SCP-3471

SCP-3471

วัตถุ #: SCP-3471

ระดับ: Safe

มาตรการกักกันพิเศษ: เนื่องจากวัตถุอยู่ใกล้กับประชากรพลเรือน พื้นที่รอบๆ SCP-3471 จึงต้องมีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยดูแลอย่างน้อยสามคนตลอดเวลา โดยจะอ้างว่าเป็นการรักษาสถานที่สำคัญทางประวัติศาสตร์ บุคคลที่พยายามเข้าไปในไซต์โดยไม่ได้รับอนุญาตจากบุคลากรที่มีระดับ 2 หรือสูงกว่าจะถูกจับกุม ภาพวาดที่ได้รับจากการปรากฎตัวของ SCP-3471-1 จะถูกเก็บไว้ในล็อกเกอร์เก็บของหมายเลข 4352 ถึง 4355

รายละเอียด: SCP-3471 เป็นสะพานเหล็กหล่อข้ามแม่น้ำไซน่อนที่เชื่อมระหว่างเมืองเทรไซน่อน และเมืองโรเบิร์ตสทาวน์ ประเทศเวลส์ สะพานนี้สร้างขึ้นในปี พ.ศ. 2354 ยาว 11.2 เมตร ประกอบด้วยแผ่นเหล็กหลายแผ่น แต่ละแผ่นกว้างประมาณ 3 เมตร นอกเหนือจากการไม่สึกหรอตามอายุของมันแล้ว โครงเหล็กและคานรองของ SCP-3471 นั้นไม่แสดงร่องรอยของสนิมที่มากเกินไปหรือร่องรอยความเสียหายภายนอก ดูเหมือนว่าจะได้รับการบำรุงรักษาอย่างดีแม้ว่าจะมีพลเรือนอยู่อย่างจำกัดก่อนการกักกันก็ตาม ไม่ชัดเจนว่า SCP-3471 เริ่มแสดงคุณสมบัติผิดปกติเมื่อไร แต่มีรายงานการปรากฏตัวครั้งแรกสุดจะย้อนไปถึงปี 195█ ซึ่งเป็นเวลา 5█ ปีหลังจากการปิดทางเชื่อม

หากมีบุคคลพยายามข้าม SCP-3471¹ SCP-3471-1 จะปรากฏตัวอยู่บนพื้นที่บริเวณกึ่งกลางของสะพาน โดยทั่วไปจะกำลังมองผ่านราวสะพานอยู่ SCP-3471-1 ดูเหมือนจะเป็นชายสูงอายุชาวคอเคเชียน สูงประมาณ 1.8 เมตรและสวมเสื้อผ้าขาดรุ่งริ่ง SCP-3471-1 ยังแสดงพฤติกรรมและคุณลักษณะที่คล้ายกับผู้ที่สูญเสียการได้ยินอย่างมาก โดยจะพูดโดยใช้ภาษามือเท่านั้นและไม่รับรู้ถึงเสียงที่เกิดขึ้นในบริเวณใกล้เคียง ในการปรากฏตัวแต่ละครั้ง SCP-3471-1 จะมาพร้อมกับขาตั้งภาพวาดระดับมาตรฐาน ผืนผ้าใบ และกระเป๋าดัฟเฟิล² ซึ่งทั้งหมดนี้ปรากฏขึ้นใกล้กับตัวของ SCP-3471-1 แม้ว่าจะแสดงลักษณะใบหน้าและร่างกายที่แตกต่างออกไป ความพยายามที่จะเชื่อมต่อ SCP-3471-1 กับบุคคลที่รู้จักโดยใช้เทคนิคการจดจำใบหน้าหรือวิธีการที่คล้ายกันนั้นพิสูจน์แล้วว่าไม่ประสบความสำเร็จ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง SCP-3471-1 จะแสดงออกมาอย่างสมบูรณ์ก็ต่อเมื่อตำแหน่งที่เป็นรูปธรรมของมันอยู่นอกสายตาของบุคคลใดก็ตามที่อยู่ตรงนั้น อย่างไรก็ตาม การดูตำแหน่งด้วยวิธีทางอ้อมไม่ได้ป้องกันการปรากฏตัวของ SCP-3471-1

เนื่องจาก SCP-3471-1 นั้นหูหนวก ผู้ที่ข้าม SCP-3471 จึงสามารถเดินผ่าน SCP-3471-1 ไปได้โดยไม่มีเหตุการณ์ใดๆ เกิดขึ้น ซึ่งจะทำให้ SCP-3471-1 สูญเสียรูปร่างเมื่อบุคคลไปถึงปลายสะพาน หากบุคคลที่กำลังข้ามสะพานพยายามที่จะมีปฏิสัมพันธ์กับมัน SCP-3471-1 จะตอบสนองแตกต่างกันไปในแต่ละครั้ง โดยทั่วไปจะตอบสนองถึงการปรากฏตัวของบุคคลที่กำลังข้ามสะพานด้วยการทักทายและ/หรือการจับมือ การสื่อสารนี้จะดำเนินต่อไปโดยสามารถเปรียบเทียบได้กับการสนทนาทั่วไป ขึ้นอยู่กับความเข้าใจในภาษามือของอาสาสมัคร ไม่เช่นนั้น SCP-3471-1 จะพยายามถ่ายทอดข้อมูลโดยไม่ใช้คำพูดผ่านท่าทางและการแสดงออก

ตลอดการมีปฏิสัมพันธ์ SCP-3471-1 จะพยายามเกลี้ยกล่อมบุคคลนั้นๆ ให้ยืนอยู่ในจุดที่มันปรากฏตัว และจะตรวจสอบให้แน่ใจว่าบุคคลนั้นไม่ขยับจากตำแหน่งนั้น หากผู้ทดลองปฏิบัติตามคำสั่งเหล่านี้ SCP-3471-1 จะถอยกลับไปที่ขาตั้งและผ้าใบ จากนั้นมันจะดำเนินการดึงสีอะคริลิก พู่กัน และอุปกรณ์ที่คล้ายกันออกจากกระเป๋าดัฟเฟิล หลังจากนี้ SCP-3471-1 จะเริ่มวาดภาพบุคคลนั้นผ่านการแสดงภาพที่แตกต่างกันของแต่ละคน กระบวนการวาดภาพนี้ดำเนินต่อไปโดยใช้เวลาต่างกันไป³ และภาพวาดที่เกิดจาก SCP-3471-1 มีลักษณะที่คล้ายกับขบวนการศิลปะอิมเพรสชันนิสม์ เมื่องานศิลปะเสร็จสมบูรณ์แล้ว SCP-3471-1 จะเขียนข้อความที่ด้านหลังของผืนผ้าใบที่วาดด้วยดินสอถ่าน บุคคลที่ได้รับภาพวาดมีแนวโน้มที่จะตีความข้อความว่าเกี่ยวข้องกับเหตุการณ์ที่มีผลกระทบที่พวกเขาเคยประสบมา⁴ จากนั้น SCP-3471-1 จะดำเนินการห่อผืนผ้าใบด้วยกระดาษไขและเชือก และจะพยายามส่งภาพวาดที่เสร็จสมบูรณ์ให้กับตัวอย่าง บุคคลสามารถยอมรับหรือปฏิเสธภาพวาดได้ ซึ่งอย่างหลังนี้มีผลเพียงเล็กน้อยหรือไม่มีเลยกับ SCP-3471-1 โดยทั่วไปจะแสดงความรู้สึกผิดหวังหรือเข้าใจ ในทั้งสองกรณี เมื่อบุคคลนั้นข้าม SCP-3471 ไปแล้ว SCP-3471-1 ก็จะสลายหายไป

