[เริ่มการสัมภาษณ์]
ดร.ฮาวเวิร์ต: สวัสดีตอนเย็น SCP-2287
SCP-2287: เอ้า! ดร.ฮาวเวิร์ตเป็นไงบ้าง เป็นการทดสอบการฟังอีกแล้วใช่มั้ย?
ดร.ฮาวเวิร์ต: ไม่ ไม่ จริงๆแล้ว เป็นแค่การสัมภาษณ์น่ะ เช่น เราสงสัยว่าคุณสามารถบอกอะไรเกี่ยวกับด็อกเตอร์วันเดอเทนเมนต์กับเราได้บ้าง
SCP-2287: โอ้ เออ โอเค ผมจะบอกเท่าที่ผมรู้ และผมไม่เคยเห็นหล่อนมาก่อน คุณก็รู้นิ กับ กับสิ่งที่ผม มองไม่เห็น อะนะ
ดร.ฮาวเวิร์ต: แต่คุณเคยได้มีปฎิสัมพันกับหล่อนใช่มั้ย?
SCP-2287: กับใคร? อ๋อ กับด็อกเตอร์วันเดอเทนเมนต์หรอ? ใช่ ผมคิดว่าส่วนใหญ่เขาเป็นคนโคตรดีเลยและเขามักมีความคิดบ้าๆ แบบว่าเขากำลังคิดอะไรเกี่ยวกับผมอยู่กันนะ ดู-
ดร.ฮาวเวิร์ต: เดี๋ยว เดี๋ยวนะ เมื่อกี้ ตอนแรกคุณพูดว่า 'หล่อน' แล้วทำไมต่อมาคุณใช้คำว่า 'เขา'?
SCP-2287: อะไรนะ?
ดร.ฮาวเวิร์ต: ตอนแรกคุณเรียกด็อกเตอร์วันเดอเทนเมนต์ว่าเป็นผู้หญิง ต่อมาก็บอกว่าด็อกเตอร์วันเดอเทนเมนต์เป็นผู้ชาย
SCP-2287: ผม ผมไม่เข้าใจว่าคุณหมายถึงอะไร? คุณพูดเหมือนกับว่าด็อกเตอร์วันเดอเทนเมนต์เป็นคนจริงๆ? คุณพูดถึงอะไรอยู่? คุณกำลังทำผมสับสน
ดร.ฮาวเวิร์ต: แต่เมื่อกี้คุณพูดว่า… ไม่ ผมขอโทษ ผมฟังผิดเป็นความผิดผมเอง
SCP-2287: งั้นก็ โอเค เมื่อนาทีที่แล้วนะ คุณพูดแบบไม่สมเหตุสมผลเลยตอนนั้นและเขาเรียกผมไม่มีหัวด้วยละ ฮ่า!
ดร.ฮาวเวิร์ต:<กระแหม> งั้น เออ เมื่อคุณทำงานกับสถาบันนานๆเข้า คุณก็จะค้นพบว่าหลายสถานการณ์มันดูไม่สมเหตุสมผลเอาซะเลย เออ อย่างไรก็ดี คุณพูดว่าด็อกเตอร์วันเดอเทนเมนต์มีอะไรที่เป็นสิ่งที่พิเศษสำหรับคุณหรือ?
SCP-2287: โอ้ใช่ ใช่ ก็ง่ายๆนะ คุณรู้นะว่าในระหว่างช่วงเทศกาลมันจะมีสินค้าที่มีธีมที่เกี่ยวกับเทศกาลนั้นถูกมั้ย?
ดร.ฮาวเวิร์ต: ใช่…
SCP-2287: งั้นผมก็เป็นสิ่งของสุดพิเศษประจำเทศกาลฮาโลวีนไง คุณตามทันนะ?
ดร.ฮาวเวิร์ต: แค่นั้นหรือ?
