ณ ค่ำคืนอันมืดมิดบนถนนภายในตัวเมือง เงาหนึ่งทอดยาวอยู่บนพื้นที่ร้าว ความมืดของตัวเมืองได้บดบังหัวใจสีดำอันห่อเหี่ยว และปอดที่ฟีบลงของการดูดบุหรี่
Joe Knife ตรึงหญิงสาวคนหนึ่งกับกำแพง ใบหน้าอันน่าเกลียดของเขายิ้นเยาะขณะที่เขาดึงกระโปรงของเธอออก “อย่าห่วง” เขายิ้มเยาะ “ฉันแน่ใจเลยว่ามันต้องเจ็บอย่างมาก ผมจะข่มขืน นี่คือสิ่งที่ฉันจะทำ ข่มขืน และอะไรทำนองนั้น”
ในตอนนั้นเองเขาก็ได้ถูกกระหน่ำตีจากถ้วยซุปที่ร้อน และเต็มไปด้วยหอยที่แสนอร่อย และมันฝรั่งสีขาวที่ถูกปรุงให้สุขแล้วกับผักคื่นฉ่ายที่โรยบนหน้า และรสชาติของมันเหมือนกับซุป New England มาจากชายคนหนึ่งที่ยืนอยู่บนดาดฟ้า สวมผ้ากันเปื้อนสีดำ และหมวดเซฟทรงสูงทำจากผ้าสีดำ (ที่ดำกว่าผิวของคนดำ) ไม่ได้มีมะเขือเทศถูกใส่อยู่ในซุปของเขา และแตกต่างไปจากปกติ แต่เปล่าเลย พวกคนชั่วจะต้องถูกกำจัด
Joe Knife กรีดร้องด้วยความเจ็บปวดในขณะที่ยกปืนของตัวเองขึ้นมา และยิงไปที่ดาดฟ้า แต่ชายลึกลับว่องไวเกินไปสำหรับเขา และหายวับไปในผ้าคลุมสีดำ “ออกมา!” เขากรีดร้อง “แกเป็นใครว่ะ? แกอยู่ไหน? ออกมาสิโว้ย”
“อยู่นี่” มีเสียงพูด และทุบด้านหลังศีรษะด้วยทัพพี
Joe Knife กุมด้านหลังศีรษะของตัวเอง “โอ้ย! เจ็บน่ะโว้ย!” เขาตะโกน “และแกยังไม่ได้ตอบเลยว่าแกเป็นใคร?”
ชายลึกลับดึงตัวเองขึ้นไปอย่างลึกลับด้วยความสูงเจ็ดฟุต และใบหน้าที่ยิ้มกว้าง และแสงจันทร์ได้ฉายส่องมาที่หน้าผากของเขา
“เคลฟ” เขากล่าว “เชาว์เดอร์เคลฟ ผู้พิทักษ์โลก”
เชาว์เดอร์เคลฟ ผู้พิทักษ์โลก
บทที่ 1 : เก๋าโหดโคตรระห่ำ และสาวเซ็กซี่
เกิดความโกลาหนขึ้นภายในไซต์ 19 “โอ้ ไม่น่ะ!” ดร.ไรท์ ตะโกน “SCP ทั้งหมดได้ออกจากกรงขังของเขามันแล้ว!”
“ผมช่วยคุณเอง!” ดร.เคลฟพูด และวิ่งเข้าไปในห้องของเขาหยิบปืนลูกซองขึ้นมา
“โอ้ ม่ายยยย” SCP-682 กล่าวขึ้น “นั่นมันเคลฟ เขาจะมาฆ่าเรา”
“ฮ่าๆๆ!” ดร.เคลฟพูดแล้วก็ยิง SCP-682 ด้วยขีปนาวุธของเขา
“อ๊าก!” SCP-682 ร้อง และทรุดตัวลไป และตาย
“คุณช่วยเรา!” ดร.ไรท์กล่าว และจูบเขา จากนั้นก็มีเซ็กซ์กัน
“สถาบัน SCP คงพังเป็นชิ้น ๆ แน่ ถ้าไม่มี ดร.เคลฟ” ดร.เกียร์พูด และได้สนับสนุนเคลฟกับ O5
กับทุกคนในไซต์ 19, ดร.เคลฟ ก็เป็นเพียงนักวิจัยที่มีความอ่อนน้อมถ่อมตนเหมือนกับคนอื่น ๆ
แต่ดร.เคลฟก็มีความลับ ในเวลากลางคืนขณะที่ส่วนอื่น ๆ ของไซต์ 19 หลับ เขาสวมหมวกเชฟทรงสูงสีดำ และชุดกันเปื้อนสีดำ แล้วเขาก็ไปในห้องครัวของไซต์ 19 แล้วเขาก็ทำซุปหอยลายหม้อใหญ่ แล้วก็เข้าไปในเมืองก๊อตแธม หรือไนท์ซิตี้ หรือเมโทรโพลิส และสู้กับพวกอาชญากรรม เขาคือ เชาว์เดอร์เคลฟ! ที่คอยปกป้องผู้บริสุทธิ์ และผู้พิทักษ์ของโลก
และนี่คือเรื่องราวของเขา
“ผมขอโทษที่เรียกคุณจากงานที่คุณทำอยู่ในเวลานี้”
“ยินดีเสมอที่ได้ช่วยเหลือเจ้าหน้าที่ระดับสูง ต้องการให้ผมทำอะไร?”