ภาคผนวก 3471-01: SCP-3471 ถูกค้นพบเมื่อวันที่ 27/12/195█ ตามข่าวลือที่แพร่กระจายไปทั่วเมืองเทรไซน่อน เกี่ยวกับ "วิญญาณที่มีเมตตาของจิตรกร" ที่หลอกหลอนสะพานใกล้ๆ ชาวเมืองระบุตัวตนที่เป็นไปได้หลายอย่างของ SCP-3471-1 ตัวอย่างของตัวตนเหล่านี้ ได้แก่ จิตรกรแนวอิมเพรสชันนิสต์ ปิแอร์โรต์ ████████ ชาวเมืองผู้ล่วงลับ ดิวอี้ ████ และจิตวิญญาณแห่งน้ำของชาวเซลติก ตัวตนที่เป็นไปได้เหล่านี้ยังอยู่ระหว่างการตรวจสอบ เมื่อสอบถามเพิ่มเติม ชาวเมืองก็กล่าวถึงไฮเวลล์ ███████ ซึ่งสันนิษฐานว่าน่าจะมีปฏิสัมพันธ์กับ SCP-3471-1 บ่อยที่สุดเมื่อเทียบกับผู้อยู่อาศัยคนอื่นๆ ก่อนการค้นพบ SCP-3471 ไฮเวลล์ ███████ เสียชีวิตด้วยอาการหัวใจล้มเหลว และในบ้านของเขาในวันที่ 11/09/195█

