วันที่ 632
rating: +17+x

รายงานประจำวันที่ 631

รายละเอียด: วันนี้ก็…

เหมือนเดิม

ไม่มีอะไรใหม่

รายงานยังกองท่วมหัว

กาแฟกูหมดอีกแล้ว

โรงอาหารปิดไปอีกครึ่งวันเพราะพวกเชี่ยเคออส ยิงฮอขนส่งเสบียงตกเมื่อเช้านี้

มีไวน์กูอยู่ในนั้น

กาแฟกูด้วย…

"แม่งเอ้ย!!!!!!!!!!!!"

แสลงค์กระแทกคีย์บอร์ดอย่าแรงจนหัก ก่อนจะกระแทกปุ่มปิดจอคอมพ์

"ห่าเอ้ย!! กูซังกะตายมาจะสองวันแล้ว!! แม่งเอ้ย!! ไวน์กูอุส่าห์สั่งมาหลายลัง เสือกตกเมื่อเช้า โถ่โว้ยยยย!!"

"เสียงดังโวยวายอะไรวะ???"

เสียงตะโกนดังมาจากโถงหน้าห้องทำงานของแสลงค์

"มึงเงียบไปเลย มึงมีหน้าที่ก็ทำไปสิวะ!"

ไวฟเบอร์ เดินมาหน้าห้องแสลงค์ก่อนจะเอาปืนไรเฟิลกระแทกประตูอย่างแรงจนเป็นรอยแตกแล้วพูดผ่านช่องมา

"มึงใจเย็นสิวะ บุหรี่กูก็อยู่ในฮอนั่นเหมือนกัน ไม่ใช่มึงคนเดียวที่เซ็งหรอก! ถ้ามึงไม่หยุดแหกปาก ประตูจะไม่ใช่อย่างเดียวที่แตกวันนี้แน่!"

แสลงค์ กลืนน้ำลายเมื่อรู้ใจความว่าอะไรจะแตกในประโยคที่ไวฟเบอร์บอก

"เฮ้อ…. ห่าเอ้ย กูขาดของมาสองสัปดาห์ละ โทษๆ กูอารมณ์ร้อนไป"

"เออ! คราวหลังมึงเงียบๆ ทำอย่างกะมีตัวเชี่ยไรคลานมาจากห้องมึง!"

ไวฟเบอร์เป็นหัวหน้าหน่วย MTF-7664 และถูกปลดประจำการณ์เมื่อสองปีก่อน ปัจจุบันเป็นหัวหน้าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของ NISROP สองคนนี้เคยร่วมงานกัน บทสนทนานี้จึงเป็นเรื่องปกติ…


"วันนี้มีใครอยู่บ้าง ?"

แสลงค์ถามไวฟเบอร์ระหว่างนั่งพักในห้องพักพนักงาน

"กู , มึง , ดีมิทรี , ซไฟน์สเวอร์ , กะนักบินอีกสอง "

"ซอเยฟละ?"

"ไปไซต์-53 เมื่อเช้านี้"

"ป้าดรอว์เวนละ?"

"ศูนย์ใหญ่เรียกตัว คงอีก 3-4 สัปดาห์ เพราะฮอนั่นตก กูว่าคงยาวไปอีกสัปดาห์"

แสลงค์ทำหน้าหน่ายใจก่อนจะเดินไปกดน้ำและกำลังจะเดินออกจากห้อง

"เวรมึงถึงวันไหน?"

"อีกเดือนกว่า น่าจะอีกยาวละ หลังจากฮอตก ศูนย์ใหญ่กำชับมาบอกให้อยู่ที่นี่ไปก่อน"

"อืมๆ ไม่มีอะไร กุไปห้องก่อนนะ"

"เห้ยๆ ก่อนไป มึงได้ข่าวยัง ? เรื่อรปภ.ที่จะประจำการใหม่อะ"

"อ้าว กูนึกว่ามึแค่มึง , ดีมิทรี , กับ ชไฟน์… อะไรสักอย่าง"

"ชไฟนสเวอร์"

"ช่างกูเหอะน่า"

