วัตถุ# SCP-002-TH
ระดับ: Neutralized
มาตรการกักกันพิเศษ: ปัจจุบัน SCP-002-TH นั้นได้หยุดการทำงานที่ผิดปกติไปแล้วก่อนที่จะได้รับการตรวจสอบโดยสถาบัน มันจึงถูกตรวจสอบในเบื้องต้นก่อนจะเก็บเข้าโกดัง-29a อย่างถาวร
รายละเอียด: SCP-002-TH เป็นวิทยุสื่อสาร มีสภาพที่ค่อนข้างเก่าไปตามกาลเวลาและยังชำรุด ผ่านการซ่อมแซมมาหลายต่อหลายครั้ง สาเหตุที่ SCP-002-TH เกิดความผิดปกตินั้นยังไม่เป็นที่ทราบ แต่จากไดอารี่ส่วนตัวของ ดร.แพมม์ ก็ทำให้ได้รู้ว่าเขาได้ใช้ SCP-002-TH เป็นตัวติดต่อสื่อสารระหว่างอดีตและอนาคตกับวิลเลียม ████████████ ที่ทำให้ความเป็นจริงของปัจจุบันของพวกเขาเปลี่ยนไป
ไดอารี่ส่วนตัวของดร.แพมม์, บันทึกเมื่อเดือนกุมภาพันธ์ 2013:
วันที่ 10 ผมถูกเรียกตัวไปประชุมเกี่ยวกับความหละหลวมที่มีต่อพวก SCPs คือ…พวกเขาอาจคิดว่าถึงเวลาที่ต้องทำตัวเย็นชาต่อ SCPs ที่ไม่ใช่มนุษย์แต่มีสำนึก ก็เช่น SCP-009-TH และพวกเขาเมินต่อความเห็นของผมที่มีประสบการณ์และไปเชื่อคำพูดของไอ้เด็กเมื่อวานซืน พวกเขาควรจะเคารพผมบ้าง
วันที่ 14 วันนี้ผมเจอวิทยุสื่อสารเครื่องหนึ่งจากโกดังเก็บของเก่าหลังอาคาร มันตกลงมาจากชั้นวางตอนที่ผมกับทอมช่วยกันขนโต๊ะไปเก็บ ผมจำได้ว่ามันเคยเป็นของวิล และทำให้ผมนึกถึงเขาสมัยที่ยังมีชีวิตอยู่ ไม่นึกเลยว่าข้าวของของวิลถูกเอามาไว้ในนี้ นึกว่าถูกเอาทิ้งไปแล้วซะอีก
วันที่ 15 เจ้าวิทยุที่เอามาเมื่อวานส่งเสียงแปลกๆ มันคงเสียตอนตก แล้วทอมเดินมาเจอก็บอกให้เอาไปทิ้งอีก คนสมัยนี้ช่างไม่เห็นคุณค่าของเก่าเอาซะเลยรู้ไหมว่าไอ้เครื่องนี้สมัยก่อนราคาเทียบเท่ากับไอแพดในตอนนี้ด้วยซ้ำ ผมจึงซ่อมมันโดยยืมเครื่องมือจากแผนกซ่อมมาใช้และวิทยุก็ทำงานอีกครั้ง
วันที่ 16 ผมไม่รู้จะเขียนไดอารี่ยังไงดี เรื่องนี้ออกจะซับซ้อน เมื่อเช้าตอนซัก 6 โมง ผมมาที่โต๊ะทำงานแล้วได้ลองเปิดวิทยุ มันมีเสียงแปลกๆ ดังออกมา เสียงเหมือนคนไอและคุยกัน ปุ่มปรับช่องหลุดออกตอนจับแล้วผมก็สบถออกไปและมีเสียงคนพูดออกมาจากวิทยุนั่น มันผิดปกติ เสียงนั่นคุ้นหูมากเหมือนกำลังตอบโต้ผมอยู่ ผมก็เลยพูดเล่นๆ ออกไป เท่านั้นแหละ
เขา…คนที่อยู่ในวิทยุได้พูดตอบโต้กับผมเหมือนคุยกับทางโทรศัพท์ ไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นได้ไง เขาบอกว่าเขาชื่อวิลเลียม ████████████ ผมไม่เชื่อ วิลตายไปแล้ว ส่วนเขาเองก็ไม่เชื่อว่าผมคือแพมม์ เขาบอกว่าแพมม์เพื่อนของเขานั่งอยู่ที่อีกโต๊ะ เราคุยอะไรกันหลายอย่างก่อนที่พวกพนักงานจะเริ่มมาทำงานกัน เราจึงหยุดการติดต่อ
วันที่ 17 ช่วงเวลาพัก ผมเอาวิทยุกลับมาที่ห้องเพื่อหาความจริงว่าผมไม่ได้ประสาทหรือเครียดจนเพ้อไปเอง ผมยังไม่ได้บอกใครในเรื่องนี้ รู้ว่าเจ้าวิทยุจะเจอกับอะไรบ้างหากผมบอกไปและคงไม่ได้คุยกับวิลอีกแน่ ผมติดต่อวิลอีกครั้ง พยายามถามหลายๆอย่างว่าเขาคือวิลจริงๆ เขาตอบได้หมดและเขารู้เกี่ยวกับผมด้วย พระเจ้า! ผมควรทำไงดี ผมควรเลิกคุยแล้วยอมรับว่าวิลตายไปแล้ว แต่ถ้าหากวิทยุนี้สามารถติดต่อกับคนในอดีตได้จริงผมอาจช่วยให้เขาไม่ต้องตายได้ แต่จะเกิดอะไรขึ้นกับอนาคตล่ะ
วันที่ 20 วันนี้ผมติดต่อวิลอีกครั้งเป็นครั้งสุดท้าย ตัดสินใจบอกอะไรบางอย่างไปเผื่อว่าผมอาจไม่ได้คุยกับเขาอีก ผมบอกว่าเขาจะตายและวิธีที่เขาตาย เขาไม่เชื่อ เขาคงจะโกรธผม ผมก็ทำได้เท่านี้แหละและไม่หวังให้อะไรเปลี่ยน จากนั้นก็เลิกติดต่อกับเขา
ภาคผนวก: ██/██/2013 อีกครั้งที่ศูนย์-12K ได้ถูกกลุ่มศาสนจักรแห่งเทพผู้แตกหักเข้าโจมตี ครั้งนี้เป็นครั้งที่ 4 แล้ว พวกมันพยายามจะนำ SCP-████ ออกไปให้ได้ และฆ่าบุคลากรไป 7 คน จับตัวประกันไว้อีก 4 คนที่มี ดร.แพมม์ รวมอยู่ด้วย ทีม MTF-ลาวา-██ ที่นำโดยวิลเลียม ████████████ ได้เข้าไปกำจัดผู้บุกรุกและช่วยตัวประกันได้สำเร็จ
วันที่ 30 ผมได้พบกับเพื่อนเก่าที่จากไปนานแล้ว วิล เขาอยู่ที่นี่กับผม เขาดูแก่แต่ยังฟิตอยู่ แล้วทำไมผมจำเรื่องที่เขาตายไม่ได้ มัน…เหมือนไม่เคยเกิดขึ้น แต่ผมก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่ามันเป็นความจริงหรือความฝัน ผมไปเอาวิทยุแต่มันพังเพราะแรงระเบิดไปแล้วและหยุดทำงานถาวร ในตอนนี้ผมหยุดคิดถึงมันและอยู่กับปัจจุบัน ปัจจุบันที่เปลี่ยนไป ผมได้วิลกลับคืนมา
