วัตถุ#: SCP-3001
ระดับ: Euclid
มาตรการจัดเก็บพิเศษ: เพื่อป้องกันไม่ให้มีการเข้ามาใน SCP-3001 โดยไม่ได้ตั้งใจ เทคโนโลยีการบิดเบือนความเป็นจริงทั้งหมดของสถาบันจะได้รับการอัปเกรด/แก้ไขด้วยระบบการป้องกันที่พัฒนาขึ้นใหม่หลายแบบเพื่อป้องกันการสร้างรูหนอน "Broken Entry" ระดับ C ในขณะที่ความรู้เกี่ยวกับ SCP-3001 มีให้สำหรับบุคลากรทุกระดับหากพวกเขาต้องการเรียนรู้เกี่ยวกับเรื่องนี้ การวิจัยและทดลองกับ SCP-3001 และเทคโนโลยีที่เกี่ยวข้องนั้นจำกัดเฉพาะบุคลากรระดับ 3 ขึ้นไปเท่านั้น โดยมีการกำหนดพื้นที่พิเศษจากไซต์ 120, 121, 124 และ 133
รายละเอียด: SCP-3001 เป็น "อมิติ" โพรง/คู่ขนานที่ขัดแย้งกับทฤษฎีซึ่งสามารถเข้าถึงได้ผ่านการสร้างรูหนอน "Broken Entry" ระดับ C1 ชั่วขณะ ในขณะที่เชื่อกันว่าเป็นจักรวาลคู่ขนานที่ขยายออกไปไม่สิ้นสุด SCP-3001 นั้นแทบจะไม่มีสสารใดๆและมีระดับฮูมต่ำมากที่ 0.0322 ซึ่งขัดแย้งกับกฎความเป็นจริงของ Kejel เกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างฮูมกับกาลอวกาศ ปรากฏการณ์นี้ทำให้สสารที่อยู่ภายในสลายตัวในอัตราที่ต่ำมากและความเสียหายที่ถูกพิสูจน์ว่าร้ายแรงมากก็ไม่ได้ขัดขวางการทำงานทางชีวภาพ/อิเล็กทรอนิกส์ใดๆ การจำลองแสดงให้เห็นว่าสิ่งมีชีวิตสามารถสูญเสียเนื้อเยื่อของร่างกายได้มากกว่า 70% และยังคงสามารถทำงานได้ตามปกติตราบเท่าที่สมองอย่างน้อย40%ยังคงอยู่ อย่างไรก็ตามการสัมผัสเป็นเวลานานจะทำให้สสารดังกล่าวค่อยๆเข้าใกล้ระดับฮูมของ SCP-3001 ส่งผลให้เนื้อเยื่อ/โครงสร้างเสียหายอย่างรุนแรงเนื่องจากสนามฮูมของสสารเริ่มสลายตัว
SCP-3001 ถูกค้นพบครั้งแรกเมื่อวันที่ 2 มกราคม 2000 ที่ไซต์-120 ซึ่งเป็นสถานที่สำหรับการทดสอบและบรรจุเทคโนโลยีการบิดเบือนความเป็นจริง ดร.โรเบิร์ต สแครนตันและภรรยาของเขา ดร.แอนนา แลงก์เป็นหัวหน้านักวิจัยที่ไซต์-120 และกำลังพัฒนาอุปกรณ์วิจัยที่เรียกว่า "Lang-Scranton Stabilizer"(LSS)3 ดร.สแครนตันถูกส่งเข้าไปยัง SCP-3001 หลังจากเกิดเหตุแผ่นดินไหวที่ไม่คาดคิดส่งผลให้เกิดสร้างความเสียหายให้กับ LSS ที่ใช้งานอยู่หลายตัวในห้องทดลองความเป็นจริง A ของไซต์-120
ดร.สแครนตันที่เบื้องต้นถูกสันนิษฐานว่าเสียชีวิตแล้วนั้นสามารถรอดชีวิตอยู่ใน SCP-3001 ได้เป็นเวลาอย่างน้อย5ปี11เดือนและ21วัน ในช่วงเวลานี้เขาสามารถบันทึกประสบการณ์และการสังเกตของเขาภายใน SCP-3001 ผ่านแผงควบคุม LSS ที่ยังคงทำงานอยู่ได้ ซึ่งถูกนำเข้าไปใน SCP-3001 พร้อมกับเขาผ่านทางรูหนอน "Broken Entry" ระดับ C บันทึกเหล่านี้ได้รับการกู้คืนในภายหลังเมื่อแผงควบคุมกลับมาอย่างกะทันหัน ผลข้างเคียงที่ไม่คาดคิดจากการทดสอบทำให้เทคโนโลยีการบิดเบือนความเป็นจริงพัฒนาขึ้น บันทึกเหล่านี้ได้กลายเป็นพื้นฐานให้กับการการศึกษา SCP-3001 แม้จะมีการพัฒนาเทคโนโลยีใหม่ๆแต่การกู้คืนและย้อนโครงสร้างของดร.สแครนตันก็ยังไม่ประสบความสำเร็จ ถ้าเขายังมีชีวิตอยู่สภาพร่างกายและจิตใจในปัจจุบันของเขาก็ไม่สามารถทราบได้ [ข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับการเป็นไปได้ในการฟื้นคืนดร.สแครนตันกำลังอยู่ภายใต้การตรวจสอบของคณะกรรมการจริยธรรม] การถอดเสียงจากบันทึกของดร. สแครนตันสามารถอ่านได้ทางด้านล่าง
[ไม่มีบทสนทนาที่ชัดเจน/สอดคล้องกันให้ได้ยินจากดร.สแครนตันในช่วงแปดวันแรก เขาได้แต่ตื่นตระหนก สับสนและโกรธตลอดเวลา และดูเหมือนว่าเขากำลังพยายามคลำทางใน SCP-3001 เพื่อหาทางออก ในที่สุดเขาก็ขยับเข้าใกล้เครื่องบันทึกได้นวันที่สิบเอ็ด แม้ว่าจะไม่ได้รู้ตัวเลยว่ามันทำงานอยู่หลายชั่วโมง]
…
ชื่อ โรเบิร์ต สแครนตัน อายุ 39ปี เกิดวันที่ 19 กันยายน 1961
สีที่ชอบ สีฟ้า
เพลงโปรด "Living on a Prayer."
ภรรยา… แอนนา…แอนนา…
ชื่อ โรเบิร์ต สแครนตัน อายุ 39ปี เกิดวันที่ 19 กันยายน 1961
สีที่ชอบ สีฟ้า
เพลงที่ชอบ "Living on a Prayer."
ภรรยา แอนนา เธอมีดวงตาสีเขียว ผมรักเธอมาก
ชื่อ โรเบิร์ต สแครนตัน อายุ 39ปี เกิดวันที่ 19 กันยายน 1961
สีที่ชอบ สีฟ้า
ส่วนสูง 178 เซนติเมตร
น้ำหนัก 85 กิโลกรัม
ภรรยา แอนนา แอนนา ผมขอโทษ
ชื่อ โรเบิร์ต สแครนตัน อายุ 39ปี เกิดวันที่ 19 กันยายน 1961
สีที่ชอบ สีฟ้า
ภรรยาผมชื่อแอนนา เราแต่งงานกันเมื่อวันที่ 12 สิงหาคม 1991
ผมหวังว่าเธอจะโอเค
ขอให้เธอไม่เป็นอะไร ขอให้เธอไม่เป็นอะไร
โรเบิร์ต สแครนตัน 39ปี แอนนา สีฟ้า ได้โปรด…ได้โปรด พระเจ้า ได้โปรด…
แอนนา… แอนนา… แอนนา โบ บันนา… แอนนา โบ บันนา…
นั่นมัน… นั่นมันอะไร? [สันนิษฐานว่า ณ จุดนี้ดร. สแครนตันได้สังเกตเห็นไฟกะพริบของโมดูลบันทึก]
อะไรเนี่ย นี่เจ้านี่ยังบันทึกอยู่จริงๆเหรอ?
[ได้ยินเสียงเขย่าโลหะ]
[น้ำเสียงร้อนรนและตื่นตระหนกอย่างมาก] ผมชื่อโรเบิร์ต สแครนตัน ใช่ ใช่ ชื่อของผม โรเบิร์ต สแครนตัน อดีตนักวิจัยของสถาบันไซต์-120 ตอนนี้…ผมไม่รู้ จริงๆแล้ว ผม…ผมจำไม่ได้ ผม… ผมคิดว่ามันเป็นเวลาสิบวันแล้ว แต่ ผม ผม ผมไม่ ผมไม่สามารถ… โอ้พระเจ้า มีใครได้ยินผมไหม! ผม ผม ผมไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ผม ผมไม่รู้ว่าผมอยู่ที่ไหน และ และได้โปรด ได้โปรดมีใครอยู่ที่นั่นไหม! สวัสดี?! ใครก็ได้?! ใครก็ได้?!
ไม่มีใครได้ยินผม โอ้พระเจ้า พระเจ้า พระเจ้า บ้าเอ๊ย บ้าเอ๊ย บ้าเอ๊ย บ้าเอ๊ย
ทำไมเจ้านี่มันยังทำงานอยู่ได้ มันทำงานไม่ได้ มันไม่ควรทำงานได้ งั้นนี่มันอะไรกัน? ผมจำเป็นต้อง - พระเจ้า ผมจำเป็น ผมจำเป็นต้อง…ดู ว่าผม…จะพูดไปได้อีกนานแค่ไหน ผมคิดว่ามัน มัน มันมีเกลียวหรืออะไรสักอย่างอยู่บนแผงบันทึก และผม ผม ผมไม่เห็นอะไรเลย ผมเห็นแค่แสงสีแดงกระพริบติดๆดับๆ ผมไม่เห็นสวิตซ์อะไรถัดจากมันเลย…
ผมหิวจริงๆ
คอแห้งด้วย ผมคิดว่าตอนนี้ผมควรจะขาดน้ำตายไปแล้ว แต่…ผมไม่รู้
สวัสดี เจ้าแสงสีแดงตัวน้อย พูดกับผมได้ไหม? ช่วยพูดกับ…แอนนา แทนผมได้ไหม? สวัสดี?
