วัตถุ #: SCP-1156
ระดับ: Safe
มาตรการกักกันพิเศษ: SCP-1156 จะถูกกักกันไว้ ณ คอกม้าที่ถูกดัดแปลงภายในไซต์-73 โดยภายในคอกนั้นจะต้องมีการให้น้ำ,อาหาร,เตียง,บริการแต่งขนและสัตว์แพทย์ที่ดูแลสัตว์ที่ไม่มีความผิดปกติ คอกของ SCP-1156 นั้นจะถูกทำความสะอาดทุกวันและ SCP-1156 นั้นจะได้รับอนุญาตให้ออกเดินเพื่ออกกำลังกายภายในส่วนกลางแจ้งของสถาบันที่จำกัดไว้สำหรับวัตถุ โดยวัตถุนั้นจะสามารถทำสิ่งต่างๆได้ตามปกติ เช่น การออกกำลัง,กินหญ้าในช่วงเวลากลางวันที่มิได้มีการทดลองใดๆกับวัตถุ เสื้อและเครื่องแต่งกายทุกประเภทที่วัตถุได้เปลี่ยนนั้นจะต้องถูกบันทึกทั้งหมด
สถาบันนั้นทำให้ SCP-1156 เชื่อว่าตัววัตถุนั้นเป็นพนักงานที่ได้รับค่าจ้างตามปกติของสถาบัน ซึ่งในช่วงที่วัตถุไม่แสดงพฤติกรรมที่ไม่พึงประสงค์ วัตถุจะได้รับอนุญาตให้ทำงานกับสถาบันได้ตามปกติโดยงานนั้นจะต้องไม่มีความเสี่ยงใดๆ วัตถุจะได้รับ “ค่าจ้าง” ทุกๆสองสัปดาห์ โดยค่าจ้างนั้นจะเป็น “เหรียญชิป” ที่มีมูลค่าเท่ากับอัตตราค่าจ้างขั้นต้ำที่แรงงานในสหราชอาณาจักรบริเตนใหญ่และไอร์แลนด์เหนือได้รับในปัจจุบันและถูกหักตามเช่าที่พักอาศัยตามกฎหมาย และวัตถุนั้นได้รับอนุญาตให้นำเงินเหล่านั้นซื้อสิ่งของต่างๆจากเจ้าหน้าที่ฝ่ายพลาธิการได้ตามปกติ หากวัตถุแสดงพฤติกรรมที่ไม่พึงประสงค์ จะถูกตัดสิทธิที่กล่าวข้างต้นทันที
สถาบันนั้นได้ส่งคำสั่งให้เจ้าหน้าที่ของสถาบันได้จับตาดูแลเรื่องการซื้อขายม้าภายในในสหราชอาณาจักรอย่างเข้มงวดเพื่อป้องกันมิให้วัตถุที่มีลักษณะคล้ายกับ SCP-1156 ออกสู่ภายนอก ซึ่งหากพบสัตว์ดังกล่าว ให้นำมายังไซต์-73 ทันที
รายละเอียด: SCP-1156 คือม้าเลี้ยง (Equus ferus caballus) เพศผู้ที่ไม่มีสายพันธุ์ที่แน่ชัดและไม่ทราบอายุที่แท้จริง วัตถุมีความสูงประมาณ 1.7 เมตรและส่วนลิ้น,เพดานปาก,ริมฝีปากและเส้นเสียงนั้นไม่มีความคล้ายกับม้าในสายพันธุ์ทั่วไป ซึ่งอวัยวะเหล่านี้สามารถทำให้วัตถุสื่อสารเป็นภาษาของมนุษย์และมีสมองที่มีขนาดใหญ่กว่าม้าทั่วไปถึง ██% และยังพบอวัยวะอีกจำนวนมากที่ไม่ทราบจุดประสงค์การใช้งาน
SCP-1156 นั้นมีความรู้สึกนึกคิดและสามารถพูดภาษาอังกฤษที่มีสำเนียงแบบเดียวกับชาวลอนดอนตะวันออกดั้งเดิม (หรือชาว ”ค๊อกนีย์” ในภาษาพูด) และ เคยอาศัยอยู่ในลอนดอนในแถบเมืองไวท์แชปเพลก่อนที่จะถูกสถาบันควบคุมตัว SCP-1156 ระบุว่าตนชื่อ “เวลลิงตัน จี. วอนเดอร์ฮอสส์” และระบุว่าตนเป็นหนึ่งในกลุ่มม้าพูดได้ที่อาศัยอย่างเปิดเผยในแถบตะวันออกของลอนดอน (ซึ่งการยืนยันของวัตถุนั้นไม่เป็นที่ยืนยันว่าเป็นจริงจากการสืบค้นข้อมูลของสถาบัน) SCP-1156 นั้นได้แสดงความสามารถในการใช้ปาก,ลิ้นและฟันเพื่อใช้อุปกรณ์ต่างๆ และสามารถเขียนด้วยการคาบปากกาไว้ในปากได้เช่นกัน
