ภาพของ SCP-049-J ซึ่งแสดงให้เห็นใบหน้าแบบนก
หมายเลข#: SCP-049-J
ระดับวัตถุ: Euclid
มาตรการกักกันพิเศษ: ให้กักกัน SCP-049-J ไว้ที่ Site-19 Site-101 Site-17 Site-81 Site-13 ที่ดินเขตจำกัดการเข้าถึงแบบความปลอดภัยระดับสูงอันลับสุดยอด MK-อุลตรา 101.5 WFML ใกล้กับริชมอนด์ มลรัฐเวอร์จิเนีย SCP-049-J นั้นได้รับอนุญาตให้ออกจากห้องขังได้โดยมียามสอง (2) (II) (两1) (dos) คนติดอาวุธเป็นปืนไรเฟิล AR-15 กับพลองไฟฟ้าเป็นผู้ดูแล
เนื่องจากพนักงานที่ประจำกับ SCP-049-J แสดงความกังวลเรื่องกลิ่นปาก มันจึงไม่ได้รับอนุญาตให้ถอดหน้ากากออกอีก
ลักษณะ: SCP-049-J เป็นตัวตนแบบมนุษย์สวมเครื่องแต่งกายตามแบบของหมอกาฬโรคในสมัยยุคกลาง การวิเคราะห์ SCP-049-J เพิ่มเติมนั้นเผยให้เห็นว่าตัวตนของมันที่อยู่ใต้เสื้อคลุมนั้นมีส่วนประกอบหลักเป็นตะไคร่น้ำ ก้อนกระดาษทิชชู และหน้ากากหมอกาฬโรคที่เล็กกว่า โดยทั่วไปแล้วมันจะเชื่อฟังพนักงานของสถาบัน แต่ก็โกหกบ้าง และบางครั้งก็เหงื่อออกมากโดยไม่มีเหตุผลอะไรอย่างใดทั้งสิ้น
ในช่วงที่ SCP-049-J อยู่ในการกักกันของสถาบันนั้น มันได้กล่าวอ้างอยู่เสมอว่ามันเป็นหมอจอมเวทผู้ทรงพลังซึ่งสามารถ"เยียวยา"สิ่งที่เป็น"ความเจ็บป่วยของมนุษยชาติ" จนถึงตอนนี้ มันยังไม่เคยรักษาะไรได้เลย และก็มักจะทำให้อาการหนักกว่าเดิมอย่างมากด้วย
เฉพาะเรื่องนี้นั้นยังไม่นับว่าเพียงพอที่จะให้สถาบันทำการกักกัน SCP-049-J เป็นตัวตนผิดปกติอย่างถาวรได้ แต่หลังจากที่ทราบว่าที่จริงแล้วมันไร้ความสามารถก็ได้พบว่ามันยังมีความสามารถในการหลีกเลี่ยงการจับกุมและหลบหนีไปจากศูนย์ของสถาบันอีกด้วย ด้วยเหตุผลดังกล่าว ประกอบกับความสงสัยอย่างแน่วแน่ของพนักงานว่ามันมีความสามารถในการรักษาตามที่มันอ้างตนเองจริงหรือไม่ จึงได้กักกันและปฏิบัติเสมือนว่า SCP-049-J เป็นสิ่งผิดปกติ
ข้อมูลเพิ่มเติม 049-J.1: บทสัมภาษณ์
[เริ่มบันทึก]
ดร.เบเกอร์: สวัสดี SCP-049-J ขอต้อนรับสู่-
SCP-049-J: ข้าเป็นหมอ
ดร.เบเกอร์: -เอ่อ ใช่ ฉันก็พอรู้นะ ที่เราทำอยู่นี่คือ-
SCP-049-J: ข้ามีการเยียวยา
ดร.เบเกอร์: (หยุด) …ถูก เอาล่ะ เดี๋ยวเราก็จะเข้าตรงนั้นนะ ก่อนอื่นเลย นายช่วยบอกชื่อของนายให้ฉันได้หรือเปล่า?
SCP-049-J: ใช่แล้ว อืมมม ถูกแล้วครับท่าน ข้ามีการเยียวยา ไม่ต้องสงสัยเลย ใช่แล้ว ข้าเป็นหมอ
ดร.เบเกอร์: …อะไรนะ?
SCP-049-J: พาผู้ป่วยมาให้ข้า ข้าจะรักษาพวกเขา (ใช้ไม้เท้าชี้)
ดร.เบเกอร์: เฮ้ย ระ-เชี่ย แกว่งอะไรดูหน่อยสิวะ
SCP-049-J: ข้าคือการเยียวยา
ดร.เบเกอร์: มึงเป็นอะไรกัน- อ้อ กูรู้ล่ะ มึงปัญญาอ่อนใช่ป่ะ?
