‘ฉุกเฉิน! ฉุกเฉิน! ตอนนี้ SCPs ระดับ Keter ภายในไซต์-19 ได้หลุดออกมาแล้ว ขอให้ทุกคนอพยพออกไปโดยทันที ในขณะที่สามารถทำได้ ไปยังทางออกฉุกเฉินโดยด่วน’
“ฉันคิดว่าเจ้าของเสียงประกาศนี่ หล่อนต้องเป็นคนที่เซ็กซี่และเร้าร้อนแน่” คอนดรากี้พูดขึ้น เขาอยู่ในห้องพักห้องหนึ่งกับเคลฟภายในไซต์ ดูเหมือนว่าพวกเขากำลังนั่งเม้าส์กันโดยไม่สนใจสัญญาณเตือนภัยที่ดังขึ้น
“…ฉันเชื่อว่านายต้องถอนคำพูดแน่ เมื่อรู้ว่าเจ้าของเสียงเซ็กซี่และเร้าร้อน คือ ดร.ไรท์” เคลฟยิ้ม
“เวรเอ้ย! ฉันไม่—”
ปัง…!! เสียงเปิดประตูห้องอย่างแรง สเตรลนิคอฟเข้ามาในห้องอย่างหน้าตาตื่น มองซ้ายมองขวา แล้วคว้าขวดโค้กที่วางอยู่หน้าคอนดรากี้ขึ้นมาดื่มจนหมด จากนั้นก็วางลงที่เดิม
“ขอบใจมาก ขวดสุดท้ายซะด้วย” คอนดรากี้ทำเสียงประชด
“ฉันเจอไอ้จิ้งจกยักษ์ตรงทางเดิน มันเห็นฉัน ฉันกระหน่ำยิงมันอย่างไม่ยั้งเข้าที่ลูกตาของมันทั้งสองข้าง กับหน้าของมันซะเละ!” สเตรลนิคอฟทำท่าทางประกอบ
“มันตายไหม?” เคลฟถาม
“ฉันไม่รู้ แต่มันจะไม่ได้กินฉันแน่” สเตรลนิคอฟพูดเสียงดัง “ฉันจะไปที่ทางออก ถ้ามันอยู่ที่นั่น ฉันจะเอา C4 ยัดปากมัน”
ว่าแล้วสเตรลนิคอฟก็เดินออกจากห้องไปโดยสวนทางกับเกียร์และกลาสที่กำลังมาทางนี้ และได้เห็นทั้งคู่นั่งอยู่ภายในห้องอย่างสบายใจเฉิบ
“ฉลองปาร์ตี้กันอยู่หรอไง ได้ยินสัญญาณเตือนนั่นไหม” เกียร์พูดด้วยน้ำเสียงอันราบเรียบของเขา “682 หลุดออกมาแล้ว และพวกคุณควรจะรีบไปที่ทางออก”
“สเตรลนิคอฟบอกว่าไปจัดการ 682 ที่ทางออก” เคลฟบอก “อีกไม่นานทุกอย่างจะกลับมาเป็นปกติ”
“ผมว่าไม่มั้ง เมื่อตะกี้เขาสวนทางกับผมที่พึ่งมาจากห้องของ 173 มันคนละทางกับทางออก” กลาสพูด “….เอาไว้ผมจะเช็คสภาพจิตของเขาให้อีกที”
แล้วสเตรลนิคอฟก็วิ่งพรวดเข้ามาในห้อง ชนเข้ากับกลาส
"ให้ตายเถอะ!!" กลาสร้องตอนที่ตัวของเขาเซไปข้างๆ
“เจอ 682 ของนายไหมล่ะ?” คอนดรากี้ถาม
“ฉันหามันไม่เจอ ไอ้จิ้งจกยักษ์คงกลัวฉันและเผ่นหนีไปแล้ว แต่….” สเตรลนิคอฟหยุดพูดเพื่อหอบหายใจ “…ฉันดันไปเจอ 173 กับ 106 มันให้ความสนใจฉัน ฉันก็เลยเผ่นกลับมาหาพวกนาย เพื่อคิดแผนการต่อไป …มีอะไรแย่กว่านี้ไหม๊”
“มีสิ คุณมันไอ้โง่!” กลาสพูดเสียงดัง ก่อนจะเดินไปที่ประตูที่เปิดอยู่แล้วปิดลงกลอน ขณะที่เขาเดินมาปิดประตูเขาได้เห็น 173 อยู่ตรงทางเดินห่างจากเขาไป 10 เมตร “173!” เขาพูดด้วยเสียงที่ราวกับกระซิบ
"แย่จริงๆด้วย" สเตรลนิคอฟพูดด้วยน้ำเสียงเหมือนกับว่ามันเป็นเรื่องเล็กน้อย
“ใจเย็น ๆ ดร.กลาส, 173 เข้ามาในห้องไม่ได้ ตราบใดที่ไม่มีใครเปิดประตูห้อง” เกียร์บอก
“ที่แน่ๆด้านนึงของห้องนี้มีผนังที่เป็นกระจกใส และ 173 อาจจะโพล่มายืนตรงกระจกนี้ก็ได้….” คอนดรากี้ที่นั่งติดกระจกพูดและหันมาชี้ไปทางกระจก ได้จ๊ะเอ๋กับ 173 พอดิบพอดี “เชี่ยเอ้ย! ไม่ทันขาดคำ!”