"มึงอยู่ในห้องนั้นนานไปละ ประกาศแม่งแทบจะแปะทุกบอร์ดมา 4-5 วันละในศูนย์ละ ดูเดือนดูตะวันบ้าง"

แสลงค์ชูนิ้วกลางก่อนจะซดน้ำแก้วสุดท้ายแล้วเดินออกจากห้อง


แสลงค์เดินไปหน้าบอร์ดประกาศข่าว ไล่มองหาประกาศเกี่ยวกับ รปภ.ใหม่ที่จะเข้ามาประจำการณ์ และดึงออกมาอ่าน

อืม.. 4 คน…

จ่าสิบตรี เชสเตอร์ ซยาฟ สัญชาติ แอฟริกาใต้ สังกัดหน่วยรบพิเศษ NAVY SEAL , ร้อยตรี ดาลาสนอฟ ดอยสกี สัญชาติ รัซเซีย สังกัดหน่วยรบพิเศษ GIGN , ร้อยตรี ริวจิ เคนชิ สัญชาติญี่ปุ่น สังกัดหน่วยตอบสนองต่อเหตุ CJIRU , ร้อยตรีหญิง แอรีน่า กานิ…..

แสลงค์ชงัก ก่อนจะอ่านชื่อซ้ำ

แอรีนา การ์นิล สัญชาติ อังกฤษ สังกัดกองทัพอังกฤษ


"พระเจ้าช่วย…" แสลงค์อุทานเบาๆ ก่อนจะขยำใบประกาศแล้วใส่ในถังขยะใกล้ๆ ก่อนจะล้มลงนั่งใต้บอร์ด


กุมหน้า


และ น้ำตาเริ่มไหลอาบแก้ม…


นี่มัน… ฝันใช่มั้ย?


รายงานประจำวันที่: 632

รายละเอียด :





แสลงค์นั่งหน้าคอม ไม่กดอะไรลงบนคีย์บอร์ดมาสักพักใหญ่ๆ


"พี่!! อย่าทิ้งหนูไป!!!


เสียงนั้นยังคงก้องในหัว…


พี่!! อย่า!!!

ปล่อยน้องผมนะ!! ปล่อย!!

ฮาร์เปอร์! น้องหายไปไหน?

พ่อ!! มันจับน้องไป! มันเอาน้องไปแล้ว!!

พ่อ!!!

พ่อขอโทษลูก พ่อไม่น่าเอาเธอสองคนมาวันนี้ พ่อขอโทษ

ทำไมเขาใส่ชุดส้มให้น้องอะพ่อ!

พ่อขอโทษ… พ่อขอโทษ

พ่อ ตอบผมมาสิ! พ่อ!!!

เห้ย! มึง!

เห้ย!

"เห้ย!!"

แสลงค์สะดุ้ง หลังจากไวฟเบอร์เดินมาสะกิดที่ไหล่

"มึงเป็นอะไรวะ ?"

"เปล่าๆ กู…."

แสลงค์นิ่งไป

"ช่างแม่ง , เห้ย รปภ.ใหม่มาละ เจ๊เวนดีไม่อยู่ มึงต้องปฐมนิเทศแทน มึงจะไปมั้ย?"

"เอ่อ.. เออๆ"

แสลงค์เดินตาม ไวฟเบอร์อย่างกระสับกระส่ายและไปหยุดหน้าห้องรับรอง

"เดี๋ยวมึงอยู่นี่ก่อน กูไปจัดแถวพวกหน้าใหม่แปป เดี๋ยวให้รายงานตัวกะมึงทีละคน เคปะ?" แสลงค์ยืนหน้าห้องรับรองอย่างครุ่นคิดในขณะที่เสียงเหล่านั้น ยังคงก้องในหัว…

"เห้ย พร้อมละ เข้าไปๆ"

"แถวตรง!!" เสียงไวฟเบอร์ตะโกนอย่างเข้มแข็งเพื่อสั่งให้เจ้าหน้าที่ใหม่ยืนขึ้น

แสลงค์ไม่สบตาต่อเจ้าหน้าที่ใหม่ และก้มอ่าน สคริปต์อย่าง ตะกุก ตะกัก

"สวัสดี เอ่อ… เจ้าหน้าที่ใหม่ทุกคน ผมคือ… ดร.แสลงค์ เอ่อ… พวกคุ….."