ผมเจอแผงควบคุม
สองสัปดาห์ สามวัน สี่สิบเจ็ดชั่วโมง กับห้าสิบแปดนาที
สองสัปดาห์ สามวัน สี่สิบเจ็ดชั่วโมง กับห้าสิบแปดนาที
สองสัปดาห์ สามวัน เจ็ดชั่วโมง กับห้าสิบแปดนาที
สองสัปดาห์ สามวัน เจ็ดชั่วโมง กับห้าสิบแปดนาที
โอ้… พระเจ้า
เกิดข้อผิดพลาดกับการเล่นย้อนหลัง เกิดข้อผิดพลาดกับการเล่นย้อนหลัง เกิดข้อผิดพลาดกับการเล่นย้อนหลัง
ไม่ว่าผมจะอยู่ที่ไหน ผมมั่นใจแล้วว่า…ผมไม่จำเป็นต้องกินเพื่อเอาชีวิตรอด มันเจ็บ…มาก แต่…ถึงจุดนี้ผมไม่คิดว่าผมจะตาย… ดังนั้น… ผมจะ… ผมจะใช้เวลาของผม… ผมว่า ผม… มันอาจจะมีปาฏิหารย์บางอย่างเกิดขึ้นแล้วผมจะออกไปได้ เหอะ ฝันเฟื่องจริงๆเลย โรเบิร์ต ใช่แล้ว ผม… ผมเหนื่อย ผมจะหลับแล้ว
สามสัปดาห์ สี่วัน สิบเก้าชั่วโมง
ผมมีรูปของแอนนาอยู่ในกระเป๋าเสื้อ ผมเกือบจะลืมไปแล้ว เจ้าแสงสีแดงตัวน้อย ขอให้ผมได้เห็นหน้าเธอหน่อย ได้โปรด? แค่นิดเดียวก็พอ ผมแค่…ผมแค่อยากจะเห็นเธอสักเล็กน้อย
สวัสดี แอนนา ผมยังอยู่ที่นี่ ผมยังอยู่ที่นี่ ผมจะกลับไป โอเค?
สองเดือน สี่วัน สามชั่วโมง
… สวัสดี โรเบิร์ตอยู่ที่นี่ ใช่แล้ว ผม ผมไม่ค่อยได้บันทึกอะไรให้ฟังในช่วงสองสามสัปดาห์ที่ผ่านมา ฮะ ฮะฮะฮะฮะ… ฮะฮะฮะ… ฮ๊ะ… ฮ๊ะ…
ขอโทษที ผมต้องรวบรวมลมหายใจ
ผม… ผมกำลังยุ่ง พยายามเรียนรู้เกี่ยวกับที่ที่ผมอยู่ให้มากขึ้น คุกของผม อาณาจักรของผมเพียงคนเดียว เฮ๊อะ ราชาโรเบิร์ต พระเจ้า ผมเหม็น นี่มันมีอากาศในที่แบบนี้ด้วยเหรอ? โรเบิร์ตราชาตัวเหม็น ราชาผู้ไม่มีเชี่ยอะไรเลย
…ขอโทษ ขอโทษ ผม ผมต้องรักษาความเป็นมืออาชีพเอาไว้ ผม… ผมจะกลับมาเมื่อผมรู้สึกผ่อนคลายแล้ว
… โอเค เอาล่ะนะ [หายใจเข้าแล้วหายใจออกแบบยาวๆ]
ชื่อของผมคือ… โรเบิร์ต สแครนตัน ผมเป็นอดีตหัวหน้านักวิจัยของไซต์… 120 ที่ตั้งของสถาบันที่อุทิศให้กับการศึกษา SCPs ที่บิดเบือนความเป็นจริงต่างๆ เพื่อจุดประสงค์ในการพัฒนามาตรการรับมือต่อภัยคุกคามดังกล่าวต่อไป
ขอครั้งสุดท้าย… เจ้าแสงสีแดง พูดกับผมหน่อย
สองเดือน แปดวัน สิบหกชั่วโมง
อย่างที่เจ้าแสงสีแดงบอก ผมติดอยู่ในสิ่งที่เชื่อว่าเป็นมิติโพรงว่างเปล่า คนเดียว ใช่… คนเดียว เพียงคนเดียว
ผมเรียกเจ้าสิ่งนี้ว่า SCP… ผมไม่รู้ ผมจำไม่ได้ว่าเราอยู่ที่ไหน บ้าเอ๊ย ผมไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นในอดีต… เจ้าแสงสีแดง ขอร้องล่ะ ขออีกสักครั้ง
สองเดือน แปดวัน สิบหกชั่วโมง
แต่ว่า… ไม่มีใครอยู่รอบๆให้เถียงเลย ถึงจุดนี้… ผมก็เลยคุยกับเจ้าแผงควบคุมนี่เพื่อรักษาความเป็นตัวผมไว้ ผม… ผมจำเป็นต้องบันทึก มันอาจจะมีคนน่าสงสารบางคนในอนาคตมาเผชิญชะตากรรมแบบผมก็ได้ และ… ถ้าเจ้านี่สามารถออกไปได้… บางที บางทีผมอาจจะสามารถหยุดไม่ให้มันเกิดขึ้นได้ นั่นคือทั้งหมดที่จำเป็นสำหรับผมในตอนนี้ และผมจำเป็นต้องมีอะไรให้ทำ ฮะฮะฮะฮะ…
…ใช่แล้ว ดังนั้น โรเบิร์ต… สแครนตัน… จะบันทึก SCP ใหม่… เพื่อเป้าหมายการวิจัยในอนาคต นั้นคือสิ่งที่ต้องทำ มาเริ่มกันเลย!
…
สองเดือน สิบเอ็ดวัน สิบชั่วโมง
หมายเลขวัตถุ SCP ผมไม่สนใจอะไรพวกนั้นหรอก
ระดับ Euclid คิดว่านะ แต่ผมก็ไม่รู้หรอก ผมอาจอัพเดตมันสักวัน ผมจำเป็นต้องสำรวจมากกว่านี้
มาตรการจัดเก็บพิเศษ พระเจ้า ตอนนี้ผมฟังดูหดหู่มาก…อืม…ผมไม่รู้ว่าเราสามารถ…กักกันที่ที่ผมอยู่ได้หรือเปล่า มัน … ไม่ได้อยู่บนโลกแน่ๆ บอกตามตรงผมเองก็ไม่รู้ว่ามันอยู่ที่ไหน ผม…ผมคิดว่ามันมีส่วนเกี่ยวข้องกับเจ้าตัวต้นแบบ Stabilizer…ผมจะมาอธิบายเพิ่มเติมทีหลัง โอเค…อืม…ใช่ ไม่ว่าผมจะอยู่ที่ไหน ผมไม่คิดว่ามันจะสามารถกักกันได้มันเหมือนกับ…การสร้าง ไม่ ไม่ นั่นไม่ใช่คำที่ผมต้องการ อืม…เข้า ใช่เข้าจะดีกว่า ผมเข้ามาในที่แห่งนี้เพราะอุบัติเหตุจากการบิดเบือนความเป็นจริงและ … ไม่ ไม่ โรเบิร์ต นายยังไม่รู้หรอกว่ามันไม่มีทางออกจริงๆ Ooooh… livin' on a prayer… halfway… there อะแฮ่ม.
สองเดือน สิบเอ็ดวัน สิบแปดชั่วโมง
ดังนั้น…เดี๋ยวนะ ไม่ใช่ คำอธิบาย โรเบิร์ต ทำตามรูปแบบ…สถานที่แห่งนี้…ผมคิดว่ามันคือช่องว่างของความเป็นจริงบางอย่าง มันมืด มืดจริงๆ ข้างในนี้ แสงสีแดงเล็กๆที่แสดงคำพูดของผมที่กำลังถูกบันทึกเป็นแสงเดียวที่มองเห็นได้ในสถานที่ทั้งหมดนี้ ผมมองไม่เห็นมือของผม และผมแทบมองไม่เห็นแผงควบคุมตรงนี้ โดยพื้นฐานแล้วผมจะใช้แสงเป็นศูนย์กลางและจำว่าผมเดินไปกี่ก้าวในทิศทางใด ผมนังเดินห่างออกมาไม่เกินร้อยก้าวเลย ผม…ผมกลัวมากเลย เฮ้ ผมสงสัยว่าตอนนี้ผมของผมเปลี่ยนเป็นสีขาวหรือยัง? ผมมองไม่เห็นว่ามันเป็นสีอะไรเลย ถ้าให้พูดเมื่อไม่นานมานี้หัวของผมก็มีอาการคันนิดหน่อย ถ้าผมไม่สนใจมันก็ไม่เป็นไรหรอก แต่ผมรู้สึก… รู้สึกเสียวซ่าไปทั่วทั้งหน้า ผมไม่แน่ใจว่าทำไม
สองเดือน สิบห้าวัน สี่ชั่วโมง
โอเค…ฟู่…ผมจำเป็นพักผ่อนสักครู่ พระเยซู พระองค์เจ้า บ้าเอ๊ย บ้าเอ๊ย…บ้าเอ๊ย บ้าเอ๊ย…ผม…เพิ่งค้นพบคุณสมบัติใหม่ของที่แห่งนี้ ตลอดเวลาที่ผ่านมาผมคิดว่าผมอาจจะเดินบน…พื้นราบ…อะไรบางอย่าง ผมลองจ้องมองไปที่แสงสีแดงเล็กๆแล้วไปให้ไกลที่สุดเท่าที่ยังสามารถเห็นได้และดูเหมือนว่าผมสามารถเดินตรงไปบนทางราบได้ พระเจ้า ตอนนี้หัวผมสับสนไปหมด ผมคิดว่าอะดรีนาลีนกำลังพุ่งพล่าน… แต่ถ้าสมมติฐานของผมถูกต้อง และนี่คือช่อว่าง…ความเป็นจริงอะไรบางอย่าง ก็ไม่น่าจะมีอะไรให้เดินได้ พอมาคิดเอาตอนนี้แล้ว ผมคิดว่าตลอดเวลาที่อยู่ที่นี่ มันรู้สึกเหมือน…ผมกำลังเดิน แต่ก็เหมือนกำลังว่ายน้ำผ่านอะไรบางอย่าง และสิ่งนี้มันหนา และมีรูปร่าง มันมี… แรงดัน ก็รู้ว่ามันไม่ใช่ศัพท์ที่ถูกต้องหรอก แต่น่าเสียดาย ที่นี่มันไม่สมเหตุสมผลเลยและผมพยายามเต็มที่ที่สุดแล้วเพื่อทำความเข้าใจมัน เข้าใจไหม?!
