เวลา 4 ทุ่ม 25 นาที ในวันสุดสัปดาห์แบบนี้คนส่วนใหญ่มักจะเลิกงานกันเร็ว แต่เขาชายวัยกลางคนผมหยิบสีน้ำตาลยังคงนั่งอยู่ที่นี่ในห้องทำงานที่ชั้น 8 ไซต์ 10 ดูเหมือนว่าเขายังทำงานไม่เสร็จ มีบางอย่างกวนใจเขา รู้สึกเหมือนมีคนอยู่ในนี้ เขาหันมองไปรอบๆที่ตอนนี้มีแต่ความมือสลัว ๆ มีไฟบางดวงที่เปิดเอาไว้ และเสียงคนพูดคุยกันที่เบามากจนต้องเอียงหูฟังถึงจะได้ยิน
เขารู้สึกเบื่อที่ต้องอยู่ดึกแบบนี้และเริ่มหมุนเก้าอี้ที่นั่งไปมา เสียงเอี๊ยดๆจากเก้าอี้ดังเบา ๆ แล้วยกเก้ากาแฟขึ้นมาดื่มทว่ากาแฟเหลืออยู่แค่ก้นแก้ว เขามองไปยังโซนของกินที่อยู่ห่างออกไป 8 เมตรแล้วถอนหายใจเบาๆก่อนตัดสินใจลุกออกไปยังห้องนั้น แต่แทนที่เขาจะชงกาแฟใหม่เขาได้ล้างแก้วนั่นแล้วคว้ำไว้ข้างๆแทน ในขณะนั้นหูก็ได้ยินเสียง แต๊ก เขาหันหลังกลับไปเห็นว่าทางที่เดินมาเมื่อกี้ไฟถูกเปิดสว่างทั้งที่ตอนมามันมืด หรือว่า…จะมีคนอื่นอยู่ที่นี่นอกจากเขา
"ฮัลโหล ใครน่ะ"
ไม่มีใครตอบกลับมา ในตอนนั้นเองที่เขาเห็นเก้าอี้เลื่อนตัวหนึ่งมันอยู่ตรงขอบประตู ทำไมเขาถึงไม่เห็นมันนะ เขาเดินไปที่เก้าอี้ตัวนั้นแล้วลากมันกลับไปไว้ที่เดิมตรงที่มันเคยอยู่และเสียงฝีเท้าคนวิ่งจากด้านหลังทำให้เขาหันไปหาอย่างรวจเร็ว เห็นเป็นผู้ชายตัวเตี้ยๆใส่เสื้อสีครีมวิ่งไปทางบันไดแต่ไม่เห็นหน้า เขาวิ่งตามไปแต่คนนั้นได้หายไปแล้ว มันเร็วมากกว่าที่จะเป็นคนได้
เขายืนงงอยู่ตรงนั้นแป๊บหนึ่งก่อนจะกลับมายังโต๊ะทำงาน กดปุ่มเปิดหน้าจอขึ้นมาแล้วเริ่มพิมพ์ต่อ แต่แล้วเขาก็หยุดพิมพ์เมื่อรู้สึกว่ามีคนจ้องมองอยู่ด้านหลัง เขาหันไปก็ไม่เจออะไร เขาอาจจะคิดไปเองเพราะฤทธิ์กาแฟ
เวลาผ่านไปไม่นานขณะที่เขากำลังใช้คอมอยู่ก็รู้สึกว่ามีคนมาจ้องเขาอีก แต่ครั้งนี้มีเสียงพูดด้วย มันเป็นเสียงที่เบามากๆ แต่มีหลายคน เขาลุกขึ้นยืนแล้วมองไปรอบๆในห้องที่มืดสลัวนั่น เขาก็ได้พบางอย่างที่ผิดปกติ กลุ่มควันที่รวมตัวกันเป็นเงานั่งอยู่ที่ทางเดินไม่ไกลนัก เป็นจุดที่มีแสงสว่าง กลุ่มเงามีขยับเหมือนคนหลายคนนั่งล้อมวงกัน และเสียงคุย
"นายคิดว่าเขายังอยู่ที่นี่ไหม"
"อยู่มั้ง มีคนเห็นเขาตั้งหลายคนเชียวนะ" "เฮี้ยนสุดๆเลยล่ะ"
"อยู่ดีๆขนหลังชั้นก็สแตนอัพ เขาอยู่ข้างหลังชั้นใช่ไหม"
"เฮ้อ อย่ามโน ไม่มีไรอยู่หลังแกเลย"
"รีบๆเร็วเข้า เดี๋ยวก็มีคนมาเจอหรอก"