SCP-2287: ใช่ ผมได้ยินมาอย่างนั้น ตอนแรกพวกเขาจะเอาสวีตตี้สำหรับเทศกาลฮาโลวีน แต่…. ผมไม่รู้ พวกคนขยะๆร่วมตัวกัน,ผู้บริหารโกงกันเอง…. คุณรู้นะมันเป็นยังไงต่อ เพราะงั้น ผม! ผู้เป็นแผนสำรอง ก็ต้องเอาผมนั่งบนเก้าอี้นวมก่อน จากนั้นผมก็จะแกล้งตายและเมื่อมีเด็กเดินผ่านมา ผมก็จะลุกขึ้นและก็โบกมือให้พวกเขา แล้วก็โชว์คอที่ขาดของผมให้ดู ทุกคน! ดูนี้สิ สัตว์ประหลาดไม่มีหัวแล้วผมก็เดินเซไปเซมา ทำเสียง ฮา ฮา…. ตามนั้น ผม! ด็อกเตอร์วันเดอเทนเมนต์ มิสเตอร์ ไร้หัว มาหลอกหลอนงานวันฮาโลวีนแล้ว สามารถสนุกสนานกันได้ทั้งครอบครัว
ดร.ฮาวเวิร์ต: งั้นแสดงว่าคุณสามารถทำให้ "สามารถสนุกสนานกันได้ทั้งครอบครัว" ผมเข้าใจถูกนะ?
SCP-2287: อืม… ผมก็ว่าอย่างนั้น ส่วนใหญ่อะนะ ผมหมายถึง ใช่ ทุกคนสนุกกับผม ซึ่งเป็นสิ่งที่ดี อย่าเข้าใจผมผิดนะ แต่ผมไม่เคยรู้สึกแบบนั้นกับตัวเองเลย คุณรู้มั้ย? ผมแค่นั่งตรงนี้ ยืนขึ้น เดินรอบๆ แล้วก็โบกมือนั้นก็มากพอแล้ว แต่เพราะแบบนั้น คนก็จะกลัวแล้วหลังจากนั้นพวกเขาก็จะรู้สึกสนุกและ… นั้นก็เพียงพอแล้วสำหรับผม หรือมันก็อย่างน้อยหลังจากที่มีคนได้หยุดผมไว้ ซึ่งมันคงจะแย่กว่านี้ ผมคิดว่านะ
ดร.ฮาวเวิร์ต: คุณชอบให้ความบันเทิงกับคนอื่นใช่มั้ย? คุณคิดถึงมันมั้ย?
SCP-2287: ใช่ แน่นอนสิ ผมหมายถึง ใช่ มันก็รู้สึกเบื่อนิดหน่อย เมื่อผมทำได้แค่ ยืนขึ้น เดินไปรอบๆ รอให้มีคนมา แต่มันเป็นสิ่งที่ดีนะ เมื่อได้ยินปฎิกิริยาของทุกคนอย่างน้อยในวันฮาโลวีน มันก็น่าขำนะที่ผู้คนจะได้เจอสิ่งที่ทั้งตลกและน่ากลัวได้แค่คืนเดียวในหนึ่งปี คุณรู้มั้ย? ไม่ว่าคุณจะมีเป็นยังไงในหนึ่งปี พวกเขาก็มักจะเปลี่ยนใจกันในวันฮาโลวีน
ดร.ฮาวเวิร์ต: งั้นคุณก็เป็น เออ.. คนเดียวที่เป็นธีมฮาโลวีน อ้า…
SCP-2287: เห้ย คุณสามารถเรียกผมว่า "ลิตเติ้ล มิสเตอร์" ก็ได้นะ ผมไม่ถือ เพราะมันคือสิ่งที่ผมเป็นอยู่
ดร.ฮาวเวิร์ต : ผมก็ควรจะ แต่มันแบบ… มันฟังดูคลุมเครือมากเลยสำหรับผม
SCP-2287: มันคือสิ่งที่ ด็อกเตอร์วันเดอเทนเมนต์ บอกว่าเป็นชื่อที่เราถูกเรียก เพราะงั้น เราจึงถูกเรียกแบบนั้นไง แต่ใช่ ผมเป็นคนเดียวที่เป็น ลิตเติ้ล มิสเตอร์ ที่มีธีมที่เกี่ยวกับเทศกาล ตอนแรก ด็อกเตอร์วันเดอเทนเมนต์วางแผนว่าจะมีตัวแบบผมอีก ผมจำได้ว่าเธอจะทำแบบนี้กับ มิสเตอร์ รามาดาล และ มิส แมสลินลิสซา และ มิสเตอร์ ไดไวลิ และ มิส โยม คิปเปอร์ และ มิสเตอร์ ฮ๊อกแมนเนย์ แต่หล่อนไม่เคยทำอะไรกับพวกเหล่านั้นเลย ทำกับแค่ผมคนเดียว
ดร.ฮาวเวิร์ต: แล้วคุณรู้สึกยังไงกับเรื่องแบบนั้น?
