม่ได้ว่าเคยมองเห็นผม ซึ่งเอาจริง ๆ พอคิดดูแล้วผลว่ามันก็เหมือนกันนั่นแหละ

แต่ผู้บุกรุกพวกนั้น … พวกมันไม่ได้เอาอะไรไปเลย ไม่ได้พยายามด้วยซ้ำ ผมเฝ้าดูหลังจากที่ผมเข้าไปในสิ่งนี้ - ตอนนั้นผมกลัวมาก (เป็นไอพวกขี้ขลาด) กลัวเกินไปที่จะวิ่งหนี พวกเขาตรวจสภาพศพและจากไป แถมกระสุนให้กับทุกหัว

พวกมันแค่มาเพื่อฆ่าเรา

รายการบันทึก 0001-3

ในที่สุดก็มาถึงที่หลบภัยหลังจากผ่านไปหลายชั่วโมงในทะเลทรายบ้านั่น ได้ยินเสียงระเบิดเป็นบางครั้งจากระยะไกล - บางทีสถาบันคงจะส่ง MTF ไปจัดการผู้บุกรุกพวกนั้นก่อนที่จะหนีไปล่ะมั้ง? หวังว่าจะเป็นแบบนั้นนะ

ไม่เคยมีความสุขกับการได้เห็นขวดน้ำดื่มขนาดนี้เลยในชีวิต ถึง Harness จะคอยทำการรักษาสภาพร่างกายของคุณในขณะที่สวมใส่มัน แต่จิตใจของผมก็ยังคงคิดว่าผมควรจะดื่มมัน เป็นธรรมชาติของมนุษย์ล่ะมั้ง

อย่างไรก็ตามเมื่อผมได้พักเรียบร้อยแล้วผมว่าจะพยายามทำให้ระบบพวกนี้มันออนไลน์ ผมต้องการติดต่อกับสถาบันและหาว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่

รายการบันทึก 0001-4

เชี่ยไรเนี่ย


ไฟล์ดาวน์โหลด 0001-1

เนื้อหา: พวกเขาส่งเจ้านี้ไปให้ทุกรัฐบาล องค์กรข่าว และหน่วยงานสิ่งเหนือธรรมชาติทุกแห่งบนดาวดวงนี้
xวยเถอะ

skiplogosmall
ข้อความต่อไปนี้เป็นฉันทามติจากสภา O5

สำหรับผู้ที่ไม่ทราบถึงการมีอยู่ของเรา เราคือตัวแทนขององค์กรที่เรียกว่าสถาบัน SCP ภารกิจก่อนหน้านี้ของเรามุ่งเน้นไปที่การกักกันและศึกษาสิ่งของ วัตถุ และปรากฏการณ์ต่าง ๆ ที่ผิดปกติ ภารกิจนี้เป็นเป้าหมายหลักขององค์กรของเรามามากว่าร้อยปี

เนื่องจากสถานการณ์ที่อยู่เหนือการควบคุมของเรา ปัจจุบันเป้าหมายนี้จึงเปลี่ยนไป ภารกิจใหม่ของเราคือการกำจัดเผ่าพันธุ์มนุษย์

จะไม่มีการติดต่อสื่อสารใด ๆ อีก


ไฟล์แนบ 0001-1

ทันทีหลังจากการประกาศไปทั่วโลก สถาบันก็ได้เริ่มการโจมตีใส่มนุษยชาติ

การรับมือกับสิ่งผิดปกติที่สถาบันปล่อยให้ออกมาเกิดขึ้นทันทีที่เป็นไปได้ แต่ความเสียหายก็ได้เกิดขึ้นแล้ว มันยากที่จะบอกว่าอะไรจะเกิดขึ้น แต่จากตำแหน่งของผมที่นี่ - จากการเข้าถึงเครือข่ายของสถาบันและการติดตามข่าว - ผมก็พอจะหาอะไรได้เล็กน้อย ผมจะบันทึกทุกอย่างที่ผมรู้ - เผื่อว่าเมื่อเรื่องนี้จบลงแล้ว ถ้ายังมีใครมีชีวิตรอดอยู่ พวกเขาจะได้รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับพวกเรา

ความผิดปกติที่เกี่ยวข้อง การโจมตีจากสถาบัน
SCP-096 ภาพใบหน้าของ SCP-096 ถูกเผยแพร่กระจายบนแพลตฟอร์มโซเชียลมีเดีย มีผู้เสียชีวิตถึงหลักร้อยแล้วก่อนที่ภาพจะถูกลบออก แต่เท่าที่ผมรู้ เจ้าสิ่งนั้นมันยังคงเคลื่อนไหวอยู่
SCP-169 ระเบิดนิวเคลียร์จำนวนหนึ่งถูกจุดบนแผ่นหลังของ SCP-169 ทำให้มันตื่นจากการหลับไหลเล็กน้อย ส่งผลให้เกิดแผ่นดินไหวและสึนามิสร้างความเสียหายให้กับนิคมชายฝั่งหลายแห่งทั่วโลก
SCP-662 ตลอดระยะเวลายี่สิบสี่ชั่วโมง บุคคลที่มีรูปร่างหน้าตาตรงกับ 'นายดีดซ์' ได้ปรากฏขึ้นในบริเวณใกล้เคียงกับผู้นำของหลายประเทศและสังหารพวกเขาโดยใช้เครื่องมืออะไรก็ตามที่สามารถหาได้ทันทีและหายไปอย่างรวดเร็ว ผมไม่รู้ว่าทำไมหลังจากวันแรกมันถึงหยุดไป
SCP-610 ตัวอย่างของ SCP-610 ถูกแพร่กระจายโดยเจ้าหน้าที่ของสถาบันที่แฝงอยู่ภายในเมืองใหญ่หลายแห่งรวมถึงนิวยอร์กและเดลี พลเรือนทั้งหมดในพื้นที่รวมทั้งเจ้าหน้าที่เองก็ติดเชื้ออย่างรวดเร็วและกลายสภาพเป็น SCP-610 การแพร่กระจายของ SCP-610 เพิ่มเติมถูกหยุดลงโดยความร่วมมือของกลุ่มพันธมิตรสิ่งลี้ลับโลกและศาสนจักรแห่งเทพผู้แตกหัก
SCP-682 ถูกปล่อย

ผมไม่เข้าใจว่าทำไมเรื่องนี้ถึงเกิดขึ้นได้


ไฟล์ดาวน์โหลด 0001-2

เนื้อหา: ภาพข่าวที่ผมสามารถดาวน์โหลดได้ระหว่างการดื่ม

<เริ่มบทสนทนา>

(ผู้สื่อข่าว มาเรีย แฮนเดอร์สัน กำลังพูดจากภายในเต็นท์อพยพของ GOC ภาพด้านบนแสดงให้เห็นว่าเธอกำลังพูดอยู่ที่ชานเมืองทรูซา ประเทศสวีเดน ด้านหลังของเธอสามารถเห็นผู้ป่วยที่ได้รับการรักษาโดยแพทย์ในชุดอุปกรณ์ป้องกันอย่างเต็มที่ มาเรียเองสวมหน้ากากอนามัยที่ดึงขึ้นเล็กน้อยเพื่อให้เธอพูดใส่ไมโครโฟนได้ - ในแบบที่มันไม่มีประโยชน์ที่จะใส่เลยถ้าให้ผมพูด)

มาเรีย แฮนเดอร์สัน: - ขอทวนคำแนะนำของกลุ่มพันธมิตรสิ่งลี้ลับโลกก่อนหน้านี้อีกครั้ง ผู้ที่ยังไม่ได้อพยพขอให้ปิดตัวเองอยู่ในบ้านให้เร็วที่สุดโดยใช้วัสดุทุกอย่างที่มีอยู่ค่ะ

(แพทย์คนหนึ่งที่ดูแลคนไข้ยืนขึ้นด้วยความเร่งรีบมองไปที่ทหารที่ยืนอยู่เหนือเตียง)

แพทย์: มีคนตาย! รีบจัดการเลย!

