วัตถุ# SCP-239
ระดับ: Keter
มาตรการกักกันพิเศษ: SCP-239 ถูกกักกันไว้ในห้องขนาดหนึ่งคูหาซึ่งมีเตียง 1 หลัง เครื่องวัดคลื่นไฟฟ้าหัวใจ 1 เครื่อง และเสาแขวนน้ำเกลือซึ่งใส่เพนโทบาบิทัลผสมกับ [ข้อมูลปกปิด] ที่ต้องเปลี่ยนใหม่ทุกวัน ห้ามไม่ให้พา SCP-239 ออกจากห้องกักกันของเธอโดยเด็ดขาด ผนังห้องนั้นฉาบไว้ด้วยโลหะผสมเทเลคิลกับตะกั่ว อนุญาตให้บุคลากรระดับ 2 เป็นผู้มีปฏิสัมพันธ์กับ SCP-239 เท่านั้น บุคลากรที่ทำหน้าที่เฝ้าห้องของ SCP-239 ทุกคนจะต้องสวมหมวกเทเลเคิล (SCP-148) ชื่อจริงของวัตถุนั้นคือ Sigurrós Stefánsdóttir ห้ามมิให้ปลุกวัตถุโดยเด็ดขาด หากพบว่าใครก็ตามพยายามปลุก SCP-239 จะถูกกำจัดทิ้งทันที
รายละเอียด: SCP-239 มีลักษณะเป็นเด็กหญิง อายุ 8 ปี สูง 1 เมตร หนัก 20 กิโลกรัม วัตถุมีผมสีบลอนด์ยาวเคลียไหล่ เมื่อมองดูอย่างใกล้ชิดนั้น ตาของวัตถุจะ "ส่องประกาย" สีเขียวเทา วัตถุนั้นดูเหมือนจะแผ่รังสีชนิดที่ไม่เคยมีการค้นพบมาก่อน ซึ่งได้รับชื่อว่า ███████████ ในระดับต่ำนั้นมันก็ไม่มีอันตรายใดๆ แต่หากมีความหนาแน่นมากก็จะทำให้สสารแตกสลายได้ถึงระดับต่ำกว่าอะตอม
SCP-239 นั้นดูเหมือนจะสามารถทำอะไรก็ได้ที่เธอต้องการ พูดง่ายๆ ว่าวัตถุสามารถทำอะไรก็ตามที่เธออยากทำจริงๆ ในระดับจิตวิทยาพื้นฐานตราบเท่าที่เธอยังรู้สึกตัว โชคดีที่ดูเหมือนว่าเธอจะมีผลต่อตัวเองและสิ่งแวดล้อมใกล้ตัวเท่านั้น หรือว่า "ถ้าเธอเห็นมัน เธอก็เปลี่ยนแปลงมันได้" ถึงกระนั้น การจะทดลองดูว่าเธอสามารถใช้พลังได้ขนาดไหนก็ไม่ใช่การกระทำที่รอบคอบแน่ เธอสามารถสร้างและส่งผลกระทบต่อสิ่งมีชีวิตได้ ตัวอย่างเช่น ตอนที่คลาส-D คนหนึ่งทำให้เธอเจ็บโดยไม่ตั้งใจ ก็เพียงแต่อยากให้เขาหายไปซะ เคราะห์ดีที่เมื่อวัตถุรู้สึกผิดในสิ่งที่เธอทำลงไป เธอก็คิดให้เขากลับมาอีก สัญชาตญาณการป้องกันตัวของ SCP-239 นั้นทำให้ตอนที่เธอรู้สึกตัวนั้นจะแทบอยู่ยงคงกระพัน ไม่มีอะไรทำให้ผิวหนังของเธอเกิดบาดแผลได้นอกจาก SCP-148 เท่านั้น
เพื่อควบคุมความสามารถของวัตถุ เธอจึงได้รับการบอกว่าเธอเป็นแม่มด ซึ่งทำให้กำลังใจดีขึ้นมาก ทำให้เธอคิดว่าเธอไม่สามารถใช้ความสามารถอื่นได้นอกจากพวก "คาถา" ที่สถาบันมอบให้เธอเท่านั้น หวังว่าสิ่งนี้จะช่วยหยุดการพยายามหลบหนีได้ทั้งหมด แต่ก็ต้องพยายามให้วัตถุอยู่ในสภาพอารมณ์ปกติเสมอ เพื่อไม่ให้เธอทำร้ายตัวเองหรือผู้อื่นด้วยจิตใต้สำนึก