เกียร์ลากเก้าอี้มานั่ง “เราอยู่ในห้องนี้เงียบๆ ถ้าพวกเขาไม่เห็นเราในกลุ่มอพยพ พวกเขาจะมาตามหาเรา”
คอนดรากี้กับกลาสจ้องมองไปที่ 173 ที่อยู่อีกฝากของกระจก จ้องมองอย่างไม่กระพริบตา
“พวกคุณสองคนทำอะไรกัน? จ้อง 173 คืองานอดิเรกงั้นหรอไง?” สเตรลนิคอฟกล่าว แล้วหยิบขนมขึ้นมากินอย่างมีความสุข
682 เดินมาถึงห้องที่พวกเขาอยู่ สเตรลนิคอฟทิ้งขนมลงกับพื้น แล้วลุกขึ้นจากเก้าอี้ “โอ้ แก ไอ้จิ้งจกยักษ์ มาพอดีเลย ฉันมีขนม C4 ให้แกด้วย” สเตรลนิคอฟหยิบ C4 ออกจากกระเป๋าแล้ววิ่งมาที่ประตู แต่ถูกเคลฟกับคอนดรากี้โดดเข้าใส่ก่อน
“จะทำห่าไรว่ะ ดิมิทรี!” เคลฟร้องแล้วกดแขนของสเตรลนิคอฟไว้กับพื้น
682 หันมาทางพวกเขา เดินเข้ามาอย่างช้า ๆ ไฟในห้องได้ดับลง มีใครบางคนได้ปิดสวิทไฟ 682 มองไม่เห็นภายในห้อง นอกจากเงาสะท้อนของตัวเองในกระจก มันหมดความสนใจ แล้วเดินไปตามทางต่อ
“เอาล่ะ 682 ไปแล้ว แต่ 173 ยังอยู่ ถึงไงก็ออกจากห้องไม่ได้อยู่ดี” เสียงใครบางคนในห้องพูดแบบกระซิบ
"จริงดิ ทำไมนายไม่ออกไปล่อมันเล่า เหมือนตอนที่นายพามันมาที่นี่"
“โอ้ย! ใครตบหัวฉันว่ะ”
“คุณสเตรลนิคอฟ กรุณาถอยห่างจากประตูด้วย” น้ำเสียงที่ราบเรียบพูดขึ้น
“ฉันถามว่าใคร ตบหัวฉัน” เสียงนี้ตะโกนดังขึ้น ชัดเลยว่าเป็นเสียงของคอนดรากี้
“ไม่มีใครตบหัวนายหรอก คอนนี่ ทุกคนนั่งกันหมดแล้ว” แน่นอนว่านี่ต้องเป็นเสียงของเคลฟ
“ผมไปเปิดไฟดีกว่า”
แล้วไฟในห้องก็สว่างขึ้นอีกครั้ง กลาสเป็นคนเปิดไฟ เคลฟนั่งไขว่ห้างกับเกียร์นั่งอยู่ที่เก้าอี้ สเตรลนิคอฟยืนอยู่ข้างตู้ขายขนม ส่วนคอนดรากี้ยืนอยู่มุมหนึ่งของห้อง เอามือข้างหนึ่งกุมหัวของตัวเองเอาไว้ด้วยใบหน้าที่บูดบึ้ง
“พระเจ้า! คอนนี่ นายรีบเดินออกมาจากตรงนั้นด่วนเลย!” เคลฟร้อง
“มีอะไร? สีหน้านายดูไม่ค่อยดีเลยน่ะ” แล้วคอนดรากี้ก็รู้สึกว่ามีบางอย่างอยู่ด้านหลังของเขา เขาจึงค่อย ๆ หันไปอย่างช้า ๆ
ร่างของชายแก่สีดำมีขนตามตัวเป็นเมือก สูง 8 ฟุต ดวงตาสีดำลึกโบ๋ แล้วผนังด้านหลังของมันก็มีร่องรอยสีดำปรากฏขึ้น มันยิ้มแสยะให้กับเขาอย่างน่าขยะแขยง
แล้วหนังตาข้างขวาของคอนดรากี้ก็กระตุก……