นายเอริค บราชิน ตรวจดูนาฬิกาพกเรือนสีเงินที่ยึดด้วยโซ่ เด็กหนุ่มได้สายแล้ว แน่นอนล่ะ การประชุมที่เขาได้วางตารางไว้ได้พิสูจน์ขอบเขตแล้วว่าเสียเวลา การที่สายนั้นสะท้อนถึงการรับคนเข้าใหม่ที่คาดหวังไว้อย่างเลวร้ายตลอด เมื่อคาดการณ์ในขณะที่เขาได้คิดเป็นนิสัยตามความเคยชินถึงพวกนั้น พวกนั้นเชื่อใจไม่ได้ที่รับมือแม้กระทั่งการนัดหมายที่เหมาะสมที่เรียบง่ายที่สุด ทำไมเขาควรจะเชื่อใจพวกนั้นด้วยเรื่องของความสำคัญที่มากมายนับไม่ถ้วนด้วย นายมาร์แชล นายคาร์เตอร์ และบางทีแม้กระทั่งนายดาร์คเองก็ยังไม่ดูใจดีไปกับความขาดการเป็นมืออาชีพเลย ส่วนตัวมาก ๆ แล้วตัวเขาเองเคยแค่เพียงสบประมาทกับเจ้าพวกหน้าโง่ที่มาหาเขาโดยถือหมวกในมือเพื่ออ้อนวอนขอโอกาส และจากนั้นก็ไม่มีแม้กระทั่งจะโผล่มาให้เห็นสำหรับการประชุมเกริ่นนำเลย
นายบราชินยืนอย่างเคร่งครัดในห้องรับรองห้องหนึ่งที่ทางคลับเคยพบปะกับผู้ที่ไม่ระวังถึงมุมมองที่แปลกไปจากเดิมของการก่อตั้งสถาปนา เพียงหนึ่งนาทีผ่านไปก่อนที่เขาจะเอานาฬิกาออกมาด้วยโซ่อีกครั้ง เขาพินิจพิจารณาสีหน้า จดบันทึกถึงเวลาในระหว่างที่ระมัดระวังที่จะไม่จับตัวนาฬิกาเลย เขาทนไม่ไหวแล้ว เขาถามตัวเขาเองเสียงดังชัด “สายไปแปดนาทีแล้วนะ ความตรงต่อเวลาของรุ่นใหม่นี้ไปอยู่ที่ไหนกันหมดเนี่ย”
อีกห้านาทีผ่านไปอย่างปกติด้วยตารางประชุมของเขาก็ยังไม่เริ่มพบปะ ถึงอย่างไรก็ตามตัวนายบราชินเริ่มที่จะรู้สึกรำคาญเล็กน้อย เยาวชนผู้ร่ำรวยรุ่นเยาว์สมัยนี้ทุกคนต่างรู้สึกว่าพวกเขาขนานนามให้กับโลกนี้ที่กำลังรอพวกเขาด้วยมือและเท้า ก็นะเขาเดาว่าการขนานนามโดยเฉพาะเจาะจงนี้กับผู้ชายเจ้าสำอางก็อาจพบว่าตัวพวกเขาได้เป็นที่ยอมรับจากนายมาร์แชล สายห้านาทีอาจอธิบายได้ สิบนาทีอาจทำให้คุณโดนเตะออกจากประตูอย่างสุภาพ ยิ่งไปกว่านั้นและคุณอาจจบลงด้วยสิ่งที่นายมาร์แชลเรียกว่า “ลอยไปลอยมา”
การที่ยึดเกาะด้วยความสงสัยกระทันหัน นายบราชินล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อนอกและหยิบนาฬิกาพกออกมา เวลานี้ได้ประคองด้วยเครื่องจับเวลาจริง ๆ ไม่ใช่ตัวโซ่ มือทั้งสองข้างหมุนอย่างบ้าคลั่งสำหรับชั่วขณะหยิบมือ ก่อนที่จะสงบนิ่งในสิบสองชั่วโมง สิบสองนาที และหนึ่งวินาที เขารู้ว่าหมายถึงอะไร มันได้รับการอธิบายกับเขาอย่างรวบรัดมากด้วยสิ่งทั้งหมดนี้ในปีที่ผ่าน ๆ มาแล้ว เขายังสามารถได้ยินเสียงที่มันเป็นบรรพบุรุษของเขา “สิบสองหมายถึงศูนย์ ชั่วโมงหมายถึงปี นาทีหมายถึงเดือน และวินาทีหมายถึงวัน” สิ่งบอกใบ้เล็ก ๆ น้อย ๆ ของสีที่นั่นคืออยู่ภายในใบหน้าของเขาที่อ่อนเพลีย เฉพาะตอนนี้เขาได้ยินก้าวเดินที่มั่นคงที่กำลังเดินตรงมายังห้อง ไม่มีประโยชน์อะไรเลยที่จะพยายามวิ่ง การที่จะซ่อนตัวก็คงจะน่าขบขัน และการตีโต้กลับก็คงจะอับอายขายขี้หน้าเขาเท่านั้น
