วัตถุ# SCP-212-TH
ระดับ: Euclid
มาตรการกักกันพิเศษ: SCP-212-TH ถูกกักกันอยู่ในห้องแช่แข็งที่มีระดับปลอดภัยสูงที่สุดที่สร้างมาเป็นพิเศษบนเรือขนสินค้าที่ชื่อซาวมาโรน่า 96 อุณหภูมิของห้องจะคงที่อยู่ที่ -100 C เสมอเพื่อให้ก้อนน้ำแข็งอยู่ในสภาพเดิมตลอดเวลา SCP-212-TH ต้องถูกแช่แข็งเอาไว้แบบนั้นตลอด เป็นไปได้ที่เป็นระดับ Keter ในอนาคต
ไม่มีศึกษาวิจัยกับ SCP-212-TH บุคลากรระดับ 4 หรือสูงกว่านั้นสามารถเข้าถึง SCP-212-TH ได้แต่ต้องทำตามกฏอย่างเคร่งครัด หากไฟดับไฟสำรองจะถูกนำมาใช้เพื่อรักษาอุณหภูมิให้คงที่เสมอ หากไฟสำรองใช้ไม่ได้หรือมีความผิดปรกติกับ SCP-212-TH จะมีคนเข้ามาใช้เครื่องพ่นน้ำแข็งแห้งกับ SCP-212-TH เพื่อแช่แข็งเอาไว้ตลอดจนกว่าไฟฟ้าจะกลับมา
รายละเอียด: SCP-212-TH เป็นชายไม่ทราบสัญชาติหรือเพศหรืออายุหรือลักษณะ ที่ถูกแช่ไว้ในก้อนน้ำแข็งขนาด 3 x 3 x 4 เมตร ในท่ากึ่งนั่งกึ่งยืน ก้อนน้ำแข็งขุ่นมั่วมากทำให้ไม่สามารถมองไม่เห็นภายในแต่พอจะเดาได้ว่าเป็นคนอายุ 30-35 ปี หลังใช้เครื่องมือสแกนดูไม่พบความผิดปรกติและ SCP-212-TH ก็เป็นมนุษย์
สถาบันไม่รู้ที่มาของ SCP-212-TH แต่พอจะรู้ว่าชื่อ [ปกปิด] แม้ SCP-212-TH จะถูกแช่แข็งแต่ตัวอย่างสามารถพูดคุยกับบุคคลอื่นๆได้ผ่านทางการโทรจิต แต่ไม่เหมือนส่งกระแสจิตไปที่ใครคนใดคนหนึ่ง เพราะเวลาสื่อสารนั้นทุกคนในห้องจะได้ยินที่ตัวอย่างพูดเหมือนการคุยแบบปรกติและวิธีนี้ไม่เป็นที่รู้จัก SCP-212-TH จะพยายามทุกทางที่จะออกจากก้อนน้ำแข็งให้ได้ เช่น อ้อนวอน ทำตัวน่าสงสาร หรือบอกว่ากำลังจะตาย หาก SCP-212-TH ไม่ได้ตามที่ต้องการตัวอย่างจะโกรธมากแล้วเริ่มใช้พลังจิตของตนทำลายข้าวของในห้องจนถึงขนาดทำให้เรือหรืออาคารสั่นไหวอย่างน่ากลัว
ทำให้ทางสถาบันต้องเข้มงวดกับการกักกัน SCP-212-TH มากเป็นพิเศษเพราะหากตัวอย่างหลุดออกมาได้สำเร็จก็อาจไม่มีทางกักกันได้อีกแล้ว ตัวอย่างอาจฆ่าคนด้วยความแค้นที่ถูกกักขังเอาไว้
ความสามารถของ SCP-212-TH ในตอนนี้ยังคงไม่มีอะไรชัดเจนนักนอกจากการใช้พลังจิตสื่อสารและใช้ทำลายข้าวของ แต่หาก SCP-212-TH มีพลังจิตอย่างที่รู้กันจนกักกันไม่ได้อีกต่อไป ทางสถาบันอาจมีการพิจารณาให้เลื่อนเป็นระดับ Keter หรือค้นหาหนทางกำจัดต่อไปในอนาคต