พระเจ้า… ผมขอโทษ
ดังนั้น การเปรียบเทียบที่ดีที่สุดที่ผมคิดได้ก็คือ… มันเหมือนกับว่าผมกำลังเดินผ่านเจลสีดำที่หนามาก มันมีแรงตึงมากพอที่จะทำให้ผมอยู่บน… "พื้นผิว" แต่ถ้าผม…จินตนาการว่าตัวเองลงไปมากพอ ผมก็จะสามารถลงไปได้ เดี๋ยวนะ เดี๋ยวเดี๋ยวเดี๋ยวเดี๋ยว ผม…ผมคิดว่าผมจำเป็นต้องทดสอบมากกว่านี้ แล้วผมจะกลับมา
สองเดือน สิบเจ็ดวัน สองชั่วโมง
การนำทิศทางนั้นได้รับอิทธิพลอย่างมากจาก…สิ่งเร้าที่สติรับรู้ในการเดินทางไปยังทิศทางที่แน่นอน ดังนั้น นี่ไม่ใช่ช่องว่างของความเป็นจริงโดยสมบูรณ์ อย่างน้อยก็เป็นไปตามทฤษฎีของผมกับแอนนา ถ้า ถ้ามันเป็นผมก็คงจะไม่สามารถเคลื่อนไหวได้แล้ว เพราะมันคงไม่มีพื้นที่ว่างอยู่ เชี่ยเอ๊ย โอเค โอเค มันสมเหตุสมผลกว่าก่อนหน้านี้เยอะ เยี่ยมมาก ทำได้เยี่ยมมาก โรเบิร์ต คุณไปถึงจุดนั้นแล้ว …ลองคิดดูสิ ผมควรจะคิดได้เร็วกว่านี้ตั้งแต่ตอนที่ผมสามารถในแนวราบไปหาและออกจากเจ้าแดงน้อยได้ นอกจากนี้มันยังใช้อธิบายได้ว่าทำไมผมถึงไม่ตายจากการขาดน้ำหรือความหิว ที่นี่เวลาแทบจะไม่ผ่านไปเลย โอเค ใช่แล้ว ดังนั้น ผมยืนอยู่ถัดจากเจ้าแดงน้อย แล้วเดินตรงไป… "ลง" โอเค จากตรงนี้ลองนึกภาพเจ้าแดงน้อยว่ามันเป็นต้นกำเนิดของพื้นที่3มิติ ผมเดินตรงไป… ลงไป ใช่ แล้วจากนั้น…แล้วผมก็กลับ"ขึ้น"ไปหาเจ้าแดงน้อยอีกครั้ง ผมสามารถ"บิน"ขึ้นไปเหนือเจ้าแดงน้อยได้ด้วย การเคลื่อนไหวที่นี้นั้นช้า อย่างที่บอก มันเหมือนเจล นั้นคือคำอธิบายที่ดีที่สุดที่ผมให้ได้
สองเดือน ยี่สิบสองวัน สามชั่วโมง
กลับมารายงานอัพเดตอีกครั้งนะ เจ้าแดง เซอร์! ฮะฮะฮะ มาเถอะ เจ้าแดง สดใสหน่อยพวก ฮ๊า! ไม่ได้จะเล่นคำหรอกนะ…มานี่เจ้าแดง ยิ้มหน่อย น่าสนุกออก!
…
…เอาเถอะ จะยังไงก็ตาม อะแฮ่ม
สถานที่แห่งนี้ดูเหมือนว่ามันแทบจะไม่เป็นไปตามกฎพารามิเตอร์ความเป็นจริงของ Kejel และแทบจะ ผมหมายถึงว่า มันแค่แทบจะจริงๆ ผมค่อนข้างมั่นใจว่าตัวเลขของผมถูกต้อง แต่ … เดี๋ยวก่อน ผมขอตรวจอีกรอบ…
จีซัส ใช่ ใช่แล้ว ค่อนข้างมั่นใจว่ายังไม่เป็นไร โอเค ที่นี่…ถ้าเราใช้มาตราส่วนฮูมมาตรฐาน ผมค่อนข้างมั่นใจว่าผมกำลังอยู่ในความเป็นจริงที่มีสนามฮูมคือ…ศูนย์จุดศูนย์…สี่…ใช่ ใช่ มันโคตร โคตรจะต่ำเลย ดังนั้น…อย่างที่ผมบอกไปก่อนหน้านี้ กาลอวกาศนั้นมีอยู่ในระดับที่เล็กมาก ดังนั้นระบบชีวภาพของผมจึงยังไม่หยุดลงเพราะขาดสารอาหาร แต่นั่นก็หมายความว่า… ผม… ผมไม่แน่ใจเหมือนกันว่ามันหมายความว่ายังไง…
…
เพิ่มเติมจากหัวข้อที่แล้ว ผม…ผมไม่แน่ใจจริงๆว่าระบบชีวภาพของผมจะตอบสนองอย่างไรในความเข้มข้นของฮูมที่ต่ำขนาดนี้ ผมทำงานกับสนามฮูมที่สูงกว่าค่าเฉลี่ยมามากและการบิดเบือนความเป็นจริงที่เราทดสอบก็ไม่เคยมีสนามต่ำกว่า 0.8 นี่…นี่จะเป็นครั้งแรก ครั้งแรกจากเวลาทั้งหมด ผมจำ "Prommel Killer" ของไซต์-133ได้ พวกเขาเรียกมันอย่างนั้นเพราะมันทำลายทฤษฎีเกี่ยวกับขีดจำกัดต่ำสุดของความเข้นข้มฮูมก่อนหน้านี้จนหมด มันเป็นเครื่องจักรที่แพงมาก และแปลกมากที่สามารถทำให้พื้นที่เล็กๆลดลงถึง 0.4 ได้ 0.05 คือ…ใช่
ผมโกหก ผมโกหก ท่อนสุดท้าย… ผม…ผมโกหกตัวเอง ร่างกายผม และ… เจ้าแดงน้อยตรงนี้ด้วย… เราคือสิ่งที่เป็นจริงที่สุดในที่แห่งนี้และนั่นหมายความว่า… เมื่อเวลาผ่านไป… สนามฮูมจะต้องการ … ทำให้มันเท่ากันและ… ผม… ผมต้องไปแล้วตอนนี้ ผมมี… มีการคำนวณบางอย่างที่ต้องทำอีกครั้ง เจ้าแดง แอนนา จดโน๊ตเลยว่าผมใช้กฎของ Kejel ข้อที่สอง สาม และสี่ เข้าใจไหม? ใช้…ใช้ 0.05 เป็นพื้นที่โดยรอบ สนามภายนอกของผมเป็น…สักจุดระหว่าง 1 ถึง 1.4 ใช้การแก้ไขการประมาณค่าผิดพลาดของกฎข้อที่สอง และภายในของผมเป็น…เป็น…เป็น…บ้าเอ๋ย ผมยังไม่เป็นไร
ผมมีจริง ผมโคตรจะมีจริงเลย จริงๆโคตรๆ ยิ่งกว่าจริง ผมคือชายที่จริงที่สุดในโลกที่ไม่จริง
นายนี่มันไม่มีอารมณ์ขันเลย เจ้าแดง ผมกำลังพูดถึง LSS เจ้าแดง เมื่อเราถูกส่งมาที่นี่ ผมคิดว่า… ผมคิดว่าความเป็นจริงของเรามันถูกเหวี่ยงขึ้นอย่างแรง เจ้าแดง นายไม่ได้ตั้งใจเรียนในห้องเลยใช่ไหม? เฮ้ อย่ามาทำอย่างนั้นนะเว้ย เจ้าแดง โอเค ประเด็นคือไฟของ LSS มันกระชากพวกเราถึง…ถึง…
สองเดือน ยี่สิบแปดวัน เจ็ดชั่วโมง
ไม่ เจ้าแดง ไม่ได้ใกล้เคียงสักนิด นายต้องแปลงสมการกฎข้อที่สามของ Kejel ผิดแน่ๆ เพราะ LSS ที่ทำงานผิดพลาดที่ส่งพวกเรามา พวกเราอยู่ที่ไหนสักที่ระหว่าง 2.2 ถึง 3.6 ใช่ นั่นเยี่ยมเลย เจ้าแดง เยี่ยมมาก เพราะนั่นหมายความว่าเรามีเวลามากกว่าที่คิดที่จะ…ถึง…ใช่ เจ้าแดง ก่อนที่เราจะตาย โอเค?!