SCP-1156 นั้นมีความสามารถในการสร้างสิ่งของผ่านพลังจิตแบบจำกัดซึ่งวัตถุนั้นจะสามารถสร้างเสื้อผ้าที่พอดีตัวกับม้าและสวมได้โดยปกติ ซึ่งเครื่องแต่งกายเหล่านั้นมักจะประกอบไปด้วยหมวกไหมพรมทรงสูงและผ้าพันคอที่มีการปักว่า “W.G.W” สีทองไว้ SCP-1156 นั้นสามารถสร้างเสื้อผ้าและเครื่องแต่งกายอื่นๆได้เช่น เนคไทหลายรูปแบบ,เสื้อคลุม,แว่น,หน้ากาก,ผ้าโพกหัว,สายรัดตัว,สายรัดหัวม้าและอื่นๆตามที่เจ้าหน้าที่สถาบันร้องขอได้อย่างเช่น สูทแบบเต็มตัวและเกราะสำหรับม้าได้อย่างไม่มีปัญหาใดๆ เครื่องแต่งกายเหล่านั้นจะหายไปเมื่อ SCP-1156 นั้นสวมเครื่องแต่งกายใหม่ ซึ่งแหล่งที่มาของเสื้อเหล่านั้นไม่แน่ชัดและเสื้อผ้าเหล่านั้นหายไปได้อย่างไร จากการตรวจสอบวัสดุของเสื้อนั้นพบเพียงแต่เส้นใยธรรมดารวมไปถึงเหล็กที่ไม่มีความผิดปกติใดๆ
SCP-1156 ได้ถูกเก็บกู้โดยเจ้าหน้าที่ของสถาบันในปี 20██ หลังจากที่สถาบันได้บุกเข้าทลายคลับในชานเมืองของ [ข้อมูลปกปิด] ในสหราชอาณาจักร ที่เป็นเจ้าของโดย มาร์แชลล์,คาร์เตอร์แอนด์ดาร์คจำกัด ซึ่ง SCP-1156 ได้ระบุว่าตนนั้นถูกกักขังด้วย MC&D เป็นเวลา หกเดือนหลังจากที่วัตถุนั้นได้เจอใบประกาศรับสมัครม้าลากเลื่อนแต่ถูกบังคับให้แสดงโชว์ต่างๆกับผู้ที่ใช้บริการคลับดังกล่าว SCP-1156 นั้นได้ระบุว่าตนเป็นม้าลากรถชำนาญการและมักระบุว่าสถาบันนั้นได้จ้างเขาเพื่อการนี้โดยเฉพาะ
บันทึกสัมภาษณ์ที่ 1156-1:
ดร. ซาเมช: กรุณาบอกชื่อของคุณเพื่อใช้ในการบันทึกหน่อยสิครับ
SCP-1156: เวลลิงตัน แกร์เร็ต วันเดอร์ฮอร์ส พร้อมที่จะรับใช้คุณแล้วครับ ท่านสุภาพบุรุษ! ผมคือม้าลากเลื่อนที่ดีที่สุดในไวท์แชปเพลเลยนะครับ เรื่องจริงนะนี่
ดร. ซาเมช: แล้วคุณได้ใช้ชีวิตอยู่ในไวท์แชปเพลมาทั้งชีวิตเลย ถูกต้องไหม?
SCP-1156: ผมเกิดท่ามกลางเสียงระฆังของโบสถ์เซนต์แมรี่-เลอ-โบวว์ เหมือนกับคุณพ่อและบรรพบุรุษของผมครับ! พวกเราเป็นตระกูลเก่าแก่อันทรงเกียรติ คุณปู่บอกผมเสมอว่าม้าตระกูลวันเดอร์ฮอสส์นั้นได้ลากเลื่อนให้กับผู้คนในลอนดอนมาตั้งแต่พวกเขาเซ็นสนธิสัญญาแม็กนา คาร์ตาแล้วล่ะครับ
ดร. ซาเมช: แล้วจะมีม้าที่ไหนที่เหมือนกับคุณอีกไหมนี่?
