SCP-150
isopod.jpg

ตัวอย่าง SCP-150 ที่ถูกนำแยกออกมาจากสมองของ D-13732 ขยาย 20 เท่า

วัตถุ #: SCP-150

ระดับ: Keter

มาตรการกักกันพิเศษ: ผู้ติดเชื้อ SCP-150 ที่ถูกเก็บไว้เพื่อการศึกษาควรถูกกักกันไว้ในห้องกักกันชีวอันตรายระดับ-3 โดยจะต้องไม่มีตัวอย่างเกินหนึ่งบุคคลต่อห้อง อาณานิคมของ SCP-150 จะถูกบรรจุไว้ในขวดแก้วปิดผนึกสูญญากาศในห้องปฏิบัติการวัสดุติดเชื้อของไซต์-42 ควรจะมีการปฏิบัติตามขั้นตอนการจัดการเชื้อโรคมาตรฐานอยู่ตลอดเวลา หากมีการพบ SCP-150 นอกบริเวณกักกัน ตัวอย่างดังกล่าวนั้นจะต้องถูกเผาทำลายทิ้ง

รายละเอียด: SCP-150 เป็นปรสิตแท้ที่มีลักษณะคล้ายคลึงกับเหากินลิ้น (Cymothoa exigua) ซึ่งได้ทำการปรับตัวให้สามารถทำการสร้างภาวะอิงอาศัยแบบประสานกับมนุษย์ได้ตลอดช่วงชีวิต เมื่อได้สัมผัสเข้ากับมนุษย์ SCP-150 จะฝังตัวลึกเข้าไปในเนื้อของโฮสต์ดังกล่าว และในช่วงเวลาประมาณเจ็ดวัน ก็จะทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงทางสรีรวิทยาหลายอย่างต่อตัวโฮสต์

การเปลี่ยนแปลงที่เห็นได้ชัดเจนที่สุดคือการเปลี่ยนแปลงอย่างค่อยเป็นค่อยไปของแขนขาที่อยู่ใกล้บริเวณที่ติดเชื้อให้กลายเป็นรยางค์ไคติน เมื่อ SCP-150 กินเนื้อของโฮสต์ มันจะขับเนื้อเยื่อออกมาเพื่อทดแทนและเพิ่มการทำงานของแขนขาของโฮสต์โดยไม่ทำให้เกิดภาวะการปฏิเสธขึ้น คาดว่า SCP-150 สามารถหลั่งสารระงับความรู้สึกและกดภูมิคุ้มกันเพื่อป้องกันไม่ให้ร่างกายของโฮสต์ตอบสนองต่อการเปลี่ยนแปลงดังกล่าว นอกจากนี้ เนื้อเยื่อประสาทที่ SCP-150 ขับออกมายังสามารถเชื่อมต่อกับระบบประสาทของโฮสต์ได้อีกด้วย เมื่อกระบวนการนี้เสร็จสิ้น โฮสต์จะสามารถควบคุมแขนขาที่ได้รับผลกระทบได้โดยไม่สูญเสียการเคลื่อนไหว และมักจะมีความแข็งแรง ปฏิกิริยาตอบสนอง และความยืดหยุ่นที่ดีขึ้น

SCP-150 จะสืบพันธุ์เป็นเวลาหนึ่งถึงสองสัปดาห์โดยการกินสารอาหารจากหลอดเลือดและฝากไข่1 ไว้ภายในหลอดเลือดที่ถูกประสานจนเรียบร้อยแล้ว ไข่จะถูกฝังไปทั่วร่างกายมนุษย์ผ่านกระแสเลือด แม้ว่าส่วนใหญ่จะตายไป แต่ก็จะมีไข่เพียงพอที่จะเริ่มสร้างอาณานิคมและเปลี่ยนแปลงส่วนอื่นๆของร่างกายได้ แม้ว่าผู้ติดเชื้อจะรายงานว่าพวกเขารู้สึกไม่สบายและสูญเสียการควบคุมการเคลื่อนไหวเป็นครั้งคราวในระหว่างกระบวนการนี้ แต่บ่อยครั้งพวกเขาก็จะไม่รู้ถึงสาเหตุของความรู้สึกไม่สบายดังกล่าว ยังไม่เป็นที่ชัดเจนว่าทำไมลูกหลานของพวกมันจึงไม่แข่งขันกันเพื่อพื้นที่หรือทรัพยากร หรือเหตุใดกระบวนการประสานจึงไม่ทำให้กลไกการส่งสัญญาณของเซลล์และกระบวนการของร่างกายได้รับผลกระทบไปด้วย SCP-150 สืบพันธุ์ในระหว่างกระบวนการประสานนี้ เมื่อปอดถูกประสาน ไข่จะถูกผลิตและแพร่กระจายมากยิ่งขึ้นผ่านการไอของผู้ติดเชื้อ แม้ว่าจะสามารถผลิตไข่ได้มากถึง 10,000 ฟองในช่วงเวลานี้ แต่คาดว่ามีเพียง 1% เท่านั้นที่สามารถหาทางไปสู่โฮสต์อื่นได้ โดยจะมี 1% ในจำนวนนี้ที่จะสามารถรอดชีวิตจากการตอบสนองทางภูมิคุ้มกันของโฮสต์และฝังตัวได้สำเร็จ