“ผมมีคำถามกับคุณ จำนี่ได้ไหม?”
“จำได้ ผมลืมหรอ? ผมใช้เวลาหลายชั่วโมงในการพิมพ์”
“กรุณาอ่านรายงานอีกครั้ง”
“ก็ได้….ดูเหมือนว่า…เดี๋ยวน่ะ พระเจ้าช่วย…”
Vanessa Danielle Heartilly หยิบถาดอาหารของเธอ แล้วเดินไปที่ห้องอาหารในตอนกลางวัน มาได้ครึ่งทางเธอรู้สึกว่ามีบางอย่างคว้ากระเป๋าเป้ของเธอ และดึงเธอ เธอสะดุดและล้มลง นม และสปาเก็ตตี้บนถาดด้านหน้าเสื้อของเธอหกกระจาย
Alexis Evilmeir ยิ้มเยาะเธอ “ยัยทึ่ม” เธอกล่าว แล้วสะบัดผมสีบรอนที่เป็นเส้นของเธอ “เธอดูดีนี่” เธอหัวเราะ และเดินจากไปพร้อมกับนักวิจัยคนอื่น ผู้คนที่นั่งโต๊ะรอบ ๆ ตัวได้นินทากับความทึ่ม และอ่อนแอของเธอ
วาเนสซ่าคร่ำครวญ และคุกเข่าไปกับพื้นห้อง น้ำตาได้ไหลอาบแก้มของเธอ และหยดลงบนอาหารที่กองอยู่กับพื้น “ลุกขึ้นได้แล้ว และเก็บกวาดด้วย” แม่บ้านกล่าว และวาเนสซ่าก็ได้ยืนขึ้น และเก็บกองอาหารใส่จาน
มีมือเอื้อมลงมา และช่วยเธอ “มานี่” เสียงที่อ่อนโยนกล่าว “ให้ผมช่วย”
เธอเงยหน้าขึ้นมองไปที่หน้าของชายคนหนึ่งที่หล่อที่สุดเท่าที่เคยเห็นมา ดวงตาสีฟ้า เขียว น้ำตาล และเป็นประกายของเขาทำให้หัวใจของเธออบอุ่น และผิวสีขาวที่สมบูรณ์แบบอย่างไม่มีที่ติของเขาก็แอบโผล่จากใต้ปกเสื้อแลป ยิ้มบนใบหน้าของเขากว้างขณะที่เขาเช็ดน้ำตาจากแก้มของเธอ และเลียมันออกจากปลายนิ้วของเขา “ผู้หญิงสวย ๆ อย่างคุณไม่ควรร้องไห้” เขากล่าว
“ฉันไม่ได้สวย” วาเนสซ่าพึมพำ
“ผมคิดว่าคุณเป็น ผมคิดมานานแล้ว” ดร.เคลฟกล่าว “ผมเคยเฝ้ามองคุณเป็นเวลานานมาก คุณก็รู้” เขาอุ้มเธอขึ้นกับพื้น และพาเธอออกไป ขณะที่อเล็กซิสกับเพื่อน ๆ ของเธอพากันมองอย่างอิจฉา
“คุณแน่ใจน่ะว่านี่เป็นความคิดที่ดี” วาเนสซ่ากระซิบ “ฉันหมายถึงถ้าเจ้าหน้าที่อาวุโสคนอื่นเห็นน่ะ?”
“ช่างหัวเจ้าหน้าที่อาวุโส ความรักมันมีค่ามากกว่า” เคลฟคำราม และเริ่มที่จะถอดเสื้อของเธอ “แต่ก่อนอื่นคุณจำเป็นต้องรู้อะไรบางอย่าง” เขากระซิบข้างหูของเธอ
“อะไร” วาเนสซ่าอ้าปากค้าง
“ในตอนกลางคืน” เคลฟพูด “ผมจะใส่หมวกสีดำ กับผ้ากันเปื้อน และออกไปต่อสู่กับอาชญากรรมในฐานะ เชาว์เดอร์เคลฟ”
“พระเจ้า มันแพร่กระจายไปมากแค่ไหน?”
“เท่าที่รู้ ก็บันทึกของคุณทั้งหมด ทุกอย่างในไฟล์บุคลากรของคุณไปยังรายงานของคุณแล้วไปยังบทความ SCP ของคุณ”
“นี่มันไร้สาระ ทุกคนเชื่อสิ่งนี้งั้นหรอ? อดีตมือปืน GOC? ผมเป็นเสมียน! และไม่เคยจับปืน อย่างมากก็เคยใช้ครั้งนึง….พวกเขามันเลว…”
“แฟนนวนิยายเลวๆ ก็ใช่ SCP-732 รู้ว่าต้องทำ”
“สามารถกู้ไฟล์คืนมาได้ไหม?”