(มาเรีย แฮนเดอร์สันเริ่มขยับตัวออกจากเต็นท์อย่างรวดเร็วออกไปในสนามที่เต็มไปด้วยที่ทำการที่คล้าย ๆ กัน สามารถได้ยินเสียงหึ่งดังจากเต็นท์ด้านหลังเธอและสามารถมองเห็นไฟกระพริบหลายดวง ควันหนาพวยพุ่งออกจากช่องว่างบนเต็นท์)

มาเรีย แฮนเดอร์สัน: บุคคลใดก็ตามที่ยังคงอยู่ในพื้นที่ที่ถูกบุกรุกขอแนะนำให้ระมัดระวังรอบข้างให้ดี หากเพื่อนหรือสมาชิกในครอบครัวเริ่ม เอิ่ม ขอโทษนะ ใช่ เริ่มมีกลิ่น เอ่อ มิ้นต์ที่เห็นได้ชัด พวกเขาจะต้องได้รับการกักตัวทันที -

(ภาพถูกตัด ผมมาพบในภายหลังว่านั่นคือเวลาที่โทรทัศน์ทุกที่ดับลง อินเทอร์เน็ตก็ด้วย โลกมืดบอดภายในไม่กี่วินาที)

<จบบทสนทนา>

รายการบันทึก 0001-5

มันตลกดีนะ ด้วยเสบียงในสถานที่แห่งนี้ - ไม่ต้องพูดถึง Exclusion Harness - ผมอาจจะอยู่รอดได้เป็นปี แต่ความคิดที่จะนั่งอยู่เฉย ๆ ที่นี่โดยไม่สนว่าเกิดอะไรขึ้นกับโลกภายนอก…ผมทนไม่ไหวหรอก แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่แน่ใจว่าผมอยากรู้จริง ๆ เหรอว่ามันเกิดอะไรขึ้นข้างนอกนั่น

ตอนที่ผมยังเด็ก - ผมชอบป่วยหนักตลอด ไม่ค่อยได้ออกนอกบ้านเลย - ผมชอบเรื่องแนวนักสืบ อย่างเชอร์ล็อกโฮล์มส์หรืออะไรเทือก ๆ นั้น ผมอยากจะไขปริศนามาตลอด อย่างไรก็ตามพ่อผมมีกระถางต้นไม้เป็นแถวอยู่ที่กำแพงนอกบ้านและพวกมันก็มักจะล้มอยู่บ่อย ๆ แต่เขาก็คิดไม่ออกว่าทำไม นั่นเป็นจุดสูงสุดของความหลงใหลในนักสืบของผม ผมมีคดีที่ไม่เหมือนใคร แต่ผมเป็นไอ้โง่ดังนั้นก็เลยไม่สามารถสันนิษฐานอะไรได้เลย เข้าใจไหม สุดท้ายจึงลงเอยด้วยการที่ผมไปซื้อกล้องสอดแนมราคาถูกและบันทึกภาพกำแพงตลอดทั้งคืน

มันเป็นแมวจรจัด แล้วพ่อผมก็เตะมันจนตายอย่างที่ผมควรจะรู้อยู่แล้วว่าเขาจะทำ ความอยากรู้ … ใช่ เป็นคำที่คุณคงรู้อยู่แล้วล่ะ ทุกคนควรจะอยู่ดีกว่านี้ถ้าผมไม่เข้าไปยุ่ง ยกเว้นพ่อผม เขามันเกินเยียวยาแล้ว

ทำก็ระยำ ไม่ทำก็ตำบอน แต่ผมขอทำอะไรสักอย่างดีกว่าไม่ทำอะไรเลย นอกจากนี้ถ้าผมมี Exclusion Harness ก็ไม่มีอะไรที่อยากจะทำร้ายผม รู้ตัวว่าผมอยู่แถวนั้น

ผมคือนักท่องเที่ยวท่ามกลางจุดจบของโลก ปลายทาง: ไซต์-19 ที่ทำการของสถาบันของจริงที่ใกล้ที่สุด มันสมเหตุสมผลที่สุดแล้ว ผมกำลังจะได้คำตอบบางอย่าง


ไฟล์บันทึก 0001-1

เนื้อหา: หลังจากออกจากที่พักไม่กี่วันก็พบกับคนของสถาบัน ท่าทางดูแปลก ๆ

<เริ่มบทสนทนา>

(เห็นกลุ่มทหารของสถาบันอย่างชัดเจนจากระยะไกล - มีเก้าคนยืนเรียงแถวกันอยู่ ทหารคนที่สิบเป็นผู้บัญชาการ กำลังเดินกลับไปกลับมาอย่างเงียบ ๆ หน้าพวกเขา เครื่องแบบและเครื่องหมายคล้ายกับของ MTF Epsilon-6 ("Village Idiots") หลังจากนั้นไม่กี่วินาที ผู้บัญชาการก็ปรบมือของเธอหนึ่งครั้งและก้าวไปด้านหน้าแถว)

ผู้บัญชาการ: (เข้าไปหาทหารคนแรกของแถว) ขณะนี้จะทำการตรวจสอบ

ทหาร #1: ครับท่าน

(ผู้บัญชาการชักมีดออกมาแล้วแทงใส่หน้าอกของทหาร ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองใด ๆ)

ผู้บัญชาการ: (ดึงมีดออก) รักษาแผลนั่นซะ

(ทหารพยักหน้า แล้วผู้บัญชาการก็เข้าไปแทงทหารแต่ละคนในแถวโดยทุกคนไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองใด ๆ จนกระทั่งถึงคนที่แปด ซึ่งเห็นได้ชัดว่ากำลังอึดอัดใจ)

ทหาร #8: อ๊ากก!

ผู้บัญชาการ: (ตะโกนออกมา) พบผู้มีชีวิต!

(ผู้บัญชาการและทหารคนอื่นทุกนายรีบเล็งเป้าแล้วยิงไปที่ทหาร #8 จนเสียชีวิตและล้มลงบนพื้น จากนั้นผู้บัญชาการก็เข้าไปแทงทหารคนที่เก้าที่หน้าอก ไม่พบว่ามีปฏิกิริยาตอบสนอง)

ผู้บัญชาการ: เรียบร้อย ทางสะดวกแล้ว ออกเดินทางได้

(MTF Epsilon-6 เก็บเสบียงของพวกเขาและออกไปจากพื้นที่ ทิ้งศพของทหารที่ตายไว้ที่เดิม ผมทำการเก็บอาวุธและเวชภัณฑ์พื้นฐานจากศพ แล้วทำการฝังให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ในภายหลัง)

<จบบทสนทนา>

หมายเหตุ: ไม่มีเบาะแสเชี่ยไรเลย


ไฟล์บันทึก 0001-2

เนื้อหา: ผมพบสัญญาณแปลก ๆ จากวิทยุเก่า ๆ ก็ไม่รู้ว่ามันสำคัญหรือเปล่า แต่จะพยายามบันทึกทุกอย่างเพื่อคนรุ่นหลัง

<เริ่มบทสนทนา>

(มีเพียงเสียง เป็นเสียงของผู้ชาย คิดว่าคงจะอายุพอ ๆ กับผม)

เสียง: เจ็ด ห้า ได้ยินผมไหม? มันมีรูที่ส่องแสงอยู่ในรูระหว่างเปลือกตาของคุณ ผมไม่เคยไปแวร์ซายมาก่อน ผมอยากจะถูกรัก เก้า ผมยืนอยู่ด้านหลังคุณแล้ว ห้า เราทั้งสองคน ยืนอยู่ข้างหลังคุณแล้ว เทพธิดาได้กลืนกินนครกลางทะเล เก้า มันมีรูบนพื้นที่มีคำตอบรออยู่ในนั้น เจ็ด ดูสิ คุณกำลังจะฟักออกมาแล้ว คุณกำลังฟักออกมาแล้ว!

(ข้อความเล่นวนไปมา)

<จบบทสนทนา>

หมายเหตุ: ข้อความหยุดลงเมื่อผมหงายวิทยุขึ้นและพบว่ามันเสียหายที่เกินกว่าจะซ่อมได้ นี่ผมยังโอเคอยู่ใช่ไหม?


dawoods.jpg

เฮ้ย นี่ผมใส่รูปเข้ามาในนี้ได้ด้วยเหรอเนี่ย?

รายการบันทึก 0001-6

ตอนที่ผมคิดว่าไซต์-19 นั้นอยู่ค่อนข้างใกล้ ผมไม่ได้นึกถึงเลยว่านั่นมันกรณีที่ไปด้วยยานพาหนะ ผมจะไปเสี่ยงกับรถหรือยานพาหนะพวกนั้นไม่ได้ - ถึงจะไม่มีใครสัมผัสถึงตัวตนของผมได้ แต่กับยานพาหนะนั้นไม่ใช่ ขอแค่ทหารของสถาบันสักคนหรือสิ่งผิดปกติหลงทางเจอมันเข้า ผมก็ตายแหงแก๋

แต่ถึงอย่างนั้นการเดินผ่านป่า - แม้จะมีการป้องกันของ Harness - ก็ไม่ใช่ประสบการณ์ที่น่าพอใจนัก มันยากที่จะหนีออกไปได้ถ้าเกิดมีบางอย่างขวางทางขึ้นมา แค่เพราะมันไม่รู้สึกถึงผมไม่ได้หมายความว่ามันจะจัดการผมไม่ได้

แต่มันก็ทำให้ผมได้มีเวลาให้ครุ่นคิด อย่างเช่น - ทำไมผมต้องไปที่ไซต์-19 ด้วย? ผมหวังว่าจะไปทำอะไรที่นั่นกัน? ถ้าผมอยากจะอยู่ให้พ้นจากอันตรายแล้วเอาตัวรอดให้นานที่สุด ผมควรไปให้ไกล ๆ จากเจ้าหน้าที่ของสถาบันให้มากที่สุด ไม่ใช่เข้าไปในรังงูเห่า

