SCP-058

วัตถุ# SCP-058

ระดับ: Keter

มาตรการกักกันพิเศษ: SCP-058 ถูกขังเดี่ยวไว้ในห้องกักกันขนาด 5x5x5 เมตรตลอดเวลา ผนังห้องนั้นทำจากเหล็กกล้าทนความร้อนหนา 3 เมตรเสริมด้วยคอนกรีตหนา 10 เมตร SCP-058 จะได้รับอาหารเป็นวัวเป็นๆ ทุกสามวัน ขณะที่ SCP-058 สงบนั้นให้ทำการซ่อมบำรุงทุก 60 นาที และเมื่อมันเคลื่อนไหวก็ให้ทำทุก 15 นาที ห้ามไม่ให้ SCP-058 ออกจากห้องกักกันไม่ว่าในกรณีใดๆ ให้ทำการบันทึกเสียงของ SCP-058 ตลอดเวลา ไม่ให้บุคลากรใดๆ ฟังเสียงของ SCP-058 ติดต่อกันนานกว่าสามสิบนาที ในกรณีที่มันหลุดออกมา ให้ถือว่าเสียศูนย์นั้นไปแล้ว และให้จุดชนวนระเบิดนิวเคลียร์ประจำศูนย์ได้ ถึงขณะนี้ SCP-058 นั้นได้ฆ่าบุคลากรคลาส D ไปแล้วอย่างน้อย 149 คน และเจ้าหน้าที่ 14 คนในศูนย์ที่มันอยู่

รายละเอียด: SCP-058 มีลักษณะคล้ายกับหัวใจวัว โดยมีขาแบบปล้องสี่ขางอกออกมาสำหรับใช้เคลื่อนไหว และระยางที่ปรับความยาวได้สี่เส้นซึ่งคลุมด้วยเงี่ยงที่คมเหมือนใบมีด มี "เหล็กใน" อยู่ด้านหลังที่ตำแหน่งเดียวกับหลอดเลือดใหญ่ของหัวใจปกติ ระยางของ SCP-058 นั้นสามารถ "ฟาด" ได้เป็นระยะห่าง 3.2 เมตรด้วยความเร็วมากกว่า 320 กม./ชม. SCP-058 นั้นดุร้ายมาก และจะสร้างความเสียหายกับสิ่งรอบข้างตลอดเวลาที่มีโอกาส SCP-058 สามารถทนต่อการบาดเจ็บได้สูงมาก การเข้าใกล้ SCP-058 จึงต้องใช้ความระมัดระวังอย่างยิ่งยวดแม้ว่ามันจะดูเหมือนหมดสภาพแล้ว

SCP-058 มีความคล่องแคล่วสูงมาก สามารถเคลื่อนที่ได้อย่างต่อเนื่องทั้งทางพื้นผิวระนาบแนวนอน และแนวตั้ง จากบันทึกนั้น มันสามารถพุ่งตัวด้วยความเร็วถึง 90 กม./ชม เป็นระยะ 200 เมตร สามารถเร่งความเร็วจาก 0 ถึง 90 กม./ชม. ได้ในเวลาไม่ถึง 2 วินาที มันสามารถใช้ระยางเพื่อช่วยดันตัวเอง ปรับสมดุลขณะเคลื่อนที่ หรือดึงตัวเองไปตำแหน่งอื่นๆ ด้วยความเร็วสูงได้

SCP-058 นั้น "พูด" ด้วยเสียงเหมือนมนุษย์ แม้จะไม่มีอวัยวะออกเสียงที่แลเห็นได้ มันมีน้ำเสียง และสำเนียงเหมือนชายชราชาวอังกฤษ โดยเสียงจะลึก และสั่นเล็กน้อย มันจะพูดตลอดเวลาไม่ว่าจะมีสภาพอย่างไร แม้แต่ขณะโจมตี จังหวะและน้ำเสียงของ SCP-058 ก็ไม่เปลี่ยนไป ถ้อยคำของ SCP-058 นั้นดูเหมือนจะไม่เกี่ยวกับเหตุการณ์ บุคคล หรือสภาพแวดล้อมของ SCP-058 (ดูบันทึกบทสัมภาษณ์ 058-04)

หมายเหตุ:

SCP-058 ถูกพบเห็นเป็นครั้งแรกที่ศูนย์██ เมื่อมันออกมาจาก [ข้อมูลปกปิด] มันดุร้ายมาก และมีท่าทีลุกลี้ลุกลน แรกเริ่มนั้น SCP-058 โจมตีศูนย์██ ทำให้บุคลากรทั่วไปเสียชีวิต ██ คน และเจ้าหน้าที่อีก ██ คน SCP-058 เดินทางไปโจมตีเมือง███████████ ที่อยู่ใกล้ๆ ต่อ ทำให้มีผู้เสียชีวิตกว่า [ข้อมูลปกปิด] และอาคารมากกว่า 70% ของเมืองถูกทำลาย