[+] บันทึกการทดสอบ 3471-231

บันทึกการทดสอบ 3471-231

---

การทดสอบ 3471-231-01
วันที่: ██/██/████
ผู้ทดสอบ: D-5681
ความเป็นมาโดยย่อ: โดนยิงเข้าที่ท้องน้อยขณะถูกจับกุม
ผลลัพธ์: D-5681 ไม่สามารถสนทนากับ SCP-3471-1 ได้อย่างมีประสิทธิภาพ ทำให้มีการปฏิสัมพันธ์น้อย ภาพวาดที่ได้รับแสดงให้เห็น D-5681 บน SCP-3471 พิงราวสะพานโดยเอามือซ้ายกดหน้าท้อง ข้อความอ่านว่า: "โลกมีวิธีตลกๆ ในการทำให้สิ่งต่างๆ สมดุลด้วยวิธีการที่คาดเดาไม่ได้ แค่จำไว้ว่าทุกการกระทำจะนำมาซึ่งผลลัพธ์ที่น่าเกรงขาม ไม่ว่าการกระทำนั้นจะเล็กน้อยหรือสำคัญเพียงใด"
การทดสอบ 3471-231-02
วันที่: ██/██/████
ผู้ทดสอบ: D-4903
ความเป็นมาโดยย่อ: หนีออกจากเรือสำราญที่กำลังจม เข้าไปพร้อมกับปากกาและกระดาษจดบันทึก
ผลลัพธ์: D-4903 สามารถสื่อสารกับ SCP-3471-1 ได้อย่างมีประสิทธิภาพมากขึ้น อย่างไรก็ตามเรื่องนี้ SCP-3471-1 ดูเหมือนจะมีปฏิสัมพันธ์อย่างจำกัด โดยชี้ D-4903 ไปยังตำแหน่งที่ปรากฎอย่างรวดเร็ว โดยเฉพาะอย่างยิ่ง SCP-3471-1 นั้นดูตึงเครียดและแสดงอาการประหม่า ภาพวาดที่ได้รับแสดงให้เห็น D-4903 ที่ริมฝั่งแม่น้ำโดยที่เท้าของเธอจมอยู่ใต้น้ำ และมี SCP-3471 ปรากฏอยู่ด้านหลัง ข้อความอ่านว่า: "ริมน้ำเป็นสถานที่ที่ดีในการเดินโซเซ แม้ว่ามือของคุณจะอยู่บนดินอย่างปลอดภัย แต่คุณก็ถูกย้ำเตือนเสมอว่าการตกลงไปนั้นง่ายเพียงใด เพียงแค่อย่าลืมที่จะลุกขึ้นมาใหม่เมื่อน้ำขึ้น"
การทดสอบ 3471-231-03
วันที่: ██/██/████
ผู้ทดสอบ: D-5172
ความเป็นมาโดยย่อ: ลูกสาวเกิดระหว่างที่เขาต้องโทษจำคุกตลอดชีวิต เข้าไปพร้อมปากกา กระดาษจดบันทึก และคำถามสัมภาษณ์ 
ผลลัพธ์: ด้วยกระดาษจดบันทึกและปากกา D-5172 ก็สามารถสื่อสารกับ SCP-3471-1 ได้ ไม่มีข้อมูลที่เกี่ยวข้องเกี่ยวกับคำถามให้ไปในจากการสัมภาษณ์ SCP-3471-1 โดยที่ SCP-3471-1 พยายามจำกัดการตอบคำถามและแสดงท่าทีตึงเครียดอีกครั้ง ภาพวาดที่ได้รับแสดงให้เห็น D-5172 บน SCP-3471 โดยมีเด็กวางอยู่บนไหล่ของเขา ข้อความอ่านว่า: "เด็ก ๆ เป็นสิ่งล้ำค่าที่เต็มไปด้วยความไร้เดียงสาและความบริสุทธิ์ใจ แต่ไม่มีใครอยู่เคียงข้างพวกเขาตลอดไป อย่าได้เศร้าใจ เพราะที่สำคัญกว่านั้นคือวิญญาณที่น่าอัศจรรย์ได้ถูกนำเข้ามาในโลกนี้และมีโอกาสที่จะมีชีวิตอยู่"
หมายเหตุ: บางที SCP-3471-1 อาจจะตั้งใจที่จะหลีกเลี่ยงการตอบคำถามที่ D-Class ตั้งขึ้น เนื่องจากพวกเขามีภูมิหลังที่ "เป็นปฏิปักษ์" ผมจะไม่โทษมัน อย่างไรก็ตาม ผมกำลังเรียกอาสาสมัครสองสามคนจากเจ้าหน้าที่วิจัยเพื่อเข้าร่วมการทดสอบที่กำลังจะมีขึ้น จากข้อมูลที่เรารวบรวมมาตอนนี้ ผมไม่คิดว่าพวกคุณได้รับบาดเจ็บจากการทดสอบพวกนี้ ดังนั้นรีบไปลงชื่อของพวกคุณบนรายชื่ออาสาสมัครได้แล้ว -ดร. คอฟตุน
การทดสอบ 3471-231-04
วันที่: ██/██/████
ผู้ทดสอบ: นักวิจัย เอเลนอร์  เมสัน
ความเป็นมาโดยย่อ: พ่อถูกฆ่าตายในการฆาตกรรมสองครั้ง เข้าไปพร้อมปากกา กระดาษจดบันทึก และคำถามสัมภาษณ์ 
ผมลัพธ์: เมื่อรับรู้ถึงการมีอยู่ของนักวิจัยมาโซเน SCP-3471-1 แสดงท่าทีที่ผ่อนคลายมากขึ้นอย่างเห็นได้ชัด โดยมันพยายามยืดปฏิสัมพันธ์ออกไปเมื่อเทียบกับการทดสอบครั้งก่อน ข้อมูลที่รวบรวมได้จำกัดเกี่ยวกับคำถามในการสัมภาษณ์ อย่างไรก็ตาม SCP-3471-1 พยายามเบี่ยงเบนบทสนทนาไปสู่เรื่องราวเกี่ยวกับบุคคลอื่นที่ข้าม SCP-3471 ภาพวาดที่ได้รับแสดงให้เห็นนักวิจัยเมสัน บน SCP-3471 มองลงไปในน้ำโดยมีชายสูงวัยยืนอยู่ข้างๆ เธอในเงาสะท้อน ข้อความอ่านว่า: "ความตายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต มันมีหลายรูปแบบและทิ้งโศกนาฏกรรมไว้ตามที่ๆ มันเกิด แต่มันก็ไม่ใช่จุดจบ แม้ว่าผู้จากไปอาจจากไป แต่ความทรงจำของพวกเขายังคงอยู่ ทำให้พวกเขาเป็นอมตะเกินกว่าจะวัดได้ "
หมายเหตุ: พวกเราทำให้มัน "พูด" ได้แล้ว แต่ดูเหมือนว่ามันจะยังรู้สึกอึดอัดอยู่ ฮอร์สแมน เนื่องจากคุณรู้ภาษามือ ผมขอแนะนำให้คุณเข้าร่วมการทดสอบครั้งต่อไป บางทีด้วยการสื่อสารที่ตรงไปตรงมามากขึ้น มันอาจจะแบ่งปันข้อมูลมากขึ้น -ดร. คอฟตุน
การทดสอบ 3471-231-05
วันที่: ██/██/████
ผุ้ทดสอบ: นักวิจัย เพียร์ส ฮอร์สแมน
ความเป็นมาโดยย่อ: รอดชีวิตจากการแหกการกักกันของ SCP-████ สามารถสื่อสารด้วยภาษามือได้และมีคำถามในการสัมภาษณ์ 
ผลลัพธ์: เมื่อนักวิจัยฮอร์สแมน เข้าใกล้ SCP-3471 แต่ SCP-3471-1 ก็ไม่ปรากฏตัว กลับมีเพียงกระเป๋าดัฟเฟิลที่ปรากฏตัว ซึ่งสันนิษฐานว่าเป็นกระเป๋าเดียวกันกับ SCP-3471-1 ปรากฏขึ้นแทน เมื่อตรวจสอบเพิ่มเติมก็พบกระเป๋าใบดังกล่าวมีอุปกรณ์วาดภาพและสมุดบันทึกที่ถูกเย็บด้วยหนัง นักวิจัยฮอร์สแมน พยายามที่จะเก็บกระเป๋าใบนี้จาก SCP-3471 แต่เมื่อไปถึงจุดสิ้นสุดของสะพาน กระเป๋าและสิ่งที่อยู่ในนั้น ยกเว้นแต่สมุดบันทึก ก็สลายหายไป
คำแถลงท้ายเล่ม: SCP-3471-1 ไม่ปรากฏตัวในระหว่างการทดสอบต่อไปเป็นเวลาสามสัปดาห์ หลังจากนั้นมันก็ปรากฏตัวต่อไปตามที่คาดไว้ ความพยายามที่จะรวบรวมข้อมูลจาก SCP-3471-1 เกี่ยวกับสมุดบันทึกนั้นล้มเหลว

ภาคผนวก 3471-02: หลังจากการทดสอบ 3471-231-05 ได้พบสมุดบันทึกที่ถูกเย็บด้วยหนังบน SCP-3471 หน้าที่ไม่เกี่ยวข้องได้ถูกคัดออก

[+] เอกสารที่ถูกกู้คืน 3471-01

17 กันยายน 195█

---

มันแปลกที่ได้กลับมาที่นี่อีกครั้ง บอกตามตรงว่าผมไม่เคยคิดว่าจะได้เห็นบ้านหลังนี้อีก แน่นอนว่าน้องสาวของผมต้องนำเรื่องนี้ไปบอกกับหมอ ที่นี้เงียบสงบและเต็มไปด้วยความทรงจำที่ผมอยากจะลืม เธอพูดถูก แม้ว่าผมจะเห็นด้วยกับเธอหรือไม่ก็ตาม เธอควรจะมาที่นี่ในสัปดาห์หน้า มาคอยจับตาดูผมไว้ไม่ให้ผมตายกลางดึก นี้แหละคือปัญหาที่ปัญหาหัวใจนำมาให้ ถึงอย่างนั้น ผมก็ยังมีเวลาอีกสองสามวันก่อนที่เธอจะเอามือของเธอมาโอบกอดทั่วตัวผม เธอเป็นคนแบบนั้นเสมอไม่ว่าจะดีขึ้นหรือแย่ลง แต่พอแล้วกับเรื่องในอนาคต วันนี้มีเรื่องไม่คาดฝันเกิดขึ้น ไม่งั้นบันทึกนี้จะค่อนข้างไร้จุดหมาย ผมตัดสินใจที่จะออกไปเดินเล่น สูดอากาศบริสุทธิ์และปล่อยให้ความทรงจำทั้งหมดหลั่งไหลเข้ามาในตอนนี้แทนที่จะเป็นในภายหลัง ในการเดินครั้งนี้ ผมมาถึงสะพานเก่าแก่ มันเคยมีรถรางวิ่งอยู่ที่นี้เมื่อสถานที่แห่งนี้มียังมีความหมายกับโลกนี้อยู่ มีชายชราคนนี้อยู่บนสะพานกำลังมองผ่านราวกั้น ดูเหมือนเขาเป็นหนึ่งในประเภทที่โหยหาบางอย่าง ใช้ชีวิตอยู่กับธรรมชาติและอยู่อย่างสงบสุขกับโลกและทุกสิ่งนั้น ผมไม่ค่อยแน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ผมรู้สึกอยากเปิดบทสนทนากับชายแปลกหน้าคนนี้ และผมต้องบอกว่าผมไม่ประสบความสำเร็จมากนัก ผมคิดว่าชายคนนั้นน่าจะหูหนวกไม่ก็หูตึงมาก ไอ้โง่นั้นมันเพิ่งรู้ว่าผมอยู่ที่นั่นเมื่อผมแตะไหล่ของเขา แต่เขาดูเป็นคนใจดี เขาส่งยิ้ม จับมือผมแน่น และมองหน้าผมอย่างไม่สบอารมณ์ เขาพยายามพูดกับผมด้วยสัญญาณ แต่ผมไม่รู้อะไรเลย และผมแน่ใจว่าเขารับรู้ได้ค่อนข้างเร็ว ถึงอย่างนั้น แม้ว่าจะไม่ใช่บทสนทนามากนัก แต่ก็น่าสนใจ ครั้งต่อไปที่ฉันไปเดินเล่น ผมน่าจะเอากระดาษจดบันทึกและปากกาติดไปด้วย