“อาจได้…แต่มันจะใช้เวลานานหน่อย ดีไม่มีอาจจะกู้คืนมาไม่ได้ทั้งหมด”
“พระเจ้า….ตลอดหลายปีในการทำงาน ข้อมูลทั้งหมด …..”
“ผมเสียใจด้วย ดร.เคลฟ ผมเสียใจจริงๆ”
“ตายซะ ไอ้เย็ดแม่!” เคลฟกรีดร้อง และที่ตัวของเขามีกระปายของปืน Pancor Jackhammers สองกระบอกอยู่ในมือ กระสุนปลิวว่อนไปที่ซอมบี้เจาะร่างของมันเป็นรู ๆ เลือดสาดไปทั่ว และอวัยวะภายในกระจายออกมา
“ฆ่าไอ้พวกระยำนั่นให้หมด อย่าให้พวกมันยึดครองอเมริกาได้!”
“ครับผม!” สเตรลนิคอฟกรีดร้อง “ไอ้พวกซอมบี้มันทะลุกำแพงมาแล้ว!”
“ห่าเอ้ย! ฆ่าพวกมันให้หมด!” เคลฟคำราม แล้วโยนปืน Pancor Jackhammers ทั้งสองลงไป และคว้าปืน Mateba Autorevolvers ทั้งสองที่มีลำกล้องขนาด .38 ออกมาจากเอวของเขาขณะที่เขากระโดดเข้าที่กำบัง “ปาระเบิด!”
แผงลูกระเบิดได้ลอยผ่านเหนือที่กำบัง และลงไปยังกลางฝูงห่าซอมบี้ ทำให้พวกมันระเบิดเป็นชิ้น ๆ “มันจบแล้ว” ดิมิทรีพูด
“ไม่ ยังหรอก” เคลฟคำราม แล้วสวมหมวกเชฟกับผ้ากันเปื้อน “ยังมีคนเลวที่จะต้องถูกลงโทษ”
“ผมจะไปกับคุณ” ดิมิทรีบอก
“ไม่ได้ ฉันจะทำคนเดียว” เคลฟแสยะยิ้ม “เชาว์เดอร์เคลฟ ฉายเดียวเสมอ”
— อลิสได้กรีดร้องอย่างดีใจออกมา "เชาว์เดอร์เคลฟ โอ้ ชั้นรักคุณ!" เธอร้องแล้วเดินไปหาเขา เชาว์เดอร์เคลฟ —
— "ยิงปืนใหญ่ตอร์ปิโด!" กัปตันปิการ์ดตะโกน U.S.S.เชาว์เดอร์เคลฟ วิ่งไปที่ด้านหลังโรมูลันแล้วยิงปืนใหญ่ตอร์ปิโดโฟตอนออกไป —
—"ซุปแด่เชาว์เดอร์เคลฟ, มันฝรั่งแด่บังลังก์สพัด!" เสียงร้องของ Chaos Space Marine ในตอนที่เขา —
“มีอะไรที่ผมสามารถช่วยคุณได้บ้าง?”
“…ไม่มี ผมคิดว่าผมสบายดี แต่คราบใดที่การติดเชื้อในระยะแรกหายเป็นปกติ พวกเราก็จะรู้สึกดี”
“ดูเหมือนคุณจะค่อยยังชั่วแล้วน่ะ”
“จริงๆแล้วมันก็ตลกดี แต่ผมต้องยอมรับน่ะ ว่า…ดร.เคลฟ…เหมือนจะเป็นสิ่งที่น่าทึ่งมากกว่าที่ผมทำ แทนที่จะถูกขังอยู่ในแลป ดูเหมือนเขาจะเป็นประเภทที่ชอบหนังแนวแอ็คชั่น…ฆ่ากัน…โทษทีน่ะ….จะให้ 732 อยู่ในส่วนไหน….SCP ที่โดนกำจัด….อ้างว่าเป็นซาตาน….ที่จริงเขาก็ค่อนข้างที่จะระห่ำ”
“ไม่เป็นความจริง บุคลากรบางคนบอกว่าเราควรเก็บไฟล์พวกนี้ไว้ อย่างน้อยก็เพื่อความบันเทิง”
“ต้นฉบับต้องได้รับการกู้คืนอย่างแน่นอน”
“แน่นอน ในกรณีพวกนี้ทั้งหมด ใช่ และนี่ด้วย”
“อ้า ขอบคุณ ผมสงใสที่เมื่อพวกเขาเอามันออกไป”
“ผมไม่อยากให้คุณสูญเสียพวกเขา หลังจากเรื่องทั้งหมดนี้ ผมต้องการสิ่งนี้ ถ้าคุณต้องการต่อสู่กับเหล่าอาญากรรมในฐานะ เชาว์เดอร์เคลฟ”