"ทุกหน่วยทราบ! เราขอกำลังเสริม เราถูกโจมตี!!! ย้ำ เรา ไม่!!!! ช่วยด้วยยยย!!!"
ผมปิดเครื่องดักจับสัญญาณวิทยุลงด้วยความร้อนใจ แต่ผมพยายามข่มสีหน้าตัวเองให้เรียบเข้าไว้
"ป๋า!!!"เด็กวัยรุ่นตอนต้นคนนึงวิ่งเข้ามาหาผมด้วยสีหน้าโกรธปนรีบร้อน"เอาอีกแล้วหรอ!! ปล่อยให้พวกเค้าตายลงเรื่อยๆ หรอ!!! ทำไม! ทำไมคุณทำแบบนี้!!"
"มอร์ซอฟ"ผมพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบขณะฟังสัญญาณ"บอกว่ายังไง ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เราจะไม่กลับไป"
"โธ่เว้ย!! บุญคุณน่ะ เคยสำนึกบ้างไหม!!!"มอร์ซอฟว่า
"มอร์ซอฟ!!!"ผมหันไปตะคอกใส่"ออกไป!!!!"
"เออ!"มอร์ซอฟเดินออกไปด้วยอารมณ์โกรธจัดจากการปิดประตูเสียงดัง
"แกร็ก"
"ย้ำ! กำลังเสริมที่ได้ยินตอบด้วยๆ! เราถูกกองกำลังไม่ทราบฝ่ายโจมตี! เราถูกพวกมันโจมตี! ซ่าาาาาาาา!!!!!!"เสียงคลื่นเเทรกดังขึ้นพร้อมสัญญาณที่หายไป
"แกร็ก"
"ขอร้อง!!! ฮืออ! ใครก็ได้! ช่วยเราที อ๊าก!!!!! ปังๆๆๆๆๆๆ!!!!!!"เสียงปืนดังขึ้น"หุบปากนะเว้ย! มึงด้วย บอกมา!!! SCP ตัวนั้นอยู่ที่ไหน บอก….."
ผมปิดสัญญาณอีกครั้ง ผมนั่งลงตรงโซฟาด้วยความร้อนใจ หัวร้อนไปหมด ผมทำอะไรลงไป
สองปีเต็มที่ไม่ได้กลับไป
สองปีเต็มที่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
สองปี….ที่ มีแต่ความเจ็บปวด
"แอ๊ดดดด!!!"เสียงแง้มประตูดังขึ้นที่เปิดโดยชายสองคน นั่นคืออดีตเอเย่นต์โยฮันต์ และเอเย่นต์การ์เซียในชุดเสื้อโค้ตหนา
"สลาฟ!"โยฮันต์ว่า"คุณจะปล่อยไปอย่างงั้นหรอ แกมม่า รัน นพดล เอส ทุกคนกำลังลำบากนะ!!!"
"พวกเค้าไม่มีผมเค้าก็อยู่ได้"ผมพูดพร้อมลุกขึ้น"เทคโนโลยี อาวุธ ผมก็ให้พวกเค้าไปก่อนจะหนีมา"
"แต่งานนี้จะปล่อยไปไม่ได้นะ!!!!"โจตวาดใส่
"ใจเย็นโจ!"การ์เซียห้ามไว้"สลาฟ พวกเค้ามีบุญคุณต่อนายนะ!!! ถ้านายไม่ได้อารม์ ป่านนี้นายเป็นวิศวะโฮมเลสไปแล้ว!!"
"ตามใจนายนะ!"การ์เซียพูด"นายมันก็ไม่ต่างจากพวกคนเห็นแก่ตัว เอาแต่ผลประโยชน์ นายนั่งนึกสิ พญ.อิศรา เธอผ่าตัดให้นายรอดนะ นายเคยบอกไม่ใช่หรอว่านายรักเธอ ทำไมทำแบบนี้!!"
"พอ"ผมพูดพร้อมลุกขึ้น"ขอผมนั่งพัก นะ!"