สองเดือน ยี่สิบสี่วัน ห้าชั่วโมง
ประมาณสามปี สี่ ถ้า… ถ้าผมไม่โต้ตอบมากเกินไป ถ้า… ถ้าผมมี LSS อยู่ที่นี่ ผมอาจจะยืดมันออกเป็น…แปด อาจจะ นั่นคงเป็นสถานการณ์ที่ดีที่สุด… แต่ผม…ผมต้อง…ผม… รู้… แต่… แต่…สามปี สามปีแล้วมันก็จะผ่านจุดที่ไม่มีวันหวนกลับได้แล้ว ฮ่า ฮะฮะฮะฮะฮะ ผมควรจะ… ผมควรจะต้องจะคิดอะไรบางอย่างออกมาได้แล้วถึงตอนนั้น ผมคิดว่าผมน่าจะยังไม่เป็นอะไรไปสักพัก…อย่างน้อย…ไม่ ไม่ผมจะไม่อยู่ที่นี่นานขนาดนั้น…ผมจะคิดอะไรออก…
แอนนา เราจะทำยังไงกับกรณีแบบนี้ดี? ผมต้องการความช่วยเหลือจากคุณ ที่รัก ความรู้สึก…ความรู้สึกเสียวซ่านี่ที่ผมรู้สึก… สนามฮูมของผมกำลังแตกสลาย…ความ…ความเป็นจริงของผมกำลังเลือนหาย…สามปี ผมจำเป็นต้องทำให้ตัวเองมีตวามเสถียรภายในสามปี
ผมคิดว่า…แอนนากับผม เรามีทฤษฎีนี้…แม้ว่าสนามฮูมจะอยู่ในระดับต่ำ แต่ก็ยังเป็นสนามฮูม และแน่นอนว่าเนื่องจากมันต่ำมาก การแพร่กระจายของฮูมก็ควรจะต้องใช้เวลาพอสมควร ตอนนี้ถ้า…ถ้าผมสามารถ …กักเก็บ…แล้วนำสนามมาใช้ใหม่ ป้องกันไม่ให้แพร่กระจายจนเบาบางเกินไป ผม…ผมอาจจะ…มันเป็นแค่ทฤษฎีเท่านั้น แต่…ก็มีค่าให้ทดสอบ แต่นั่นหมายความว่า…
เฮ้ เจ้าแดง ผม…ผมจะต้องไปสักพัก ผมต้องการทดสอบอะไรบางอย่า งและนายก็ไม่สามารถมากับผมได้ ผม…ผมขอโทษ ไม่ ไม่ เจ้าแดง ผมขอโทษ ผมขอโทษจริงๆ ผมอยากให้นายมาด้วย ผมต้องการแบบนั้น แต่… ถ้าเราอยู่ด้วยกันการแพร่กระจายจะเร็วขึ้น… เราทั้งคู่ต้องการเวลาให้มากที่สุด ผมต้องเข้าใจที่แห่งนี้ให้มากขึ้น และนายต้องแน่ใจว่านายจะเก็บข้อมูลทั้งหมดนั้นไว้ในหัวนายได้ มันคือ… เจ้าแดง มาเถอะ นาย-นายจะไม่เป็นไร เจ้าแดง ผมรู้ว่าความตั้งใจของนาย นายมันแข็งแกร่ง นายแข็งแกร่งกว่าผมมาก… มันแค่ไม่นานหรอก เจ้าแดง แต่ผมต้องดูว่าผมจะสามารถหาทางทำให้พวกเรามีชีวิตต่อไปได้อีกสักพัก หรือไม่บางทีก็อาจจะพาพวกเราออกไปจากที่นี่ด้วย ถ้าผมเก็บสนามมาได้เพียงพอ ผมสามารถ… บางทีผมอาจจะสามารถพาพวกเราออกไปได้ ไม่ ไม่ ผมไม่แน่ใจ แต่ผมต้องหาคำตอบ เจ้าแดง เรากำลังพูดถึงความเป็นไปได้ที่จะออกไป เข้าใจไหม? มันเป็นช่องว่าง ช่องว่างก็ควรมีจุดจบ เหมือนกับ… เหมือนกำแพงของหุบเขา เข้าใจไหม? ผมต้องหากำแพง แล้วตอนนั้น ตอนนั้นผมจะสามารถ…
…
ผมขอโทษ เจ้าแดง หวังว่าเราจะยังเป็นเพื่อนกันนะตอนที่ผมกลับมา
…
ผม… ผมไปแล้วนะ… แล้วเจอกันใหม่
…
หกเดือน สิบแปดวัน ห้าชั่วโมง
สวัสดีอีกครั้ง เจ้าแดงตัวน้อย ผ่านมาสักพักแล้วนะ
นายรู้ไหม… พอนึกย้อนกลับไป… ผมไม่รู้ว่าผมตื่นเต้นอะไร ที่นี่มัน… พระเจ้า ที่นี่ ที่นี่มันโคตร… แย่
มันไม่มีจุดจบ มันแค่ยาวไปเรื่อยๆ และเรื่อยๆ และเรื่อยๆ
ผมเดินทางไปทางเดียวมาสอง บ้าเอ๊ย เดือนเต็มๆ พระเจ้า โคตรโง่เลย ทำไมผมถึงคิดว่าจะออกไปได้กัน? ผมคิดแบบเดียวกับคนยุโรปยุคเก่่าที่คิดว่าขอบโลกมีอยู่ที่เส้นขอบฟ้าเลย โคตรโง่ โรเบิร์ต ไอ้โง่ ก็แค่-ก็แค่ อ๊าาาาาาาาาาาา-
ถ้าผมปล่อยตัวลงด้านล่างไกลพอผมจะลงไปถึงก้นได้หรือเปล่า?
หกเดือน 28 วัน 15 ชั่วโมง
แม่งไม่มีก้น ไอ้เหี้ยแดง
ผมขอโทษ เจ้าแดง อย่าไปเลยนะ ผมขอโทษที่ปิดนาย กลับมาเถอะ กลับมา ได้โปรด—
… วันนี้ผมอายุ40แล้ว สุขสันต์วันเกิด โรเบิร์ต
ผมเป็นลูกบุญธรรม นายรู้ไหม? ใช่ พ่อแม่ทิ้งผมไว้ในกล่องข้างถนน ถูกคู่สามีภรรยาชาวอเมริกันคู่หนึ่งเก็บมาเลี้ยง ทำให้ชื่อของผมดูที่ไม่เหมือนภาษาจีน ผมไม่รู้นามสกุลเดิมด้วยซ้ำ แค่คิดว่าจะควรจะพูดให้ฟังน่ะ แล้วแกล่ะ เจ้าแดง？
แอนนากับผมเราเจอกันในไซต์ตอนปี 1988 พระเจ้ารู้ไหมว่าเธอสวยมาก เธอยังคงสวยอยู่ มันคือดวงตาของพวกเรา เธอมีตาที่สวยมาก ตาของผมมีสีเทา น่าเบื่อ แต่ของเธอ… มันงดงามเกินกว่าจะบรรยาย นายคิดว่า… นายคิดว่าเธอยังห่วงผมไหม เจ้าแดงตัวน้อย? เธอตามหาผมหรือเปล่า?