เมื่อเขาเดินเข้าไปใกล้ๆก็พบว่าตัวเองมายืนอยู่ที่ขอบหน้าต่างและกระโดดลงไปในทันที ขณะที่ร่างของเขากำลังร่วงหล่นภาพรอบๆตัวก็แสดงภาพสโลโมชั่นอย่างช้าๆเขาบอกไปรอบๆในหัวคิดอะไรไม่ออก รู้แต่ว่าเขากำลังจะตกไปเละอยู่ที่พื้นซีเมนต์ด้านล่างในอีก 5 วินาที พอเขาลงไปที่พื้นก็รู้สึกตัวอีกทีที่หน้าคอมพิวเตอร์ที่เปิดอยู่ เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น และเสียงคนคุยกันก็ยังคงมีอยู่ทำให้เขาหงุดหงิด เอาว่ะเป็นไงเป็นกัน เขาได้เดินเข้าไปหากลุ่มเงานั่น ยืนมองดูอยู่ห่างไม่กี่เมตรและเข้าไปเอาเท้าไปเตะ เท้าทะลุเงาไปแต่กลับกลายเป็นว่าเงาค่อยๆเป็นรูปร่างขึ้นมาจนกลายเป็นกลุ่มคน 4 คน นั่งเล่นกระดาษผีถ้วยแก้วอยู่
"อะไรวะเนี่ย แกเเป็นใครวะ" เขาตะโกน"ไปให้พ้นๆ อย่าให้ชั้นต้องเรียกเจ้าหน้าที่มาจัดการกับแกนะโว้ย"
แต่ดูเหมือนว่ากลุ่มที่นั่งจะไม่สนใจเขา
"มันบอกว่าอะไร"
"อะ—อ่อ พวกแกเป็นใคร ออกไปให้พ้น"
"น่าขนลุกว่ะ"
"ข้าจะถามต่อนะ" "คุณเป็นใคร"
เขาไม่เข้าใจว่านี่คืออะไร ด้วยความโมโหเขาได้เตะกระดาษจนกระดาษผีถ้วยแก้วปลิวทำให้ทุกคนแตกกระเจิง เขาพยายามจะจับคนที่กำลังวิ่งหนีแต่มือของเขาทะลุคนนั้นไป เขาตกใจมาก มองดูมือตัวเอง มือของเขากลายเป็นควัน เกิดอะไรขึ้นกับเขา หรือเขากำลังฝันอยู่กันแน่ ไม่สินี่ไม่ใช่ความฝัน คนพวกนั้นเดินกลับเข้ามาเพื่อเก็บของ พวกเขาดูมีจริงมากๆพวกเขาเป็นคน แล้วเขาเป็นอะไร
เขากลับมานั่งที่หน้าคอมพิวเตอร์ตัวเดิมอีกครั้ง มองออกไปนอกหน้าต่างที่ถูกเปิดไว้ เขาไม่แน่ใจ เขาลืมบางอย่างที่สำคัญไป อะไรที่ทำให้เขาเดินไปที่หน้าต่างนั่นอีกครั้งแล้วกระโดดลงไป
วันถัดมา
"เฮ้ยๆ เมื่อคือข้าไปมาแล้วล่ะ" จนท.การิน คุย
"ที่ไหน"
"ชั้น 8 มันตบกระดาษซะปลิวเลย"
"บอกแล้วไง"
"ข้าเห็นกับตาไอ้คอมเก่าๆนั่นเปิดปิดเองได้ด้วย"
"แล้วมีใครเห็นไหม"
"ไม่รู้สิ ถามอาร์ต มันมีตาทิพท์เห็นผีได้"
"ก็ถามมันหน่อยสิ ชั้นไม่ว่าง มีเทสตั้ง 3 งาน"
"ชั้นนั่นเหมาะกับการต้องรับน้องใหม่มากๆ"
"อย่าเชียวนะเว้ย" "ชั้นต้องไปล่ะ"
"อ่อๆ ข้าว่าจะไปทำบุญให้เขาซักหน่อย"
ข้อความบันทึก เมื่อวันที่ 9 มกราคม 2542: เจ้าหน้าที่พิราศได้เสียชีวิตจากการตกจากที่สูง พยานในเหตุการณ์เล่าว่ากว่าจะรู้ว่าเขาตกลงมาก็ตอนที่เขาลงมาถึงพื้นแล้ว ไม่มีใครเห็นตอนเขาอยู่ข้างบน เมื่อขึ้นไปตรวจสอบก็เจอชั้นที่เขาโดดลงมาซึ่งก็คือชั้น 8