"ตามใจนายนะ"ทั้งคู่ได้เดินออกไปทิ้งไว้ให้ผมอยู่คนเดียวในห้องพักแคบๆ
ผมเดินไปที่มุมห้อง ผมหยิบอัลบั้มเก่าๆ ออกมาดู ผมปัดฝุ่นเล็กน้อย ก่อนจะเริ่มดูภาพ
ผมดูภาพตัวผมถ่ายภาพกับดร.อเล็กซ์ เอเย่นต์วอร์เรนต์ และเสมียน ขณะกำลังกินเนื้อโกเบอย่างสนุกสนาน
อีกภาพ ภาพนี้ผมถ่ายกับดร.เเสลงค์ ตอนที่เข้ามาใหม่ๆ ตอนนั้นน่ะหรอ ทะเลาะกันบ่อยมากเพราะตอนนั้นผมยังเด็กเรื่องสร้างหุ่นยนต์
อีกภาพ ผมถ่ายรูปหมู่กับสมาชิกในสถาบัน SCP ทุกคนอยู่กันพร้อมหน้า ยิ้มแย้มแจ่มใส โดยผมอยู่กับเอเย่นต์วอร์เรนต์ขณะที่เอเย่นต์จับหัวผมเล่น
ทำไมผมถึงออกมา….
"สลาฟ! ไม่มีใครหวังร้ายกับนายนะ!!!"เเกมม่าพูดในจิตใต้สำนึก
"ชั้นเห็นแก เป็นน้อง เหมือนน้องแท้ๆ คนนึงนะ แกคิดเอาเองล่ะกัน แกก็โตแล้ว"เเสลงค์พูด
"ชั้นอาจไม่สนิทกับแกนะ ถึงชั้นจะเคยกวนแก ชั้นมาเตือนนะ สิ่งที่แกทำ มันไม่ดีนะ ชั้นไม่อยากเห็นแกเป็นคนไม่ดี"เฟมัสพูดกับผมตอนที่ผมกำลังเก็บของออกจากสถาบัน
"นาย นายคิดดูนะ ออกไปข้างนอกน่ะ โลกภายนอกมันโหดร้ายนะ"วอร์เรนต์พูดพลางตบไหล่
ผมวางอัลบั้มเงียบๆ ทำเอาน้ำตาผมน้ำตาไหลอาบแก้ม ผมหันไปมองแว่นประจำตัวผม ผมไม่เคยคิดจะเเตะมันเลยหลังออกมา ผมไม่ได้เอามาแค่กล่องแฟ้มงาน ผมเอามาทั้งหุ่นยนต์เซดิสที่ผมเเอบสร้างเอาไว้หลบเเสลงค์ในตอนนั้น ยานไซโคลน รถ และอีกหลายอย่าง ทำไม ทำไมล่ะ ทำไมผมถึงคิดไม่ได้ ผมน่าจะฟังพวกเค้าตั้งแต่แรก
ผมขอโทษ….
สี่ชั่วโมงต่อมา
"ขอร้อง เราเอามันไม่อยู่แล้ว ย้ำ เมย์เดย์! เมย์เดย์! มันเอาหุ่นรบมาสามสิบกว่าตัว! มาเป็นกองทัพเลย!"
ผมคุ้นเสียงนี้มาก สัญญาณมันมาจากไซต์-29!
วอร์เรนต์!
"สลาฟ!"เค้าพูดผ่านวิทยุสภาพจากเสียงดูท่าสาหัสพอตัว"หวังว่านายคงฟังนะ! ชั้นรู้มาตลอดว่านายชอบน้องสาวชั้น! ชั้นไม่เคยว่า! ขอร้อง! กลับมา ซ่า— มาช่วยพวกเรา พวกเราเละหมดแล้ว หุ่นพวกเราก็โดนมันขโมยไป! ซ่า— ชั้นรู้ ว่านายอาจโกรธพวกเรา! แต่เราไม่เคยเลย! เราหวังดี ซ่า—— นายรู้ไหม! ตั้งแต่นายไป พวกมันเริ่มเล่นงานเราตลอด มันเห็นนายเป็นไม้กันหมา! มันไม่กล้าตอนนายอยู่ ขอร้อง! เราขอโทษ! เราอาจทำให้นายโมโห แต่นายเป็นความหวังเดียวนะ!"
"แกร็ก"
ผมปิดวิทยุ ผมคิด ผมนึก ผมสำนึกผิด ทำไมผมถึงมาสำนึกได้ตอนนี้
"แกร็ก"
"ซ่า——"
"แกร็ก"
"ซ่า——"
ตอนนี้ผมคาดว่าทุกที่เละเทะชิบหายวายป่วงหมดแล้ว ผมเริ่มร้องไห้ ผมไม่น่าออกมาเลย ตอนนี้ผมแทบบ้า กดวิทยุจนมือแทบหัก เปลี่ยนไปมาจนไม่รู้แล้ว
ผมเริ่มหมดความอดทน
ทุกคนกำลังตาย
ทำไมต้องรอผม ทำไม ทำไม!!!!!