การค้นพบ: สถาบันเจอ SCP-212-TH ในเรือขนสินค้าที่ชื่อซาวมาโรน่า'96 เชื่อว่าหายสาบสุญไปในปี 1968 แล้วมาโพล่ขึ้นอีกครั้งที่ขั้วโลกใต้ตอนปี 2003 ทางภาพถ่ายจากดาวเทียม สถาบันจึงส่งเจ้าหน้าที่ไปตรวจสอบเรือที่อาจมีความไม่ปรกติและได้พบกับ SCP-212-TH ถูกแช่แข็งอยู่ในห้องชั้น 3 ของเรือ นอกจากนี้ยังมีเอกสารที่อยู่ในสภาพเก่าและเลอะเลื่อนแทบจะอ่านไม่ออก กับภาพถ่ายที่อาจเป็นของ SCP-212-TH, ไม่พบใครคนอื่นอยู่บนเรือ แม้แต่ศพของพวกเขา
นี่คือบันทึกจากสมุดบันทึกของกับตันเรือ ที่สถาบันสามารถกู้คืนได้หลังจากใช้เวลา 10 ปี:
3 สค. 1968 วันนี้อากาศแจ่มใสเราเล่นเรือไปตามทางในแผนที่เพื่อมาเจอกับผู้ว่าจ้างที่ไม่เอ่ยนามของเรา ผู้จ้างบอกให้เราย้ายจุดพบอีกเป็นครั้ง 4 แล้วหลังบอกว่ามีคนติดตามมาเลยต้องเปลี่ยนที่ เรามาถึง [ปกปิด]กลางทะเลมหาสมุทรเจอกลุ่มเรือของเขาแล้วบอกให้ตามไป
ผมขับเรือออกนอกเส้นทางไม่รู้ว่าที่ไหนเรือจอดเทียบท่าแล้วผู้จ้างก็ต้องการดัดแปลงเรือเราเขาจ่ายให้เยอะมากผมเลยตกลงไป
5 สค. 1968 พวกเขาได้นำบางอย่างขึ้นเรือ ไม่รู้คืออะไรเป็นความลับ เขาให้คนของเขาอยู่บนเรือในห้องนั้นด้วยไว้ดูแลของ ผมตกลงขณะที่ลูกเรือผมขัดค้านกัน ผู้จ้างบอกว่าต้องเอาไปที่ [ปกปิด] ตามแผนที่ใหม่ที่ได้มา ผมไม่เคยเห็นแผนที่นี้เลยมันไม่เหมือนแผนที่โลกเลยน่ะ
20 สค. 1968 เราเดินทางหลายวันแล้วไม่เห็นจะถึงที่ว่านั้นเลยซะที อยู่ท่ามกลางทะเลมหาสมุทรเป็นที่กว้างใหญ่และยาวมาก เข็มทิศหมุนเป็นวงกลม นี่มันบ้ามากๆไม่มีใครรู้ว่าเราอยู่ไหน คนของผู้จ้างก็อยุ่แต่ในห้องเป็นอาทิตแล้วไม่กินอะไรบ้างหรอไงหรือว่าตายอยู่ในห้องแล้ว ผมเดินไปเคาะประตูนานมากเรียกหลายครั้งแล้วไม่มีใครเปิดมันพิลึกผมเลยสั่งลูกน้องหาทางงัดไว้ประตูเวรนี่ให้ได้
23 สค. 1968 ผมส่องกล้องไปมองหาแผ่นดินหรือเรือหรืออะไรก็ได้ไม่มีเลยซักอย่าง ไอ้ห้องเวรก็ยังปิดอยู่ประตูมันโคตรหนา ส่วนลูกเรือก็เริ่มสติแตกกันถ้ารู้ว่าต้องมาตายแบบนี้คงไม่รับงานนี้แน่นอน