SCP-049-J: ไม่ครับท่าน ข้าได้ผลที่สุด ข้าหมายความว่าการเยียวยาของข้าน่ะ ข้าคือการเยียวยา ได้ผลมาก ที่สุด เพราะข้าเป็นหมอ
ดร.เบเกอร์: ได้ เดี๋ยวเราจะได้เห็นกัน เอาล่ะ เอ่อ- (โบกมือให้ผู้ช่วย)
นักวิจัยสองคนเข็นผู้ป่วยมาบนโต๊ะ
ดร.เบเกอร์: คือว่าผู้ป่วยคนนี้-
SCP-049-J: (ดมกลิ่น) -มีโรค ใช่แล้ว อืมมมมม ข้าได้กลิ่น
ดร.เบเกอร์: …มีอาการเจ็บคอ เราอยากรู้ว่านายมีวิธีใดจะรักษาความเจ็บป่วยนี้มั้ย
SCP-049-J: ข้า… (หยุด) แน่นอน เพราะว่าข้าเป็นหมอ (วัตถุเริ่มล้วงเข้าไปในกระเป๋าแพทย์อยู่ครู่หนึ่ง)
ดร.เบเกอร์: จะให้ช่วยมั้ย?
SCP-049-J: ไม่! (บ่นพึมพำ) เขาไม่ใช่การเยียวยา ข้าคือการเยียวยา (หยุด) อา ใช่แล้ว นี้ล่ะใช้ได้
ดร.เบเกอร์: นั่นเกือก
SCP-049-J: ใช่แล้ว
ดร.เบเกอร์: มันจะรักษาคนนี้ได้?
SCP-049-J: มันคือการเยียวยา
ดร.เบเกอร์: ก็ได้ ลงมือเลย
SCP-049-J ทำท่าทางน่าเกรงขามอยู่เหนือผู้ป่วย ก่อนจะใช้รองเท้าทุบที่คอของผู้ป่วย
ดร.เบเกอร์: เฮ้ย เชี่ยไรวะ! มึงทำอะไร? มันจะช่วยได้ยังไงวะ?
SCP-049-J: (กรีดร้องฟังไม่ได้ศัพท์)
ผ่านไปครู่หนึ่ง มันก็หยุด ผู้ป่วยนอนตายอย่างเละเทะอยู่บนโต๊ะ
ดร.เบเกอร์: …นั่นเชี่ยไรวะน่ะ?
SCP-049-J: (โบกมืออย่างออกท่า) ผู้ป่วยหายแล้ว
ดร.เบเกอร์: อะไร? ไม่โว้ย! มึงเอารองเท้าทุบคอเธอเละแค่นั้นแหละ!
SCP-049-J: ไม่ ผู้ป่วยสบายดีแล้ว ใช่แล้ว ข้าคือการเยียวยา
ดร.เบเกอร์: ดูเลือดพวกนี้สิวะ! ไม่ต้องพูดถึงศีลธรรม จะทำความสะอาดก็เป็นชั่วโมงแล้ว! มึงฆ่าคน!
SCP-049-J: ไม่ นางหายแล้ว ดูสิ (เอามือจับมุมปากผู้ป่วยขยับไปมาพร้อมกับพูดทางมุมปากตนเอง) สวัสดี ใช่ ฉันเป็นผู้ป่วยค่ะท่านและฉันหายอย่างได้ผลที่สุดแล้ว ขอบคุณคุณหมอ คุณทำดีมาก คุณเป็นหมอดีที่สุด ฮืมมมม ฮืมมม
ดร.เบเกอร์: นี่ดูนี่นะ กูเห็นมือมึงอยู่นี่ กูรู้ว่าที่พูดนี่ไม่ใช่คนป่วย นี่มันหมายความว่าไงวะ?
SCP-049-J: (หยุด) เอ่อ (หยุด) โอ้ ดูนั่น มีความเจ็บป่วยอยู่ทางนั้นอีกแน่ะ (ชี้ไปด้านหลังดร.เบเกอร์)
ดร.เบเกอร์: (หันไปดู) อะไรนะ? ตรงไหน- โอ้เชี่ย แม่งหนีไปอีกแล้ว ห่าเอ๊ย
ภาพบันทึกวีดีโอหลังเหตุการณ์แสดงให้เห็นว่า SCP-049-J หนีไปทางประตูข้างอย่างว่องไว บันทึกวีดีโอที่เก็บมาได้จากเมืองข้างเคียงพบเห็นว่า SCP-049-J ได้แวะที่ร้านฮาร์ดแวร์เพื่อซื้อ “ไม้เท้าคุณหมอแบบแหลมกว่าเดิม”
[จบบันทึก]