ความทรงจำของ D-Class
rating: +21+x

เช้านี้เป็นเช้าที่หน้าเบื่อสำหรับโชน สำหรับคลาส-D ที่ทุพพลภาพทางสมอง

แน่นอนว่าที่นี่รวมพวกเปิ่นๆไม่ค่อยเต็มบาท และแน่นอนว่าผมไม่ใช่หนึ่งในนั้น

ดร.บัว บอกกับผมว่าผมเสียสมองส่วนที่รับความรู้สึกไปไม่ว่าจะเป็นรู้สึกถึงความเจ็บปวด ดีใจเสียใจ

หรือแม้กระทั่ง รู้สึกรักใครสักคน 'นี่ผมสูญเสียความเป็นมนุษย์ไปแล้วหรือเนี่ย' บ้าชะมัด

ผมเหม่อลอยไปทางพวกไม่เต็มบาทจนไม่รู้ตัวว่ามีคนมานั่งข้างๆ คำถามหนึ่งเดียวที่ผุดขึ้นมาในหัวคือ…

'เธอคือใคร เรือนผมสีดำขลับของเธอ ดวงตาสีฟ้าครามดังน้ำทะเลดึงดูดให้มองเข้าไปในดวงตา'

"นายชื่ออะไร?" เธอคนนั้นถามเสียงหวาน. "อะ-อ่อ ชื่อ โชน แล้วเธอล่ะ?"

"ฉันชื่อ มีร่า ยินดีที่ได้รู้จักนะ" เธอยื่นมือมาหาผม ผมจับมือเขาตามมารยาท

"นี่เธอเองก็ป่วยเหมือนกันหรอ"

มีร่าพยักหน้าช้าๆ

"ป่วยเป็นอะไร" เธอส่ายหน้าแล้วพูดว่า "ฉันไม่ได้เหมือนคนพวกนั้น ฉันเหมือนกับเธอ"

โชนเผยรอยยิ้มขึ้นมา "นี่ผมได้เพื่อนใหม่ที่นี่คนหนึ่งแล้วสินะ"

มีร่าใช้มือปิดปากขำอย่างสุภาพ แต่น่าแปลกที่เขากลับรู้สึกขำขึ้นมาอย่างจริงจังขึ้นมาครั้งแรก

ในขณะเดียวกันก็มีสายตาคู่หนึ่งมองมาที่ทั้งสอง

"ดอกไม้ที่งดงามถ้ามันงามผิดที่ความหอมหวานย่อมไม่เผยมาอยู่ดี ตราบใดที่ กองขยะรุมล้อมพวกมันอยู่"
ชายคนหนึ่งสวมชุดกาวน์เดินมาทางพวกเขา และยิ้มที่มุมปากนิดๆเป็นรอยยิ้มที่ไม่ใช่ความยินดีหรือความเป็นมิตร


วันต่อมาที่มีการให้คลาส-D มารวมตัวกันในห้องเดียวกัน 'มันดูผิดปกติในสายตาใครหรือเปล่านะ' เขาคิด

เธอเดินมาพร้อมกับผมยาวประบ่า ดวงตาสีครามจ้องมายัง โชน

"หวัดดี โชน" มีร่าถามพร้อมกับโปรยยิ้ม

"หวัดดี มานั่งนี่สิ ห้องนี้มีแต่พวกอันตรายๆทั้งนั้น"

โชนสังเกตว่าผมของมีร่าร่วงหลุดออกมากองที่พื้น แต่เขาก็ไม่ได้คิดว่ามันผิดปกติ เ

ขาเก็บผมเธอไว้ในกระเป๋า ในใจเขาคิด 'นี่ชั้นกำลังทำอะไรลงไป? '

"หมดเวลาแล้วไอ้พวกตัวเหม็น รีบๆย้ายก้นของแกกลับเข้าห้องซะ ไม่งั้นมีเจ็บตัวแน่"

เสียงของเจ้าหน้าที่คนหนึ่งตะโกน

"แล้วเจอกันนะ" มีร่าบอก. มีร่าโบกมือให้โชนก่อนที่จะหันหลังกลับไป

"มีร่า!" โชนเรียก

"มีอะไรหรอ?" เธอหันกลับมาพร้อมกับรอยยิ้ม

"ขอกอดหน่อยสิ" นี่ผมพูดอะไรออกไปเนี่ย เธอจะกอดกับฆาตรกรอย่างผมหรอไงกัน

"มาสิ" ….