SCP-2287: ผมไม่เคยคิดถึงเรื่องแบบนั้นเลย เอาเข้าจริง ผมเดาว่า เขาคิดว่าผมคงดูน่าสนใจกว่าหากมีผมคนเดียวมั้ง? หรือเขาอาจจะแค่เปลี่ยนใจเกี่ยวกับการทำสิ่งของสำหรับช่วงเทศกาล คุณรู้มั้ย เขานะเปลี่ยนใจโคตรบ่อย ซึ่งมันเป็นสิ่งมี่คุณจะได้เมื่อมันมีคนมาร่วมกันเพื่อตัดสินใจอะไรบางอย่าง นั้นก็เป็นเหตุผลว่าทำไม ผมถึงชื่อ มิสเตอร์ ไร้หัว ซึ่งสามารถสนุกสนานกันได้ทั้งครอบครัวในวันฮาโลวีนแทนที่จะชื่อ มิสเตอร์ ฮาโลวีน
ดร.ฮาวเวิร์ต: แล้วคุณรู้สึกว่าตัวเองน่ากลัวมั้ย?
SCP-2287: ผมรู้สึกว่า ผมเป็นคนที่ให้ความรู้สึกทั้งประหลาดใจและสนุกสนาน เมื่อพวกเขารู้สึกกลัว นั้นหมายถึงผมทำได้ดี ถึงกระนั้นในสมัยนี้มันก็ทำได้ยากขึ้น โดยเฉพาะภารกิจชายคนเดียวของดอกเตอร์ ซึ่งเธออาจจะไม่รู้ หรือไม่เคยรับรู้ว่า สมัยนี้เด็กใส่แว่นมากแค่ไหน และเมื่อผมมีชีวิตไปเรี่อยแบบนี้ในแต่ละปีรวมทั้งมีกล้องและของคล้ายๆแบบนั้น ผลกระทบมันก็ถดถอยไปมาก ผมหมายถึงใช่ ถึงผมจะยังคงเป็น มิสเตอร์ ไร้หัว ซึ่งสามารถสนุกสนานกันได้ทั้งครอบครัวอยู่ก็เถอะ แต่มันก็ไม่รู้สึกสนุกสำหรับคนที่หัวไม่ได้หายไปเมื่อมองผม
ดร.ฮาวเวิร์ต: ที่ที่พวกเราเจอคุณในรัฐวิสคอนซิน คุณพอจะบอกได้ไมว่าคุณไปทำอะไรที่นั้น?
SCP-2287: ที่ที่คุณเจอผมหรอ? ก็ผมใช้ชีวิตอยู่กับครอบครัวที่นั้น ผมคิดว่าในเวลานั้นผมอยู่มาหลายๆปีแล้วแหละ แต่ผมไม่กล้าที่จะบอก… ว่าผมรู้ว่ามีบางคนอยู่ที่นี้ก่อนแล้วในปีก่อนที่ผมจะมีอยู่ด้วย คุณก็รู้เวลาเริ่มปีใหม่ปีๆหนึ่งจะรู้สึกแปลกๆในตอนเริ่มใช่มั้ย? ส่วนใหญ่พวกเขาก็รู้สึกแบบนั้น แต่อย่างไงก็ตาม ครอบครัวที่ผมอยู่ด้วยนั้นชอบเก็บผมไว้ในห้องใต้หลังคา ซึ่งมันก็… มันก็เงียบดี บางครั้งผมก็ได้ยินเสียงจากชั้นล่างด้วยถ้าพวกเขาพูดกันดังพอ แต่ปกติแล้วมันจะเงียบมาก และผมมักจะได้กลิ่นพวกรา,ฝุ่น กลิ่นกระดาษเก่าๆ แล้วก็คุณเคยได้ได้กลิ่นท่อเหล็กตอนมันร้อนๆมั้ย? มีกลิ่นคล้ายๆแบบนั้นด้วย พวกเขาจะนำผมลงมาจากห้องใต้หลังคาตอนวันฮาโลวีนแล้วหลังจากนั้นก็เอาผมกลับขึ้นไปใหม่ แต่แล้วคืนฮาโลวีนคืนหนึ่ง พวกเขาไม่ได้ขึ้นไปเอาผมข้างบน ผมรู้นะว่าปีนั้นเป็นปีใหม่แล้ว และพวกเขาก็ไม่ได้ขึ้นไปเอาผมอีกในปีถัดไปและปีต่อจากปีนั้นด้วย และนั้นก็ทำให้ผมเริ่มรู้สึกกังวลเกี่ยวกับพวกเขา เพราะงั้นผมเลยลองลงไปดูข้างล่างและผมก็ไม่เจอใครเลย ผมลองหาพวกเขาทุกๆที่แล้วแต่เฟอร์นิเจอร์และของต่างๆก็หายไปด้วยเช่นกัน หรือว่าพวกเขาย้ายออกไปแล้วลืมผม?