แสลงค์เงยหน้าขึ้นมา สบตากับทหารหญิงในแถว

แววตาสีฟ้าสดดั่งท้องฟ้า

ผมสีแดงราวกับเปลวเพลิงสั้นเสมอคอ

หน้าตาประดุจดั่งนางฟ้าในเทพนิยายปรัมปราแต่ทว่า

ตาเธอหายไปข้างหนึ่ง

ทหารหญิงทำหน้าฉงนสงสัย ว่าทำไมแสลงค์ถึงหยุดพูดเสียดื้อๆ ในขณะที่คำถามกำลังหลั่งไหลเข้ามาในหัวของแสลงค์อย่างไม่ขาดสาย

นั่นเธอหรอ?

เกิดอะไรขึ้น?

ทำไมเธอถึงเป็นแบบนั้น

เธอไปอยู่ไหนมา

ทำไมเธอทิ้งไว้ให้พี่อยู่คนเดียว



"เห้ย เป็นไรวะ?" ไวฟเบอร์กระซิบถาม



"…"



"เจ้าหน้าที่ใหม่ทุกราย กรุณาฟังคำปฐมนิเทศต่อจากเจ้าหน้าที่ไวฟเบอร์แทนผม…" แสลงค์พูด ก่อนจะลงจากเวที "ทหารหญิง กรุณามาพบผมที่ห้องทำงานหลังเก็บสัมภาระของคุณเสร็จ…" แสลงค์พูดทิ้งท้ายก่อนจะออกจากห้องรับรองไป


"ท่านมีอะไรหรอคะ?" ทหารหญิงพูดขึ้นอย่างเข้มแข็ง

"แอรีนา ใช่มั้ย?" แสลงค์พูดกับทหารหญิง ในอิริยาบทที่นั่งเก้าอี้หมุน หันหลังให้กับทหารหญิง

"ค่ะ!"

"เธอเคยมีพี่น้องมั้ย?"

"ดิฉันเคยมีพี่ชายคนหนึ่งค่ะ!" ทหารหญิงยังคงตอบเสียงดังฟังชัด

"พี่เธอเป็นไงบ้าง?"

"ขออภัยที่ไม่สามารถตอบคำถามได้ค่ะ! ฉันทราบเพียงว่า พี่ดิฉันเป็นผู้ชายค่ะ!"

"แอรีนา เธอไปรบที่ไหนบ้าง?"

"อัฟกานิสถาน 3 ปี , ประเทศแถบตะวันออกกลางอีกครึ่งปี ที่เหลือประจำการแต่กองทัพอังกฤษ ค่ะ!"

"ตาเธอบอดข้างนึง…"

"ใช่ค่ะ"

"เธอได้แผลนั่นมาจากไหน?"

"ดิฉันเสียตาตั้งแต่ยังเด็กค่ะ"

"เธอจำได้มั้ย ใครทำแบบนั้นกับเธอ?"





"…."





แสลงค์น้ำตาไหลอาบสองแก้ม เมื่อฟังสิ่งที่ทหารหญิงพูด

แสลงค์ลุกขึ้นพร้อมเข้าสวมกอดทหารหญิง

"เอ่อ… ท่านคะ?"

"พี่ขอโทษ…"

"ท่านคะ!!"

"พี่ขอโทษ… แอรีนา พี่ขอโทษ…."

แสลงค์ยังคงฟูมฟาย

"ท่านคะ!!!" ทหารหญิงพลักแสลงค์ออกไปอย่างแรงจนกระแทกกับตู้หนังสือในห้อง

โครม!!!

"ท่านเป็นบ้าอะไรคะ??"

แสลงค์ล้มลงไปกองกับพื้น ก่อนจะลุกขึ้นอย่างช้าๆ

"เธอไม่มีสิทธิทำแบบนี้!"