คำตอบ ผมคิดว่านะ ผมอยากได้คำตอบมากกว่าสิ่งใด ๆ ทั้งนั้น

ต่อให้ผมต้องตายหลังจากนั้นก็ตาม


ไฟล์แนบ 0001-2

มาถึงไซต์-19 แล้ว ระบบรักษาความปลอดภัยอยู่ในสภาพทรุดโทรม สิ่งผิดปกติส่วนใหญ่ถูกปล่อยออกไปได้สักพักใหญ่ ๆ แล้ว ดังนั้นจึงค่อนข้างง่ายที่จะเข้าไป แต่ผมยังเครียดอยู่เลย เดินผ่านกลุ่มนักวิจัยขณะที่พวกเขายังคงทำงานกัน พวกเขายังคุยกันเหมือนเพื่อนร่วมงาน ถกกันว่าจะทำอย่างไรให้เกิดความเสียหายกับมนุษย์มากที่สุดราวกับเป็นสิ่งที่พวกเขาทำมาตลอด

แต่ดวงตาของพวกเขา…มันเหมือนมีบางอย่างขาดหายไป ประกายแสง จากดวงตาของพวกเขาผมไม่สามารถมองว่าพวกเขาเป็นมนุษย์ได้เลย อาจจะไม่มีชีวิตด้วยซ้ำ มันยากที่จะอธิบายนะ แต่มันทำให้ผมขนลุก

จากการเข้าถึงฐานข้อมูลของสถาบันด้วยหนังสือรับรองของเจ้าหน้าที่อาวุโสที่ขโมยมา ผมว่าผมสามารถลำดับเวลาสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนการประกาศสงครามคร่าว ๆ ได้ ผมไม่เข้าใจว่าหมดทุกอย่างมันหมายความว่าอะไร แต่ผมคิดว่ามันคือจุดเริ่มต้น

วันที่ เหตุการณ์
16/12/2019 O5 ประกาศให้โครงการที่เรียกว่า 'PNEUMA' เป็นโครงการสำคัญพิเศษกับเจ้าหน้าที่อาวุโส เห็นได้ชัดว่ามันเป็นโครงการจัดการความทรงจำขนาดใหญ่แบบเดียวกับ KALEIDOSCOPE แต่ว่าเน้นไปที่สภาวะไร้สติโดยรวมของมนุษย์ มิติแห่งจิตใจ หรืออะไรสักอย่างที่คุณอยากจะเรียกนั่นล่ะ เห็นได้ชัดว่ามันมีความก้าวหน้าบางอย่างระหว่างการทำแผนที่มิติแห่งจิตใจนั่น – แต่ว่าผมไม่สามารถรู้ได้เลยว่ามันคืออะไรเพราะแม่งถูกปกปิดหมด เหมือนเคย
17/12/2019 การลงคะแนนถูกดำเนินการโดยสภา O5 โดยผลการตัดสินเป็นเอกฉันท์ คณะกรรมการจริยธรรมเห็นด้วย ไม่รู้ว่าเป็นผลโหวตเกี่ยวกับอะไรเพราะแม่งปกปิดหมด
19/12/2019 ชุดคำแนะนำ (แน่นอนว่าคำแนะนำเป็นข้อมูลปกปิด) ถูกส่งไปยังเจ้าหน้าที่อาวุโสและผู้อำนวยการไซต์ทั้งหมด การฆ่าตัวตายและลาออกเกิดขึ้นทั่วทั้งสถาบัน โดย ดร.ชาร์ลส์ เกียร์ เป็นหนึ่งในพนักงานที่ลาออก
22/12/2019 ไฟล์จำนวนหนึ่งถูกส่งไปยังสมาชิกเจ้าหน้าที่อาวุโสและผู้อำนวยการไซต์ที่เหลือทั้งหมด พร้อมกับคำแนะนำให้ทำการเผยแพร่เอกสารเหล่านั้นแก่เหล่าพนักงานที่อยู่ใต้บังคับบัญชาของพวกเขา ไฟล์จะมาพร้อมกับข้อความ 'ทำใจให้แข็ง' การฆ่าตัวตายและการลาออกทั้งหมดยุติลงทันทีหลังจากการเผยแพร่เนื้อหา
25/12/2019 ปิดกั้นการสื่อสารภายในและภายนอกไซต์ของสถาบันทั้งหมด การกำจัดมนุษย์ชาติและสิ่งผิดปกติที่เห็นใจมนุษย์จะถูกดำเนินการโดยเจ้าหน้าที่ของแต่ละไซต์ตลอดช่วงสัปดาห์หน้า ข้อมูลแสดงให้เห็นว่ามีทีมลอบสังหารถูกส่งไปหาดร.ชาร์ลส์ เกียร์ แต่ไม่ได้บอกว่าพวกเขาทำสำเร็จหรือไม่
02/01/2019 Mobile Task Forces จะถูกส่งไปยังทุกไซต์ยกเว้นเพื่อจัดการบุคลากรทั้งหมด ทันทีที่จบภารกิจสถาบันจะทำการประกาศสงครามกับมนุษยชาติ

ไม่มั่นใจว่าทั้งหมดนี่หมายถึงอะไร สภา O5 ส่ง Memetic Agent เพื่อให้ทุกคนร่วมมือกับพวกเขาเหรอ? แต่นั่นก็ไม่อธิบายว่าทำไมสภา O5 ถึงต้องการกวาดล้างมนุษยชาติตั้งแต่แรก ผมไม่เข้าใจเลย ผมแค่ไม่เข้าใจ

มีข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับสิ่งผิดปกติที่สถาบันกำลังใช้อยู่ก็ด้วย พอไม่มีข่าว มันก็ยากที่จะได้รับข้อมูลที่แน่นอนนอกเหนือจากบันทึกของพวกเขา และแม้แต่ข้อมูลพวกนั้นแม่งก็ยังถูกปกปิด ผมหมายถึง คือโลกแม่งจะจบสิ้นแล้วมันจะไปปกปิดให้ได้อะไรขึ้นมาวะ? แต่ใครจะสนล่ะ?! บอกผมเถอะว่าเกิดอะไรขึ้น!

xวยเถอะ ผมจะเขียนลงเป็นตาราง ให้คนรุ่นหลังหรืออะไรก็ช่าง
ความผิดปกติที่เกี่ยวข้อง การโจมตีจากสถาบัน
SCP-1370 บริการโทรทัศน์กลับมาชั่วคราว ทุกช่องเป็นคำปราศรัยโฆษณาชวนเชื่อจาก SCP-1370 ซึ่งเกี่ยวกับการที่เขาจะยึดครองโลกหรืออะไรพวกนั้น อันนี้ไม่ได้แย่เท่าไหร่
SCP-1048 ผมไม่รู้หรอกว่าสถาบันไปจับเจ้านี่ได้อย่างไรตั้งแต่แรก แต่ภาพจากเฮลิคอปเตอร์แสดงให้เห็นฝูงหมีที่สร้างขึ้นโดย 1048 วิ่งไปตามถนนในปารีส ภาพมันไม่ชัด ผมก็เลยไม่แน่ใจ แต่ดูเหมือนว่าจะมีตุ๊กตาหมีสีแดงขนาดใหญ่อยู่ไกล ๆ มันเดินอยู่แถว ๆ ตึกระฟ้า
SCP-1290 SCP-1290-1 และ SCP-1290-2 ถูกเคลื่อนย้ายจากตำแหน่งเดิมและใช้เป็นระบบยิงแบบโพรเจกไทล์ขั้นพื้นฐานในการยิงใส่ที่ทำการของ GOC ที่มีการป้องกันแน่นหนาที่เรียกว่า Ganzir3 จากไฟล์แล้วก็ไม่แน่ใจ 100% หรอก แต่ดูเหมือนว่ามันเป็นแค่หนึ่งในสิ่งผิดปกติหลายตัวที่พวกเขาพยายามยิงไปที่นั่น ถ้าถามผมแล้ว ผมว่าแค่ยิงขีปนาวุธออกไปมันน่าจะดีกว่า แต่ไม่มีใครถามผมหรอกเพราะพวกเขาบ้าไปหมดแล้ว
SCP-1440 SCP-1440 ถูกเคลื่อนย้ายจากค่ายผู้ลี้ภัยไปอีกค่ายผู้ลี้ภัยโดย Mobile Task Force Nu-22 ("Rocketmen") ซึ่งความผิดปกติของมันทำให้เกิดความหายนะอย่างรวดเร็วต่อชุมชนผู้ลี้ภัย น่าแปลกมากที่วิธีการอธิบายเหตุการณ์เหล่านี้ในไฟล์นั้นดูเหมือนว่า SCP-1440 จะไม่ส่งผลกระทบต่อบุคลากรของสถาบันที่ได้รับมอบหมายหน้าที่
SCP-1678 สถาบันตั้งใจละทิ้งการกักกัน SCP-1678 และนำบุคลากรออกจากพื้นที่ใกล้เคียง เมื่อเกิดโกลาหลจากสิ่งผิดปกติที่เพิ่มขึ้นมาเรื่อย ๆ ทำให้การอพยพออกจากลอนดอนเป็นไปไม่ได้ เจ้าหน้าที่จาก British Occult Service4 จึงสั่งให้พลเมืองเข้าไปหลบภัยใน SCP-1678 ด้านล่าง เมื่ออพยพจนเต็มเมืองแล้วสถาบันก็จุดระเบิดอุปกรณ์นิวเคลียร์ที่ติดตั้งอยู่ที่นั่นก่อนที่จะละทิ้งการกักกัน

