เคยมีคนถามผมว่าอยู่กับศพไม่เคยเจออะไรบ้างเหรอไง จะว่าไปก็พูดไม่ได้เต็มปากหรอกนะว่าเคยเจอ อาจเพราะผมไม่ค่อยจะมีเซ้นต์เรื่องพวกนี้ก็ได้
เรื่องที่จะเล่าต่อไปนี้คือเรื่องที่ผมเจอ ถึงยังไงไม่เจอวันนี้ก็เจอวันอื่นเพราะว่าสถานที่อันนี่น่ากลัวนี้มีคนตายเกือบตลอดเวลา ส่วนใหญ่ก็เป็นพวกนักโทษนั่นแหละ มันเกิดขึ้นตอนที่ผมอยู่เวรดึกกับรุ่นพี่คนหนึ่งในแผนก วันนั้นมีศพถูกนำเข้ามา 3 ศพ แต่ละศพดูไม่จืดไม่รู้ไปโดนอะไรมาและไม่อยากจะรู้ด้วย ดร.นาทินรุ่นพี่ที่ทำงานอยู่ในแผนกนี้มานานหลาย 10 ปีคงเห็นอะไรพวกนี้มาจนชินตา ศพที่เอามาใหม่ได้ถูกห้อยกระดิ่งไว้ที่ข้อเท้า ดร.นาทินบอกว่าเวลาคนตายลุกขึ้นมาจะได้ยินเสียง ไม่คิดว่าเขาจะพูอะไรที่ดูจะไร้สาระออกมาได้ แต่ก็ทำเอาผมเหวอได้เช่นกัน
แล้วผมก็เผลอหลับไปตื่นมาอีกทีตี 2 กว่าๆ ดร.นาทินไม่ได้อยู่ในห้องแล้ว เอาเป็นว่าผมโดยทิ้งไว้ให้อยู่คนเดียว ผมเลยเดินไปล้างหน้าล้างตาทำธุระอะไรที่ห้องน้ำ ในตอนนั้นเองที่ผมได้ยินเสียงกระดิ่งมาหยุดอยู่ที่หน้าทางเข้าห้องน้ำ คิดว่าดร.นาทินคงอยากจะแกล้งผมเล่นแน่ๆ ผมเดินไปที่หน้าห้องน้ำไม่เจอใครเลยซักคน และเสียงก็หายไปแล้วด้วย มีแต่ทางเดินโล่งๆ
ผมคิดว่าหูคงฝาดไปคงเหนื่อยไม่ค่อยได้นอนอะไรแบบนั้น ผมเดินกลับมาที่ห้องเปิดทีวีเสียงดังๆมันจะได้ไม่เงียบมากจนเกินไป ระหว่างที่ดูทีวีนั่นแหละที่เสียงกระดิ่งกลับมาอีกครั้ง มันดังมาจากหน้าห้องทางขวามาเรื่อยๆจนมาหยุดอยู่ที่หลังที่ผมนั่งอยู่แล้วหยุด เป็นช่วงเวลาที่ผมก็ขนลุกที่หลัง รู้สึกเหมือนใครมาอยู่ด้านหลัง
ผมเลยค่อยๆหันไป เห็นเป็นคนใส่เสื้อสีส้มออกเทาๆสกปรกยืนอยู่หลังม่านมูลี่นอกห้องตรงกระจก ไม่เห็นหน้าตาแต่เห็นว่าที่ปกเสื้อมีสีเมจิกสีแดงเขียนว่า D-6679 ผมจำได้ทันทีว่าศพที่เอามาก็มีเขียนว่า D-6679 แล้วคนที่ผมเห็นนั้นก็เดินไปทางห้องดับจิตพร้อมเสียงกระดิ่ง ผมนี่รีบลุกขึ้นไปออกไปดูหน้าห้อง ไม่เจอใครเลยแม้แต่คนเดียวทั้งๆที่ทางนั้นไม่มีห้องหรือทางแยกเลย ผมคิดในใจว่า กูโดนเข้าแล้ว จากนั้นก็ปิดทีวีคว้าเสื้อคลุมแล้ววิ่งไปที่ลิฟท์ และก็ไปชนดร.นาทินที่เดินออกมาจากทางแยกที่อยู่ใกล้ๆพอดี แน่ล่ะเขาคงต้องถามผม ผมก็เลยบอกว่าจะขอกลับก่อนแล้วก็โกยสิครับจะรออะไร
นั่นเป็นเหตุการณ์แรกของผมตั่งแต่เข้ามาทำงานที่นี่
และจะบอกอะไรให้นะว่าคนที่ทำงานเกี่ยวกับศพ ไม่ใช่ว่าไม่กลัวอะไร ถ้าเจอผีหรืออะไรแปลกๆนิดหน่อยก็โกยได้เหมือนกัน