18 กันยายน 195█

---

ยังไม่ครบวันด้วยซ้ำ แต่ผมก็ฝันร้ายแล้ว ผมรู้ว่าสักวันหนึ่งพวกมันก็จะเริ่ม แต่ผมไม่ได้คิดว่าจะพวกมันเกิดขึ้นในคืนที่ผมมาถึง และพวกมันก็ค่อนข้างแย่ด้วย น่าสยองเลยด้วยซ้ำ ตื่นมาแล้วหายใจแทบไม่ออก ถ้าพวกมันยังเกิดขึ้นอีก มารีจะไม่มีวันละสายตาจากผม และที่แห่งนี้จะกลายเป็นนรกอย่างแท้จริง ถ้าไม่มีอะไรเกิดขึ้น บางทีผมอาจจะทนได้ อย่างไรก็ตาม ผมทำอะไรสักอย่างนอกจากหมกมุ่นอยู่กับการสมเพชตัวเอง น่าแปลกที่อาหารส่วนใหญ่ที่เหลืออยู่ในตู้กับข้าวยังคงพอใช้ได้ ถ้าไม่เหม็นอับ ผมทำอาหารเช้าที่พอกินได้ให้ตัวเองกิน ผมแน่ใจว่าน้องสาวของผมจะซื้อของชำมาให้เธอเมื่อเธอมาถึง สินค้าที่เลือกมาด้วยมือที่จะไม่ทำให้ผมต้องกุมที่หน้าอกในขณะที่กำลังกลืนมันอยู่ ผมรู้ว่าเธอจะต้องแน่ใจ กินข้าวเช้าเสร็จ ผมก็ออกไปเดินเล่นเหมือนเมื่อวาน ผมไม่ลืมที่จะเอากระดาษจดบันทึกอย่างที่ผมบอกเอาไว้มาด้วย และมันก็ไม่ได้เสียเปล่าเลยจริงๆ
ไอ้แก่นั่นออกไปบนสะพานอีกแล้ว ครั้งนี้เขาเอาขาตั้งและกระเป๋าที่เต็มไปด้วยอุปกรณ์ไว้ใช้วาดภาพมาด้วย พูดตามตรง ผมประหลาดใจที่คนอายุเท่าเขาสามารถแบกของพวกนั้นไว้ได้ทั้งหมด เขากำลังวาดภาพริมฝั่งแม่น้ำอย่างเงียบๆ และผมคิดว่าเขาเรียนวาดภาพมา เพราะสิ่งที่เขาวาดจนถึงตอนนี้ค่อนข้างสวย อย่างน้อยคุณก็สามารถบอกได้ว่าเขากำลังวาดภาพอะไร ครั้งนี้เขาสังเกตเห็นผมกำลังขึ้นมา และเขาก็ทักทายผมเหมือนครั้งก่อน มือสั่นและดูอึดอัดและอย่างอื่น แต่สิ่งที่ผิดไปจากเมื่อก่อนคือเราสามารถสื่อสารกันได้ ผมจะเขียนสองสามคำลงบนกระดาษจดบันทึก แล้วเขาจะเขียนเพิ่มเติมและถ่ายทอดความคิด เขาไม่ได้บอกชื่อผม ทั้งๆ ที่ผมถาม แต่เขาเจาะลึกเรื่องอื่น เห็นได้ชัดว่าเขาได้เดินทางไปทั่วโลกเพื่อค้นหาจุดง่ายๆ ในการวาดภาพ ไอ้โง่นั้นบอกผมว่านั่นยังไม่ใช่ภูมิประเทศที่เขาตามหา และไม่ เขาไม่ได้ละทิ้งข้อมูลนั้นเช่นกัน แต่ผมไม่ควรบ่นจริงๆ ผมไม่รู้จักผู้ชายคนนี้ แต่เขามีเสน่ห์ ประเภทที่ทำให้คุณสนใจแม้จะสนทนากันผ่านลายลักษณ์อักษร เขาอายุมากแล้ว ดังนั้นเขาคงจะมีเรื่องเล่าสักไม่กี่เรื่อง อย่างน้อยก็เป็นบางสิ่งที่จะทำให้ผมเพลิดเพลิน