24 สค. 1968 ตอนผมหลับเรือสั่นไหวแรงมาก ผมวิ่งไปที่ดาดฟ้าคิดว่าเรือชนกับอะไรซักอย่าง อาจเป็นเรื่องที่ดี แต่ไม่ มีแต่ทะเลมหาสมุทร คลื่นก็ไม่มี แต่เรือยังคงสั่นแรงอยู่ มีเสียงตึงตังจากข้างล่างตอนที่ผมลงไป คนอื่นมาอยู่ตรงกลางทางเดินไม่กล้าเข้าใกล้ประตูกัน เสียงเหมือนทุบประตูกับอื่นๆที่ไม่รู้พอเรือสั่นอีกรอบทุกคนก็ขึ้นไปข้างบนหมด ผมตามขึ้นไปจากนั้นก็ไม่มีใครกล้าไปที่นั่นอีกเลย มันน่ากลัวฉิบเป๋ง
25 สค. 1968 ผมเป็นคนเดียวที่กลับลงไปในนั้นประตูมันเปิดอยู่ไม่มีคนอยู่นอกจาก้อนน้ำแข็งใหญ่ๆผมไ…(เนื้อหาขาดตอน)
ไม่พบบันทึกอื่นๆของกัปตันอีก
บันทึกการสัมภาษณ์กับ SCP-212-TH:
ดร.เลิฟ : สวัสดี SCP-212-TH
SCP-212-TH : ปล่อยชั้นเดี๋ยวนี้นะโว้ย
ดร.เลิฟ : ใจเย็นๆ ผมไม่ใช่คนที่คุณคิด
SCP-212-TH : ได้โปรดปล่อยชั้นที ในนี้มันหนาวเหลือเกิน
ดร.เลิฟ : คุณเป็นใคร ทำไมถึงถูกแช่แข็ง
SCP-212-TH : ผมก็แค่ลูกเรือคนหนึ่ง คนอื่นทำร้ายชั้นและขังชั้นเอาไว้ในนี้
ดร.เลิฟ : คุณมีชื่อไหม
SCP-212-TH : [ปกปิด]
ดร.เลิฟ : ทำไมคนอื่นถึงขังคุณเอาไว้ในก้อนน้ำแข็งนี่ล่ะ
SCP-212-TH : (เงียบไปสักครู่) ก็พวกนั้นอยากจะฆ่าชั้นก่อน ชั้นเลยฆ่ามันแม่งหมดทั้งหมู่บ้าน (หัวเราะ)
SCP-212-TH: จากนั้นพวกมันเลยไปจ้างคน คนที่เก่ง เพื่อมาฆ่าชั้น แต่ว่าชั้นเก่งกว่าว่ะ พอฆ่าชั้นไม่ได้เลยจับชั้นแช่เอาไว้แบบนี้ ถ้าชั้นหลุดไปเมื่อไหร่ ชั้นจะตามไปฆ่าล้างแม่งให้หมดทั้งโคตรเลย
ดร.เลิฟ : (ดร.เลิฟกลืนน้ำลาย) ผมก็พอเข้าใจล่ะ คุณคงโกรธแค้นพวกเขามาก
SCP-212-TH : แน่นอน เอาล่ะทีนี้ปล่อยชั้นไปซะที ชั้นมีเรื่องต้องสะสาง
ดร.เลิฟ : ผมต้องบอกว่า เสียใจด้วย ผมคงให้คุณออกมาไม่ได้
SCP-212-TH : อะไรว่ะ! แกหลอกชั้น แกก็เหมือนพวกมัน! พวกสารเลว!
ดร.เลิฟ : พวกของผมจะไม่ปล่อยให้คุณไปฆ่าใครอีก
SCP-212-TH : (ร้องไห้สะอึกสะอื้อ) ได้โปรดชั้นกำลังจะตายชั้นมีลูก 3 คน พวกเขามีอันตราย ชั้นจำเป็นต้องไปช่วยพวกเขา
ดร.เลิฟ : ถึงจะอย่างนั้น ผมก็ให้คุณออกมาไม่ได้อยู่ดี แต่ผมสามารถหาครอบครัวคุณได้ เมื่อคุณพร้อมน่ะนะ
(ดร.เลิฟลุกออกจาก้หองไป)
SCP-212-TH : แก…พวกแกทั้งหมด เลว [ปกปิด] ชั้นจะฆ่าพวกแกแมร่งให้หมด [ปกปิด]
(แล้วเรือสั่นไหวอย่างรุนแรงอีกหลายครั้ง)
คราวหน้าให้คนอื่นไปคุยกะมันเถอะ แค่อยู่บนเรือเวรนี้ชั้นจะประสาทแดกตายอยู่แล้วละ่ - ดร.เลิฟ