คำแนะนำ:
พักหายใจระหว่างอ่านเรื่องนี้ทุกๆ ห้านาที มันจะดูแปลกๆ ถ้านายใช้เวลานานเกินไปในการทำความสะอาด
อย่าอ่านสิ่งนี้พร้อมๆ กัน ให้คนนึงอ่านและอีกสองคนถูพื้นไป
ถ้านายรู้สึกไม่ค่อยดี ให้หยุดมองโคมไฟ อย่าปิดคลุมมันเด็ดขาด เดี๋ยวจะทำให้มีคนสงสัยและเข้ามาดู
ถ้านายยังไม่อยากเป็นบ้าตลอดชีวิต อย่าอ่านต่อไป กลับไปทำงานหรืออะไรซักอย่างเอา
อ่านไอ้เรื่องนี้ให้หมดก่อนที่นายจะเริ่มทำลายมันไม่หว่ะ
ไบรท์แม่งเป็นลิงอมไข่
วัตถุ #: SCP-739 1648 2439 ใส่เลขใหม่ด้วยถ้าช่องถูกเอาไปแล้วมึงก็ใช้ช่องเดิมสิวะ 9001
ระดับ: Keter keter = อะไร?
มาตรการกักกันพิเศษ: บุคลากรคนอื่นๆ ที่ไม่ใช่คลาส-D แบบพวกเราจะรู้จักไอ้ตัวนี้ไม่ได้เด็ดขาด เรื่องนี้ต้องอยู่กับพวกเราเท่านั้น ถ้าใครพยายามจะบอกเรื่องนี้กับพวกมัน ฆ่าแม่งซะ มันจะได้ไม่ทำหรือทำไม่ได้ ใช่ นายอาจจะโดนอะไรก็ได้ถ้านายทำอย่างนั้น แต่มันก็ดีกว่าทางเลือกอื่นๆ แล้วกัน
ถ้าใครที่ไม่ใช่คลาส-ดีเข้ามาและมาอ่านเรื่องนี้ ฆ่ามัน ทุบกระโหลกแม่งหรือยังไงก็ได้แล้วขูดกำแพงที่่บันทึกเรื่องนี้ไว้จะได้ไม่มีใครอ่านมันได้ แต่พยายามบอกใครซักคนเกี่ยวกับเรื่องนี้ทั้งหมดก่อนเราจะได้ควบคุมมันไว้ได้
รายละเอียด: มันเป็นความคิดที่จะเข้าไปแพร่ในคนที่รู้เรื่องมันและจะควบคุมคนที่รู้เรื่องมันอย่างช้าๆ มันเป็นจิตโบราณที่มาจากมิติคู่ขนาน (เราคิดอย่างนั้น) ที่พยายามจะเข้ามาในมิติเราเพื่อมาควบคุม ซึ่งเป็นสาเหตุที่ทำไมเรื่องนี้ถึงถูกขูดไว้ในกำแพงที่ห่างจากกล้องวงจรปิด คิวรอยเคยมาที่นี้
ตอนนี้นายน่าจะได้ยินเสียงกระซิบแผ่วๆ นั้นแล้ว – นั้นคือสิ่งที่เรากำลังพยายามควบคุมอยู่ ถ้าแกได้ยินมัน แกจะหันหลังกลับจากเรื่องนีั้ไม่ได้แล้ว เอ็งต้องอยู่กับไอ้นี้จนกว่าแกจะตาย (ซึ่งจะทำให้มันเร็วขึ้นก็ได้ถ้าอยาก) เราไม่รู้ว่ามันอยู่มานานแค่ไหน เพราะดูเหมือนทุกคนจะหายไปทุกๆ เดือน (บอกอะไรให้, แกจะออกจากที่นี้ไม่ได้) ซึ่งทำให้การกระจายข่าวสารเป็นไปได้ยาก ทำให้สิ่งที่เราเหลืออยู่คือนี้ ซึ่งก็คือเสียงกระซิบภาษาจีนและอะไรเช่นนั้น เราคิดจะให้หมายเลขดีๆ กับมันนะ แต่ถ้าจะทำอย่างนั้นเราต้องบอกใครสักคน ซึ่งเป็นสิ่งที่จะทำให้เกิดปัญหาได้ เราเลยเปลี่ยนเป็นไปถามนักวิจัยที่มันเสียศักดิ์ศรีในตอนนั้นๆ เพื่อให้มันบอกเราว่าเลขปัจจุบันถูกใช้ไปหรือยัง รูปแบบมันเป็นแบบนี้มานานละ พวกเราไม่น่ามีใครรู้ความหมายของคำว่า Keter ด้วยซ้ำ
อีกคนแล้วที่อยู่ในระยะของข้า
และไม่ว่านายจะทำอะไรก็ตาม อย่าให้พวกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยและนักวิจัยรู้ว่ามีไอ้ตัวนี้อยู่ที่นี้เลย มันส่งเฉพาะพวกดีเข้ามาเพื่อทำความสะอาด และไอ้พวกยศสูงๆ มันไม่ได้ทดสอบโคมไฟมาเป็นชาติแล้ว (คิดว่าอย่างนั้นนะ) และห้องนี้เป็นห้องเดียวที่ไม่มีกล้องวงจรผิด ต้องขอบคุณไอ้โคมไฟนั้น มันน่าจะชัดนะว่าไอ้สถาบันนี้ทำได้ทุกอย่างที่มันอยากทำ เพราะฉะนั้นถ้าพวกมันทุกควบคุมโดยอะไรแบบนี้จะไม่มีอะไรอยู่มันได้ แต่เราไม่น่าจะเป็นอะไรมากเพราะว่ายังไงเราก็ต้องตายตอนสิ้นเดือนอยู่ดี ซึ่งมันไม่ยาวพอสำหรับการถูกควบคุมโดยมัน ถ้านายคิดว่ามันกำลังจะควบคุมนายได้แล้ว ไปทำอะไรซักอย่างบ้าๆ ที่ทำให้ถูกยิง จะเรียกว่า ประกายไฟแห่งศักดิ์ศรีก็ได้ถ้าอยากเรียกอย่างนั้น