นายรู้ไหม เจ้าแดง นายเป็นผู้ฟังที่ดีสุดๆ แต่ผมไม่เคยได้ยินนายพูดเรื่องตัวเองเลย เอาสิ อย่าอายไปเลย ไม่มีใครอยู่สักหน่อย ใช่ไหมล่ะ? ฮะฮะฮะ ใช่ไหม? ฮะฮะฮะ… ฮะฮะฮะฮะฮะ…
"ผมขอโทษ โรเบิร์ต ผมกลัวว่าผมจะทำแบบนั้นไม่ได้" ฮะฮะฮะ เจ้าแดง นายนี่มีอารมณ์ขันนะ
นายแต่งงานหรือยัง? มีลูกไหม? มีครอบครัวไหม? แฟนสาว? แฟนหนุ่ม? เอาน่า เจ้าแดง ผมไม่ตัดสินนายหรอก แค่… แค่พูดกับผม ขอร้องล่ะ พระเจ้า ปวดหัว และขาของผมมันรู้สึกเหมือนกับมันจะหลับไปตลอดกาลเลย
ตอนเด็กผมทำงานที่ร้านขายการ์ตูน ตอนนั้นจนมากๆเลย และผมก็จะได้ของฟรีมาทุกท้ายสัปดาห์ ผมชอบสไปเดอร์แมนที่สุดเลย
ผมอยู่ในกล่อง ที่ข้างถนน
ผม… เชี่ยไรเนี่ย… ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ เจ้าแดง นายเห็นรูปของผมไหม? รูปน่ะ เจ้าแดง รูปของแอนนา อยู่ที่ไหน - มานี่สิ มานี่สิ ที่ไหน-ที่ไหน- แอนนา! แอนนา! แอนนา! อยู่ที่ไหน - ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ได้โปรดล่ะ ได้โปรดไม่ อะไรก็ได้ยกเว้นมัน ขอร้องล่ะ
มันจาง เธอจาง เธอกำลังจาง ขอร้องล่ะ แอนนา ไม่ ขอร้องล่ะ มานี่สิ ที่รัก อยู่ที่นี่ มันเร็วเกินไป มันเร็วเกินไป การคำนวนของผมไม่ผิด มันไม่ผิด เธอต้องไม่เป็นอะไร แอนนา แอนนา ผมกอดเธอไม่ได้ กลับมาเถอะ แอนนา ที่รัก ฮันนี่ ขอร้องล่ะแอนนา ผมต้องการคุณ ผมต้องการคุณ ขอร้องล่ะ ขอร้อง อย่าไป ผมอยู่ที่นี่ ผมยังอยู่ที่นี่ เจ้าแดง ช่วยด้วย แอนนา ขอร้อง ขอร้องล่ะ อย่าไป อย่า -
ผมสีดำ ตาสีเขียว 160 ผมสีดำ ตาสีเขียว 160 ผมสีดำ ตาสีเขียว 160 ผมสีดำ ตาสีเขียว 160 ผมสีดำ ตาสีเขียว 160 ผมสีดำ ตาสีเขียว 160 ผมสีดำ ตาสีเขียว 160 ผมสีดำ ตาสีเขียว 160 ผมสีดำ ตาสีเขียว 160 ผมสีดำ ตาสีเขียว 160 [ดร.สแครนตันพูดวนซ้ำไปมาเป็นเวลาสามชั่วโมง]
แอนนากับผมแต่งงานกันตอนปี 1991 เราไม่สามารถหาชุดสูทและเดรสอย่างที่เราต้องการที่ดีที่สุดได้จริงๆเพราะเรื่องงาน แต่ แม่ง พวกเราทั้งคู่โคตรดูดีเลย แน่นอนว่าแอนนาดูดีกว่าผมมาก พวกเราแค่เต้น เต้นไปตลอดทั้งคืน ลาทั้งสัปดาห์ แม้แต่คนที่อาชีพนี้อย่างพวกเราก็มีความสุขกับฮันนีมูนได้… ดังนั้น มานี่สิ เจ้าแดง ขอมือหน่อย แปะมือกัน มานี่ มานี่สิ เจ้าแดง
หนึ่งปี สองเดือน ยี่สิบเจ็ดวัน
…
…อ๊าาาาาาาา—
[การบันทึกครั้งต่อไปจะเล่นการบอกเวลาอัตโนมัติของแผงควบคุม โดยมีช่วงเวลาหนึ่งถึงสามวัน โดยมีช่องว่างระหว่างหลายเดือนด้วยกัน ผสมไปกับเสียงสะอื้น กรีดร้อง และพึมพำของดร.แสครนตัน การบันทึกพวกนี้ดำเนินไปจนถึงสองปี เจ็ดเดือน และ 28วัน หลังจากนั้นมันก็หยุดรับเสียงใดๆจนกระทั่งสองเดือนต่อมา]
…
…[ตอนนี้เสียงของดร. สแครนตันเพี้ยนอย่างเห็นได้ชัด คาดว่าในที่สุดทั้งตัวเขาและแผงควบคุมก็แสดงสัญญาณการพังทลายของความเป็นจริง]
โรเบิร์ต… หนาว ผมไม่สามารถ… ผมไม่รู้สึกถึงขาของผมอีกแล้ว ผมคิดว่า… ผมเริ่มที่จะ… ถึงจุดที่ผม… พูดถึง… สนามฮูมที่ต่ำ… การแพร่กระจาย… ดุลยภาพ… ไอ้พวก… โง่… ขยะ…
ผมไม่รู้แล้วว่ามีอะไรเป็นจริงที่นี่บ้าง แม่งเอ๊ย ผมไม่แน่ใจแล้วว่าผมมีจริง หรือไม่ก็… อะไรบางอย่าง… อะไรบางอย่างที่คล้ายแบบนั้น… ถ้า… ถ้าผมออกไปทั้งๆแบบนี้จริงๆ ผม… ผม… ผมยังไม่อยากตาย ผมยังไม่อยากตาย โอ้ พระเจ้า ผมยังไม่อยากตาย…
ผมวิ่งเป็นเส้นตรงทแยงมุมไปหกเดือน ผมลงไปข้างล่างอีกหนึ่ง… ไม่ ผมแค่ลงไปอีกครั้ง… เป็นเวลา… แปด มันก็ยังคงไม่มีก้น เจ้าแดง มันยังคงไม่มีก้น
นายเคยทำอะไรมาบ้าง เจ้าแดง? นี่นายฟังผมพูดมาตลอดเลยไหม? นายนี่มันไอ้หนุ่มน้อยปากแข็งจริงๆ เจ้าแดง…
ลูซี่
หา เจ้าแดง? ขอโทษที ผมคงหลับไปน่ะ นายต้องการอะไรล่ะ? โอ้… ขอโทษที ผม-ผมจะพยายามจำ…
ลูซี่ นั่นคือชื่อที่พวกเราอยากจะใช้เรียกลูกของเราถ้าเรามีสักหนึ่งคน ลูซี่ แสครนตัน ลูซี่ แลงค์ แอนนาและผมทั้งคู่ต่างก็คิดว่ามันเป็นชื่อที่ดี ผม-ผม- ไม่ เจ้าแดง ผม… ผมจำไม่ได้ว่าเคยตั้งชื่อเด็กผู้ชาย…
"อรุณสวัสดิ์… อรุณส-วั-สดิ์ พวกเราพูด… ผ่าน… ทุกอย่าง…"
ไอ้หนุ่ม ผมเต้นแท็ปโคตรแย่เลยวะ ผมไม่รู้สึกขาของผมอีกแล้ว โอเค งั้นนายลองบ้าง เจ้าแดง
กฎของ Kejel ระบุว่าสนามฮูมแพร่กระจาย กฎของ Kejel ระบุว่าสุดท้ายลูกบอลของผมก็จะหลุดออกไปหากมันยังคงอยู่
"แอนนา… แอนนา โบ บันนา…" เห๊ะ เธอเกลียดเพลงนั้น และผมก็ชอบแกล้งเธอด้วยมัน "แอนนา… แอนนา โบ บันนา บานานา… บานานา บานานา แคนนา…" จริงๆแล้วมันกลายเป็นมุกตลกระหว่างพวกเรา นายรู้ไหม? พวกเราใช้มันเป็นคำสำหรับเปิดนาย [เงียบ] มานี่ เจ้าแดง ทำตัวให้สมอายุหน่อย อย่าทำตัวเป็นวัยรุ่นเลย [ถอนหายใจ] ได้ เดาว่าคุณคงจะมีอารมณ์ขันสินะ!
เห๊ะเห๊ะเห๊ะ พวกเราได้ได้ปฏิรูปวิทยาศาสตร์กันหลายแขนงแน่ตอนที่เราออกไป ที่แห่งนี้มันทำลายกฎเหมือนมือของผมที่กำลังพังทลายอยู่ในตอนนี้
ใยแมงมุม แขนซ้ายของผม ใยแมงมุม
มันมีแมงมุมบิดเบือนความเป็นจริงอยู่ที่ไซต์-120อีกอัน เราควรจะทำลายมัน เจ้าแดง นายจะทำลายมันให้ผมได้ไหมตอนที่เราออกไป?
ประมาณสิบ สิบห้ากิโลเมตรต่อวัน แล้วก็พักอีกนิดหน่อย สามสิบ สอง สามสิบ สิบ ไม่ สิบเอ็ด ไม่ ไม่ สิบ ผมว่านะ อย่างน้อยก็เหลืออีกสามร้อย และ… และ… เชี่ย ไม่ ลงไปข้างล่างเร็วกว่า… เชี่ยเอ๊ย ผมบอกว่าลงไปหกร้อยกิโลเมตร แล้วกว่าจะกลับมาแม่งก็กินเวลากว่าเดิมอีก
ลึกลงไป ไร้ก้น? นับไม่ถ้วน? แบะยิ่งหว่านั้น หุบปาก โรเบิร์ต แม่งไม่ตลก
สนามฮูม สนามบูม… จะหมดลงในอัตรา… เชี่ย ค่าคงที่ของ Modified Prommel Relations คืออะไรนะ? 10 ยกกำลัง 4? ไม่ ไม่… ห้า… ห้า คิดว่านะ…
หนึ่งปี อาจจะบวกสักไม่กี่เดิอน
เจ้าแดง เดวิดฟังดูเป็นยังไงบ้าง? เดวิด นายรู้ไหม ถ้านายพูดถึง…ใช่ ใช่ แบบนั้นล่ะ ขอโทษที่ปลุกนายนะ…
มือ… มือของผม ผม… มือของผมสามารถแตะผ่านกันและกันได้… เจ้าแดง เจ้าแดง! เจ้าแดง! เจ้าแดง ช่วยด้วย ช่วยด้วย ขอร้องล่ะ มือของผม ผมไม่รู้สึกถึงมือของผม พวกมันแตะผ่านกันและกันเหมือนกับ… เหมือนกับ… พวกมันเหมือนกับน้ำแข็ง เจ้าแดง ผมไม่สามารถ โอ้พระเจ้่า โอ้พระเจ้่า…
เหอะ… เหอะ… เหอะ… เจ้าแดง… นายรู้ไหม… นายรู้ไหมว่า… มายากลโง่ๆที่ลุงนายโชว์ดึงนิ้วหัวแม่มือน่ะ จริงๆแล้วเขาก็แค่เก็บนิ้วไว้ในกำปั้น?
