| หมายเลข #: SCP-2200-JP | ระดับ 1 |
| ระดับวัตถุ: Safe | Unrestricted |
ตัวอย่าง 1: SCP-2200-JP
มาตรการกักกันพิเศษ
ให้เก็บ SCP-2200-JP ไว้ในแผนกกักกันวัตถุความเสี่ยงต่ำ ให้พนักงานเพศชายเป็นผู้ดูแล SCP-2200-JP เท่านั้น ให้พนักงานทำความสะอาด SCP-2200-JP และพื้นที่กักกันหากว่ามันหลั่งน้ำอสุจิออกมา น้ำอสุจิของ SCP-2200-JP นั้นนับว่าเป็นสิ่งขับถ่ายซึ่งไม่มีความผิดปกติ
ลักษณะ
SCP-2200-JPตัวอย่าง 1 เป็นตุ๊กตาหมีที่ผลิตโดยบริษัท██████ SCP-2200-JP นั้นมี██████ของมนุษย์ (Homo sapiens sapiens) ติดอยู่ที่หว่างขาของมัน ส่วนฐานของ██████นั้นเชื่อมติดกับเนื้อผ้าของ SCP-2200-JP ██████นี้อยู่ในสภาพแข็งตัวเสมอ เลือดที่อยู่ในส่วนที่เหมือนเนื้อฟองน้ำนั้จะไม่ไหลซึมออกมาเว้นเสียแต่ว่า██████ จะได้รับความเสียหาย
เมื่อมองเห็น SCP-2200-JP บุคคลที่นับเป็นเพศหญิงทุกคนจะไม่สามารถรับรู้ถึง██████ของ SCP-2200-JP ได้ ผลกระทบนี้จะไม่หายไปแม้ว่าจะมีบุคคลอื่นพูดถึง██████หรืออธิบายเรื่องความผิดปกติของ SCP-2200-JP ผู้ถูกผลกระทบยังจะปฏิเสธไม่ยอมรับคำอธิบายอย่างใดเลย ผลกระทบนี้สามารถลบล้างได้หากว่าผู้ถูกผลกระทบได้รับรู้ถึง██████ในทางอ้อม ซึ่งหลังจากนั้นผู้ถูกผลกระทบก็จะเข้าใจความผิดปกติของมัน
SCP-2200-JP จะหลั่งน้ำอสุจิออกมาหนึ่งครั้งต่อเดือนโดยประมาณ ระยะเวลาที่มันหลั่งน้ำอสุจินั้นเชื่อมโยงกับรอบเดือนของนางสาว████ซึ่งเป็นเจ้าของ SCP-2200-JP คนก่อน ผู้ถูกผลกระทบของ SCP-2200-JP นั้นจะไม่รับรู้ถึงน้ำอสุจิดังกล่าว
ในตอนที่ค้นพบมันนั้น SCP-2200-JP เป็นของชายไร้บ้านคนหนึ่งซึ่งให้การว่าเขาพบมันในถังขยะแถวนั้นแล้วเก็บมาเพราะคิดว่ามันตลกดี คำให้การดังกล่าวทำให้สามารถหาตัวเจ้าของเดิมของมันได้ ต่อไปนี้เป็นคำให้การของนาย████ ซึ่งเป็นพ่อของนางสาว████ เจ้าของเดิมของวัตถุ
ผมกลับมาจากที่ทำงาน เห็นลูกสาวผมยิ้มอยู่แล้วบอกว่า "พ่อจ๋า วันนี้แม่ซื้อตุ๊กตาหมีใหม่ให้หนูด้วย" ผมถามไปว่าเขาหน้าตายังไงเหรอ แล้วเธอก็วิ่งกลับไปที่ห้องเธอ ท่าทางเธอดีใจมากผมเลยดีใจไปด้วย เธออุ้มหมีกลับมา แล้วผมก็เห็นไอ้นั่น มันบ้าบอมากจนผมแทบไม่เชื่อว่าเป็นความจริง …แต่มันก็อยู่ตรงนั้นแหละ ตรงหว่างขาหมี ไอ้ของวิปริตนั่น