21 กันยายน 195█

---

มาริมาถึงวันนี้ สิ่งแรกที่เธอทำเมื่อเดินผ่านประตูหน้าเข้ามาคือถามว่าผมกินยาหรือยัง ผมสาบาน ผู้หญิงคนนั้นไม่ไว้ใจให้ผมดูแลตัวเองเลย ถึงอย่างนั้นเธอก็ประสงค์ดี ผมจะให้เธอแค่นั้น แม้ว่าเธอจะไล่ตามผมเมื่อผมพูดถึงการเดินประจำวันของผม เห็นได้ชัดว่า การเดินหรือการออกกำลังกายอย่างต่อเนื่องนั้นไม่ใช่สิ่งที่ดีที่สุดสำหรับผม โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าผมทำคนเดียว เธอเล่าต่อไปว่าหัวใจของผมไม่สามารถสูบฉีดเลือดได้เพียงพอเพื่อให้ผมยืนต่อไปได้ หรือเรื่องที่ขาของผมจะเริ่มบวมและผมต้องนั่งรถเข็นไปตลอด และเธอก็ยังนำมันมาด้วย วางแผนสำหรับอนาคตไปเท่าที่คุณต้องการ แต่มันก็ไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นเลยที่คุณคาดหวังว่าผมต้องนั่งรถเข็น ทำอย่างนี้ไม่ทุบศักดิ์ศรีของผมด้วยค้อนและโยนเศษออกมันไปนอกหน้าต่างเพื่อให้นกจิกด้วยเลยละ
ไปเรื่องอื่น ผมยังเห็นไอ้โง่นั้นอยู่บนสะพานด้วย อันที่จริง ผมไม่คิดว่าผมได้เขียนอะไรที่เขาบอกผมจนถึงตอนนี้ ผมให้เขาเล่าเรื่องราวการผจญภัยท่องโลกผ่านแผ่นจดบันทึก ผมจะไม่เขียนทั้งหมดที่นี่ในบันทึกนี้ แต่อาจถอดความอย่างน้อยหนึ่งเรื่อง เดียวผมแนบหน้าที่เขาเขียนไว้ให้ดีกว่า อันนี้แหละ:
ผมจำได้ว่าเมื่อไม่กี่ปีก่อนตอนที่ผมอยู่ที่มอสโกว มีจุดหนึ่งที่จะมีสะพานทางเท้าที่ตั้งอยู่เหนือถนนด้านล่าง คุณสามารถที่จะเห็นเซนต์บาซิลเหนือหลังคาบ้านได้หน่อยหนึ่ง ในตอนเย็นดวงอาทิตย์จะขึ้นเหนือยอดแหลมออร์โธดอกซ์ ปล่อยแสงสีเงินส่องผ่านก้อนเมฆเต้นรำไปพร้อมกับหิมะเมื่อมันตกลงมา เป็นสถานที่ที่สมบูรณ์แบบในการวาดภาพ และผมก็ได้พบกับผู้คนมากมายเช่นกัน พวกเขาทั้งหมดมาพร้อมเรื่องราวที่จะบอกเล่า มีหญิงชราที่แต่งกายด้วยชุดขนสัตว์ เธอทิ้งคนรักเก่าไปเมื่อเธอยังเด็ก และเธอเสียใจทุกวันตั้งแต่นั้นมา เพราะเหตุผลแปลกๆ ที่เธอเองไม่เข้าใจ เธอยังรักชายคนนี้อย่างแท้จริง ความเศร้าท่วมท้นดวงตาของเธอ ทำให้มันหายไปอย่างง่ายดาย เธอหยุดมองดูผมที่กำลังวาดรูปวิวหลังคาบ้านอยู่ และขณะที่เธอกำลังดูอยู่ ชายที่เธอทิ้งไว้ก็เดินผ่านถนนด้านล่าง เธอตกใจเมื่อเธอเห็น แขนของเขากำลังโอบกอดอีกคนไว้ เขาได้เริ่มต้นใหม่ไปแล้วในขณะที่เธอยังทำไม่ได้ ผมเลิกวาดวิวหลังคาบ้านและเริ่มวาดภาพเธอในตอนนั้น และผมรู้สึกว่าการได้พบชายคนนั้นอีกครั้งทำให้เธอมีโอกาสที่จะทิ้งความเสียใจไว้เบื้องหลัง มันเป็นสถานที่ที่ยอดเยี่ยมจริงๆ และผมจะไม่มีวันลืมเลย
จริงๆ แล้วผมไม่ได้เชื่อไอ้เรื่องนั่นทั้งหมดหรอก ไอ้โง่นั้นจะไปรู้ได้ยังไงว่าผู้คนที่เขาพบนั้นเป็นอย่างไร ถ้าเขาไม่ได้ยินสิ่งที่พวกเขาพูด แต่บางทีเขาอาจจะไม่หูหนวกก็ได้ ผมไม่รู้เหมือนกัน ถึงอย่างงั้นก็เป็นเรื่องเล่าเล็กๆ น้อยๆ ที่ดีหรือไม่ก็เป็นเป็นความทรงจำที่ดี ถึงแม้ว่ามันจะไม่เป็นความจริงทั้งหมดก็ตาม

31 กันยายน 195█

---

ฝันร้ายของผมยังคงอาละวาดอยู่ คุณเคยสงสัยไหมว่าทำไมสมองของคุณถึงทำให้คุณเผชิญกับสถานการณ์เลวร้ายในช่วงเวลาที่คุณควรจะพักผ่อนและสงบสติอารมณ์ มันดูย้อนแย้งกันดีนะ บางครั้งจิตใจก็เก่งเกินไปในการคิดสิ่งต่างๆ ขึ้นมา และไม่ ผมจะไม่เขียนความเสียใจของผมสำหรับสิ่งที่เกิดขึ้นที่นี่ ถึงมันจะยังแผดเผาภายอยู่ในตัวผม การเขียนมันลงไปคงจะไม่ช่วยอะไร ดังนั้นก็คงไม่มีประโยชน์ที่จะลอง
พูดถึงเรื่องที่สำคัญกว่านั้น ขาของผมเริ่มบวม มารีคุยกับหมอก่อนมาที่นี่และเธอบอกว่าอาการบวมจะต้องเกิดขึ้นอยู่แล้ว เห็นได้ชัดว่านั่นเป็นเหตุผลที่เธอนำรถเข็นมาด้วย มันอาจจะแย่ลงก่อนที่จะดีขึ้น ผมยังไม่ต้องการมัน และผมไม่ได้พูดอย่างนั้นเพราะศักดิ์ศรี แต่ผมก็ต้องยอมรับว่าการลุกขึ้นนั้นยากขึ้นเรื่อยๆ ยังไงก็ตามผมสามารถหลุดออกไปข้างนอกได้อีกรอบ น้องสาวของผมเข้าไปในเมืองเพื่อซื้อของเล็กๆ น้อยๆ ทำให้ผมมีเวลาเหลือเฟือที่จะเดินเล่น แน่นอน ผมออกไปที่สะพาน และก็เป็นอีกครั้งที่ไอ้โง่นั้นอยู่ที่นั่นเพื่อวาดรูปอย่างสุดฝีมือ เขาอยากที่จะวาดภาพผม จากทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาวาดได้ แน่นอนว่าผมปฏิเสธ ท่าทางของเขานั้นมันดูประจบสอพลอ ผมได้เรื่องราวมาอีกเรื่องจากเขา แต่ก็ไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น ผมคิดว่าเขาคงอยากจะเก็บเรื่องบางเรื่องไว้กับตัว และเรื่องพวกนั้นไม่ใช่เรื่องของผมที่ควรจะสอดรู้สอดเห็น
ผมเคยไปฝรั่งเศสมาก่อนเมื่อนานมาแล้ว อันที่จริง ผมเคยมีที่อยู่อาศัยอยู่ในปารีส แต่มันเป็นบ้านพักฤดูร้อนในเขตชานเมืองมากว่า ผมจำได้ว่าครั้งหนึ่งผมเคยไปนอร์มังดี โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนที่ผมอยู่ในบาเยอ มีจุดๆนี้อยู่ในศูนย์กลางของยุคกลางที่จะมีมุมสี่แยกจะมีบ้านครึ่งไม้ที่ทอดยาวลงไปที่ลานหินกรวด มันอยู่ในตำแหน่งที่เหมาะเจาะตรงที่ในบางคืนพระจันทร์จะขึ้นตรงกับลาน มีชายหนุ่มอยู่คนหนึ่ง เขามีผมสีน้ำตาลดัดลอนและมีใบหน้าที่ยาว เขาจะขี่จักรยานผ่านผมทุกเช้าและทุกเย็นยกเว้นวันอาทิตย์ เขามีความหลงใหลในสักอย่างหรืออะไรแบบนั้น เขามักจะไปที่สุสานของโบสถ์และจดหลุมฝังศพและแผ่นจารึกลงบนกระดาษ เขาจะมองหาหลุมฝังศพที่อยู่เดี่ยวที่ตั้งอยู่ในที่ไม่เหมือนหลุมอื่นๆ เมื่อเขาทำเสร็จแล้ว เขาก็จะไปที่ศาลากลางหรือห้องสมุดและค้นหาบันทึกของบุคคลที่เขาคัดลอกหลุมศพมา เขาจะรู้ว่าพวกเขาเป็นใคร ทำอะไร เป็นอย่างไร ทำอะไรสำเร็จ และทิ้งอะไรไว้ ผมไม่คิดว่าเขามีเหตุผลที่จะทำงานอดิเรกนี้หรือว่าเขาต้องการมัน เขาทุ่มเทกับมันและพบกับความสำเร็จ ดังนั้นมันจึงไม่ใช่งานที่ไร้จุดหมายเสมอไป นั้นแหละที่ทำให้ผมคิดว่าสิ่งที่เขาทำนั้นน่าหลงไหล