"เค้ายังเห็นแกอยู่นะ ถ้าเค้าไม่เห็น เค้าเมินแกไปนานแล้ว"ดร.อาทิตย์พูดในสมองที่ผมนึก
ตอนนี้น่ะหรอ ผมรู้….ว่าผมต้องทำอะไร
"มอร์ซอฟ!!!!!!"ผมตะโกนอย่างบ้าคลั่ง"มอร์ซอฟ!!!!! มาหาเดี๋ยวนี้!!!!!!"
ไม่ถึงสี่วินาทีเด็กสวมเสื้อโค้ตเปิดประตูออกมาอย่างหน้าตาตื่น
"ว่า!!!"เค้าถาม"อะไรหรอ? วิทยุเสียหรอ หรือยังไง!!!"
"มอร์ซอฟ!"ผมพูดด้วยเสียงเข้ม
"ค…ครับ"เค้ายืนนิ่ง
"ไปบอกโจกับการ์เซีย! ไปเปิดยานวินชี่กับหุ่นเซดิส!!! รวบรวมคนที่เหลืออยู่ เดี๋ยวนี้!!!!!!!"ผมตะคอกเสียงดัง
"ครับ!!"เค้าตะเบ๊ะท่าทหารพร้อมยิ้ม"จัดให้!!! หัวหน้า!!!"
เด็กชายวิ่งออกไปจากห้องแทบจะทันที
"ให้มันได้อย่างงี้สิวะ สลาวานอฟ!"ผมบ่นตัวเองพร้อมทุบหน้าอก
ผมรีบเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า รีบเอาผ้าออกอย่างบ้าคลั่ง ผมเจอพอดี ปุ่มสีเงินบนมุมขวามือของตู้ ผมไม่รีรอช้ารีบกดทันที
"Start up!"เสียง AI Jimmy ที่ผมคิดค้นร่วมกับโคมี่ดังขึ้น
"ยืนยันตัวตนครับ"
"สลาฟโว้ย! จำไม่ได้หรอ!!!"ผมพูด
"ว้าว ยินดีต้อนรับครับหัวหน้า หายไปนาน ขอพาท่านสู่ตู้เก็บอาวุธจ้าาา"
ตู้เสื้อผ้าด้านในเปิดตัวออก เผยให้เห็นชุดที่ผมเคยลองทำบ้าๆ หลังจากออกมา อย่าคิดนะ ว่าผมน่ะ เป็นเด็กเนิรด์ ผมยอมรับ ผมอาจทำอะไรไร้สติ ขาดสติทำให้คนอื่นเดือดเนื้อร้อนใจเพราะผม
แต่ไม่แล้ว ในตอนนี้
ภายในตู้เก็บอาวุธมีทั้งชุดแปลกตา ทั้งอาวุธ ต่างๆนาๆ คนในนี้เรียกผมว่า "ไอ้บ้าหลุดโลก" ผมจะบ้า จนกว่าไอ้พวกนั้นจะเลิกระรานพวกเค้า
ผมไม่รีรอช้ารีบสวมชุดเหล่านั้น ผมเลือกปืนไปหลายกระบอก รวมทั้งอาวุธเสริมด้วย กว่าจะรู้ตัวอีกที ก็ล่อหยิบไปเกือบหมดตู้ หยิบไปได้ไงวะ???
ระหว่างผมเตรียมแว่นพิเศษนั้น การ์เซียวิ่งเข้ามาในห้อง
"นี่! ทุกคนพร้อมแล้ว"เค้าพูด
"อืม…."ผมสวมแว่น"ไปประกาศศักดิ์ดาให้สาขาอื่นรู้ซะ"
"ว่ากูไม่ปล่อยจนกว่าพวกมึงจะตาย!"