ดร.ฮาวเวิร์ต: แล้วนั้นคือสิ่งที่ทำให้คุณไปเดินเร่ร่อนอยู่กลางถนนหรือ?
SCP-2287: ใช่แล้ว ผมก็รอต่อไปอีก2-3สัปดาห์ และหลังจากนั้นก็มีใครบางคนเปิดประตูตรงที่มีเก้าอี้นวมอยู่หน้าบ้านที่ปกติแล้วจะมีถ้วยใส่ลูกอมวางอยู่ จากนั้นพวกเขาก็เดินเข้ามาในบ้าน ผมไม่คุ้นเสียงของพวกเขา แต่ถึงอย่างนั้นผู้ชมก็คือผู้ชม ถูกมั้ย? ผมเลยลงจากห้องใต้หลังคาลงไปชั้นล่าง และพวกเขาก็ตกใจสุดขีด ผมเดาว่านะ? ผมหมายถึง ผมเคยได้ยินเสียงคนกรีดร้องนะแต่ไม่ใช่เสียงแบบนั้น และก็หนึ่งคนในนั้นมี… มันเรียกว่าอะไรนะ มันเป็นสิ่งที่เป็นเหล็กๆ เวลาใช้คุณต้องถือไว้ในมือ เมื่อใช้มันจะส่งเสียงดังปั้ง แล้วมีกลิ่นสารเคมีออกมา จากนั้นคนที่โดนก็จะเจ็บ?
ดร.ฮาวเวิร์ต: มันใช่ปืนหรือเปล่า?
SCP-2287: โอเค มีคนๆหนึ่งในนั้นมีปืน ซึ่งผมก็พึ่งรู้ตอนที่ผมเดินเข้าไปพยายามสัมผัสหน้าของเธอ การที่ผมเข้าไปใกล้ๆมันไม่ใช่ความคิดที่ดีหรอกแต่ผมรู้สึกเหงามากๆและผมก็คิดว่าเธออาจจะเป็นคนในครอบครัว คุณก็รู้นิ? ผมหมายถึง มันก็ใช่ ผมควรถามเธอก่อนแต่เพราะผมทั้งรู้สึกเหงาและตื่นเต้นมากเมื่อรู้ว่ามีคนอยู่ตรงนั้นและผมก็คิดว่าเธออาจเป็นคนที่ผมรู้จักก็เป็นได้ แต่มันดันไม่ใช่แบบที่ผมคิดและจากนั้นมันก็มีแต่เสียงกรีดร้องและเสียงปืน มันเป็นเสียงกรีดร้องที่ไม่ได้ดีเลย ผมบอกเลยนะว่า เสียงกรีดร้องนั้นไม่มีความสนุกปนอยู่ในนั้นเลยแม้แต่นิดเดียวและจากนั้นก็มีคนหนึ่งในนั้นนอนลงกลับพื้นและก็เริ่มส่งกลิ่นแปลกๆออกมา นั้นหมายความว่าเขาตายแล้วถูกมั้ย? งั้นก็หนึ่งคนในนั้นก็ตายแล้วส่วนคนที่เหลือก็วิ่งกรูกันออกจากบ้าน ซึ่งพวกเขาได้เปิดประตูบ้านค้างไว้ ผมเลยคิดว่ามันเป็นโอกาสที่ดีที่จะออกไปข้างนอก เพราะงั้นผมเลยออกไปเดินอยู่ริมถนนและมันก็มีรถอยู่มากมายรอบๆตัวผมและรถพวกนั้นก็ปีบแตรใส่กันดังลั่นและยังมีเสียงชนกันและกระจกก็แตกอีก มันก็มีเสียงคนกรีดร้อง - และเหมือนเดิม มันเป็นเสียงกรีดร้องที่แย่มากๆ ผมจำได้ว่ามันมีสวนสาธารณะอยู่ใกล้ๆบ้านและผมหวังว่าจะได้ไปที่นั้นที่ที่มีทั้งพุ่มไม้และสิ่งต่างๆที่ผมเข้าไปแอบได้ ผมแค่อย่างน้อยหลีกหนีออกจากปัญหาต่างๆ เพราะงั้นผมเลยไปที่นั้นและผมจำได้ว่าผมคิดว่าถ้าได้กลับไปเจอด็อกเตอร์วันเดอเทนเมนต์ เธอคงช่วยซ่อมผมหรือไม่ก็หาคนเอาผมไปอยู่ด้วย? และ เออ นี้ผมก็บอกข้อมูลเกี่ยวกับที่ที่พวกคุณเจอผมไปเยอะมากเลยนะ หล่อนคงไม่ได้ส่งคุณมาหาผมใช่มั้ย?