ให้ตายสิ ไม่นึกเลยว่าเธอจะให้ด้วย อ้อมกอดอุ่นๆแบบนี้รู้สึกดีเป็นบ้าเลย อยู่ๆน้ำตาของเธอ

ก็ไหลออกมา ลงมาตรงคอเสื้อของผม ผมหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาเช็ดน้ำตาให้เธอ

ใช่เธอกำลังอ่อนแอ ขอให้ปลอดภัยนะ โชนพูดกะมีร่าพลางเอานิ้วมือปาด น้ำตาส่วนหนึ่งออกจากแก้ม มีร่าพยักหน้าช้าๆ

แล้วส่งยิ้มให้ ราวกับเป็นครั้งสุดท้ายที่ได้เจอกันอีก

'เกิดอะไรขึ้นกับเธอกันแน่นะ'


วันต่อมาโชนรอเธอที่ห้องเดิม แต่คราวนี้เธอไม่มา เกิดอะไรขึ้นทำไมเธอถึงไม่มา

โชนอยู่ไม่เป็นสุข เขาถามคนอื่นๆว่ามีร่าอยู่ไหน คนอื่นๆก็ไม่ค่อยเต็มใจจะตอบอะไรนัก

เห็นชัดว่าเกิดเรื่องไม่ดีกับมีร่า เธออาจโดนจับไปทดลองที่ไหนซักแห่งหรือตายแล้ว

อย่างน้อยเขาก็อยากเห็นหน้าเธออีกซักครั้งก็ยังดี โชนวานแผนคิดที่จะหนีออกจากห้องนี้

เพื่อตามหามีร่า แต่จะทำยังไงล่ะ ต้องก่อจลาจลหรือไง อะไรก็ได้เขาทำได้หมดเพื่อมีร่า

ระหว่างที่กำลังเดินกลับห้องนั้นโชนถือโอกาสที่จะทำร้ายผู้คุมคนหนึ่งที่อยู่ใกล้ที่สุด

การกระทำของเขาถือเป็นวีรบุรุษของคลาส-D คนอื่นๆ โชนใช้ปืนของผู้คุมยิงไปที่

เจ้าหน้าที่ที่อยู่ชั้นลอย และทำให้คลาส-D คนอื่นเริ่มก่อจลาจลขึ้นมา

อย่างน้อยก็ช่วยเบนความสนใจออกไปจากเขาได้โชนวิ่งออกไป ไม่รู้ไปไหนแต่เขาต้องไป

มีร่าอาจอยู่ที่ไหนซักแห่ง เดี๋ยวน่ะนั่นผมของเธอหล่นอยู่บนพื้น

"มีร่า" เขาตะโกนเรียกเธอ "ชั้นมาช่วยแล้ว"

……..โชนวิ่งตรงไปห้องพยาบาล มองซ้ายมองขวาให้แน่ใจก่อนจะรูดประตูม้วนเหล็กลงมาล็อค
เพื่อให้แน่ใจว่าจะไม่มีใครเห็นเขา สอดส่ายสายตาหามีร่า เธออยู่นั่น
เขาทำท่าสงบลงก่อนจะเปิดประตูเข้าไปหาเธอ โชนเลื่อนเก้าอี้เข้ามาไกล้เตียงให้มากขึ้น
ผมของเธอถูกโกนจนเกลี้ยงโดยมีผ้าพันแผลพันไว้รอบๆ