_
ผมไล่ตามการ์เซียอย่างกระชั้นชิดลงห้องใต้ดิน ผ่านห้องสมุดที่เรียงราย และแล้วผมก็พบกับประตูเหล็กหนาเตอะ การ์เซียเริ่มเอากุญแจแบบพิเศษไขเข้าไปในห้อง อย่างว่าล่ะ ไม่ได้เข้ามาสองสามปีมันก็ลืมแล้วล่ะว่าผมเคยสร้างไว้
"ปึง!"เสียงประตูเปิดดังขึ้น
ภายในห้องเก่าๆที่เต็มไปด้วยเครื่องมือแปลกๆมีแค่การ์เซีย โยฮันต์ มอร์ซอฟ และหุ่นเซดิสที่กำลังง่วนอยู่กับการเตรียมอาวุธเพียงเท่านั้น ผมอดสงสัยไม่ได้จริงๆ ว่าพวกเค้าคิดอะไรอยู่กันแน่
"เอาล่ะครับ"มอร์ซอฟพูดพลางชี้ไปที่ตัวเซดิส"พวกเราเพิ่งเชื่อมแผงวงจรใหม่ในตัวเซดิส ให้มีความเสถียรต่อการต่อกรมากขึ้นภายในเวลาที่จำกัด และก็….เจ้านี่"
มอร์ซอฟกระชากผ้าคลุมที่คลุ้งไปด้วยฝุ่นจนกระจายไปทั่ว เผยให้เห็นยานขนาดใหญ่พอตัว
"เราจะเอายานนี้ไปช่วยหรอ?"ผมถาม"นี่! มอรฟ์ ฟังนะ ยานลำนี้มันไม่เสถียร บินๆ อยู่อาจจะตกก็ได้นะ อย่าเสี่ยงดีกว่า!"
"ใครว่ามันไม่เสถียร"มอรฟ์พูด"ฟังนะ ยานลำนี้น่ะ ระหว่างที่คุณนั่งสำนึกอยู่ในห้องน่ะ พวกเราก็รีบอัพเกรดบัดกรีเจ้ายานนี้ ล้างตัวยาน ซ่อมไฟบนหัว ในยานให้ทันสมัยขึ้นในไม่กี่ชั่วโมงนะ อย่าลืมสิ คุณก็เคยนิ ทำเพื่อคนคนเดียว"
"พร้อมหรือยัง"เซดิสถาม"ผมรอในห้องเครื่องนะ"
ทุกคนทยอยขึ้นยาน เหลือแต่ผมกับโจเท่านั้นที่ไปเอากาแฟเย็นมากิน
"นาย"โจพูด"คนอย่างนายน่ะ กว่าจะคิดได้ บางอย่างมันก็สายไปนะ"
"ชั้นรู้"ผมพูดพร้อมใส่เข็มขัด"เราเปลี่ยนอะไรในอดีตไม่ได้หรอก เราก็แค่ได้มาตามเช็ดล้างสิ่งที่ทำไป เฮ้ รออะไรล่ะ ขึ้นยานเถอะ"ผมพูดพลางตบไหล่ก่อนเดินขึ้นยาน
พวกเราพร้อมแล้ว พร้อมที่จะไปช่วยทุกคน รุ่นพี่ที่มีพระคุณต่อผม
"สเเตนด์บายเฟส แกนพลังงานพร้อม"เซดิสพูดพลางเช็คคอมพิวเตอร์
"จรวดขับดันพร้อมครับ^^"มอร์ซอฟพูด
"ทุอย่างพร้อมแล้วใช่ไหม!"ผมพูด"เอาล่ะ คาดเข็มขัด เราอาจจะต้องเปื้อนเลือดล่ะนะทุกคน"
ผมเริ่มถูมือพลางถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะกดสตารท์ยาน
"แกร็ก!"ผมกดสวิสต์"สอง สอง แดง ขาว แดง แดง ดำ"
ซูมม!!!!!!!!
"ยานสตารท์ติดแล้ว!!!"การ์เซียในชุดหน่วยรบ SCP พูดขึ้น
"เตรียมนับถอยหลัง 10!"เสียง AI Jimmy พูดดังขึ้นในยาน
"9 ปืนกลสามกระบอกบรรจุการสุนเสร็จสมบูรณ์!"
.
.
"8"
.
.
"7"
.
.
"6 จรวดขับดันเริ่มทำงาน!"
.
.
"5"
.
.
"4 ระบบเครื่องปรับอุณหภูมิในยานทำงาน!"
.
.
"3 ระบบหม้อน้ำระบายความร้อนทำงาน!"
.
.
"2 ไฟหน้าไฟท้ายทำงาน"ไฟหน้าเปิดขึ้น
.
.
"1 ทางออกเปิดขึ้น!!"
.
.
.
"Start up!!!!"
"ไปกันเลย!!!!"ผมตะโกนพร้อมระเบิดพลังความเร็ว