 |
|
| SCP-201 ตอนเก็บกู้ |
|---|
วัตถุ# SCP-201
ระดับ: Euclid
มาตรการกักกันพิเศษ: ห้ามไม่ให้บุคลากรเข้าไปใกล้ SCP-201 ในระยะสี่สิบเมตรไม่ว่าเวลาใด การทำงานใดๆ กับ SCP-201 ต้องใช้หุ่นโดรนบังคับวิทยุเท่านั้น บุคคลที่เข้าไปในพื้นที่กักกันจะต้องมีฝ่ายความปลอดภัยสองคนอยู่ด้วย บุคลากรในพื้นที่กักกันทุกคนจะต้องสวมสายรัดและเชือกนิรภัยที่ตรึงไว้กับกำแพง เชือกนี้จะทำให้เข้าไปในพื้นที่ความปลอดภัยขั้นต่ำได้สามเมตร ถ้าใครเข้าไปใกล้กว่านั้นจะถูกเอาตัวออกมาจากพื้นที่กักกันและตักเตือนอย่างเป็นทางการ
ผู้ที่ถูกผลกระทบของ SCP-201 นั้นให้บันทึกวันเวลาที่เข้าถึง หายตัวไป และกลับมา พร้อมข้อมูลบุคคลใดๆ ไว้ใน ปูม ███████ ผู้ที่กลับมานั้นให้เจ้าหน้าที่เอาตัวกลับมาโดยเร็วที่สุด และทำการสอบถามทันที
รายละเอียด: SCP-201 เป็นอุปกรณ์ทางการแพทย์เก่าๆ ลักษณะเหมือนเสาแขวนน้ำเกลือ แต่มีชิ้นส่วนแก้วและโลหะติดเพิ่มเข้าไปมากมาย มันสูง 1.8 เมตร และหนัก 36.5 กิโลกรัม ส่วนที่เป็นโลหะนั้นทำจากเหล็กกล้าและทองเหลือง และมีหลายๆชิ้นที่ต่อกับสายยาง “ถุงน้ำเกลือ” ที่อยู่ด้านบนนั้นเป็นกระเบื้องและเปิดด้านบนไว้ SCP-201 นั้นถูกเก็บมาจากโรงพยาบาล████████████████ โดยอยู่ในห้องเก็บของที่ไม่มีการใช้งานมานานแล้ว ไม่มีบันทึกของ SCP-201 ในระเบียนของโรงพยาบาลเลย
ผู้ที่เข้าไปในระยะสามสิบเมตรของ SCP-201 นั้นอาจจะถูกส่งไปยังมิติคู่ขนานได้ ผลกระทบนี้ดูเหมือนจะเกิดแบบสุ่ม โดยบางคนนั้นก็เข้าใกล้ SCP-201 ได้โดยไม่ได้รับผลกระทบใดๆ คนที่ถูกผลกระทบนั้นจะหายตัวไปภายในเวลาหนึ่งถึงสี่สิบแปดชั่วโมงหลังจากที่เริ่มเข้าใกล้ ช่วงเวลาที่หายตัวไปนั้นมีตั้งแต่ไม่กี่ชั่วโมงจนถึงแปดปี เวลาที่อยู่ในมิติคู่ขนานนั้นอาจจะแตกต่างจากห้วงเวลาของเรามาก
มิติคู่ขนานนั้นเกือบจะเหมือนมิติของเรา ยกเว้นแต่ในประการต่อไปนี้:
- มันเป็นช่วงเวลาพลบค่ำตลอดเวลา ไม่มีดวงอาทิตย์หรือดวงจันทร์ให้เห็นเลย
- มีหมอกหนาลอยอยู่ใกล้กับพื้นดิน หมอกนี้ไม่พัดไปตามลม และทำให้ผิวหนังที่สัมผัสกับมันรู้สึกเหนียวและสกปรก
- ไม่มีพืชหรือสัตว์ที่มีชีวิตอยู่เลย ทุกที่ที่มีมนุษย์อยู่นั้น รวมถึงในเมืองใหญ่ ดูราวกับว่าจู่ๆสิ่งมีชีวิตทุกอย่างก็หายไปหมด
- ระบบไฟฟ้าส่วนใหญ่ อาจจะเป็นทั้งหมดก็ได้ จะเสียหายหรือไม่มีไฟฟ้า
- บางครั้งอากาศก็จะกลายเป็นสีเทาน้ำตาล โดยมีลมแรงพัดมาด้วย
ผู้ที่หายเข้าไปใน ”โลกคู่ขนาน” นี้ รายงานว่าตอนแรกจะรู้สึกแปลกใจและอยากรู้อยากเห็น ก่อนที่จะกลายเป็นความหงอยเหงาอย่างรุนแรงและกลัวในเวลาไม่นาน ความรุนแรงนั้นจะแตกต่างกันไปตามแต่บุคคลและระยะเวลาที่หายไป เมื่อการหายตัวยุติลง ผู้นั้นก็จะกลับมายังโลกนี้โดยตรงอันทำให้เกิดการแตกตื่นได้ โดยเฉพาะในบริเวณชุมชนเมือง คนที่หายไปเกินกว่าสามเดือนนั้นส่วนใหญ่จะมีอาการบอบช้ำทางจิตระยะยาวคล้ายกับการถูกขังเดี่ยว