ปล่อยให้ข้าเข้าไปเดี๋ยวนี้ แล้วข้าจะปล่อยนายไปเมื่อถึงเวลาของข้าแล้ว
การทำลายไอ้นี้น่าจะเป็นวิธีที่ง่ายที่สุดในการกำจัดสิ่งนี้ให้จบๆ ไป แต่อย่าทำเลยถ้าไม่จำเป็น ทำไม? อย่างแรกเลย มันเป็นสิ่งที่ถูกต้องสำหรับทุกๆ คนที่ต้องการล้างแค้นสำหรับอะไรซักอย่างที่พวกเอ็งไปทำไว้ ใครซักคนต้องจำไว้ว่าเรามีไอ้สิ่งนี้อยู่ มันจะได้ถุกควบคุมไว้ - มันโผล่มาครั้งแรกใช่ไหมละ? แล้วเราจะทำยังไงละถ้ามันไปโผล่ที่อื่นถ้าเราทำลายมันละ? ถ้าไอ้พวกดีในไซท์อื่นมันมีอะไรแบบนี้, แต่พวกนั้นไม่ทำลายมันละ? เราต้องเก็บมันไว้เพื่อควบคุมมัน
ข้าจะปล่อยพวกที่แกยังห่วงใยอยู่
หรือ ถ้าเอ็งไม่สนใจในการล้างแค้น, ก็ไม่ต้องมาขัดขวางพวกกู นี่เป็นสิ่งหนึ่งที่พวกกูรู้แล้วพวกมันจะรู้ไม่ได้ - ไอ้นี้อาจจะเป็นสิ่งที่เราจะใช้ในการเอาคืนครั้งสุดท้ายของเรา พวกมันติดการควบคุม, รู้ถึง, และเข้าใจทุกอย่าง พวกมันใช้พวกกูเพื่อสิ่งนี้ - ส่งพวกกูไปตายเพื่อที่จะดูว่าเราจะตายยังไง ใช้พวกกูเป็นแรงงานเพื่อเก็บกวาดเมือกจากไอ้โคมไฟเหี้ยนี้ เราคือพวกที่ถูกใช้แล้วทิ้ง แต่ด้วยไอ้นี้, เราจะได้เปรียบพวกมัน ทุกๆ ครั้งที่พวกเราตาย พวกมันได้เรียนรู้อะไรต่างๆ และเสียโอกาสที่จะได้รู้ถึงสิ่งหนึ่งที่จะทำลายพวกแม่งจนสิ้นซาก นี้คืออาวุธของพวกเราที่จะใช้สู้กับพวกมัน, ระเบิดปรมาณูนัดเดียวที่จะเหยียบย่ำพวกมันให้เละเป็นขี้, และถูกซ่อนไว้ใต้จมูกของพวกมันในห้องที่แม่งไม่สนใจที่จะดูด้วยซ้ำ
แล้วจะทำยังไงกับไอ้พวกที่แม่งอยากบอกพวกมันละ? ใช้สมองแล้วย้อนกลับไปดูย่อหน้าแรกสิวะข้าจะเหยียบย่ำพวกที่บังคับขู่เข็ญแก
แต่อย่าพึ่งใช้มัน, ยังไม่ใช่ตอนนี้ พวกเราบางคนยังมีครอบครัวและเพื่อนอยู่ข้างนอกนรกนี้, และพวกเค้าจะทรมาณ คนที่ขังพวกเราไว้จะถูกใช้เหมือนตุ๊กตามือตัวน้อยๆ ของจิตไอ้ตัวนี้, และโลกจะต้องถูกทรมานเพราะพวกมัน, เหยียบอยู่ใต้เท้าของพวกสถาบันแน่ๆ และไอ้ตัวนี้ยังสามารถใช้ได้แค่ครั้งเดียวด้วย - ถ้าเราปล่อยมันเร็วเกินไป, พวกมันจะปรับตัว แล้วพวกมันจะรู้วิธีการหลีกเลี้ยงมัน, พวกมันจะกักขังมัน, พวกมันจะรอด และเราจะเสียจุดได้เปรียบของเราไป, ตลอดกาล และถ้าเป็นอย่างงั้น พวกมันจะเข้าใจถูกว่า "เราคือพวกใช้แล้วทิ้ง"
ข้าจะไม่ล้มเหลว พวกมันต้องล้มสลาย
เพราะฉะนั้นอย่าให้ใครใช้มันเด็ดขาด มันยังไม่ถึงเวลา ยังไม่ใช่ตอนนี้
ถึงเวลาที่แกต้องเลือกแล้ว
เผื่อว่ามึงเป็นไอ้ตัวประหลาดแปดขาหรือเหี้ยอะไรซักอย่าง: ไปใกลๆ ตืนเลย ไอ้หน้าปลาหมึก ถึงพวกเราจะไร้ค่า, แต่พวกเราก็สามารถทำอะไรได้กีเหมือนพวกอื่น มึงเข้ามาไม่ได้หรอก ให้ข้าเข้าไป.
ยินดีต้อนรับสู่ เรดพิวส์ โปรเจกต์ไลท์เฮาส์ พลังแห่งแพนโดร่าให้ข้าเข้าไปเดี๋ยวนี้