6 ตุลาคม 195█

---

ผมต้องยอมรับว่าการเดินมันเริ่มลำบากมันขึ้นมากในตอนนี้ เหตุผลมันไม่ใช่แค่ขาที่บวมเท่านั้น ถึงแม้ว่ามันจะเป็นส่วนสำคัญที่ทำให้เดินลำบาก แต่ผมเริ่มหายใจไม่สะดวกและรู้สึกได้ว่าหัวใจเต้นรัวขึ้นมากขณะที่ผมเคลื่อนไหว มันเริ่มที่จะลำบากขึ้นเรี่อยๆ และเท่าที่ผมไม่อยากที่จะพูด รถเข็นก็ค่อยๆ กลายเป็นตัวเลือกที่น่าดึงดูดใจมากขึ้น ถึงอย่างนั้น ผมไม่คิดว่าผมจะไปถึงจุดนั้นได้ แต่อะไรเกิดขึ้นได้ ผมคิดว่างั้น
ในทางกลับกัน น้องสาวของผมไม่ละสายตาจากผมเลยในช่วงนี้ ไม่ใช่ว่าผมไม่ชื่นชมในสิ่งที่เธอทำ แต่ผมคิดว่าเธอเริ่มจะไปไกลเกินไปหน่อย เธอควบคุมอาหารของผมไปกับทุกอย่าง ตรวจสอบให้แน่ใจว่าไม่มีเกลือแม้แต่ก้อนเดียวที่บังเอิญไปโดนซุปของผม อันที่จริง มีแค่ซุปเท่านั้นที่เธอบังคับให้ผมกินพร้อมกับแซนวิชสองสามชิ้นตอนนี่และนั่น ถ้าเธอไม่ใช่น้องสาวของผม ผมจะบอกให้เธอเลิกยุ่ง แต่ก็แน่นอนอยู่แล้วว่าผมทำไม่ได้
อย่างไรก็ตาม ผมสามารถแอบออกไปอีกครั้งเพื่อไปเดินที่ผมกำลังกระหายมันด้วยเหตุผลบางอย่าง พูดตามตรง ผมพบว่ามันเป็นกิจกรรมที่ผ่อนคลาย โดยธรรมชาติแล้ว ผมพบว่าการหลงตัวเองอยู่ในความคิดนั้นง่ายกว่า และการหลงอยู่ในความคิดก็เป็นช่วงเวลาที่ดีมาก นอกจากนี้ ผมก็ต้องสนุกกับขาของผมในขณะที่ยังทำได้ และใช่ ผมบังเอิญหาทางกลับไปที่สะพานเชื่อมนั้นจนได้ ไม่ใช่ว่าผมตั้งใจจะไปที่นั่นทุกครั้งที่ไปเดินเล่น แต่มันกลายเป็นส่วนหนึ่งของเส้นทางไปแล้ว อย่างไรก็ตามไอ้โง่นั้นอยู่ที่นั่นอีกครั้ง ผมไม่แน่ใจว่าเขาวาดภาพแบบเดียวกันหรือไม่และเพิ่งเริ่มต้นใหม่ ใครจะไปรู้ว่าเขาวาดมากี่ครั้งแล้วหรือว่าเขาเป็นพวกชอบความสมบูรณ์แบบ เขาต้องการที่จะวาดผมอีกครั้ง เหมือนครั้งที่แล้ว ผมปฏิเสธ แม้ว่าจะรู้สึกแย่กับเรื่องนี้ เขาดูค่อนข้างจริงใจถ้าผมอ่านท่าทีของเขาถูก แต่เขาสุภาพเกินไปที่จะพูดความจริงนั้น ทั้งสองวิธี เรายังคงคุยกัน หรือจริงๆ แล้วฉันระบายและเขา "ฟัง" แต่ฉันบอกได้เลยว่าเขากำลังรับมันอยู่ ฟังจริงๆ หรืออ่านในกรณีนี้ เขาเป็นคนประเภทที่ไม่สนใจว่าคุณเป็นใคร อย่างน้อยนั่นคือสิ่งที่ฉันได้รับจากเขา ที่จริงผมคิดว่ามันค่อนข้างน่าขัน เขาเป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่รับฟังอย่างแท้จริง อยู่ในฐานะคนๆ นั้นที่คุณสามารถพูดคุยด้วยได้ แต่เขากลับไม่สามารถได้ยินอะไรได้เลย