ดร.ฮาวเวิร์ต: อ้า… เปล่าๆ เราได้มาจากรายงานของตำรวจน่ะ
SCP-2287: โอ้ว…
ดร.ฮาวเวิร์ต: งั้นคุณบอกผมหน่อย ทำไมคุณถึงไม่กลับเข้าไปในบ้าน ขึ้นกลับไปบนห้องใต้หลังคาหรอ?
SCP-2287: อืม… มันอาจจะน่าอายหน่อยนะ ผมรู้สึกว่า… เมื่อผมมาเดินอยู่ริมถนนกับพวกรถนี้เนี่ย ผมก็รู้สึกอยากกลับไปนิดหน่อย รู้สึกสูญเสียความกล้า ผมไม่ควรจะออกมาเดินอยู่ข้างนอกที่ที่ใหญ่กว่าบ้านและสนามหญ้าหน้าบ้าน! จริงๆผมควรจะหาบ้านอยู่ต่อถ้ามันไม่มีเสียงกรีดร้องและเสียงรถชน แต่ก็นะผมเริ่มรู้สึกหวาดกลัว ผมเลยเริ่มหาที่ที่มันไม่มีตึกมากๆอยู่
ดร.ฮาวเวิร์ต: อ้า เข้าใจได้ แต่ว่าทำไมคุณถึงไม่ออกมาจากบ้านก่อนหน้านี้หรือ?
SCP-2287: ก็ก่อนหน้านี้ประตูบ้านมันยังไม่เปิด
ดร.ฮาวเวิร์ต: ผมไม่ได้หมายถึงแบบนั้น ผมหมายถึงทำไมคุณถึงต้องรอนานมากๆ กว่าคุณจะลงมาชั้นล่าง? ก่อนที่คุณจะคิดว่ามีบางอย่างผิดปกติตั้งแต่คุณถูกทิ้งไว้นานมากบนห้องใต้หลังคา?
SCP-2287: โอ้ว ก็ตอนนั้นผมไม่ได้สนใจอะไรมาก ผมแค่คิดถึงสิ่งต่างๆไปเรื่อยๆ ห้องใต้หลังคามันก็เงียบดีแถมกลิ่นก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้น มันทำให้ผมคิดได้ง่ายขึ้นและการใช้ความคิดนั้นเป็นสิ่งที่ผมทำประจำ คุณก็รู้นิ มันไม่มีอะไรให้ทำระหว่างที่รอ
ดร.ฮาวเวิร์ต: แล้วคุณคิดเกี่ยวกับอะไรในตอนนั้น?
SCP-2287: คุณก็รู้นิ ก็แค่คิดถึงสิ่งต่างๆ สิ่งที่เป็นธรรมชาติของมัน คิดเกี่ยวกับโลก อยากรู้ว่ามันเป็นยังไง มันจะเป็นยังไงถ้าผมดำรงอยู่ ไม่มีอะไรเจาะจงผมคิดว่านะ
ดร.ฮาวเวิร์ด: แต่…ตั้งสามปี?
SCP-2287: ก็ใช่? แล้วทำไมหรอ?
[จบการสัมภาษณ์]