จู่ ๆ นายบราชินรู้สึกเจ็บระคายเคืองที่ดวงตาและการมองเห็นนั้นได้พร่ามัวชั่วขณะหนึ่งด้วยน้ำตา เขาปาดน้ำตาออกอย่างรุนแรง ถ้าหากเขาจะต้องไปแล้วเขาจะไม่ร้องไห้เสียใจ เสียงดังกริ๊กจากรองเท้าบนพื้นไม้แข็ง ๆ ได้หยุดลงตรงด้านนอกประตูห้องประชุมที่โออ่าสง่าผ่าเผยและด้ามจับก็หันออกอย่างช้า ๆ ประตูก็เปิดและนั่นก็มีนายมาร์แชลที่กำลังยิ้มมาที่เขาอย่างเศร้าสลดใจ ชายอีกผู้หนึ่งที่ค่อนข้างจะตัวใหญ่แค่ยืนอยู่ทางด้านหลังและด้านขวาของเขา แต่ความโหดร้ายทารุณนั้นไม่สำคัญ ในแผนการของสิ่งที่มากกว่า เอริค บราชินได้จงรักภักดีต่อหัวหน้าของเขาเท่านั้น
น้ำเสียงของเขาแทบจะควบคุมไม่อยู่และใกล้จะแตกร้าวฉานเมื่อเขาเอ่ยถาม “คุณมาร์แชล ถ้าหากผมจะขอถามว่าทำไมกันครับ”
รอยยิ้มอันเศร้าสลดใจของนายมาร์แชลไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปในทันทีทันใด เขาจ้องมองชายผู้ซึ่งเป็นลูกน้องที่จงรักภักดีของเขามาใกล้ ๆ เกือบยี่สิบปีแล้วได้ตายจากไปในสายตา “ลอยไปลอยมานะคุณบราชิน ลอยไปลอยมาตลอด การจ้างวานของคุณครั้งล่าสุดได้มีปัญหามากมายกว่าที่พวกเขาได้รับประโยชน์ซะอีกสำหรับการสอดแนมและเรื่องทั้งหมด พวกเราเพียงแค่ไม่อนุญาตให้คุณทำต่อแล้วหลังจากที่มีการผิดพลาดอย่างน่าสยดสยองแบบนั้น ลูกค้าของพวกเราได้ให้ความสำคัญกับความเป็นส่วนตัวมากกว่าสิ่งอื่น ๆ และการที่ให้ตัวตุ่นที่อันตรายเข้ามาแม้ว่าจะเป็นทุก ๆ ตัวสุดท้ายของพวกมันเพียงตัวเดียว ผมได้คาดหวังว่าคุณอาจเหมาะสมสำหรับการปลดเกษียณที่สงบสุขดีแต่คุณรู้มากเกินไป”
เขาถอนหายใจอย่างเศร้า ๆ “ผมเข้าใจครับท่าน” และเขาได้เข้าใจ การที่ทำงานให้กับมาร์แชล คาร์เตอร์แอนด์ดาร์คนั้นได้มีสิ่งหนึ่งที่รู้กันว่าคุณอาจจะไม่ค่อยได้ปลดเกษียณ เขาได้รู้ทุกอย่างดีเกินไป ยังไงสิ่งที่น่าจะเป็นอย่างถูกต้องแม่นยำนี้อาจเกิดขึ้นแต่เขาได้พยายามที่จะไม่เคยจะเอาใจใส่ไอเดียมากนัก เขาถอดนาฬิกาออกจากกระเป๋าเสื้ออย่างนุ่มนวลและถือออกมา “ผมคาดว่าคุณอาจจะต้องการสิ่งนี้คืนไป สำหรับการ—” เขาพูดติดขัดเล็กน้อยกับคำพูด “ทดแทนของผม”
รอยยิ้มอันเศร้าสลดใจยังคงฉาบอยู่บนใบหน้าของเขา นายมาร์แชลเอ่ยตอบในระหว่างที่หยิบนาฬิกาเรือนสีเงิน “ผมเสียใจนะเอริค”
เสียงทุบอันแผ่วเบาของเสียงกระสุนปืนเก็บเสียงดังขึ้นเหนือหัวไหล่ของนายมาร์แชล และเอริค บราชินได้สะดุดถอยหลังไปและร่วงลงไปบนพื้นไม้แข็งอันหรูหรา เลือดได้ย้อมชุดสูทสีเทาอันเรียบ ๆ ของเขา ความมืดมิดได้แหวกว่ายมาขวางทัศนวิสัยในการมองเห็น และสิ่งสุดท้ายที่เขาได้ยินคือนายมาร์แชลพูดเบา ๆ “ความจงรักภักดีไงล่ะเฮนเดอร์สัน นั่นคือสิ่งที่ความจงรักภักดีดูเหมือนล่ะนะ”