ผมพึ่งทำมัน ด้วยนิ้วหัวแม่มือจริงๆของผม มันไม่รู้สึกเจ็บด้วยซ้ำ มันแค่หลุดออกมา ผมคิดว่า… โอ้ พระเจ้า ผมรู้สึกแย่ ผม-ผม- [เสียงอาเจียน] ผมคิดว่า… ผมคิดว่าตอนนี้มันกำลังลอยอยู่เฉยๆ และผมไม่สามารถเก็บมันได้ มือของผมผ่านมันไปเฉยๆเลย โอ้พระเจ้า โอ้พระเจ้า ผม-ผม-
นิ้วก้อยซ้ายผมมันรู้สึกเหมือนกับ… หัวหอม
ใช่ มันแยกออกจากกันแล้ว
พยายามได้ดีนี่ แหวนอยู่ในมือขวา พยายามได้ดีเจ้าซ้าย
ผมสามารถ… ไป… ทางขวาผ่านตัวผมได้… ผมรู้สึก… ถึงภายในตัว
มันรู้สึกอุ่น… อุ่น
แต่ก็หนาว
ตอนที่ผมหลับ… มือของผมก็เข้าไปในหัว ตอนนี้ผมกำลังนอนหงาย
ซ่า ตอนนี้ผมเหมือนกับคลื่นซ่าในทีวี
ชี่ ชี่ ชี่
ฮะ ฮะฮะฮะฮะ ฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะ เยี่ยม ผม-ผม-ผมต้องการแค่ไตข้างเดียว ใช่ไหมล่ะ? ใช่ไหม? เจ้าแดง เจ้งแดงมานี่สิ! ฮะฮะ ฮะฮะฮะฮะฮะฮะ…
ขอให้ผมได้เก็บหัวใจของผมเถอะ แค่หัวใจก็พอ ผมต้องการแค่นั้นล่ะ
ลูซี่ เดวิด อยู่ตรงนั้นหรือเปล่า? ผมอยากจะเจอพวกเธอจริงๆ
ลูซี่ เดวิด ไม่ยุติธรรมเลย มานี่สิ เฮ้ เลิกซนไปรอบๆสักที ที่ผมพูดนั่นผมล้อเล่น ผมล้อเล่น มานี่สิ ระยำเอ๊ย ผมล้อเล่น
นายเป็นลูกผู้ชาย เป็นลูกผู้ชาย โรเบิร์ต นายเป็นลูกผู้ชาย เชี่ยเอ๊ย
แอนนา… แอนนาาา…
สี่ปี หกเดือน สิบแปดวัน
ผมไม่… ผมทำมันด้วยตัวเองไม่ได้อีกแล้ว ผมสามารถ… รู้สึกมันได้ด้วยตัวเอง… ในที่สุด ในที่สุด ผมก็สามารถ… ผมยังพูดมันออกมาไม่ได้… ผม… ผมยังคงกลัว…
ผม… ตอนนี้คงไม่สามารถกินอะไรได้อีกแล้ว…
ยังหิวอยู่เลย
แม่งโคตรน่าขยะแขยงเลย โรเบิร์ต และนายรู้ไหม ไม่ มองสิ เจ้าแดง ตืเหมือนกันสินะ ไม่
เจ้าลูกหมูตัวน้อยๆไปตลาด
เจ้าลูกหมูตัวน้อยๆไป… สักที่
เจ้า… เท้าตัวน้อยๆ เท้า… เจ้าแดง?!
ห้าปี 13วัน
ฮะฮะ
ฮะฮะฮะฮะฮะฮะ
ฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะ
ฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะ
ฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะห้าปี 14วัน
ห้าปี 15วัน
ห้าปี 15วัน
ห้าปี 15วัน
ห้าปี 15วัน
ห้าปี 15วัน
ห้าปี 15วัน
ห้าปี 15วันหยุด มันเจ็บ
ห้าปี 19วัน
ตอนนี้ผมรู้สึกดีขึ้นแล้ว เจ้าแดง ขอโทษนะ
นายทำได้ยังไง เจ้าแดง? เก็บรักษามันไว้ด้วยกัน? บอกมา ผมต้องการความช่วยเหลือตอนนี้เลย… ผมต้องการความช่วยเหลือ…
เจ้าแดง มานี่สิ อย่าทำแบบนั้น อย่าไป ผมรู้ว่ามันยาก ผมรู้ว่ามันมืด แต่-แต่- มันมืดและพวกเราก็ยังอยู่ด้วยกัน มานี่สิ เจ้าแดง ไม่ ไม่ นาย-นายทำแบบนั้นไม่ได้ เจ้าแดง! มานี่ คู่หู อยู่กับผม เจ้าแดง! มานี่! ผมยังสามารถแตะนายได้อยู่! ผมยังสามารถแตะนายได้ มองมาที่ผม เจ้าแดง นายยังไม่ตาย ไม่ เจ้าแดง ไม่!
[ไม่มีเสียงบันทึกตลอด9เดือนข้างหน้า]
ห้าปี เก้าเดือน สองวัน
…
เจ้าแดง?
ห้าปี สิบเอ็ดเดือน สามวัน
ห้าปี สิบเอ็ดเดือน สามวัน
ห้าปี สิบเอ็ดเดือน สามวัน
ห้าปี สิบเอ็ดเดือน สามวัน
ห้าปี สิบเอ็ดเดือน สามวัน
ห้าปี สิบเอ็ดเดือน สามวัน
ห้าปี สิบเอ็ดเดือน สามวัน
ห้าปี สิบเอ็ดเดือน สามวัน
[ข้อความเล่นอัตโนมัติซ้ำอีก 97 ครั้ง]ไอ้เจ้าจิ๋ว ผมคิดนายทิ้งผมไปแล้วซะอีก… [เสียงของดร. สแครนตันแทบจะไม่ได้ยิน/ราวกับว่ามันผ่านวิทยุที่บิดเบี้ยวและตั้งเงียบ]
…
เสียใจที่ต้องพูดนะ เจ้าแดง แต่…มันเหลือไม่มากแล้ว… ผม… มันยากมาก ผม… 184 ผมพยายามฆ่าตัวตายมา184ครั้งแล้ว มันไม่ได้ผล …ไม่มีอันไหนที่ได้ผลเลย ผม… ผมไม่รู้ว่าผมเหลืออยู่เท่าไหร่แล้ว อย่างน้อยก็คงมีหนึ่งเท้า เพราะผมยังเคลื่อนที่ได้อยู่ บางทีคงจะมีกล้ามเนื้อขาอีกเล็กน้อยด้วย แต่ผมก็โซเซพอสมควรแล้ว ข้างในมัน…ข้างในแม่ง ยังมีหัวใจ บางทีปอดด้วย ที่นี่… มันไม่ยอมให้ผมหยุด… พยายาม…
ผม… ตายไปแล้ว เจ้าแดง มานี่สิ เจ้าแดง อย่ามองผมแบบนั้น ผมไม่ได้ต้องการให้นายสงสาร และผมก็ไม่ต้องการตกใจ หรือโกรธ หรือกลัว หรือ หรือ… ผมทำไม่ได้… เมื่อ… 224 ผมนับผิด…
หนึ่ง สอง สาม สี่… [ดร.สแครนตันนับหนึ่งถึง220-245หลายครั้งตลอด13ชั่วโมงนับจากนี้]
ผมตายไปแล้ว ผมตายไปแล้ว หลายครั้ง ผมพยายามกลั้นหายใจ พยายามบีบคอ พยายามกัดตัวเองเป็นชิ้นๆ และ…และ…ที่นี่ มันไม่มีจริง ผมจากไป ผมเห็นตัวเอง อยู่บนพื้นและผมไม่สามารถ-ผมไม่สามารถ-ผมไม่สามารถไปไหนได้เลย ผมไม่สามารถออกไปได้ มันไม่ที่ทางให้ออก ผมได้แต่ยอมจำนนมัน แม่ง ทุกครั้ง มันเหลือตัวผมน้อยลงเรื่อยๆ ผม-ผม- โอ้ พระเจ้า ผมหายไปขนาดนี้แล้าทำไมถึงยังมีชีวิตอยู่ได้อีก?
ดังนั้นทำไม… ทำไมนายต้องกลับมาเอาตอนนี้? นายอยากจะบอกอะไรกันแน่?
ห้าปี เก้าเดือน ยี่สิบวัน
เห…
ที่นี่มันกำลังเล็กลง เจ้าแดง นายเป็นคนทำเหรอ? ผม… มั่นใจว่าในตอนนี้มันมีจุดจบแล้ว มันไปที่… มีแค่พระเจ้าแหล่ะที่รู้ว่ามันยาวขนาดไหน… เหมือนมันมีม่านกั้นอยู่ไกลออกไปและเมื่อผมแตะมันก็โคตรเจ็บเลย เจ้าแดง มันเกิดอะไรขึ้น?
มัน… มันไม่มืด ที่ขอบหรืออะไรสักอย่างนั่นมันสว่างขึ้น ผมหมายถึงว่า มันก็ยังมืดเชี่ยๆแหล่ะ แต่… โอ้ พระเจ้า ผมไม่รู้เลยว่าผมสภาพแย่ขนาดนี้แล้ว โอ้ พระเจ้า โอ้พระเจ้าโอ้พระเจ้า มันหายไปมากเลย—
ห้าปี สิบเดือน สิบวัน
เจ้าแดง นายมันแข็ง เหมือนกับ ไม่ นายมันแข็งจริงๆวะ นาย… นายมีจริง และ… และ… ผมก็มีจริงเหมือนกันตอนที่… แค่ตอนที่สัมผัสนาย แต่… เจ้าแดง มัน… มันเจ็บๆจริงๆตอนที่ผมทำแบบนั้น ผม… ผมคิดว่าถ้าผมจับนายผมคงจะแตกเป็นเสี่ยงๆ…
นาย — มันโคตรจะเจ็บเลย เจ้าแดง จีซัสไครสต์ มันเจ็บ มันเกิดเชี่ยอะไรขึ้นเนี่ย?
รัศมีสามกิโลเมตร และเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ นี่มัน… นี่มันคืออะไรที่คล้ายกับกฎข้อที่สี่ของ Kejel เหรอ? แต่… แต่… มันทำเชี่ยอะไรน่ะ? เฮ้! เฮ้! ผมยังหยุดอยู่ตรงนี้นะ หยุดนะว้อย! นายทำให้ทุกอย่างมันสลายนะ! เฮ้! เฮ้!