จะลองไปสำรวจเพิ่มเติมก่อนออกไปจากที่นี่ มาดูกันว่าผมจะเจออะไรบ้าง


[ไฟล์ถูกลบ]


รายการบันทึก 0001-7

เป็นเวลาประมาณสามเดือนแล้วนับจากรายการล่าสุดของผม มีแต่พระเจ้าที่รู้ว่าผมทำอะไรบ้างตั้งแต่ตอนนั้น ช่วงเวลาระหว่างตอนนั้นจนถึงตอนนี้ในหัวผมมันว่างเปล่าและดูเหมือนว่าไฟล์ในช่วงเวลานั้นจะถูกลบไปแล้วด้วย เท่าที่ผมรู้ผมควรจะเป็นคนเดียวที่ทำมันได้ดังนั้นก็จัดไป

ดูเหมือนว่าผมจะผ่านช่วงเวลาที่ยากลำบากมา ผมมีรอยแผลเป็นเล็กน้อยที่ผมจำไม่ค่อยได้ และผมมีผ้าพันแผลพันรอบขมับ ดูเหมือน Exclusion Harness จะไม่มีความเสียหาย ดังนั้นผมเลยไม่รู้ว่าอะไรที่ทำให้ผมบาดเจ็บ นี่ผมตกหน้าผาหรือเปล่า? ที่น่าเศร้าคือผมสามารถเห็นตัวเองทำอะไรแบบนั้นได้จริง ๆ ไม่เคยฉลาดเลย

ไซต์-19 หายไปแล้ว คือมันก็ยังคงอยู่ที่นั่นล่ะ แต่ผมอยู่ห่างไปครึ่งค่อนประเทศแล้ว บอกไม่ได้ว่าทำไม มันแปลกมาก ผมรู้สึกว่าตอนนี้ผมมีเป้าหมาย แม้ว่าจะไม่แน่ใจ 100% ว่ามันคืออะไร มันแค่เป็นที่ที่ผมต้องไป

มีกระเป๋าถืออยู่ในมือผม ผมจำไม่ได้ว่าอะไรอยู่ข้างในนั้น ทั้งหมดที่ผมรู้ก็คือมันไม่กลมและผมต้องนำมันไปที่ SCP-579


[ไฟล์ถูกลบ]


รายการบันทึก 0001-8

ผมประเมินระยะเวลาในการเดินทางไปถึง SCP-579 ต่ำไป ไซต์-19 นั้นก็เป็นทางที่ลำบากหรอก แต่ 579 มันคือคนละเรื่องเลย ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันอยู่ที่ไหนถ้าไม่มีเอกสารนี่ - ซึ่งผมเองก็ไม่รู้ว่าผมไปได้มาอย่างไร แต่นั่นก็ไม่ใช่ประเด็น

ผมหยุดนับศพที่ผมเดินผ่าน ตอนนี้มันคงจะมีสี่หลักไปแล้ว จีซัส อาจจะมากกว่านั้นก็ได้

ผมพบศพเด็กผู้ชายตัวเล็ก ๆ ในบ้านที่ผมเคยไปเก็บเสบียงหลายวันก่อน ตอนแรกผมคิดว่าเขาแค่ถูกยิงที่หัว แต่ตอนที่ผมไปฝังเขา ผมก็เห็นว่ามันมีสิ่งเคลื่อนไหวอยู่ใต้ผิวหนังของเขา หนอนสีซีดตัวน้อยหลายร้อยตัว ทะลักออกมาในวินาทีที่ผมสัมผัสพวกมัน พวกมันทั้งหมดมีใบหน้าของเขา พวกมันทั้งหมดหัวเราะ พุ่งเข้าไปในท่อระบายน้ำ

ผมจะไม่พยายามฝังใครอีก แค่การจะก้าวต่อไปมันก็ยากกว่าที่คุณคิดแล้ว


[ไฟล์ถูกลบ]


ไฟล์แนบ 0001-3

ของที่อยู่ในกระเป๋านี่มันอย่างเทพ ไม่รู้หรอกนะว่าแม่งคืออะไร แต่ถ้าสิ่งต่าง ๆ เริ่มเกินไปสำหรับผม ผมก็แค่ต้องเปิดมัน – แล้วสิ่งต่อไปที่ผมรู้ก็คือผมไปอยู่ไกลจากจุดที่พึ่งอยู่ รู้สึกอบอุ่นในใจเหมือนมีอะไรบางอย่างให้กำลังใจ มันเหมือนกับเป็นปุ่มข้ามเวลาส่วนตัวของผมเมื่อสิ่งต่าง ๆ เริ่มแย่

ผมสามารถเชื่อมต่อชั่วคราวเข้ากับฐานข้อมูลของสถาบันได้จากศพของเจ้าหน้าที่ที่ถูกฝังครึ่งร่างอยู่ในป่า พวกหมาป่าใช้ร่างเขาในการเอาชีวิตรอดไปแล้ว แต่เห็นได้ชัดว่าพวกมันไม่สนใจผมที่เอาแล็ปท็อปของเขาออกมา ยังไงมันก็ไม่สังเกตเห็นผมอยู่แล้ว

จากการเข้าถึงชั่วคราวสถาบันก็ยังคงยัดทุกสิ่งที่พวกเขาได้มาให้กับทุกคน ผมจะเอาใส่ตารางไว้ มันน่าจะดีกว่า
ความผิดปกติที่เกี่ยวข้อง การโจมตีจากสถาบัน
SCP-2000 สถาบันจงใจให้เกิดการปะทุของเยลโลว์สโตนเพื่อทำลาย SCP-2000 ในตอนนี้สิ่งผิดปกติที่ถูกใช้โดยมูลนิธิการกุศลแมนนาได้ทำการชะลอผลกระทบด้านสิ่งแวดล้อมในอัตราน่าทึ่งมาก แต่มันคงทำได้แค่ยื้อเวลาก่อนที่พวกเราจะสำลักขี้เถ้าตายกัน
SCP-2200 ดูเหมือนว่าสถาบันจะมี SCP-2200-1 จำนวนมากและดาบเหล่านั้นก็พาตัวเองเข้าไปในมือของกลุ่มผู้ลี้ภัย ด้วยจำนวนเหยื่อที่ถูก SCP-2200-1 ตัด ทำให้ SCP-2200-3 ล้นทะลักออกมา - พร้อมกองภูเขามีชีวิตของ SCP-2200-4 ที่ติดอยู่ใต้ภูเขาของ SCP-2200-4 ที่ตายแล้ว
SCP-2241 หนึ่งในสิ่งผิดปกติรูปแบบมนุษย์จำนวนน้อยที่ไม่ถูกกำจัด ดูเหมือนว่า SCP-2241 จะถูกใช้เป็นอาวุธชีวภาพเพื่อทำลายค่ายผู้ลี้ภัยที่ใหญ่ที่สุดที่ถูกตั้งขึ้น บีบบังคับให้ผู้รอดชีวิตต้องอยู่เป็นกลุ่มเล็ก ๆ ไม่รู้ว่าพวกเขาทำให้มันภักดีขนาดนั้นได้อย่างไร แต่ผมไม่คิดว่ามันยินดีทำหรอก ข้อมูลล่าสุดของ SCP-2241 บอกว่ามันถูกนำไปใช้เพื่อช่วยในการปิดล้อม Ganzir เห็นได้ชัดว่าพวกเขากำลังมีปัญหา
SCP-2466 มีการใช้ SCP-2466 อย่างต่อเนื่องเพื่อบังคับให้ผู้รอดชีวิตที่มาจาก █████████ รัฐแคลิฟอร์เนีย ดำเนินการทั้งการก่อกวนสังคมและสร้างความรุนแรงทางกายภาพ เห็นได้ชัดว่ามันได้ผล แต่หลังจากการใช้ SCP-2466 สี่พันยี่สิบครั้งมันก็พังจนไม่สามารถใช้งานได้ คิดว่าน่าจะไม่มีคนเหลืออยู่แล้ว
SCP-2639 SCP-2639 ถูกส่งไปยังชุมชนของผู้รอดชีวิตและที่ทำการของกลุ่มที่ต่อต้านสถาบันเพื่อฆ่าทุกคนที่ยังอยู่ เห็นได้ชัดว่าพวกเขาได้รับแจ้งว่ากำลังต่อสู้กับสัตว์ประหลาดที่หลบหนีจากการกักกันและกำลังทำลายโลก แต่ก็ชัดเจนว่าพวกเขารู้ตัวว่ามันไม่ใช่แบบนั้น เพราะพวกเขาปฏิเสธที่จะทำอะไรสักอย่างตั้งแต่ครั้งที่หกที่มันถูกนำไปใช้งาน ก็สมควรอยู่