ถึงแม้ว่า SCP-150 จะส่งผลให้ระบบประสาทส่วนกลางซึ่งรวมถึงไขสันหลังและสมองถูกประสานและเปลี่ยนแปลงไปด้วยอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ แต่ก็ดูเหมือนว่าจิตสำนึกและพฤติกรรมของโฮสต์จะไม่ได้รับผลกระทบใดๆ การสัมภาษณ์ผู้ที่ติดเชื้อ SCP-150 ให้ข้อมูลมาเพียงเล็กน้อย เนื่องจากผู้ที่ติดเชื้อที่ไม่รู้ตัวว่าตน SCP-150 มีอยู่นั้นจะอ้างว่าตนไม่รู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงหรือการพัฒนาในประสาทสัมผัสหรือความสามารถใดๆ และในขณะที่ผู้ที่รับรู้ถึงการติดเชื้อจะสามารถระบุถึงแหล่งที่มาของการเปลี่ยนแปลงได้ แต่พวกเขาก็แทบจะไม่แสดงความรู้สึกเชิงลบใดๆและมักจะแสดงความรู้สึกเชิงบวกต่อการเปลี่ยนแปลงนั้นๆอยู่บ่อยครั้ง

ภาคผนวก 150-E: บทบันทึกการทดลองตัดเส้นประสาทบริเวณสมองกลีบหน้าเชิงสำรวจและการเปลี่ยนแปลงเนื้อเยื่อประสาท

ผู้ทดสอบ D-Class สองคน คือ D-13732 และ D-016002 ได้รับเชื้อ SCP-150 และได้รับอนุญาตให้ผ่านอยู่พ้นระยะการติดเชื้อทั้งหมด เพื่อตรวจสอบผลกระทบอย่างเต็มที่จากการติดเชื้อ ผู้ทดสอบทั้งสองรายได้รับการผ่าตัดประสาทเชิงสำรวจ D-13732 ถูกทำการุณยฆาต พบว่าเนื้อเยื่อประสาทของเขาถูกแทนที่ด้วย SCP-150 ขนาดเล็กกว่าทั้งหมด เนื้อเยื่อที่ประกอบเป็นเนื้อสมองของเขาถูกแยกออกมาและเก็บไว้เพื่อทำการทดลองกับ D-016002

การผ่าตัดเปิดกะโหลกศีรษะเพื่อลดความดันภายในและการตัดเส้นประสาทบริเวณสมองกลีบหน้าต่อไปนี้ถูกดำเนินการโดย ดร.ฮาร์แลน ซัน ดร.เวนดี้ โรบิน และ ดร.อเล็กซ์ ฮาร์โลว์  ให้กับ D-016002 ต่อไปนี้คือบทถอดความฉบับเต็ม

<เริ่มการบันทึก 21:43>

(D-016002 ถูกวางยาสลบบางส่วนเพื่อให้เกิดการชาขึ้นในช่วงเริ่มต้นการเจาะกระโหลกศีรษะ ไม่มีเหตุการณ์สำคัญใดๆเกิดขึ้นในระหว่างกระบวนการนี้ แม้ว่าฮาร์โลว์จะรายงานว่าคาดว่ากะโหลกศีรษะจะมีแรงต้านน้อยลงในขณะที่กำลังเจาะและตัดแผ่นกระดูกออก เมื่อแผ่นกระดูกถูกนำออกและได้มีการเปิดเยื่อหุ้มสมองชั้นนอกออก ก็พบว่ามี SCP-150 ขนาดเล็กจำนวนมากกำลังนอนอยู่ในโพรงกะโหลกศีรษะซึ่งควรจะมีสมองอยู่ ฮาร์โลว์รายงานเรื่องนี้ให้โรบินทราบ ซึ่งโรบินได้แจ้งซันให้เริ่มกระบวนการสัมภาษณ์ในขณะที่เธอทำเครื่องหมายบริเวณสมองของ D-016002 บนแผนที่ที่ถูกฉายทับรอยเปิดอยู่)

ดร.ซัน: คุณชื่ออะไร?

D-016002: มาโกะ [ข้อมูลถูกปกปิด]

ดร.ซัน: พูดชื่อสิ่งของที่ใช้นั่งได้

D-016002: เก้าอี้

ดร.ซัน: หญ้ามีสีอะไร?