จากการวิเคราะห์ในภายหลัง ทำให้ทราบว่าสาเหตุของการเสียชีวิตส่วนใหญ่มาจากไฟซึ่งเกิดจากของเหลวในเหล็กในที่ SCP-058 ฉีดไปทั่ว ซึ่งก็เชื่อว่าเป็นสาเหตุที่ทำให้อาคารส่วนใหญ่เสียหายด้วยเช่นกัน มีผู้เสียชีวิตจากการถูก SCP-058 █████████ มีเพียง 8% เท่านั้น โดยมีหลักฐานคือ [ข้อมูลปกปิด]

SCP-058 นั้นถูกเก็บมาได้หลังจากที่ถูกอาคารทั้งหลังถล่มทับ เจ้าหน้าที่ และหน่วยปฏิบัติการจึงได้เอา SCP-058 ออกมา และย้ายไปเก็บไว้ที่ ████████ SCP-058 อยู่ที่ ████████ เป็นเวลาสามสัปดาห์ ซึ่งมันแทบไม่เคลื่อนไหวอะไร ด้วยสาเหตุจากอาการบาดเจ็บ และพองตัวจากการ█████████ในเหตุการณ์ก่อนหน้า มีการวิจัยในช่วงนี้อย่างจำกัด เนื่องจาก SCP-058 นั้นยังเป็นอันตรายมากแม้จะแทบไม่ขยับตัวเลย

SCP-058 หลุดจากการกักขังในวันที่ ██/██/████ ขณะกำลังย้ายมันไปที่ศูนย์กักกันของสถาบัน ทำให้มีผู้บาดเจ็บ และล้มตายเป็นจำนวนมาก แต่ในที่สุดก็ถูกจับตัวได้โดยเจ้าหน้าที่██████ ซึ่งขับรถถัง M1 เอบรามทับมันไว้ ก่อนจะจุดชนวนระเบิด C4 มากกว่า 2.3 กิโลกรัมที่อยู่ในห้องพลขับเมื่อเธอออกมาแล้ว จากนั้น SCP-058 จึงถูกนำไปเก็บไว้ที่ศูนย์อาวุธชีวภาพ แอเรีย 14

บันทึกบทสัมภาษณ์ 058-04:

SCP-058: ข้าได้ฝันถึงราชินีอันอัศจรรย์ผู้ซึ่งพำนักอยู่ในหัวใจแห่งความรักและความเงียบงันของความชรา ซึ่งข้ารู้ว่าทั้งหมดเคยเป็นหนึ่งเดียว

ดร.จอนสัน: แกชื่ออะไร?

SCP-058: ข้าแสวงหาวิวรณ์ซึ่งสิ่งศักดิ์สิทธิ์ได้แสดงแก่คนเขลา ในความฝันแห่งถ่านไฟที่มอดแล้วท่ามกลางแสงอาทิตย์ที่ลาลับเหนือทะเลสาบโลหิตดำ และอสรพิษที่กินก้อนเด็กจากต้นไม้แกะในฤดูหนาว

ดร.จอนสัน: แกชื่ออะไร?

SCP-058: ความทรมานนิรันดรเป็นความทุกข์ของผู้โฉดเขลา ผู้ไม่เคยว่างเว้นจากการแสวงหาส่วนลึกในจิตใจของตน และเห็นเพียงแต่ความมั่งคั่งของโลกอันน่าสมเพชซึ่งถลกหลังตนเองด้วยมีดที่มีรอยบิ่นของเงินและความยินดีอันโหดร้าย

ดร.จอนสัน: แกมาจากไหน?

SCP-058: ฝันร้าย ก็คือความฝันของตัวทากไร้นามผู้เที่ยวไปตามดงระเบิดและกองซากศพของกวางและองค์ราชา

บุคลากร D-067: นี่มันสยองชะ- (D-067 ถูกตัดเป็นเสียงกรีดร้อง)

SCP-058: เงาราตรีนั้น เป็นเงาแห่งพริบตาอันสัตย์ซื่อทั้งมวลที่เรียงผ่านโรคระบาดเกิดใหม่อันโมโหร้าย ความอบอุ่นโดยฉับพลันนั้นเป็นของน้ำนมจากมารดา ในความฝันก่อนที่สรรพสิ่งจะเคยชั่วร้าย

บุคลากร D-067: (ยังตะโกนอยู่)

ดร.จอนสัน: ปล่อยเค้าซะ!

SCP-058: ช่วงหลายวินาทีที่ดวงตะวันเต้นดั่งกลองในดวงใจนั้นก็ได้กินหูของเสียงไปด้วย

บุคลากร D-067: (เสียงกรีดร้องขาดไป)

SCP-058: ความรู้สึกรุนแรงของตัณหา เป็นสิ่งเดียวที่เจ้าต้องการที่จะยืนยัน ถึงคุณค่าแห่งชีวิต

<จบการบันทึก>