เธอคงผ่าตัดใหญ่มาแน่ๆ ผมจับมือเธอไว้อย่างแผ่วเบา เธอลืมตาขึ้นแล้วหันมามองหน้าผมช้าๆ แล้วยิ้มอย่างที่เคยยิ้ม

"โชน ทำไมอยู่ที่นี่"

"ชั้นจะมาพาเธอออกไป"

"ขอโทษนะ ชั้น—"

"มีร่า! เธอคือเพื่อนที่ดีของผม"

เธอบีบมือผมพลางพยักหน้าช้าๆ เธอไม่ใช่คนพูดมาก

"ที่ผ่านมาผมมีความทรงจำดีๆมากมายกับเธอมีร่า มันเป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุด มันถึงเวลาที่ชั้นจะบอกเธอแล้ว"

เขาก้มลงไปใกล้ๆหน้าของเธอ "ฉันชอบเธอมีร่า และเราจะหนีออกไปจากที่นี่ด้วยกัน"
เขาจูบลงไปที่มือของมีร่าอย่างแผ่วเบา แล้วหันขึ้นมามองมีร่า ปรากฏว่าเธอหลับไปเสียแล้ว
เขามองเธอเหมือนครั้งแรกที่ได้พบกัน แต่ว่าทำไมเธอถึงหยุดหายใจไปล่ะ

"มีร่า มีร่า!" เขาเขย่าตัวเธอ

ใช่ เธอไปแล้ว เขาก้มหน้าลงไปจูบหน้าผากเบาๆ น้ำตาใสใสเริ่มรินไหลออกมาจากคลองตา

"หลับให้สบายนะ มีร่า"

ปัง!! ปัง!! ปัง!!

สิ้นเสียงนั้น โชนก็ได้นอนจมกองเลือดอยู่ข้างๆ สายตาของเขาเห็นเจ้าหน้าที่คนหนึ่งกับด๊อคเตอร์อีกสองคน

"เชื่อมันเลยจริงๆว่ะ"

"ตัวปัญหาเดี้ยงซะแล้ว แบบนี้ก็ไม่สนุกน่ะสิ" เสียงนั่นที่คุ้่นเคย เสียงที่ได้ยินก่อนหน้า

"มันยังไม่ตายหรอก แต่ก็จวนเจียนแล้วล่ะ"

"ผู้หญิงตายแล้วครับ ดร.เฟมัส"

ดร.เฟมัส เอาปืนออกมาแล้วจ่อไปที่โชนที่จมกองเลือด

"จะทำอะไรน่ะ"

"ไม่ให้มันทรมาณไง" เฟมัสบอก

"เดี๋ยวก่อน เรายังใช้งานมันได้อยู่"

"ก็ได้ๆ แต่อย่าปล่อยมันไว้นานนักล่ะ เจ้าเนี่ยแสบนัก"


สองวันต่อมา เช้านี้ก็เป็นวันที่ฝนตกหนักราวกลับจะร่ำไห้ให้ใครบางคน โชนเดินลากสังขารมาที่ห้องรวม มองหาใครบางคน เขาหยิบเส้นผมของมีร่าขึ้นมาจูบอย่างแผ่วเบา พวกนั้นรู้ว่าเธอเป็นมะเร็ว ใกล้จะตาย พวกนั้นเลยแยกเธอออกไป เขาทรุดตัวลงร้องไห้ข้ามวันข้ามคืนชั่ววันชั่วคืน บางทีสมองซีกรับความรู้สึกอาจจะยังไม่ถูกทำลายก็ได้นะ มันยังอยู่กับเขาเสมอ เขายังคงคิดถึงมีร่าอยู่เสมอตราบจนเขาตาย

Unless otherwise stated, the content of this page is licensed under Creative Commons Attribution-ShareAlike 3.0 License