--

รายการบันทึก 0001-9

มันเป็นเรื่องดีที่มีเพื่อนร่วมทาง ถึงแม้พวกเขาจะไม่รู้ว่าผมอยู่ตรงนั้นก็เถอะ ผมนั่งรอบกองไฟกับกลุ่มทหารของ GOC ที่กำลังเดินทางไปที่ไหนสักแห่ง … แต่ก็นะ ผมว่าตอนนี้พวกเขาไม่มีที่ไป คงแค่เดินทางไปเรื่อย ๆ ผมก็คิดเรื่องจะเปิดเผยตัวอยู่หรอก อยากจะขอให้พวกเขาช่วยพาผมไปหา 579 แต่ผมไม่อยากเสี่ยง บางทีผมอาจจะชินกับการที่ไม่มีตัวตนแล้วก็ได้

ลืมเรื่องที่ผมเป็นนักท่องเที่ยวได้เลย ผมเป็นผี

ชุดนี้มันวิเศษมาก สามารถเชื่อมต่อกับฐานข้อมูลของ GOC ระหว่างที่พวกเขากำลังชงกาแฟได้ด้วย ได้ข่าวที่ไม่ดีเท่าไหร่


ไฟล์ดาวน์โหลด 0001-3

เนื้อหา: บันทึกการสัมภาษณ์จากสถานที่สอบสวนภายใน Ganzir เท่าที่ผมทราบนี่เป็นครั้งแรกที่เจ้าหน้าที่ของสถาบันที่ถูกจับยอมปริปากในระหว่างการสอบปากคำ ผู้สัมภาษณ์เป็นผู้บัญชาการมอร์ริสันโดยมีนักวิทยาศาสตร์ชื่อดร.โรดส์อยู่ที่นั่นด้วย ผู้ชายที่ถูกสอบปากคำเป็นสมาชิกของ Mobile Task Force Omega-2 ("Secret Keepers") ซามูเอล รอส ไม่มีภาพ มีเพียงเสียงเท่านั้น ไม่รู้ว่าเพราะไฟล์มีปัญหาหรือบันทึกไว้ให้เป็นแบบนี้ตั้งแต่แรก

<เริ่มบทสนทนา>

ผู้บัญชาการมอร์ริสัน: รู้ไหมว่านายอยู่ที่ไหน?

ซามูเอล รอส: ผมอยู่ที่ Ganzir ใช่ไหมล่ะ? พวกคุณจับพวกเราระหว่างที่กำลังพยายามแอบเข้ามา

ผู้บัญชาการมอร์ริสัน: ถูกต้อง แล้วรู้ไหมทำไมนายถึงมาอยู่ที่นี่?

ซามูเอล รอส: (ใจเย็น) เดาว่า คุณกำลังจะสอบปากคำผมสินะ

(เงียบ)

ผู้บัญชาการมอร์ริสัน: ดร.?

ดร.โรดส์: ยืนยันเรียบร้อย ผู้ให้สัมภาษณ์ไม่มีอะไรฝังอยู่ในตัว ไม่มี mental agents หรือ cognitohazards เช่นกัน เริ่มได้ตามสบายเลย

ผู้บัญชาการมอร์ริสัน: โอเค

(เงียบ)

ผู้บัญชาการมอร์ริสัน: ไม่มีเพื่อนร่วมงานนายคนไหนที่ยอมพูดเลย ไม่มีสักคน ไม่มีสักคำ แล้วทำไมตอนนี้นายถึงพูดกับฉันล่ะ?

ซามูเอล รอส: พวกเราเคยเจอกันมาก่อน คุณจำได้ไหม?

(เงียบ)

ผู้บัญชาการมอร์ริสัน: โทษทีนะ?

ซามูเอล รอส: ตอนที่ร่วมมือกันที่เตเนรีเฟเมื่อไม่กี่ปีก่อน กับ the seagull prince? จำได้ไหม? ตอนนั้นผมใส่หน้ากากกันแก๊สดังนั้นคุณอาจจะจำผมไม่ได้ แต่ผมจำคุณได้ มันทำให้ผมรู้สึกขำ นั่นล่ะคือเหตุผลที่ผมพูดด้วย

ผู้บัญชาการมอร์ริสัน: มีแค่เหตุผลเดียวเหรอ?

ซามูเอล รอส: ใช่

(เงียบ)

ผู้บัญชาการมอร์ริสัน: ตอนที่พวกเราจับตัวนายที่กำลังพยายามแอบเข้าเมืองพร้อมกับผู้ลี้ภัย นายกับพรรคพวกก็ยิงกราดเข้าไปในฝูงชน ทั้งผู้ชาย ผู้หญิง และเด็กทั้งหมดถูกสังหารอย่างไร้เหตุผล นายไม่คิดว่ามันบ้าเหรอ?

ซามูเอล รอส: (หัวเราะ)

ดร.โรดส์: (เงียบ) …ไอ้สารเลว

ผู้บัญชาการมอร์ริสัน: มันตลกเหรอไง?

ซามูเอล รอส: ขอโทษที ผมไม่ได้จะหยาบคายหรอกนะ มันก็แค่ … ผมแค่คิดว่ามันดูย้อนแย้ง

(เงียบ)

ผู้บัญชาการมอร์ริสัน: อะไรนะ?

ซามูเอล รอส: ก็ ถ้าให้พูด คุณกำลังสอบปากคำผมเหมือนกับว่าข้อมูลที่คุณจะได้มันจะช่วยคุณได้ แต่มันไม่มีเวลาให้คุณได้ทำอะไรจริง ๆ หรอก จากที่ผมเห็น ระหว่างที่คุณยิงเอเบิลอีกกี่ครั้ง ยูโรปาของศาสตราจารย์โครวก็จะฉีกกระชากสถานที่แห่งนี้ได้ในอีกไม่ช้า แต่คุณก็ยังคงทำเหมือนว่าคุณยังหาทางสู้กลับได้ ไม่คิดว่ามันบ้าเหรอ?

(เงียบ)

ผู้บัญชาการมอร์ริสัน: หากนายเอาแต่พูดเรื่องไร้สาระ เราสามารถเพิ่มความรุนแรงในการสอบปากคำได้ตลอดนะ ผมก็ไม่ได้ต้องการหรอก แต่ผมจะทำ

ซามูเอล รอส: (หัวเราะ) ทำตามที่ต้องการเลย ถ้ารู้ว่านายจะไม่รู้สึกเจ็บปวดอะไร มันก็ไม่มีอะไรให้กลัวหรอก

ผู้บัญชาการมอร์ริสัน: นายหมายความว่าอะไร?

ซามูเอล รอส: คุณ…

(เงียบ)

ซามูเอล รอส: ไม่ คุณไม่อยากให้ผมพูดหรอก

ผู้บัญชาการมอร์ริสัน: ผมอยากแน่นอน

ซามูเอล รอส: ผมไม่ได้พูดกับคุณ

ผู้บัญชาการมอร์ริสัน: นั่นมันไม่สมเหตุสมผลเลยนะ บอกผมมา เดี๋ยวนี้

ซามูเอล รอส: …คิดดีแล้วเหรอ?

(เงียบ)

ผู้บัญชาการมอร์ริสัน: ภูมิต้านทานเรายังใช้ได้อยู่ใช่ไหม?

ดร.โรดส์: ลองกับ kill agent ทั้งหมดของสถาบันมันแล้ว ใช่

ผู้บัญชาการมอร์ริสัน: ถ้าอย่างนั้นก็พูดออกมาได้แล้ว รอส เลิกถ่วงเวลาไม่งั้นพวกเราคงต้องเล่นไม้แข็งแล้วล่ะ

ซามูเอล รอส: ได้ [ไม่ได้ยิน]

(เงียบ)

ผู้บัญชาการมอร์ริสัน: ผม … ผมไม่ได้ยิน

ดร.โรดส์: พูดให้ดังขึ้นอีก ไมโครโฟนนั่นเปิดได้เท่านั้นล่ะ

ซามูเอล รอส: [ข้อมูลถูกตัด]

(ได้ยินเสียงกรีดร้องของผู้บัญชาการมอร์ริสันกับดร.โรดส์ดังออกมา สามารถได้ยินเสียงแตกกับเสียงลมแรง เสียงกรีดร้องดังขึ้นไม่หยุดตลอดช่วงเวลาที่เหลือของการบันทึก)

ซามูเอล รอส: ดูสิว่าพวกคุณทำอะไรกับตัวเองลงไป ผมก็บอกไปแล้วว่าคุณไม่ชอบหรอก ใช่ไหมล่ะ? ดังนั้นก็คิดว่าควรจะเตือนไว้แท้ๆ แต่คุณก็ดันอยากรู้เหลือเกิน ผมชอบพวกคุณจริง ๆ นะ ผมเลยพยายามจะทำดีด้วย เราใจดีกับคุณแล้ว รู้ไหม เราสู้ท่ามกลางแสงสว่างเพื่อให้คุณได้ตายในความมืด

(เงียบ)