ประวัติ: สถาบันรู้เรื่องงของ SCP-239 ในเวลาไม่นานหลังจากที่เธอเกิดใน█████████, ███████ ประมาณสามชั่วโมงหลังจากที่วัตถุคลอดออกมา โรงพยาบาล███████ █████ ก็ถูกทำลายจากเหตุระเบิดที่ไม่ทราบสาเหตุ โดยสื่อมวลชนนั้นได้รับข้อมูลไปว่าเกิดจากก๊าซรั่ว หน่วย SCP ได้เข้าตรวจค้นในพื้นที่อย่างรวดเร็วเพื่อหาสิ่งผิดปกติ ผู้รอดชีวิตเพียงคนเดียวที่พบก็คือ SCP-239 ซึ่งตลอดแปดปีต่อมานั้น เธอก็โตขึ้นจากการเลี้ยงดูของสถาบัน
ณ วันที่████████ █, 20██ ให้เก็บวัตถุไว้ในสภาพโคม่าจนกว่าจะมีคำสั่งเป็นอื่น มตินี้เป็นของ [ข้อมูลปกปิด]
ให้กักกัน SCP-239 ไว้ที่ศูนย์-17 เป็นการถาวร
หมายเหตุจากดร.████████ ลงวันที่ 12/26/04: ไอ้ตัวไหนมันคิดว่าการเล่าเรื่อง "ซานตาคลอส" ให้เธอฟังแล้วบอกว่ามันเป็นแค่เรื่องเล่าเป็นความคิดที่ดีฟะ? ตอนนี้เราก็เลยมีสิ่งที่อาจเป็น SCP อยู่ข้างนอกนั่น แต่เราจับเขาไม่ได้เพราะเขาเป็น "ผู้วิเศษ" น่ะ
รายงานของดร.เคลฟ: จากการวิเคราะห์สถานการณ์ของผม ทำให้สรุปได้ว่า SCP-239 นั้นไม่ได้มีมาตรการกักกันที่เหมาะสมและเสี่ยงต่อความปลอดภัย ถึงจะมีข้อเสนอต่างๆ อย่างการใช้เธอกักกัน SCPs ตัวอื่นๆ ตัวอย่างจาก SCP-953 และอื่นๆ นั้นเป็นสิ่งที่ช่วยย้ำเตือนได้ถึงอันตรายที่อาจเกิดจากการประเมินความสามารถในการกักกันที่มีความสามาถเปลี่ยนแปลงสภาพความเป็นจริงสูงเกินไป
ผมขอเสนอดังนี้ ให้สร้างอุปกรณ์เจาะที่ทำจาก SCP-148 ซึ่งสามารถแทงเข้าไปในผิวหนัง ซึ่งนอกจากนั้นแล้วไม่สามารถแทงทะลุได้ของ SCP-239 ให้ใช้อุปกรณ์นี้ฆ่า SCP-239 ขณะที่เธอหลับและไม่มีความสามารถ เนื่องจากมีโอกาสที่ SCP-239 อาจตื่นขึ้นและขัดขืนการกำจัด ผมจึงเสนอให้ผู้ปฏิบัติการพก SCP-668 ด้วยเพื่อลดความแปรปรวนลง
อันตรายที่อาจเกิดได้ประการหนึ่งคือ SCP-239 อาจตื่นขึ้น และเห็นผู้ปฏิบัติการเป็นเพื่อนหรือ "คนดี" และทำให้สภาพความเป็นจริงเปลี่ยนไปตามนั้น สิ่งนี้ทำให้ผมขออาสาเป็นผู้ปฏิบัติการกำจัดด้วยตนเอง การตรวจสอบแฟ้มบุคคลของผมจะบ่งชี้ได้ว่า [ข้อมูลปกปิด] ของผมนั้นจะช่วยให้ลงมือตามปฏิบัติการได้แม้สภาพความเป็นจริงจะเปลี่ยนไปแล้ว
-เคลฟ