วันเงินเดือนออก

อีกวันเงียบๆอีกวันในเมืองเงียบๆ

ทางตะวันตกของเมืองมีธนาคารตั้งอยู่ มันไม่ใช่ธนาคารที่ใหญ่โตมโหฬาร และก็ไม่ใช่ธนาคารที่เล็กกระจิ๋ว มันก็แค่ธนาคาร ตัวเมืองก็เล็กนิดเดียว และที่สำคัญที่สุด กรุณาอย่าถามคำถามมาก เช่นทำไมถึงมีคนบางกลุ่มมาที่นี้และมาขึ้นเงินที่ธนาคารนี้บ่อยๆ ถึงแม้จะมีความจริงที่ว่าไม่มีใครเลยในนั้นที่อาศัยอยู่ที่เมืองนี้ แต่ก็นะ คนพวกนั้นเป็นคนทำสบู่ให้บริษัท Corpses Products, Inc. และมันก็จะดีกว่ามากถ้าจะไม่ต้องมาสนใจพวกงั่งที่ทำงานแบบนั้น

รถสองคันพุ่งเข้ามาจอดตรงหน้าธนาคาร รถโวคสวาเก้นส์เก่าๆลายพ่นสีแดงจางๆ และรถฟอร์ด มัสแตงค์เก่าๆ สีฟ้า รถทั้งสองคนไม่มีจุดเด่นอะไร ซึ่งก็ตรงกับความต้องการของเจ้ารถ ใครก็ตามที่เอาเวลาไปตรวจดูป้ายทะเบียนรถว่าเป็นของใคร ก็จะขึ้นชื่อของคนที่ไม่เคยมีอยู่และอาศัยอยู่ที่หลายๆรัฐพร้อมกัน ประตูรถเปิดออกพร้อมกับมีผู้ชายห้าคนออกมา ถ้าการแต่งกายของพวกเขาไม่ได้บอกถึงจุดมุ่งหมายละก็ ใช้ปืนที่พวกเขาพกแทนก็ได้ ปืนพกขนาด 9 มม. และปืนลูกซองแบบโยนลำ และปืนบางชนิดที่น่าเป็นแบบออโต้อีกกระบอก ธนาคารดูออกจะเล็กไปสักนิดสำหรับพวกเขา แต่พวกเขาก็ใช่เงินเปลืองกัน พวกเขาผลักประตูธนาคารชูปืนขึ้น

“พวกแกหมอบลง เดี้ยวนี้!!”

คนในธนาคารส่วนมากทำตาม ผู้ชาย, ผู้หญิง, แม้กระทั้งยามรักษาความปลอดภัยทั้งคู่ แต่มันมีอะไรน่าสนใจ ก็นะ คือกลุ่มคนที่อยู่ใกล้ๆโจรที่ตะโกน คนทั้งเมืองที่เหลือรู้ว่าพวกเขาคือพนักงานกินเงินเดือนที่ทำสบู่ของบริษัท Corpses Products, Inc. กลุ่มคนที่ดูมั่วไปหมด ซึ่งดูไม่เหมือนคนทำสบู่เลยสักนิด พวกเขาทั้งหมดดูเหนื่อยล้าหรือใจลอยหรือกำลังรีบไปไหนสักที่ หนึ่งในนั้นใส่ชุดแลปมองไปที่พวกโจรปล้นธนาคารสักพักก่อนที่จะพูดว่า

“ล้อกันเล่นใช่ไมเนี่ย? วันเงินเดือนออกเนี่ยน่ะ??”

มันมีจังหวะของความเงียบอยู่ระหว่างความเครียดและความอึดอัด และชายที่ถือปืนชิงพูดก่อน

“เฮ้ย! พวกแกหูหนวกหรือไงว่ะ? ปัญญาอ่อน? หมอบลงเด่!”

แต่กลุ่มคนที่อยู่ในชุดแลปยังคงยืนอยู่ มองหน้ากันและกัน ก่อนที่ใครสักคน — ผู้หญิงอ้วนๆ ตัวเล็กๆ ที่ผมยาว สีดำมัดเป็นทรงหางม้า — ถอนหายใจเสียงดัง และเอามือไปปิดที่ปากเพื่อไม่ให้เธอสำลัก เธอหัวเราะในลำคอ โจรขมวดคิ้วภายใต้หน้ากากสกีและ ในขณะที่ชายอีกคนในชุดแลป ถอนหายใจอย่างหนักและเอามือไปตบหน้าผาก

“ไรท์ หยุดเถอะ”

“กำลังพยายามอยู่”

“เอาล่ะ สุภาพบุรุษทั้งหลาย นี้มันค่อนข้างจะงี่เง่าเกินไปน่ะ” ชายผิวดำที่มีรอยสักขนาดใหญ่และดูเหมือนไม่ค่อยอยู่กับร่องกับรอย กับโดยเฉพาะสร้อยคอสีทองรอบคอเขา “เอาจริงๆนะ พวกนายตั้งใจที่ปล้นสถานประกอบการแห่งนี้ด้วยอะไรแบบนี้อะหรอ? ฉันหมายถึง-”

“หุบปากไปซะ หรือจะให้ข้ายิงแก”

“ไม่เอาน่า การพูดแบบนั้นมันโคตรแย่เลยนะ และไร้ประโยชน์มากด้วย ที่สำ-”

ปัง!!!

