หญิงชราคนหนึ่งนั่งอยู่บนรถเข็นตรงระเบียง มองออกไปผ่านเมฆหมอกและหุบเขา เธอถือกระดาษแผ่นเก่าๆในมือ บนนั้นมีข้อความที่ถูกเขียนเอาไว้
ชั้นจะคิดถึงเธอเสมอไม่ว่าเธอจะอยู่ที่ไหน ชั้นจะหาเธอให้พบแม้ว่าพวกเขาจะซ่อนเธอเอาไว้จากชั้น ชั้นรู้ว่าเธออยู่ที่นั่น และชั้นจะไปหาเธอ
ชั้นหลงรักเธอตั่งแต่ที่โอเมก้า ชั้นรู้ว่าพวกเขากีดกันเรา แต่ไม่อาจกีดกันใจของชั้นที่มีให้กับเธอ
ชั้นรู้ว่าเวลาล่วงเลยมานานแล้วตอนที่ชั้นหลับ แต่ชั้นก็คิดถึงเธออยู่ ชั้นเขียนจดหมายมาหาเธอทุกครั้งที่ตื่น แค่อยากให้เธอรู้ว่าเธอไม่ได้อยู่โดดเดี่ยว
ชั้นอยากรู้ว่าตอนนี้เธอเป็นยังไง พวกเขาดูแลเธอดีอยู่ใช่ไหม เธอรู้ใช่ไหมว่าชั้นคิดถึงและเป็นห่วงเสมอไม่ว่าในตอนนี้เธอจะเป็นยังไง เพราะเธอคือคนที่อยู่ในใจชั้นตลอดมา
หญิงชราพับกระดาษพวกนั้นใส่ลงไปในกล่องเหล็กสีฟ้า เธอปิดมันแล้วเอาวางลงบนตัก เธอนั่งอยู่ซักพัก รอคอยบางอย่าง เธอได้หันไปทางด้านซ้ายของระเบียง
ชายหนุ่มอายุยี่สิบต้นๆ ผิวขาว ตาสีเขียว คนหนึ่งได้เดินเข้ามาหาแล้วก้มลงข้างๆหูของเธอ
"ถึงเวลาแล้ว" เขาบอก
"ชั้นอยากจะอยู่ต่ออีกซักหน่อย" เธอบอก เสียงของเธอสั่นเหมือนเหนื่อยหอบ "ชั้นอยากเห็นพระอาทิตย์ตกดิน …อีกซักครั้ง"
หญิงชราได้นั่งมองพระอาทิตย์ที่ค่อยๆลับหายไปหลังภูเขา
"นี่อาจเป็นสิ่งสวยงามสิ่งสุดท้ายที่ชั้นจะได้เห็นมัน"
"อย่าพูดอะไรอีกเลย เธอนะอยู่มานานกว่าคนอื่นที่ชั้นรู้จักอีก"
ชายหนุ่มได้พาเธอมายังห้องพักที่มีพยาบาลคอยให้การดูแลอย่างดี
"เขาเป็นยังไงบ้าง" เธอถามชายหนุ่ม
"เอเบลเหรอ คาดว่ากำลังหลับอยู่ อีกเป็นสิบปีกว่าจะตื่น"
"ชั้นอยากให้คุณเก็บสิ่งนี้เอาไว้ให้เขา เพราะชั้น…ไม่คิดว่าจะอยู่รอได้อีกแล้ว"
หญิงชราได้ยื่นกล่องเหล็กสีฟ้าให้เขา
"ลาก่อน ไอริส"
"ลาก่อน ด๊อคเตอร์…ไบรท์"
อีก 2 อาทิตย์ต่อมา หญิงชราได้เสียชีวิตลงอย่างสงบภายในห้องพัก ร่างของเธอถูกฝังพร้อมกับกล้องโพลารอยด์ในสุสานในเมืองที่เธอเกิด และวันครบรอบการเสียชีวิตของเธอทุกปี บนหลุมศพจะมีช่องดอกไม้ช่องหนึ่งวางเอาไว้เสมอ