SCP-1156: คุณไม่รู้อะไรเลยหรือไง คุณเคยไปลอนดอนไหมล่ะ ที่นั่นมีพวกเราอยู่นับพันเลยนะ อาจจะนับล้าน ไม่รู้สิ แต่ที่แน่ๆคือในยุคของปู่ผมน่ะ พวกเรามีจำนวนมากกว่าปัจจุบันซะอีก
ดร. ซาเมช: เอ่อ คุณไม่คิดว่ามันดูแปลกไปหน่อยเหรอ ที่คุณเป็นม้าที่พูดได้น่ะ
SCP-1156: ก็ไม่เคยเจอม้าที่ไหนพูดไม่ได้เลยนะครับ ท่านสุภาพบุรุษ
ดร. ซาเมช: แล้วเรื่องการแต่งกายของคุณล่ะ
SCP-1156: เอ่อ คนเราก็ต้องแต่งตัวให้ดูดีในขณะที่เขากำลังทำงานในโรงแรมหรือไม่ก็เพื่อในอ็อกฟอร์ดและและคนในเมืองไงครับ!หรือมันไม่จริงล่ะ เอางี้ ลองดูนี่ละกัน
(SCP-1156 เปลี่ยนมาใช้สำเนียงการพูดแบบ “ผู้ดีอังกฤษ”)
SCP-1156: สวัสดียามเช้าครับ คุณนาย สบายดีไหมครับ ไม่ทราบว่าในเช้านี้เราจะเดินทางไปที่โบสถ์กันไหมครับ ระวังหกล้มขณะก้าวเดินด้วยนะครับ
(SCP-1156 กลับมาพูดในแบบของตนตามเดิม.)
SCP-1156: คุณพ่อได้เริ่มสอนการพูดแบบนั้นมาตั้งแต่ผมยังคงเป็นลูกม้าตัวน้อยๆ แล้วผมก็พยายามเรียนรู้ด้วยตัวเองมาตลอดจนมาถึงที่นี่แหละ ผมจะได้สามารถสานต่อการค้าขายของตระกูลผมได้เมื่อยามพวกเขาแก่เฒ่าน่ะ
ดร. ซาเมช: คุณมีครอบครัวด้วยงั้นหรือ
SCP-1156: ผมแต่งงานกับยัยตัวแสบมาหกปีแล้ว ตอนนี้มีลูก 3 คนแล้วล่ะ – ไมเคิลน่าจะเริ่มเข้าโรงเรียนแล้ว จากนั้นก็เอมิลี่แล้วก็เจ้าตัวน้อยแกเร็ธของเรา เขาเริ่มพูดประโยคแรกได้ในตอนที่ผมถูกจับโดยไอพวกเวรตะไลอะไรนั่นที่ MC&D ล่ะ
ดร. ซาเมช: แล้วไปทำยังไงให้ตัวเองไปโดนคุมขังอยู่ที่คุกในมาร์แชล คาเธอร์ และดาร์กล่ะ
SCP-1156: ก็นะ งานสมัยนี้มันหายากขึ้นทุกวันน่ะนะ ทุกคนเริ่มเลิกใช้ม้าในการทำงานและมันก็ไม่ค่อยมีงานลากเลื่อนให้เรียกใช้เท่ากับในสมัยที่ปู่ผมยังอยู่น่ะ เอมี่ออกไปช่วยงานในละแวกบ้านทุกวันอาทิตย์แต่ก็ไม่ค่อยมีงานอะไรให้เธอทำมากเช่นกัน เราเคยอยู่ที่หลังเบอร์ตันมาก่อนน่ะ เจ้าของที่ดินจะไล่พวกเราออก และบอกว่าถ้าไม่ใช่เพราะเทศบาลจ้องจะกินหัวเขา เขาคงจ้างเราไปกันตั้งนานแล้วละ
ดร. ซาเมช: ต่อเลย
SCP-1156: จากนั้นผมก็ไปเห็นประกาศจ้างม้าลากเลื่อนในคลับในแถบชนบทเข้า ผมเลยรีบแต่งตัวด้วยชุดที่ดีที่สุดแล้วบึ่งไปที่ไนท์บริจด์เพื่อบอกคนในสำนักงานว่าผมต้องการที่จะรับงานนั่น