สองกิโลเมตร โอ้พระเจ้า จะเกิดอะไรขึ้นตอนที่มันเข้ามาใกล้? บ้าเอ๊ย เจ้าแดง มันเจ็บ!
ไม่ใช่การยุบ คลื่น มันคือ… คลื่น… อะไรนะ?
โรเบิร์ต นายมันโคตรอัจฉริยะ ไม่ใช่กำแพง หน้าต่าง เปิดหน้าต่าง
ห้าปี สิบเดือน ยี่สิบแปดวัน
แอนนา แอนนาคุณได้ยินผมไหม? เจ้าคลื่นนี่… ที่แห่งนี้… โอเค จินตนาการนะ สองความเป็นจริงก็เหมือนกับกระดาษสองแผ่นที่อยู่ติดกัน ที่นี่คือช่องว่างระหว่างนั้น มันควรจะมีแค่สองความเป็นจริง คู่ขนาน แต่ที่นี่มันเล็ก แต่ว่าเป็นอันที่3…อันที่3ที่ไร้ที่สิ้นสุด…ที่อยู่ระหว่างนั้น มันเหมือนกับว่าเราตกลงเหวระหว่างสะพานที่ข้ามจากจุดAไปยังจุดB! จำรูหนอนระดับ C ได้ไหม? ทฤษฎีที่มันเกี่ยวกับรูหนอนที่เต็มไปด้วยรู ผมคิดว่า… ผมคิดว่าที่นี่คือหนึ่งในที่ที่หลุมพวกนั้นพามา มันไม่ได้พามาจักรวาลอื่น มันพามาหาความว่างเปล่า ทางตัน ที่นี่มันเป็นทางตัน ระดับ C "Broken Entry"
คลื่นนั่น ไม่ว่ามันจะมาจากที่ไหน มันก็มาจากความเป็นจริงคู่ขนานสักที่ที่มีปฏิสัมพันธ์กับที่แห่งนี้ มาแทนที่จุดระหว่างนี้ทุกๆเศษเสี้ยว และพวกมันทั้งหมด… จะผลักตัวผมและเจ้าแดง เพราะถ้าพวกเรายังมีระดับของความเป็นจริงอยู่ พวกมันก็จะผลัก หรือ… หรือดูดพวกเราเข้าหาพวกมัน ค่อยๆสร้างเป็นรูหนอนใหม่ต่อ… ไปยัง… บ้าน
…
มันจะเกิดอะไรขึ้นกับตัวผมตอนที่ผมกลับไปล่ะ? ตอนที่หน้าต่างปิดลง?
คิดสิ บ้าเอ๊ย โรเบิร์ต คิด นายต้องคิด! คิดให้หนักขึ้น! คิดให้หนักขึ้น!
เจ้าแดง ผมต้อง อา ผมจำเป็นต้อง จีซัส- อ๊าก ผมจำเป็นต้องไปให้ห่างจากนาย นาย ผมไม่รู้ นายบ้าไปแล้วล่ะ ตอนนี้นายทำให้ทุกอย่างมันยุ่งเหยิงไปหมดแล้ว เรียกผมตอนที่รู้สึกดีขึ้นละกัน
…ผมทำไม่ได้… ผมคิดไม่ได้… ใช่แล้ว… เลือด เลือด มัน… มี… มากเกินไป… ฮะ…
แหมะ แหมะ แหมะ พวกมันอยู่ที่ไหนนนนนนน…. อุแหวะะะะะะ… [เสียงอาเจียน]
ผมไม่… [เสียงอาเจียน] เคยได้รู้สึกอ๊วกเลย ไม่แม้แต่ตอนที่ผมอ๊วกหลังจากที่… ของผม… นายเป็นลูกผู้ชาย โรเบิร์ต
โอ้ พระเจ้า โอ้พระเจ้าไม่นะ ไม่เอาอีกแล้ว ไม่เอาอีกแล้ว— [อาเจียน]
…[เสียงแตก] ได้ยังไงกัน…? ได้ยังไง…? ทำไมผมถึงสำรอกออกมาได้ขนาดนี้ เจ้าแดง บอกผมที… ผมไม่… [อาเจียน] ผมไม่เหลือแม้แต่ท้องให้กุมแล้วด้วยซ้ำ… และเลือดก็ไหล… ไม่หยุด… [ดร.สแครนตันร้องไห้ไปจนถึงสองชั่วโมงข้างหน้า]
รู้สึก- [อาเจียน] ดีขึ้น… ตอนนี้ คิด.. ให้ตรงจุด…
เจ้าแดง ผมกลัว… ผมไม่รู้ว่าผมยังพร้อมที่จะไปที่ไหนหรือเปล่า…
ห้าปี สิบเอ็ดเดือน สามวัน
ไม่ เจ้าแดง ผมไม่ได้จะเห็นแก่ตัว มันไม่ใช่นาย มันคือคลื่นที่มันกำลังจะมา ผมอยู่ใกล้มันไม่ได้ เจ้าแดง ดู ดูที่ผม เห็นไหม? เจ้าแดง ดูที่ผม ดู ผมไม่สามารถอยู่ใกล้มันได้ มันจะฆ่าผม ผมผ่านช่วงสามปีมาแล้ว จำได้ไหม?
เพราะว่า แม้แต่… แม้แต่ตลอดเวลาที่ผ่านมา… ผมก็ไม่อยากจะตาย เจ้าแดง ผมยังกลัวอยู่เลย [เสียงแตก] เจ้าแดง ผมกลัว เข้าใจไหม? นายไม่เข้าใจหรอก นายไม่… นายไม่ใช่มนุษย์ด้วยซ้ำ เจ้าแดง
โอ้ ผมขอโทษที่ว่านายนะ เจ้าแดง ไม่ เจ้าแดง มานี่สิ ผมไม่ได้หมายความแบบนั้น เจ้าแดง ดูที่ผม นายเป็นเพื่อนผม เข้าใจไหม? นายเป็น เพื่อรักของผม แต่… เผชิญหน้ากับมันสิ นายมีโอกาสที่จะได้ออกไปที่นี่มากกว่า—…. แค่ปล่อยให้ผมอยู่คนเดียว ขอร้องล่ะ เจ้าแดง? แค่สักนิดก็พอ… โอเคนะ? ผมน่ะ…
นาย…ได้ยินเสียงคลื่นที่ซัดเข้ามาไหม เจ้าแดง? การสั่นและเสียงฮัมเบาๆที่มากระทบหูนายน่ะ? ผมได้ยิน และมันดังขึ้นเรื่อยๆ และมันเจ็บมาก [เริ่มร้องไห้เบาๆ] มันเจ็บมาก4
ไม่… ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่… ไม่ ไม่ ไม่ ทำไม? ทำไม?! แค่ให้ผมออกไป ให้ผมออกไป… ให้ผมออกไป โอ้พระเจ้า… [ร้องไห้]
[คร่ำครวญ] อีกห้าปี อีกห้าปี หากมันยังเป็นแบบนี้ต่อไปผมจะกลับมาเสถียรอีกครั้งในอีกห้าปี เจ้าแดง ผมจะทำอย่างไรดี?!
[ตลอดห้าวันถัดมา แผงควบคุมจะเริ่มรับเสียงฮัมความถี่ต่ำที่เป็นจังหวะได้ ระดับเสียงจะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ และในขณะที่เป็นเช่นนั้น ดร. สแครนตันสามารถได้ส่งเสียงกรีดร้อง ร้องไห้ และพูดอยู่ฉากหลังอย่างไม่ต่อเนื่อง]
[เสียงสั่นอย่างเห็นได้ชัด] เจ้าแดง
[ณ จุดนี้เสียงฮัมในฉากหลังถูกรับมาด้วยอัตรา 20 รอบต่อนาที]
ห้าปี สิบเอ็ดเดือน เก้าวัน
ช่วยด้วย [ได้ยินเสียงกระเซ็นดังขึ้นเมื่อมีบางอย่างกระทบสิ่งที่สันนิษฐานว่าเป็นแผงควบคุม]
[เงียบอย่างสมบูรณ์ไปห้าวัน จังหวะเสียงเพิ่มขึ้น ความถี่เพิ่มขึ้นเป็น30ครั้งต่อนาที]
[เสียงรบกวนสาดไปมาดังๆ]
เจ้าแดง [เสียงของดร. สแครนตันนั้นอู้อี้อย่างมากแทบไม่สามารถเข้าใจได้]
เจ้าแดง
เจ้าแดง ขอขาของนายหน่อย ผมต้องการความช่วยเหลือ
เจ้าแดง ขอตับของนายหน่อย ขอแขน มือ!