D-016002: เขียว

ดร.ซัน: หนึ่งบวกหนึ่งได้เท่าไหร่?

(D-016002 หยุดไปชั่วขณะ)

D-016002: สอง

ดร.โรบิน: เราทำเครื่องหมายตำแหน่งโดยประมาณของบริเวณเวอร์นิเกไว้แล้ว2.

ดร.ฮาร์โลว์ : ขอบคุณมาก ซัน ตอนนี้ผมจะเริ่มเก็บตัวอย่างจากบริเวณนี้แล้ว

(ดร. ฮาร์โลว์ทำการกรีดเยื่อหุ้มสมองชั้นนอกออกอย่างระมัดระวัง แล้วใช้คีมคีบตัวอย่างบางส่วนออกจากบริเวณนั้น เขาใส่ตัวอย่างแต่ละตัวอย่างลงในขวดแก้ว ปิดฝาขวด แล้ววางไว้บนโต๊ะที่อยู่ใกล้ๆ ตัวอย่างแต่ละตัวอย่างดูเหมือนจะเคลื่อนไหวและเริ่มดิ้นเมื่อถูกดึงออกมาเท่านั้น กระบวนการนี้กินเวลาไปประมาณสิบนาที ในช่วงเวลาดังกล่าว ซันจะถามคำถามเดิมซ้ำๆ กับ D-016002 เมื่อฮาร์โลว์ดึงตัวอย่างออกมาได้ประมาณ 100 ตัวอย่างแล้ว เขาก็ได้ส่งสัญญาณให้ซันดำเนินการต่อ)

ดร.ซัน: พูดชื่อสิ่งของที่ใช้นั่งได้

D-016002: เอิ่อ… อืม ที่นั่ง

ดร.ซัน: หญ้ามีสีอะไร?

D-016002: เขียว.. มั้งนะ?

ดร.ซัน: หนึ่งบวกหนึ่งได้เท่าไหร่?

D-016002: …สอง

ดร.ซัน: จดหมายเหตุสำหรับการบันทึกไว้ว่าการตอบสนองของ D-016002 ช้าลงเล็กน้อย ซึ่งบ่งชี้ว่าตัวอย่างต่างๆภายในโพรงกะโหลกศีรษะของเธอทำหน้าที่เป็นตัวแทนของเซลล์ประสาท แม้จะไม่ชัดเจนว่าแต่ละตัวอย่างเทียบได้เท่ากับเซลล์ประสาทกี่เซลล์ก็ตาม

ดร.ฮาร์โลว์: ตอนนี้ผมกำลังวางตัวอย่างเนื้อเยื่อประสาทที่ได้รับจาก D-13732 ลงใน D-016002 ตัวอย่างจาก D-13732 ได้รับการทำเครื่องหมายไว้ด้วยสีย้อมเรืองแสงกัมมันตภาพรังสีเพื่อแยกแยะพวกมันสำหรับการนำเก็บในภายหลัง

ดร.ซัน: พูดชื่อสิ่งของที่ใช้นั่งได้

D-016002: โซฟา

ดร.ซัน: หญ้ามีสีอะไร?

D-016002: ฟ้า

ดร.ซัน: หนึ่งบวกหนึ่งได้เท่าไหร่?

D-016002: สอง

ดร.ซัน: สิบคูณสิบเอ็ดได้เท่าไหร่?

D-016002: หนึ่งร้อยสิบเอ็ด

ดร.ซัน: การตอบสนองของ D-016002 กลับมาเป็นปกติ ซึ่งแสดงให้เห็นว่าสามารถสลับเนื้อเยื่อประสาท 150 ชิ้นระหว่างโฮสต์แต่ละรายได้อย่างอิสระโดยไม่เกิดภาวะปฏิเสธ ตอนนี้เราจะเริ่มขั้นตอนสุดท้าย D-016002 คุณจะได้รับยาสลบแบบทั่วไปเต็มปริมาณ

(D-016002 ได้รับยาสลบทั่วไปซึ่งใช้เวลาหลายวินาทีจึงจะเริ่มออกฤทธิ์)