ดร. ซาเมช: พวกเขาตงลงจ้างคุณในทันทีเลยไหม
SCP-1156: จ้างงั้นเรอะ แถวบ้านผมเรียกแรงงานทาสซะมากกว่า ผมไม่เคยได้ยาสูบไปมากกว่าห้าครั้งในหกเดือนเลยล่ะ ผมบอกพวกมนว่าจะเขียนจดหมายร้องเรียนไปถึงรัฐสภานะ! แต่พวกมันก็แค่หัวเราะเยาะแล้วก็ปฏิบัติกับผมเยี่ยงทาสเท่านั้นเอง ผมหมายถึงว่าแม้อาหารเช้าของที่หมู่บ้านนั่นมันอาจไม่ได้เป็นอาหารที่เลิศหรูอะไร แต่อาหารที่นี่ห่วยแตกซะจนที่นั่นยังอายเลย
ดร. ซาเมช: แล้วพวกเขาให้คุณทำงานอะไรล่ะ
SCP-1156: ลากเลื่อน เสิร์ฟเครื่องดื่ม แสดงมายากล…ทุกๆอย่างที่มันเป็นเรื่องน่าอายทั้งหมดเท่าที่คุณจะจินตนาการได้เลย บางครั้งพวกมันรวมหัวกันพาผู้หญิงที่ดื่มหนักไปมาหาผม แล้วบอกให้ผมผิดสัญญาที่ได้ปฏิญาณไว้ตอนที่ผมแต่งงานกับเธอเชียวนะ! ตรงหน้าพวกมันด้วย พวกมันพากันหัวเราะเยาะและดูถูกผม ผมอาจจะไม่ใช่ม้าที่เข้าโบสถ์บ่อยนัก แต่ผมก็รู้ว่าสิ่งไหนที่ทำแล้วมันผิดศิลธรรมนะ!
ดร. ซาเมช: ตอนนี้รู้ไหมว่าครอบครัวของคุณอยู่ที่ไหน
SCP-1156: เอ่อ เราเคยอาศัยยู่ที่ [ข้อมูลถูกลบออก], ไวท์แชปเพล ป่านนี้ผมว่าพวกเขาถูกไล่ที่ไปแล้วละ เอมี่คงจะส่งพวกเด็กๆไปอยู่กับพี่สาวของเธอในเชปเพิร์ดบุชแล้วล่ะ เธอมีจิตใจอารีนะ แต่ผมทนไม่ได้ที่เธอต้องฝืนไปแต่งงานกับไอ้โง่นั่น เขามีรสนิยมชอบเพศเดียวกันอะไรประมาณนั้น เข้าใจที่ผมกำลังหมายถึงอยู่ไหม
ดร. ซาเมช: เข้าใจแล้ว เอาล่ะ วันนี้พอแค่นี้ก่อน
SCP-1156: เดี๋ยวก่อน พวกคุณช่วยส่งจดหมายไปให้หน่อยได้ไหม ผมไม่ได้ข่าวคราวของครอบครัวผมเลยตั้งแต่ไอ้สถุลในแอมป์ตันจับตัวผมไปติดๆกับรางน้ำของผมเลยล่ะ
ดร. ซาเมช: เราขอคิดดูก่อนนะ
เพิ่มเติม: หลังจากการตรวจสอบข้อมูลที่ SCP-1156 ได้ให้มา สถาบันได้ส่งเจ้าหน้าที่ลงตรวจสอบทันที เมื่อไปยังอพาร์ทเมนต์ดังกล่าว เจ้าหน้าที่ได้พบกับห้องว่างที่ภายในมีเตียงสองหลัง ผู้จัดการอาคารได้ระบุว่าผู้อาศัยคนก่อนได้ถูกไล่ที่ไปประมาณหกเดือนก่อนแล้วและไม่ทราบว่าทั้งหมดนั้นไปอยู่ที่ไหน ผู้จัดการได้ปฎิเสธที่จะให้ข้อมูลใดๆกับสถาบันและระบุว่าผู้ที่อาศัยก่อนนั้น “ไม่เป็นอะไรนอกจากปัญหา” ในระหว่างที่อาศัยอยู่