ซามูเอล รอส:น่าสะอิดสะเอียนชะมัด

<จบบทสนทนา>

หมายเหตุ: เห็นได้ชัดว่าหลังจากนั้นก็มีเหตุการณ์ฉุกเฉินบางอย่างเกิดขึ้นใน Ganzir และเมืองก็ถูกทำลายทั้งจากภายในและภายนอก ในไฟล์ไม่ได้บอกโดยตรง แต่ GOC น่าจะจบสิ้นแล้ว


[ไฟล์ถูกลบ]


รายการบันทึก 0001-10
มันยากที่จะไปต่อ ตอนที่ GOC ยังคงดิ้นรนต่อสู้อยู่มันทำให้ผมรู้สึกว่าทุกอย่างยังสามารถพลิกกลับได้ แต่ด้วยสภาพในตอนนี้มันง่ายมากที่จะทำให้รู้สึกว่าทำไปก็ไม่ได้อะไรแล้ว เมื่อ Ganzir ถูกจัดการแล้ว สถาบันจึงกลับมาให้ความสนใจอย่างเต็มที่กับทุกคนอีกครั้ง

ผมไม่กินหรือดื่มอะไรอีกแล้ว Harness คอยดูแลทุกอย่างให้ และมันมีความเสี่ยงมากที่สิ่งใดก็ตามที่ผมบริโภคจะปนเปื้อนจากไวรัสสกปรกสักตัวที่สถาบันพยายามแพร่กระจาย ถึงตอนนี้ผมเห็นศพมาทุกแบบเท่าที่จะจินตนาการได้แล้ว บางศพเดินไปมาได้ด้วยซ้ำ

ทุกครั้งที่ผมเปิดกระเป๋าเพื่อข้ามเวลา ความคืบหน้าผมก็ลดลง รู้สึกแย่ลงนิดหน่อย อะไรที่เคยช่วยผมก่อนหน้าผมก็เริ่มด้านชาจากมันแล้ว ไม่ใช่แค่เรื่องเดียวด้วย

ทำไมผมต้องไป 579? ผมมีเหตุผลจริง ๆ เหรอ?


ไฟล์แนบ 0001-4

สถาบันก็ยังคงปั่นหัวพวกเรา นี่คือตารางข้อมูลเกี่ยวกับมัน
ความผิดปกติที่เกี่ยวข้อง การโจมตีจากสถาบัน
SCP-3078 เห็นได้ชัดว่าศาสนจักรแห่งเทพผู้แตกหักสามารถสำรองอินเทอร์เน็ตและใช้งานมันในบางพื้นที่ – แต่ทว่าสถาบันก็จัดการได้แบบโคตรเร็วด้วยการอัปโหลดสำเนาของ 3078 หลายพันชุดผ่านสื่อทุกประเภทที่มีอยู่ ดังนั้นอินเทอร์เน็ตก็เลยดับลงอีกรอบ
SCP-3179 วัตถุถูกปล่อยจากการกักกันหลังจากที่ศาสนจักรแห่งเทพผู้แตกหักเริ่มพยายามฟื้นฟูสิ่งต่าง ๆ มันจุดชนวนให้เกิดการโต้เถียงกันภายในศาสนจักรว่ามันคือ Mekhane หรือเปล่า ซึ่งทำให้การช่วยเหลือจากพวกนั้นน้อยลงมาก ๆ นอกจากนี้มันยังสร้างพวกคนเหล็กหลายตัวเท่าที่มันจะสร้างขึ้นมาด้วย สนุกเลยงานนี้
SCP-3199 ในตอนนี้ไข่ของ SCP-3199 ถูกปล่อยทิ้งจากทางอากาศไปทั่วทุกที่ ผมแน่ใจว่าคุณคงนึกภาพออกว่ามันจะเป็นอย่างไร

อาจจะเขียนเพิ่มเติมทีหลัง


รายการบันทึก 0001-11

ผมก็ยังเดินทางไปหา 579 - บางทีอาจจะช้ากว่าก่อนหน้านี้เล็กน้อย แต่ใครจะมาว่าผมเรื่องไม่มีแรงจูงใจได้ล่ะ? ก็ช่วงนี้เจออะไรแปลก ๆ หมายถึงแปลกกว่าปกติน่ะ

อย่างแรกคือพวก Blinkers ช่วงนี้เจอพวกมันค่อนข้างบ่อย ตอนนี้ผมค่อนข้างมั่นใจว่าเจ้าพวกนี้เป็นผลงานของสถาบัน ถึงแม้ว่าผมจะไม่รู้ว่าเขาทำได้ยังไง ผมไม่ค่อยรู้อะไรอยู่แล้ว แค่เอามาใส่ไว้ในลิสต์

พวกมันเป็นรูปปั้น รูปปั้นทหาร - ในเครื่องแบบ MTF - มีดวงตากลวงโบ๋ แขนของพวกมันถูกสลักเป็นใบมีดเหมือนกับที่เห็นในตั๊กแตนตำข้าวหรืออะไรพวกนั้น มันไม่เป็นอันตรายตราบใดที่คุณมองไปที่พวกมัน แต่พริบตาที่คุณมองไปทางอื่นพวกมันจะสามารถเคลื่อนไหวได้ และพวกมันเร็ว เคยเห็นตัวหนึ่งตัดฝูงชนทั้งกลุ่มตอนมีควันไฟกระโชกชึ้นมาตัดการมองเห็นแค่เสี้ยววินาที

ผมระแวงพวกมัน การที่ผมมองไปที่พวกมันก็หยุดพวกมันเหมือนกัน แม้ว่าพวกมันจะไม่รู้ว่าผมอยู่ตรงไหน แต่พวกมันก็เดาได้ว่าผมอยู่แถวนั้น มันอาจจะเริ่มหั่นทุกอย่างในระยะสายตาแล้วนั่นจะเป็นจุดจบของผม ผมต้องพยายามเพื่อหลีกเลี่ยงพวกนี้ให้ได้อย่างเด็ดขาด

อย่างที่สองที่ผมเห็นคือ … อืม มันแปลกยิ่งกว่าอีก

มันอยู่ที่ขอบฟ้า เป็นเหมือนคนที่ตัวเหยียดยาว - ไม่สิ นั่นไม่ใช่คำอธิบายที่ดีที่สุด มันเหมือนกับว่าพื้นที่//รอบ ๆ //ตัวพวกเขาถูกยืดออก และพวกเขาก็ถูกยืดตามไปด้วย คล้ายกับใช้โฟโต้ชอปตัดต่อแบบห่วย ๆ ร่างของพวกเขายืดจากพื้นขึ้นไปบนเมฆ และกรามของพวกเขาก็หมุนเป็นมุมฉาก มันมีช่องว่าง ใช่ ช่องว่างสีดำรอบ ๆ ตัวมัน เหมือนปีก มันลอยไปข้างหน้าทั้งอย่างนั้น

มีคนของสถาบันอยู่ที่นั่นด้วยเหมือนกัน แต่พวกเขาต่อสู้กับมันอยู่ ยิงด้วยปืนและจรวด นี่โลกมันพังพินาศจนถึงขั้นที่ผมคิดว่าการที่สถาบันสู้กับสิ่งผิดปกติเป็นเรื่องแปลกเลยเหรอ? บางทีพวกเขาอาจจะเหมือนกับผม ตั้งใจจะออกไปจากที่นี่ตอนที่เรื่องทุกอย่างมันเริ่มขึ้น ผมคิดเกี่ยวกับการจะไปคุยกับพวกเขา แต่ก็ตัดสินใจไม่ทำ จะเสี่ยงไม่ได้

ออกไปจากที่นั่น ผมต้องไปที่ 579 ผมต้องทำอะไรสักอย่าง อะไรก็ได้


รายการบันทึก 0001-12

เห็นเด็กตายวันนี้ ผมควรจะช่วยเธอ แต่ผมไม่

ผมมันแค่สวะ


ไฟล์แนบ 0001-4
ความผิดปกติที่เกี่ยวข้อง การโจมตีจากสถาบัน
SCP-4290 ด้วยการใช้ตัวอย่างของ SCP-008 ที่ปรับปรุงโดย SCP-914 สถาบันได้ปลุกศพของ SCP-4290 ให้กลับมาอีกครั้งและปล่อยให้มันออกไป Kaijumancers จากหัตถ์อสรพิษเข้าปะทะกับมัน แต่ไฟล์ไม่ได้บอกชัดเจนว่าผลลัพธ์เป็นอย่างไร ได้ยินว่าเดอะไลบารี่แยกตัวออกจากจักรวาลนี้ไปแล้ว แต่ดูเหมือนพวกนี้ยังอยากอยู่ที่นี่ พวกโง่เอ๋ย
SCP-4666 สถาบันใช้สิ่งผิดปกติชั่วคราวสร้างมันขึ้นมาทำให้ทุกที่เป็นวันคริสต์มาส - โอ้ xวยเถอะ
ยังไงก็คงไม่มีใครอ่านไอ้นี่อยู่แล้ว

ไฟล์บันทึก 0001-3

เนื้อหา: ไม่ได้ใส่

<เริ่มบทสนทนา>

(ภาพภายในร้านขายอัญมณีร้างจากประตูหน้า ท้องฟ้ายามค่ำคืนสามารถมองเห็นได้จากหน้าต่างที่แตก สาววัยรุ่นกำลังนั่งผิงไฟกลางร้าน มีเครื่องรางทับทิมห้อยอยู่รอบคอเธอ)

(ปิดใช้ตัวกรองการรับรู้ หญิงสาวกระโดดถอยหลังตัวความตกใจและหยิบท่อขึ้นสนิมมาเป็นอาวุธ)

หญิงสาว: นายเป็นใคร?!