17 ตุลาคม 195█

---

มันเป็นทางการแล้ว ผมไม่สามารถเดินได้อีกต่อไป เมื่อผมยังเด็ก ผมกลัวความแก่ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อตอนที่เราไปเยี่ยมคุณปู่ทวดที่อยู่ใกล้ๆ กับเมืองมอนเมาธ์ เขาไม่สามารถเดินได้สองก้าวเว้นแต่เขาจะใช้ไม้เท้าของเขา เมื่อเขาเหนื่อยกับการเดิน เขาจะให้คุณทวดของฉันเข็นเขานั่งรถเข็น ฉันยังคงได้ยินเสียงล้อเสียดสีกับพื้นกระดาน เขาไม่ใช่คนเลว คุณปู่ของผม แต่ผมไม่อยากที่จะไปถึงวัยที่การเดินกลายเป็นงานที่หนักยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด และก็ผมไม่ได้คาดหวังว่าว่าเวลานั้นจะมาถึงเมื่อผมอายุสามสิบสี่
ยังไงก็ตาม ผมคิดว่าในที่สุดผมก็ถูกกักขังอยู่ในคุกแห่งนี้อย่างแท้จริงแล้ว เว้นแต่ถ้าน้องสาวของผมยังอยากจะผลักผมไปรอบๆ สวนทุกวัน ผมก็ต้องทนอยู่ไปแค่กับระเบียงนี่ให้ได้ คุณรู้ไหม ตอนนี้ผมติดอยู่ที่นี้ ความคิดของผม ทุกสิ่งที่ผมเคยคิดได้ผุดขึ้นมาในความคิดของผมและจากไปอย่างรวดเร็วราวกับว่ามันเป็นวงเวียน รอบ Arc de Triomphe ผมสาบานว่าผมแก้ปัญหาโลกในใจของผมในวันเดียวได้มากกว่าเมื่อเทียบกับศตวรรษที่มนุษย์แก้มันด้วยตัวเอง อย่างไรก็ตาม ผมคิดว่ามันเป็นสิ่งที่แปลกประหลาดที่สุด ที่ไม่ว่าผมจะไปเส้นทางไหน ผมก็ยังคงกลับมาหาไอ้โง่นั้นบนสะพาน ผมไม่รู้ว่าทำไม และก่อนที่คุณจะมีความคิดใดๆ ความคิดนั้นไม่ได้ใกล้เคียงกับธรรมชาติที่น่าสงสัยของเขาเลย ผมล้มเลิกแนวโน้มเหล่านั้นเมื่อคุณรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่นั่นคือสิ่งที่ ทุกครั้งที่ผมคิดถึงไอ้โง่นั้นที่วาดภาพฉากเดิมๆ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า โดยไม่ทำอย่างอื่นกับวันๆ ของเขา ผมจะเริ่มคิดถึงเขา ผมคิดว่าพวกเขาทั้งสองคล้ายกัน โลกส่วนตัวสูง ชอบทำตัวลึกลับ สุภาพ จริงใจ อะไรพวกนั้น ความแตกต่างเพียงอย่างเดียวที่ผมนึกได้ก็คืออายุและรูปลักษณ์ ถึงอย่างนั้น การ​คิด​ถึง​เขา​ก็​ทำ​ให้ผม​เสียใจ เสียใจและรู้สึกผิดมากๆ จริงๆแล้วตอนนี้ที่ผมเขียนลงไป บางทีอาการของผมมันอาจะเป็นการลงโทษ จักรวาลสร้างความสมดุลให้กับบาปกรรมมากมายที่ผมได้ทำลงไป ให้พวกมันกลับมาหาผมเหมือนเดิม ใครจะรู้? แต่ถ้าเป็นกรณีนี้ ถ้าเกิดว่านี้มันเป็นผลที่ตามมา และผมไม่สมควรได้รับสิ่งที่ดีกว่านี้อีกแล้ว

26 ตุลาคม 195█

---

ผมไม่มีอะไรจะพูดแล้วในบันทึกนี้จริงๆ การถูกผูกติดอยู่กับรถเข็นแทบจะไม่ทำให้เกิดเรื่องอะไรขึ้นที่จะทำให้วันวานน่าสนใจได้มากขึ้นเลย สิ่งเดียวที่ผมคิดว่าน่าสนใจคือสิ่งที่ผมคิดได้ นั่นและหนังสือสองสามเล่มที่วางอยู่รอบๆ ผมพบหนึ่งที่ทำให้ผมค่อนข้างเพลิดเพลิน อันที่จริงก็ เพลิดเพลินที่จะหัวเราะเยาะมากกว่า มันเริ่มต้นจากโบสถ์ที่ถูกไฟไหม้แต่มีผู้รอดชีวิตเพียงคนเดียวที่รอดพ้นจากเปลวเพลิง ตามที่คาดไว้ นักวางเพลิงคลั่งที่กำลังหลุดออกไปอะลาวาด ซึ่งไอ้นักวางเพลิงคนนี้ มีทัศนคติในการมองศาสนาที่ล้าหลัง และไอ้นายอำเภอที่ไม่เข้าใจอะไรเลย หนังสือมันบอกว่าอิงมาจากเหตุการณ์จริง แต่ผมแทบจะไม่เชื่อเลย ยังไงก็ตาม ผมตระหนักดีว่าฉันละเลยที่จะถ่ายทอดเรื่องราวเล็กๆ น้อยๆ ที่ไอ้แก่นั้นเขียนให้ผมในระหว่าง "การสนทนา" ของเรา มันแทบไม่สำคัญ แต่ผมไม่มีที่อื่นให้วางกระดาษที่เขาเขียนไว้ทั้งหมด อย่างน้อยมันเป็นบางอย่าง ไม่งั้น บันทึกนี้คงจะเกี่ยวกับหนังสือเล่มนี้มันห่วยแตกขนาดไหน และนั้นเพียงอย่างเดียวก็มากเกินไปที่จะเขียนลงในบันทึกเดียวแล้ว