ชายผิวดำมองไปที่รูบนหน้าอกของเขาและถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย “ฉันเพิ่งจะได้ร่างในแบบที่ฉันต้องการนะเนี่ย” ดวงตาของเขาเลื่อนเข้าไปในหัว ล้มลงบนพื้น และตายอย่างหมา สร้อยคอสวยๆเส้นนั้นกระเด็นไปอีกฟาก

“ให้ตายเถอะ” ผู้หญิงที่ชื่อไรท์บ่น แต่ยังคงหัวเราะ

ผู้ชายร่างสูงที่ไม่มีผมเพราะถูกโกนออก เดินออกมากกลุ่ม ดูเหมือนว่าใจเย็นมากสำหรับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น และพูดกับหนึ่งในโจรด้วยเสียงแปลกๆที่ไร้โทนเสียง “คุณครับ ผมขออนุญาตขอให้คุณออกจากสถานที่นี้เดี้ยวนี้ เนื่องจากว่าการกระทำของคุณอาจก่อให้เกิดความล่าช้าที่ไม่จำเป็นในการกลับไปทำหน้าที่ของเรา นอกจากนี้ความล่าช้าได้เกิดขึ้นแล้วเนื่องจากการกระทำของคุณที่ได้ทำต่อ ดร.ไบรท์”

โจรหนึ่งคนที่ตัวสูงเก้งก้าง ทรงผมเดดล็อคและมีเคราเล็กน้อยเดินออกมา จ่อปืนลูกซองไปที่หน้าของชายหัวล้าน “แกเครียดหรอว่ะ? แกกำลังจะแย้งให้พวกข้าออกไปเพราะพวกแกกำลังจะ สาย เนี่ยนะ?? ” เขาหัวเราะและกระทุ้งปืนไปที่ชายหัวล้านด้วยลำกล้องของปืน “พวกแกไม่เข้าใจหรอว่ะ? ไม่มีใครเห็นศพไอ้หมอนี้หรือไง? พวกข้าไม่ได้ ล้อเล่น นะเว้ยย!” เขายิงปืนไปที่เพดาน ทำให้พนักงานธนาคารสะดุ้งหรือลงไปหมอบที่พื้น ชายหัวล้านยังคงจ้องมองอย่างไม่สะทกสะท้าน

“ความพยายามที่จะข่มขู่ของคุณนั้น ผิดพลาดอย่างร้ายแรง และมันเป็นการทำลายสภาพจิตใจที่ไม่เหมือนใครของผม ปืนลูกซองไม่ใช่เครื่องมือที่จะทำให้ผมและเพื่อนร่วมงานของผมทำตามคุณได้ อาวุธปืนและความอันตรายจากการถูกยิงนั้นถือว่าค่อนข้างต่ำมากหากเทียบกับสถานการณ์อันตรายที่พวกเราเจอ มากไปกว่านั้น เจ้าหน้าที่บางคนใช้มันเป็นการทักทายตามปกติด้วยซ้ำไป” ณ จุดนี้ ผู้ชายที่ใส่หมวกเบสบอลและมีจมูกเป็นตะขอยิ้มกว้าง “คุณขาดความสามารถที่จะสร้างความกลัวในระดับที่จะทำให้พวกเราทำตามที่คุณต้องการทันทีได้ การกระทำของคุณในตอนนี้ จะไม่มีทาง และไม่ว่าทางไหนก็ตาม นำไปสู่บนสรุปที่คุณต้องการได้”

ชายผมยาวและถือปืนลูกซอง ส่ายหัวไปมาอย่างสับสน “ห่าอะไรว่ะ… พวกแก เป็น ใครกันแน่?”

“โอ้ เจซู,อัลเลาะห์,พุทธเจ้า, เกียร์… ใช่คำน้อยกว่านี้สิ ฉันคิดว่านายกำลังทำให้โจรผู้หน้าสงสารเหล่านี้สับสนน่ะ!” ผู้หญิงหัวเราะในลำคออีกครั้ง

หนึ่งในเหล่าโจร — ที่เตี้ยที่สุดนั้น — หยิบเอาสร้อยคอขึ้นมาจากพื้นและสวมมันที่คอ ก็นะ แอบจิ้กไปก็คือแอบจิ้กไปละนะ ชายคนนั้นจะไม่เคยได้รู้เลยว่ากำลังจะถูกสับเปลี่ยนพื้นที่ในหัวของเขา เขาทำมันจนได้ เขาหันปากกระบอกปืนไปยังทางใหม่แล้วหันมาขยิบตาพร้อมกับชูนิ้วโป้งให้ที่เหลือของกลุ่ม

“พวกแกคิดว่ากำลังเล่นเกมส์กันอยู่หรือไง? ” ชายผมยาวตะโกนต่อ โจรที่เตี้ยที่สุดค่อยๆเลื่อนปืนไปอีกทาง จากตอนแรกเล็งไปที่ผู้หญิง ตอนนี้เล็งไปที่ชายที่โกนผม “ นี้มันเป็นเรื่องตลกสำหรับพวกแกหรือไง? ” ปากกระบอกปืนของชายตัวเตี้ยเคลื่อนไปที่ชายใส่หมวกเบสบอล “พวกแกคิดปืนนี้มันของปลอมหรือไงกัน?” การย้ายที่นิดเดียวทำให้ตอนนี้ปากกระบอกปืนเล็งไปตรงๆที่หลังของชายผมยาว ในเวลาเดียวกันชายผมยาวก็เล็งปืนไปที่ ไรท์ที่ยังคงหัวเราะอยู่เบาๆ