ปิเอโตร: ผม … ผมรู้จักคุณ ผมหมายถึงสร้อยคอน่ะ

(ชะงัก หญิงสาวครวญคราง ปล่อยท่อลง)

หญิงสาว: อา บ้าเอ๊ย พวกนั้นส่งนายมาฆ่าฉันเหรอ? นายอยู่ที่นี่มาสักพักแล้วสินะ

ปิเอโตร: ไม่ ผม … ผม … ผมหนีออกมาน่ะ คุณก็หนีออกมาเหมือนกันเหรอ?

(หญิงสาวชะโงกหน้าเหล่มองใบหน้าของปิเอโตร)

หญิงสาว: จีซัส นายโคตรโทรมเลย เพื่อน นี่นายนอนครั้งล่าสุดตอนไหนน่ะ?

ปิเอโตร: ชุด … เอิ่ม คุณไม่จำเป็นต้องนอนถ้าใช้งานมันน่ะ

หญิงสาว: นายต้องนอน หน้าของนาย มัน … มันโคตรป่วยเลย นายไม่อยากเห็นมันแน่

(เงียบ)

ปิเอโตร: ผมเข้าไปได้ไหม?

(หญิงสาวถอยไปด้านหลัง ใช้มือข้างหนึ่งชี้เข้าไปด้านในร้าน)

หญิงสาว: ได้แน่นอน มีเศษแก้วพอสำหรับทุกคนอยู่แล้ว!

(ปิเอโตรเดินโซเซเข้ามานั่งลงบนพื้น ได้ยินเสียงแก้วแตกบดกระทบกัน)

(เงียบ)

หญิงสาว: นี่นายรู้ใช่ไหมว่าฉันล้อเล่นน่ะ นายควรจะนั่งเก้าอี้นะ

ปิเอโตร: ไม่เป็นไร ชุดนี่มันทนน่ะ

หญิงสาว: (ยักไหล่) แล้วแต่นายละกัน

(เธอนั่งลงฝั่งตรงข้าม)

หญิงสาว: นายได้ของเจ๋ง ๆ มาเลยนี่นา (ชี้ไปที่สร้อยคอ) แลกกันไหม?

ปิเอโตร: (หัวเราะ แล้วกระแอมออกมา) ไม่มีทาง! ผมเคยอ่านไฟล์แล้ว

หญิงสาว: ก็เพื่อฟลุ๊คได้ ไม่ได้หัวเราะมานานแล้วล่ะสิ หืม?

ปิเอโตร: มันไม่มีเรื่องให้ได้หัวเราะเลย

หญิงสาว: แม้แต่ตอนที่เพสเตอร์บอทโผล่ในทีวีทุกเครื่องเหรอ?

(เงียบ)

ปิเอโตร: (หัวเราะเบา ๆ) โอเค นั่นก็ตลกอยู่

(เงียบ)

หญิงสาว: งั้น นายก็หนีเหมือนกันสินะ ฉันเดาว่านายก็เคยเป็นคนของสถาบัน ไม่ใช่หนึ่งในหลาย ๆ คนที่ฉันเคยไปยัวะใส่แล้วมาแก้แค้น

ปิเอโตร: มันก็คนกลุ่มเดียวกันไม่ใช่เหรอ?

หญิงสาว: (หัวเราะ) พูดได้ดีนี่!

ปิเอโตร: ใช่ ผมก็เป็นคนของสถาบัน หมายถึงว่าเคยเป็น บังเอิญโชคดีได้ชุดมาตอนมันเริ่มแล้วหนีมาได้ คุณล่ะ?

(เงียบ)

หญิงสาว: ก็นะ ฉันก็เป็นเจ้าหน้าที่อาวุโส - พวกเราได้รับแจ้งเกี่ยวกับแผนก่อนใคร แต่แม่งฉันจำไม่ได้เลยว่ามันคืออะไร อาจจะเป็นเพราะไฟล์ที่สอง

ปิเอโตร: ไฟล์ที่สอง? คุณเห็นมันเหรอ? (ลุกขึ้น) มันคืออะไร?!

หญิงสาว: วู๊ ใจเย็นหน่อย ไอ้หนู เรามีเวลาไปตลอดแหละ พวกมันเป็นรูป ทั้งไข่ ทั้งต้นไม้ ทั้งสิ่งของทางศาสนา มันไม่มีความหมายอะไรพิเศษกับฉันหรอก แต่ฉันว่ามันถูกใส่รหัสบางอย่างไว้ แต่ฉันก็ไม่ได้รับผลอย่างที่มันควรจะเป็น (แตะสร้อยคอเบาๆ) - อาจจะเป็นเพราะเจ้านี่

ปิเอโตร: (นั่งลง) งั้นมันก็คือ memetic agent…

หญิงสาว: (ขมวดคิ้ว) ไม่รู้หรอก ฉันเคยโดนทุกอย่างที่สามารถเกิดขึ้นกับฉันได้มาแล้ว แบบ กับตัวฉันจริง ๆ ฉันรู้ว่า memetic agent มันรู้สึกยังไง มันไม่ไช่ความรู้สึกแบบนั้น - มันเหมือนฉันถูกปลดปล่อยจากบางสิ่งมากกว่ามีอะไรยัดเข้ามาในหัว

ปิเอโตร: ผม … ผมเข้าใจแล้ว งั้นคุณก็เลยไม่รู้ว่าจริง ๆ อะไรมันเกิดขึ้นเหมือนกันสินะ?

(เงียบ)

หญิงสาว: ไม่เลย

ปิเอโตร: บ้าเอ๊ย … บ้าเอ๊ย

(หยุด หญิงสาวหยิบเบียร์ขวดเล็กออกจากกระเป๋าและดื่มอึกใหญ่)

หญิงสาว: (ถอนหายใจ) แล้ว นายกำลังตรงไปที่ไหนล่ะ หรือแค่เดินไปรอบ ๆ แล้วรู้สึกเสียใจกับตัวเอง?

ปิเอโตร: ผมกำลังตรงไปหา 579.

หญิงสาว: (หัวเราะ) ถ้านายจะฆ่าตัวตาย มันมีทางที่ง่ายกว่านั้นเยอะ เชื่อฉันเถอะ!

ปิเอโตร: คุณรู้ว่ามันคืออะไรเหรอ?

หญิงสาว: ไม่รู้เลย นั่นล่ะที่เป็นปัญหา เพราะฉันก็เป็นคนใหญ่คนโตอ่ะนะ

(เงียบ)

ปิเอโตร: ไม่สำคัญหรอก ผมต้องไปที่นั่น

หญิงสาว: ทำไมล่ะ?

ปิเอโตร: ผมแค่ต้องทำ คุณจะไปที่ไหนล่ะ?

หญิงสาว: 1437 ให้มันรู้ไปว่าฉันแว็บไปจักรวาลอื่นไม่ได้ ลองโยนเจ้าสร้อยนี่ลงไปแล้วมาดูกันซิว่าฉันจะตื่นขึ้นมาที่ไหน

ปิเอโตร: (หัวเราะเบา ๆ) แผนดูดีเลยนี่นา ขอให้โชคดีล่ะ

หญิงสาว: (ลุกขึ้น) ฉันก็หวังจะให้นายโชคดีเหมือนกัน แต่เราน่าจะรู้กันอยู่ว่านายไม่ได้โชคเพิ่มหรอก ฟ้าใกล้จะสางแล้ว - ฉันไปล่ะ

ปิเอโตร: โอเค

(หญิงสาวลุกขึ้นแล้วไปที่ประตูหน้า เธอยืนอยู่ที่ทางเข้าร้านครู่หนึ่ง)

หญิงสาว: หวังว่าสุดท้ายแล้วนายจะได้สิ่งที่นายตามหาล่ะ

(เธอจากไป)

ปิเอโตร: ผมก็เช่นกัน

<จบบทสนทนา>


[ไฟล์ถูกลบ]


รายการบันทึก 0001-13

สวัสดี บันทึก ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ

ตอนนี้ ผมกำลังมองไปที่ Site-62C ที่ซึ่งควรจะเป็นที่ตั้งของ SCP-579 เท่าที่ผมเห็นไม่มีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยและระบบรักษาความปลอดภัยทั้งหมดถูกปิด ดูเหมือนสถานที่แห่งนี้จะถูกทิ้งร้างไปสักพักหนึ่งแล้ว ผมเคยคิดว่าสถานที่แห่งนี้มีความสำคัญมาก แต่ดูเหมือนตอนนี้สถาบันจะไม่เห็นด้วยกับผมแล้ว