"ท่านเข้ามาสวมกอดดิฉันแบบนี้ ดิฉันต้องตกใจเป็นธรรมดา!"

"เธอรู้มั้ย เธอตำแหน่งอะไร!" แสลงค์ใช้น้ำเสียงที่โมโหอย่างมาก

"ดิฉันทราบดีค่ะ!"

"พูดมา!!"



"ก็เป็นน้องของพี่ไง"















"…"


ความเงียบงันเข้าแทนที่อย่างช้าๆ


แสลงค์ค่อยๆเงยหน้าช้าๆ ภาพในสายตานั้นคือ ทหารหญิงผู้เข้มแข็งมีน้ำตาอาบสองแก้มอย่างไม่ขาดสาย…


"พี่รู้มั้ย? ชีวิตหนูมันผ่านอะไรมาบ้าง?!"


แสลงค์นิ่งเงียบไปชั่วขณะ..

"พี่รู้มั้ย ตั้งแต่วันนั้นที่หนูโดนคนพวกนั้นจับมา มันแย่แค่ไหน?!"

"พี่เคยรู้มั้ยว่าหนูต้องเอาชีวิตหนูไปเสี่ยงตายเพื่อสถาบันที่พี่ทำงานให้กี่ครั้งแล้ว???"

"พี่เคยรับรู้ความเจ็บที่พวกผู้คุมมันเอากระบอกฟาดจนตาหนูบอดไปข้างนึง???"

"พี่เคยรู้สึกมั้ยว่าวันที่หนูใส่ชุดส้ม เดินเข้าไปจ้องไอรูปปั้นนรกนั้นเพราะมันหักคอเพื่อนหนู หนูกลัวแค่ไหน??" ทหารหญิงยังคงพรั่งพรูออกมาไม่ขาดสาย

"พี่เคยรู้มั้ย? ว่าวันที่หนูได้ออกจากสถาบันนรกนั่น หนูดีใจแค่ไหน??"

"พี่เคยรู้บ้างมั้ย? ว่าหนูอิจฉาเพื่อนหนูที่ค่ายขนาดไหน เวลาที่เพื่อนหนูได้จดหมายจากครอบครัว"


"พี่เคยรับรู้บ้างมั้ย?!"


"พี่เค…"

แสลงค์เข้าสวมกอดแอรีนาอย่างแน่น

"พี่รู้.."

"วันที่พี่เสียเธอ มันยังติดตาพี่…"


"แต่วันที่เสียพ่อไป วันนั้นเลวร้ายยิ่งกว่า"

"พี่พยายามลืมเธอ แต่พี่ทำไม่ได้"

"เสียงวันที่เธอร้อง มันยังอยู่ในหัวพี่"

"พี่ขอโทษ.."

น้ำตาของแสลงค์ยังคงไหลอย่างไม่หยุด

"พ่อ… ตายแล้ว?"

"ใช่… เขาหายไป ไม่บอกพี่สักคำ…"

"พี่…"







"ตลอดเวลาที่ผ่านมา.. หนูเอาแต่คิด ว่าพ่อไม่รักหนู"

"ตั้งแต่วันนั้นที่เธอโดนจับ พ่อเอาแต่โทษตัวเองว่าเป็นคนทำให้เธอหายไป แต่เขาไม่ใช่ เขาฟูมฟาย น้ำตาแทบจะเป็นสายเลือด เขาแทบจะเอาหัวของเขาบอกให้พวกนั้นเอาเขาไปแทนเธอ แต่พวกนั้นกลับซ้อมพ่ออย่างบ้าคลั่ง จนเขาไม่ได้สติ"


"พ่อไม่เคยลืมเธอ แอรีน่า"


"พ่อรักเธอที่สุด"


น้ำตาของทั้งสองไหลลงบนบ่าซึ่งกันและกัน


"ไม่เป็นไรแล้ว พี่อยู่นี่.."



"หนูขอโทษ…"

Unless otherwise stated, the content of this page is licensed under Creative Commons Attribution-ShareAlike 3.0 License