ดร.ซัน: ขณะนี้ผู้ป่วยอยู่ภายใต้ฤทธิ์ยาสลบอย่างสมบูรณ์ ดร. ฮาร์โลว์ คุณสามารถเริ่มขั้นตอนการสกัดเนื้อเยื่อได้เลย สำหรับขั้นตอนสุดท้ายนี้ เราจะพยายามแทนที่เนื้อเยื่อสมองของ D-016002 ด้วยเนื้อเยื่อสมองของ D-13732 ทั้งหมด ก่อนหน้านี้ ในระหว่างการสำรวจโพรงกะโหลกศีรษะของ D-13732 ดร. ฮาร์โลว์และผมสังเกตเห็นว่าเนื้อเยื่อสมองที่เชื่อมเนื้อสมองของเขากับไขสันหลังไม่ได้ถูกยึดไว้อย่างแน่นหนา และก็ดูเหมือนว่าเนื้อเยื่อสมองทำการจะสลับตำแหน่งกับเนื้อเยื่อสมองอื่นๆ เราจะมาดูกันว่าความเข้ากันได้นี้จะขยายไปได้มากแค่ไหน

(ความเงียบแผ่ปกคลุมไปทั่วเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมง ในขณะที่ดร.ฮาร์โลว์ ซัน และโรบิน กำลังถอดส่วนบนของกะโหลกศีรษะของ D-016002 ออก และเริ่มนำส่วนสมองของเธอออกมาใส่ในภาชนะแก้วขนาดใหญ่)

ดร.ซัน: การนำออกเรียบร้อยแล้ว ส่วนสมองของ D-016002 ได้ถูกนำแยกออกมาอย่างสำเร็จ ขณะนี้ ดร.ฮาร์โลว์กำลังใส่เนื้อสมองของ D-13732 เข้าไปในโพรงกะโหลกศีรษะที่ถูกเปิดออกของ D-016002

(มีความเงียบต่อมาเป็นเวลาหลายนาที)

ดร.โรบิน: หัวใจเต้นสม่ำเสมอ ยังหายใจและมีชีพจรอยู่ ขออีกนาที… โอเค ฉันจะปลุกเธอขึ้นแล้ว

(มีการหยุดชะงักอยู่ชั่วขณะในขณะที่ดร.โรบินกำลังลดยาสลบและ D-016002 ตื่นขึ้น)

ดร.ซัน: คุณชื่ออะไร?

D-016002: ไมเคิล [ข้อมูลถูกปกปิด]3

ดร.ฮาร์โลว์: พระเจ้า (เป็นเสียงแว่วๆในพื้นหลัง)

ดร.ซัน: พูดชื่อสิ่งของที่ใช้นั่งได้

D-016002: บีนแบ็ก

ดร.ซัน: หญ้ามีสีอะไร?

D-016002: เขียว

ดร.ซัน: หนึ่งบวกหนึ่งได้เท่าไหร่?

(ไมโครโฟนสามารถตรวจจับเสียงเฉอะแฉะได้เบาๆ)

ดร.โรบิน: เฮ้ เอ่อ ซัน —

D-016002: สอง

ดร.โรบิน: ซัน ดูสิ

(ดูเหมือนว่าสมองของ D-016002 จะเคลื่อนไหวด้วยตนเอง ขยับไปมาอย่างละเอียดอ่อน)

ดร.ฮาร์โลว์: อืม… เพิ่งจะมีงั้นครั้งแรก

ดร.ซัน: คุณรู้สึกเจ็บปวดตรงไหนบนร่างกายบ้างไหม?

D-016002: ผมรู้สึกหนักหน้าอกนิดหน่อย แต่นอกจากนั้นก็รู้สึกเหมือนเดิม

ดร.ซัน: งั้นก็เยื่ยม แล้วตอนนี้มี —

D-016002: คือปกติแล้วผมจะรู้สึกกระตือรือร้น ตอนก่อนผ่าตัดก็เหมือนกัน แต่ตอนนี้ผมค่อนข้างเหนื่อยเลย ช่วงนี้ผมชอบออกกำลังกายก่อนเข้านอน แต่ผมคงทำที่นี่ไม่ได้ งั้นผมขอนอนพักสักหน่อยได้หรือเปล่า?

ดร.ซัน: นอนพักหรอ?

D-016002: แบบสักสามถึงห้านาทีน่ะ จะให้ผมนอนตรงนี้เลยก็ได้ (สมองส่วนบนของ D-016002 บางส่วนแยกออกก่อนจะส่งเสียงครางหงิงๆ หลังจากส่วนนั้นปิดลง สมองของ D-016002 ก็หดกลับไปหาตัวเองอย่างรวดเร็ว ดวงตาของ D-016002 ปิดลง)

ดร.ซัน: นั่นดูไม่ดีเลย (ดร.โรบินก้าวถอยห่างจากห้องผ่าตัด พร้อมส่งเสียงใกล้อาเจียนในขณะที่กำลังออกจากห้อง)

Dr. Harlow: D-016 - อ่า D-13732 คุณสบายดีหรือเปล่า?

D-016002: ใช่ (หาว) ผมสบายดี ถามทำไมหรอ?

Unless otherwise stated, the content of this page is licensed under Creative Commons Attribution-ShareAlike 3.0 License