ผมเอาหมีมาจากลูกสาวแล้วถามเมียว่าเธอซื้ออะไรมา แต่ดูเหมือนว่าเธอจะไม่เข้าใจที่ผมพูด บางทีผมควรจะพูดให้ชัด …ไม่หรอก มันตั้งโด่อยู่แบบนั้นเธอต้องรู้อยู่แล้ว เมียผมบอกว่ามันไม่ตลกนะ แต่สำหรับผมไอ้หมีนี่แหละที่มันไม่ตลก ยังไงก็เถอะ ผมก็พยายามอธิบายอยู่ คือ …ไอ้ของแบบนี้มันไม่น่าจะต้องอธิบายนะ เพราะเห็นมันอยู่ตรงนั้นอยู่แล้ว แต่ในที่สุดแล้วผมก็คิดว่าผมคงจะเหนื่อยมากไปเลยตาฝาด ก็ทั้งเมียทั้งลูกบอกว่าไม่เห็นนี่ สมองผมคงล้าไป แต่ตอนเช้ารุ่งขึ้นมันก็ยังโด่เด่อยู่ตรงนั่น
ดูเหมือนว่ามันจะชื่อทาคาชิ เมียบอกว่าเป็นชื่อเพื่อนร่วมชั้นที่ลูกชอบอยู่ ผมไม่รับรู้ล่ะ ผมไม่อยากรู้ว่าลูกสาวโตมาแบบนี้ เออ
จากนั้นผมก็ทำเป็นไม่เห็นมัน ทำได้ยากหน่อยเพราะลูกผมชอบมันมาก เอามันมากินข้าวด้วย ผมจะพูดอะไรไปพวกเธอก็คงว่าผมพิลึกเท่านั้นแหละ อ่ะนะ อย่างน้อยผมก็ขอลูกสาวได้ว่าอย่าเอามันออกไปข้างนอก ผมกล่อมเธอว่ามันจะสกปรกแล้วต้องดูแลให้ดี ผมยอมให้ลูกสาวเสียชื่อถ้ามันไม่ใช่ภาพลวงตาไม่ได้ มันไม่ใช่แค่น่าอายนะ แต่เวลาอยู่บ้านเธอก็สนิทกับมันมาก แค่คิดว่าตัวเธอจะไปโดนไอ้นั่นบ้างก็ทำใจลำบากแล้ว แต่ตอนนั้นผมบอกตัวเองว่าผมแค่คิดไปเอง มันก็แค่ภาพหลอน ของแบบนี้มันจะไปมีได้ยังไงล่ะ
สาเหตุผมก็เอามันไปทิ้งเพราะ …เอ่อ ใช่แล้ว ขอโทษนะ มันเป็นความทรงจำที่แย่มากจนผมอยากจะลืมน่ะ เช้านั้นผมตื่นเพราะได้ยินเสียงลูกสาวร้องจากในห้อง พอผมถามเธอ เธอก็ร้องบอกว่ามันเหม็น จริงด้วย ทั้งห้องเธอกลิ่นคลุ้งไปหมด ผมชักรู้สึกไม่ดีแล้วก็เห็นว่าที่เตียงมีอะไรปูดขึ้นมา ผมเอาผ้าคลุมออก แล้วก็ …ไอ้หมีโรคจิต! นั่นลูกกูนะโว้ย! กูจะฆ่ามึง! [ตรงนี้นาย██ส่งเสียงดังก่อนจะเงียบไปห้าวินาที] ขอโทษ พอนึกแล้วก็โมโหน่ะ เออ ผมยังโกรธอยู่เลย เอ๋ ต่อเหรอ? ให้เล่าต่อนะ? ผมเอามันไปทิ้ง พร้อมฟูกนอนด้วย ผมบอกว่าเดี๋ยวผมจะซื้อตุ๊กตาหมีที่ดีกว่านั้นให้ ลืมทาคาชิซะ มันไม่ใช่แค่ภาพหลอนแล้ว ผมเลยไม่ให้ลูกเมียพูดอะไรทั้งนั้น
นั่นวันสำคัญลูกสาวผมด้วย ต้องมามีเรื่องซะได้
การสืบหาว่านาง██ซื้อ SCP-2200-JP มาจากที่ไหนและช่องทางการจัดจำหน่ายของมันนั้นกำลังอยู่ระหว่างการดำเนินการ