เจ้าแดง ผมต้องการเห็นชัดกว่านี้ ขอแสงของนายหน่อย ไม่ โทษที ไม่ ไม่ต้องการแสง เข้าใจนะ ขอโทษที ขออย่างอื่น
แอนนา
ผมต้องการตาสวยๆ แอนนา แอนนา ขอดวงตาของเธอหน่อย ผมมีแค่ข้างเดียวเอง
แอนนา แอนนา ขอริมฝีปากของเธอหน่อย ผมอยากจูบเธออีกครั้ง
แอนนา แอนนา ขอลิ้นของเธอหน่อย ผม - ผมหิววววววววววววววววว [เดาะลิ้นหลายครั้ง ตามมาด้วยเสียงร้องไห้และหัวเราะเบาๆ]
แอนนา… แอนนา ขอนิ้วเท้าได้ไหม? มั่นสั่นไปหมด
…
แอนนา ขอสมองของเธอหน่อย ผมมีแค่ครึ่งเดียวเอง
…
[เสียงฮัมวัดได้ 46 รอบต่อนาที]
[ร้องไห้]
[เสียงพึมพำ] ผมขอโทษ แอนนา ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น ผมขอโทษ ผมขอโทษ ผมกลัว ผมขอโทษ… [ร้องไห้]
แอนนา… [เสียงสั่น] แอนนา ขอผมจับมือคุณได้ไหม ผมทำแหวนของผมหายไปแล้ว… [ร้องไห้]
[เสียงพึมพำ] มันโอเค เจ้าหนู มันโอเค… ผมจะหาทางออกอื่น… ผมยังเหลือผมมากพอที่จะ… [เสียงหัวเราะสั่นๆเป็นเสียงแตกๆ] อีกห้าปี… อีกห้าปีสำหรับคิดหาอะไรสักอย่าง… สักอย่าง… [เสียงหัวเราะกลายเป็นเสียงร้องไห้ที่ค่อยๆเงียบลงในชั่วโมงถัดไป]
[ร้องไห้เบาๆ] ยังไม่ใช่ตอนนี้ เจ้าแดง… ขอร้องล่ะ… ผมรู้ว่านายอยากจะไป… แต่ผมยังไม่พร้อม… ผมยัง… ผมยัง… [ได้ยินเสียงรบกวนสาดไปมา]
ผมรักนายนะ เจ้าแดง ผมรักคุณ แอนนา
ห้าปี สิบเอ็ดเดือน ยี่สิบวัน
[ในตอนนี้เสียงฮัมเพิ่มขึ้นเป็น 60 รอบต่อนาที]
…
[ร้องไห้เบาๆ] แอ… นนา… [รูปแบบการพูดของดร. สแครนตันแทบจะเป็นปกติ] [ได้ยินเสียงโลหะดังปึ้งปั้งตามมาด้วยเสียงกระเซ็นเมื่อมีอะไรบางอย่างมากระทบแผงควบคุมอีกครั้ง]
ห้าปี สิบเอ็ดเดือน ยี่สิบเอ็ดวัน
วันที่ 23 ธันวาคม 2005, แผงควบคุม LSS กลับมาปรากฏในห้องทดลองความเป็นจริง A สถานที่ทดสอบไซต์-120
…
ด๊อกเตอร์ การอ่านสนามฮูมเริ่มต้นของตัวยึดเหนี่ยวมีความเสถียร กำลังส่งอ่านได้ 2.3 มีความผันผวน 0.001%
ดีมาก สกินเนอร์ หวังว่ามันจะเป็นแบบนั้นไปตลอด
เดี๋ยวก่อน นั่นอะไรน่ะ?
มีอะไรผิดปกติเหรอ?
มีบางอย่างโผล่มาในส่วนทดลองครับ
อะไรนะ?
คุณนาย มีวัตถุขนาดใหญ่ก่อตัวอยู่ภายในสนามตัวยึดเหนี่ยว ขอคำสั่งด้วยครับ? ให้ตัดพลังงาน? หรือเรียกทีมครับ?
สกินเนอร์ นายเป็นอะไรน่ะ- โอ้พระเจ้าช่วย นั่นมันอะไร— ไอ้ของพวกนั้นมันมาจากไหนกัน?!
ผมไม่ทราบครับคุณนาย มันแค่ — มันแค่ปรากฎออกมาจากไหนก็ไม่รู้ มัน… มันเหมือนว่าจะชุ่มไปด้วย… what the hell is that— [ปิดปาก] โอ้พระเจ้า กลิ่นมันแย่มาก ผมได้กลิ่นจากตรงนี้เลย จีซัส ไครส์—
[ปิดปาก] กลิ่นมันเหมือนกับ… ความตาย มันเหมือนกับ… อาเจียนกับ — กับเลือด และ… และ…
…
คุณนาย?
พระเจ้าช่วย
คุณนาย?
ห้ามยกเลิก สกินเนอร์ ห้ามยกเลิก รักษาสนามไว้ และห้ามยกเลิก!
คุณนาย เกิดอะไรขึ้น? คุณนาย? คุณนาย!
ลดสนามฮูมไปที่ 1.7 ฉันกำลังเข้าไปในเขตกักกัน ห้ามปลดสนาม มันเสี่ยงที่จะทำให้วัตถุเสียสภาพความเสถียร!
เอ่อ รับทราบครับ คุณนาย! [ได้ยินเสียงหวอเครื่องจักร] เอ่อ รายงาน ครับ ทางนี้ ดร.แมทธิว สกินเนอร์ ร้องขอ…
[ได้ยินเสียงเท้าที่กระเซ็น]
โอ้ พระเจ้า นี่มันอะไรกัน อะไร — นี่มันคืออะไร? นี่… นี่มัน… นี่มันคือ… โอ้ พระเจ้า โรเบิร์ต? โรเบิร์ต?! โรเบิร์ต นั่นคุณเหรอ? โอ้ พระเจ้า ขอร้อง ขอร้องล่ะ ไม่ ขออย่าให้เป็นคุณเลย อย่าให้เป็นคุณ โรเบิร์ต?! ฉันคิด ฉันคิดว่า — ทำไมเจ้าสิ่งนี้ถึง—? [ได้ยินเสียงเท้าที่กระเซ็นอีกครั้ง]
[เสียงแตรอิเล็กทรอนิคส์]
คุณนาย? คุณนาย? คุณจะทำอะไร คุณไม่ควรแตะ—
นี่คือส่วนแสดงผลของ Lang Scranton Stabilizer ขอยินดีต้อนรับกลับ ดร.แลงค์ คุณต้องการ—
เข้าถึงบันทึกเสียง เริ่มเล่นจากวันที่ 2 มกราคม 2000! [ได้ยินเสียงบีบ] โอ้พระเจ้า โอ้พระเจ้า มันเกิดอะไรขึ้นกับเจ้านี่ มันเหมือนกับมีใครสักคนระเบิดใส่มัน มันเหมือนกับ— [ปิดปาก] มัน… โอ้พระเจ้ามัน… นั่นมัน… โอ้พระเจ้า โอ้พระเจ้า ได้โปรด ได้โปรด ไม่ ได้โปรด อย่าเป็น— [หอบแล้วสะอื้น] มันสีเทา สีเทาของเขา โอ้ พระเจ้า แล้วส่วนอื่นอยู่ที่ไหน…?
เข้าถึงไฟล์เสียง กรุณาระบุรหัสผ่านของคุณด้วยวาจาเพื่อดำเนินการต่อ ดร.แลงค์
[เสียงเริ่มแตก]—… [ปิดปาก] พาสเวิร์ด… พาสเวิร์ดคือ "แอนนา โบ บันนา"! พระเจ้าช่วย… เขา… มันอยู่ทุกที่เลย นี่มันอะไรกัน?…
รับทราบคำขอแล้ว ดำเนินการ… ขอโทษด้วย ไม่มีข้อความเสียงในวันที่ 2 มกราคม 2000 ดร.สแครนตันเข้าสู่ระบบในวันที่ 13 มกราคม 2000 ผ่านการยืนยันเสียงในเวลา—
[ทุบโลหะ] เล่นมันเดี๋ยวนี้เลย เล่นมัน! [ร้องไห้] โอ้พระเจ้า โรเบิร์ต โรเบิร์ต ที่รัก เกิด — เกิดอะไรขึ้นกับ—?
ยืนยัน ดร.แลงค์ กำลังดึงไฟล์เสียง…
คุณนาย คุณไม่ควรจะแตะด้วยมือเปล่านะ มันอาจจะติดเชื้อได้ คุณควรรอทีมทำความสะอาดมา—
ที่นี่มันมีเลือดมากเลย มันมากเหลือเกิน ฮันนี่ คุณเป็นอะไรไหม?! คุณไปที่ไหนมา?! โอ้พระเจ้า โอ้พระเจ้า โอ้พระเจ้า… [เสียงกระเซ็นและแหลม ราวกับกำลังเช็ดของเหลวออก] โอ้ พระเจ้า เลือดเต็มไปหมดเลย… [เสียงบีบ] อะไรน่ะ…? …โอ้ไม่… [อ้าปากค้าง แล้วเงียบไปยี่สิบวินาที]
คุณนาย! คุณนาย! ดร.แลงค์ ขอร้องล่ะ ขอร้องล่ะครับ ออกจากตรง—
มือของเขา แหวนของเขา… มันตก…
คุณนาย มีอะไร—? โอ้ โอ้ เชี่ย โอ้ จีซัส ไครส์ ดร.แลงค์ ถอยออกมา ขอร้องล่ะครับ กลับมา! พวกเราจะไปเอาตัวคุณออกมาเดี๋ยวนี้ ทุกอย่างจะไม่เป็นอะไร!
ดึงไฟล์เรียบร้อย ดร.แลงค์ กำลังจะเล่นตอนนี้
ดร.แลงค์ ขอร้องล่ะ มากับผม พวกเราจะช่วยด้วย ได้ยินผมไหม? ดร.แลงค์? ดร.แลงค์ คุณได้ยินผมไหม?! ดร.แลงค์?!
ชื่อ โรเบิร์ต สแครนตัน อายุ 39ปี เกิดวันที่ 19 กันยายน 1961
สีที่ชอบ สีฟ้า
เพลงโปรด "Living on a Prayer."
ภรรยา… แอนนา…แอนนา…
[ได้ยินเสียงกระแทก ราวกับมีอะไรบางอย่างหล่นลงบนพื้นที่เปียก]
ดร.แลงค์? ดร.แลงค์! รายงาน ทางนี้ดร.แมทธิว สกินเนอร์ รายงานจากห้องทดลองความเป็นจริง A ไซต์-120 ต้องการการพยาบาลที่นี่โดยด่วน!