ผมมีกระเป๋าอยู่ในมือ รู้สึกแน่นหน้าอก ผมรู้สึกว่าทุกอย่างจะจบลงในไม่ช้าไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง

ผมกำลังเข้าไป

รายการบันทึก 0001-14

สวัสดีอีกรอบนะ บันทึก ผมรู้ว่าบันทึกล่าสุดผมปิดตัวได้ดราม่ามาก และนี่พึ่งผ่านไปสามสิบวิหลังจากครั้งล่าสุดเอง แต่ผมมีข่าวสำคัญ

วินาทีที่ผมเข้าใกล้ไซต์-62C ผมรู้สึกเหมือนมีคนกดปืนเข้าที่ด้านหลังหัวผม เหมือนผมยืนอยู่บนขอบหลังคาแล้วมีมือของใครไม่รู้อยู่บนหลังผมพร้อมที่จะผลักผม ความรู้สึกที่เจอในปฏิกิริยาสู้หรือหนี ประดังเข้ามาเท่าที่มันจะทำได้

ผมไม่รู้ว่า SCP-579 คืออะไร แต่ผมรู้ว่ามันกำลังมองผมอยู่


ไฟล์บันทึก 0001-4

เนื้อหา: บ้าเอ๊ย บ้าเอ๊ย บ้าเอ๊ย

<เริ่มบทสนทนา>

(ภาพภายในของทางเดินในไซต์-62C พบเห็นความเสียหายรุนแรงบนผนัง เหมือนว่าจะเกิดจากการใช้มีดขนาดใหญ่ แสงไฟเหนือศีรษะกระพริบวูบวาบ)

ปิเอโตร: บ้าเอ๊ย บ้าเอ๊ย

(แสงไฟกระพริบอีกครั้ง เมื่อไฟกลับมาติดอีกครั้งพบเห็นรูปปั้นทหารที่มีแขนเป็นใบมีดภายใต้แสงไฟ มันมีช่องกลวงโบ๋ตรงตำแหน่งที่ควรเป็นดวงตา และมีสีหน้าข่มขู่ตลอดเวลา)

<จบบทสนทนา>

หมายเหตุ: ผมคิดผิด พวกมันอยู่ที่นี่

--

รายการบันทึก 0001-15

ผมคิดถูก ถึงมันจะไม่รู้สึกถึงผม แต่มันก็รู้ว่าผมอยู่ที่นี่ มันฟันทุกสิ่งที่อยู่ในสายตา

คว้านขาผมไปข้างหนึ่ง โคตรเจ็บเลย แต่ผมต้องไปต่อ พวกมันไม่ได้ไล่ล่าผม แต่พวกมันตรงไปยังที่เดียวกัน ผมต้องไปให้ถึงก่อน ต้องมองพวกมันไว้

รายการบันทึก 0001-16

ทำได้ทำได้(ทำได้(ทำได้))ผมทำได้ ทำได้! ทำได้ผมทำได้!!

รายการบันทึก 0001-17

ไม่ยุติธรรมเลย

แต่ผมทำมันได้แล้ว มันไม่ยุติธรรมเลย พวกมันติดอยู่ที่หลังประตู - ผมได้ยินเสียงพวกมันข่วนไปที่ประตู แต่มันทนมาก คงจะทนได้สักพัก อย่างน้อยก็สองสามนาที

ผมอยู่ในห้องสังเกตการณ์ที่เต็มไปด้วยเครื่องมือสำหรับตรวจสอบ SCP-579 ห้องกักกันอยู่ด้านล่างผมแล้ว ผมแทบจะมองไม่เห็นมันเลย ถ้าผมเกร็งตาสักหน่อย จะเห็นหลุม มีหลุมบนพื้นที่ทอดลงไปด้านล่าง

ผมรู้ว่า 579 อยู่ที่ไหน ต่อให้ไม่มีอุปกรณ์เครื่องมืออยู่ที่นี่ ผมก็รู้สึกได้ ไม่มีทางที่คุณจะอยู่ใกล้มันแล้วไม่รู้สึกถึงมันได้ มั้ง ชั่ววินาทีหนึ่งผมคิดว่าผมควรจะปล่อยกระเป๋าลงในหลุมและมันก็จะเสร็จ แต่แบบนั้นมันจะง่ายเกินละมั้ง? หลังจากเดินทางข้ามค่อนโลก ผมเดาว่าผมคงไม่มีโอกาสได้อะไรมาง่าย ๆ

จากมุมของหลุมและจุดที่ 579 อยู่ กระเป๋าจะไม่เข้าไปใกล้พอที่จะแตะมันด้วยซ้ำ วิธีเดียวที่จะให้มันถึงคือผมต้องกระโดดลงไปในหลุมแล้วโยนมันระหว่างผมกำลังร่วงลงไป แต่ความสูงระดับนั้น…การโยนกระเป๋าคงได้เป็นสิ่งสุดท้ายที่ผมจะได้ทำ

แน่นอน แม่งแน่นอนอยู่แล้ว

มันใช้เวลาทั้งชีวิตกว่าผมจะรู้ตัว แต่ผมไม่ใช่คนแบบที่สามารถเป็นนักสืบได้ ผมเป็นแค่เหยื่อคดีฆาตกรรม ผมตายในเรื่องราวของคนอื่น และเผ่าพันธุ์มนุษยชาติก็กำลังจะไปกับผมด้วย ผมรู้ว่าใครเป็นคนทำ รู้ว่าทำได้อย่างไร … แต่พวกนั้นมันชัดเจนอยู่แล้ว ทุกคนรู้เรื่องนั้น มันถูกส่งมาให้ผม ผมไม่รู้ว่าทำไม จนถึงท้ายที่สุด ผมก็ยังไขอะไรไม่ออกเลยแม้แต่อย่างเดียว

ทำไมมันถึงเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น? ทำไมสถาบันถึงต้องฆ่าทุกคน? ทำไมมันถึงเกิดขึ้น? ทำไมพวกเขาถึงส่งไฟล์พวกนั้น? ทำไมมันถึงเกิดขึ้น? ทำไม Ganzir ถึงล่มสลาย? ทำไมมันถึงเกิดขึ้น? ทำไมผมถึงได้ถือกระเป๋านี่ข้ามโลก? ทำไมมันถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้?!

ทำไมผมมาที่นี่? ทำไมผมทำแบบนี้? ทำไมผม … ทำไมผมต้องไปตายด้วย? มันมีเหตุผลอะไรเหรอ?

ถ้ามีใครสักคนอ่านเจ้านี่ ขอร้อง ขอร้องล่ะ ช่วยไขให้ออกที อธิบายให้ผมฟังที ใครสักคน…ใครก็ได้ ผมไม่เข้าใจ ผมไม่เข้าใจเลย…

มันกำลังจะเข้ามาได้แล้ว ต้องเดินไปข้างหน้า

lookcloser.png

SCP-579

รายการบันทึก 0001-18

โอ้ … มันเป็นแบบนี้สินะ

สัญญาณชีพขาดหาย

นายบอกว่าถูกบุกรุกสินะ? อาจเป็นครั้งสุดท้ายที่เกิดขึ้น

ใช่

อย่าพูดแบบนั้นสิ มันแย่สำหรับนายแน่ๆ มันก็คือสิ่งที่ทุกคนพูดหลังจากที่พวกเขาเจอบางอย่างที่พวกเราไม่ชอบนั่นล่ะ

จีซัส ไครส์

มันไม่ใช่อะไรที่จะเล่าจบได้ในไม่กี่โมง ไอ้หนุ่ม นายสามารถอยู่เงียบสักพักได้ไหม? แน่นอนว่าผมทำไม่ได้ ยัง ยังไม่ได้ ความรู้สึกที่โดนบุกรุก

ทำไมจะไม่ได้ล่ะ?

อย่าพูดมันออกมา! อย่าแม้แต่จะพูดถึงมันด้วย

เราควรจะพอใจกับสิ่งที่เป็นอยู่ในตอนนี้

ผมยังคงคิด ประมาณว่า มันน่าจะดีกว่าที่จะจบเรื่องทั้งหมด ไม่ใช่กับอะไรที่เราเจอ มันจะต้องใช้เวลานานขนาดไหนล่ะ? แต่มันไม่ใช่อะไรแบบนั้น ทุกอย่างที่ผมเป็น นายก็รู้นี่ว่ามันพูดอะไร

มันคือผม มันจบแล้ว มันใช้เวลา

นายเป็นพวกกลัวความสกปรกใช่ไหม?

นี่นายได้คำตอบแล้วเหรอ? พวกเราไม่ควรจะมอง นายด้วย ผมสงสัยว่าจะมีใครสักคนพูดถึงเรื่องอื่นอีก

ผมรู้สึกแย่

Unless otherwise stated, the content of this page is licensed under Creative Commons Attribution-ShareAlike 3.0 License