เมื่อหลายปีก่อน ผมพบว่าตัวเองกำลังเดินเตร่ไปตามลำธารที่ไหลลงมาจากเทือกเขาหินใกล้กับมอนทานา แน่นอนอยู่แล้วว่าผมกำลังพูดถึงที่สหรัฐอเมริกา ผมชอบธรรมชาติมาตลอด และการเดินป่าเป็นงานอดิเรกของผมเมื่อตอนที่ฉันยังเด็ก คุณต้องให้เครดิตกับรัฐตอนที่พวกเขาทำอะไรที่มันดีจริงๆ ป่าพรรไพรในที่ๆ มันยังคงยืนอยู่จนถึงทุกๆ วันนี้ ขณะที่ผมอยู่ที่นั่น ผมได้พบกับจุดที่ถึงแม้จะแปลกประหลาดแต่ก็น่าสนใจมาก มันเป็นที่โล่งท่ามกลางต้นสน ไกลออกไปเล็กน้อยจากเส้นทางหลักที่ผมมักจะไป แต่ผมก็รู้ว่าผมเลือกถูกแล้ว ถ้าผมอยู่นิ่งๆ จะมีกวางหรือกวางเอลค์โพล่ออกมาจากป่าไม้ มานอนอาบแดดในขณะที่ต้นสนแทบไม่ยอมให้แสงส่องผ่าน พวกมันสร้างต้นแบบที่ยอดเยี่ยมสำหรับภาพวาดของผม แต่นั่นไม่ใช่เหตุผลที่ผมเลือกจุดนั้น ในบริเวณใกล้ๆ มีผู้คนกลุ่มหนึ่งรวมตัวกันอยู่ในตู้คอนเทนเนอร์ขนาดไม่ใหญ่นัก พวกเขาเป็นนักวิจัยประเภทหนึ่ง กำลังศึกษาปรากฏการณ์ทางธรรมชาติที่แปลกประหลาดซึ่งผมเองไม่เคยได้ดูมาก่อน พวกเขาถูกส่งไปที่นั่นและพวกเขาไม่ได้เข้าใกล้ที่จะคิดออกมากไปกว่าตอนเริ่มต้น แล้วในคืนหนึ่ง หนึ่งในกลุ่มพวกเขาก็หายไป หายไปอย่างไร้ร่องรอย มันเป็นชายวัยกลางคน แก่กว่าผมในตอนนั้น และพวกเขาตามหาเขาโดยไร้ประโยชน์ พวกเขาพบเพียงนาฬิกาพกที่ร้าวของเขาใต้ก้อนหินที่พลิกคว่ำ บางทีอาจมีเรื่องเลวร้ายเกิดขึ้นกับชายคนนั้น นั่นเป็นไปได้เสมอ แม้ว่าผมจะคิดว่าบางทีเขาอาจไม่ต้องการถูกพบ ท้ายที่สุดแล้ว สถาบันที่เขาวิจัยให้นั้นเย็นชาและเป็นระบบเกินไปสำหรับความชอบของเขา

ไอ้โง่คนนั้นได้เข้าไปพัวพันกับปฏิบัติการลับของรัฐบาลโดยที่เขาไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ ถ้าเอาเรื่องนี้ไปเขียนเป็นในหนังสือ มันจะขายดีกว่าที่ผมกำลังอ่านอยู่มาก

8 พฤศจิกายน 195█ (บันทึกสุดท้าย)

---

ผมจะให้ไอ้แก่นั้นคนนั้นวาดรูปผมในวันนี้ และก็ผมได้ให้เขาวาด ในทางใดทางหนึ่ง ผมขอให้มาริเข็นผมออกไปที่สะพานและก็อย่างอื่น แต่วันนั้นคือเขาไม่ได้อยู่ที่นั่น ผมไม่รู้ว่าผมคาดหวังอะไรจริงๆ ผู้ชายคนนั้นไม่สามารถอยู่ที่นั่นได้ทุกวันแน่นอนอยู่แล้ว พูดตามตรงว่าผมตั้งหน้าตั้งตาหาสิ่งมานานมาก อย่างไรก็ตาม อย่างที่บอก ผมไม่ได้กลับมามือเปล่า บนพื้นที่เขามักจะตั้งขาตั้งของเขาอยู่ มีผ้าใบห่อด้วยกระดาษไขและมัดด้วยเชือกที่ดูราคาถูกอยู่ กระดาษโน๊ตเล็กๆที่เขียนด้วยลายมือของชายคนนั้นที่มีชื่อของผมติดมาด้วย ตอนนี้ที่ผมคิดเกี่ยวกับมันแล้ว ผมจำได้ว่าผมไม่ได้ให้ชื่อผมกับเขาไปเพราะเขาไม่ได้ให้ชื่อกับผมเลย แปลก ยังไงก็ตาม ผมจะฉีกกระดาษห่อแล้วดู แต่มาริบอกว่าค่อยไปฉีกมันที่บ้าน ผมไม่รู้ว่าทำไม แต่ผมไม่มีแรงจะเถียง
กลับไปที่บ้าน น้องสาวของผมทิ้งผมไว้กับของชิ้นนั้นในสวนขณะที่เธอไปเตรียมแซนวิชและชา ขณะที่ผมอยู่คนเดียว ดูเหมือนว่ามันจะเป็นเวลาที่เหมาะสมที่สุดที่จะได้เปิดดูสิ่งที่ผมได้มาจากสะพาน ปรากฎว่ามันเป็นภาพวาดอย่างที่ผมคาดไว้ มันเป็นภาพวาดของผมกำลังขี่จักรยานอยู่บนสะพาน มันทำให้ฉันหัวเราะ แต่ไม่ใช่ในทางที่ไม่ดี ตรงกันข้ามเลยละ แต่ในขณะที่ผมกำลังวางมันลง ผมสังเกตเห็นบางอย่างที่ถูกเขียนบนผืนผ้าใบด้านหลังซึ่งดูเหมือนเป็นถ่าน:
"ไม่สำคัญหรอกว่าคนอื่นจะยกโทษให้คุณไหม ถ้าคุณยังยกโทษให้ตัวเองไม่ได้ ในตอนแรกมันอาจจะเจ็บปวดและรอยแผลเป็นมันจะปรากฏขึ้น แต่หลังจากนั้นคุณก็จะสามารถเริ่มต้นชีวิตใหม่ได้"
ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน มันอาจจะเป็นแค่คำแนะนำที่เขาฉีกออกมาจากนวนิยายเกี่ยวกับการช่วยเหลือตนเองหรืออะไรบางอย่างทำนองนั้น แต่มันเหมือนกับว่าเขารู้ และผมเชื่ออย่างนั้นจริงๆ ผมเสียใจในวันนั้นมานานมากแล้ว แต่คุณรู้อะไรไหม? ผมคิดว่าผมพร้อมที่จะก้าวต่อไป ใช่แล้ว ผมพูดออกมาเอง ผมพร้อมที่จะวางเรื่องพวกนั้นไว้ข้างหลัง หรืออย่างน้อยก็พยายามที่จะทำมัน ด้วยคำพูดเหล่านี้ ความเสียใจและความรู้สึกผิดจะไม่รบกวนความคิดของผมอีกต่อไป และผมจะสามารถใช้ชีวิตในวันที่มีจำนวนของฉันอย่างสงบสุขกับสิ่งที่ผมจะทิ้งไว้ข้างหลัง
ถ้าเกิดว่ามันทำง่ายอย่างนั้นนะ

Footnotes

1. โดยเริ่มจากด้านใดด้านหนึ่ง

2. สิ่งของดังกล่าวยังไม่ได้แสดงคุณสมบัติผิดปกติใดๆ

3. ใช้เวลาประมาณ 15-24 นาทีโดยเฉลี่ย

4. ข้อความนี้เขียนด้วยภาษาที่ใช้บ่อยที่สุดโดยบุคคลนั้น