"เราต้องทำยังไงต่อล่ะ!!"ผมถามพร้อมกับคนอื่น
"อยู่อย่างที่เราเป็น"โจพูด"อดทน ถึงแม้มันจะต้องแลกมาด้วยความสูญเสียและคราบน้ำตาก็ตาม!"
"ไม่!!"การ์เซียยืนกราน"ทุกคนจะต้องรู้เรื่องการสังหารหมู่นี่!!"
การ์เซียผู้ขวางโลกเดินออกไปจากโรงเก็บเครื่องบินโดยที่ข้างนอกนั้นหิมะเริ่มตกแล้ว อากาศหนาวเริ่มคืบคลานเข้ามา
ผมกับดร.รันมองหน้าพร้อมกัน ซึ่งรู้ดีว่าดร.รันกำลังคิดอะไร
"สลาฟ ไปหยุดเค้า คนอื่นด้วย"ดร.รันหันหลังพร้อมสวมหน้ากากนกอีกครั้ง
"ครับ"ผมรีบเดินตามการ์เซียไปพร้อมกับดร.เอส เอเย่นต์อารม์ และคนอื่นๆ ที่เตรียมจัดการเค้า
"เอ้อ!…"ดร.รันหันไปมองก่อนจะนั่งมองพวกผมเดินออกไป"ยินดีต้อนรับกลับบ้านล่ะ!"
"ครับบอส"ผมขานรับ
การ์เซียจอมขวางโลกนั้นเดินออกไปที่ไซต์โดยหวังว่าจะมีเฮลิคอปเตอร์อยู่ด้านหน้าคอยรอรับผู้บาดเจ็บ แต่ทว่า เส้นทางที่มีหมอกหิมะหนานั้น มีดร.เเสลงค์และมอร์ซอฟดักรออยู่แล้ว
"บอส!"การ์เซียเรียกดร.เเสลงค์"ผมดีใจจริงๆ ที่คุณรอด คุณรู้ไหมว่า…."
ดร.แสลงค์ชักปืนลูกโม่ออกมาจ่อหัวการ์เซียไว้
"อะไรกัน!!"การ์เซียว่า"พวกมึงบ้าไปแล้วหรอ ทำอะไรบ้าๆ ได้หรอวะ!! นี่หรือ SCP!!!!"
"รู้ไหม"ดร.แสลงค์ว่า"บางครั้งน่ะ…คนเรา ก็ต้องยอมทำชั่วนะคุณการ์เซีย เพื่อให้คนอื่นรอดหรือสุขสบาย ผมยอมรับผมอาจจะเล่นมุขฝืดบ้างบางทีนะ แต่เรื่องพวกนี้ผมไม่ปล่อยนะ"
การ์เซียเดินหันหลังจะกลับ แต่พวกผมและคนอื่นๆ รอดักไว้อยู่แล้ว
"เออดี!!!"การ์เซียทิ้งปืนลงทั้งน้ำตา"พวกคุณไม่รู้หรอก ว่าคนที่ตายน่ะ เค้ามีครอบครัวไหม? มีคนที่ต้องดูแลไหม?"
"กัซ"ดร.นพดลพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ"ผมรู้ว่าเค้ามีครอบครัว แต่ถ้าสถานการณ์มันบีบคั้น เราก็ต้องทำนะ มีบางอย่างที่ถูกต้องแต่ไม่ถูกใจเรา และก็มีบางอย่างเช่นกันที่ไม่ถูกต้องแต่ถูกใจเรา การ์เซีย หัดมองผสมบ้างนะ อย่ามองแค่โลกนี้มีขาวกับดำ"
"ใช่ ถ้าสิ่งที่พวกคุณคิด!!"เขาพูด"มันถูกต้อง มัวรออะไรอยู่ล่ะ! ฆ่าสิ!"
ณ สถานการณ์ตอนนี้ทำให้ผมเอาปืนที่ติดตัวออกมาพร้อมกับคนอื่นๆ จ่อไปที่หัวของการ์เซีย น้ำตาเริ่มไหลโดยไม่รู้ตัวพร้อมกับคนอื่น
"ทำสิ!!!!"
"พระเจ้าทรงอภัยด้วย"วอร์เรนต์เหนี่ยวไกปืน
.
.
.
.
"ปังๆๆๆๆๆ!!!!!!!"
ห้าวันผ่านมาหลังจากเหตุการณ์
.
.
.
.
.
"สุดยอดจริงๆ! ทหารฝั่งพวกมันถอนกำลังแล้ว"นักวิจัยในชุดกาวน์พูดกับคนอื่นๆในร้านเหล้าของสถาบัน
"ไม่น่าเชื่อเลย ว่าเรายังรอด ฮ่าๆๆๆ!!!"ดร.อเล็กซ์พูดติดตลกพร้อมชนแก้วเบียร์กับนักวิจัยคนอื่นสองสามคน"แด่ชีวิตในสถาบันอันเน่าเหม็น! คนอย่างชั้นน่ะนะ ไม่มีใครทำร้ายได้หรอก พวกนายน่ะ คงวิ่งเเจ้นหนีพวกนั้นไปหมดแล้วล่ะสิ ชั้นเก่งที่สุดว้อยยยยยย!!!!!"
หลังจากเหตุการณ์นั้น ผมกลับเข้ามาทำงานใน SCP อีกครั้งเพราะรู้สึกผิดกับการกระทำที่ตนเคยก่อเอาไว้ในอดีต ผมรู้ว่าเราไม่สามารถแก้ไขอะไรได้ แต่เราทำได้แค่ยอมรับมันและให้ตัวเราในวันพรุ่งนี้จัดการกับปัญหา ผมขนของจากอพารท์เม้นต์ที่ผมซ่อนตัวสองปีกลับมาอีกครั้งด้วยการต้อนรับอย่างอบอุ่นเหมือนครอบครัว ผมรู้ซึ้งเลย ว่า โลกภายนอกนั้นโหดร้ายแค่ไหนเหมือนกับคำที่คนคนหนึ่งได้กล่าวไว้ ผมรักที่นี่ สถาบันนี้ถึงคนอื่นจะมองดูเหมือนนรกบนดิน แต่ผมมองต่างกัน ที่นี่ ทุกคนเหมือนครอบครัวเดียวกัน ทุกคนเตือนผมในสิ่งที่ผิดพลาดไปด้วยความหวังดีทั้งสิ้น ผมได้ข้อคิดอีกข้อนึงด้วย
.
.
.
.
.
.
"อดทนเหมือนกับครั้งที่ผ่านๆ มา ต่อให้สูญเสียไปเท่าไหร่ก็ตาม"
ช่างเถอะ อย่างน้อย….ก็ได้มากินข้าวกระเทียมอร่อยๆ ในนี้ซักที