"เจเรมี แกทำให้ฉันผิดหวัง"
ด็อกเตอร์อิซาเบล เฮลกา อนาสตาเซีย ปารวตี วันเดอร์เทนเมนท์ V, PhD1 ขมึงตาเหนือนิ้วที่ประสานกัน เจ้าสุนัขคอร์กีที่นั่งอยู่บนโต๊ะยิ้มกลับมาให้เธอ แผ่บรรยากาศแห่งความภาคภูมิอย่างเหลือล้นเหนือซองที่ชื้นหน่อยๆซึ่งวางอยู่บนตีนคู่หน้าของมัน อิซาเบลเอนหลังกับเก้าอี้แล้วถอนใจ
"ฉันเหนื่อยจริงจริงงงงงงงงกับเรื่องนี้นะ เจเรมี" เธอดันตัวเองกับพื้น ทำให้เก้าอี้หมุนคว้างข้ามห้องทำงานไป "พี่แกไม่เคยเป็นแบบนี้นะ" เจเรมีหมอบลง พาดศรีษะไว้กับตีน "เขาไม่เคยเอาข่าวร้ายมาให้ฉันเลย แต่แกนะ เจเรมี มีแต่ข่าวร้ายตลอด" เก้าอี้พนักสูงนั่นช้าลงจนหยุด
อิซาเบลก้มลงต่ำจนเรียกได้ว่าเป็นนอนขวาง แขนขาเรียวเล็กกางออกอย่างอ่อนแรง ตอนนี้จะนั่งตรงๆก็ต้องใช้ความพยายามมากไปแล้ว งานมากไป จะทำงานไปทำไม? ตอนนี้มีอะไรมีความหมายอีก? แล้วเมื่อก่อนนี้ไอ้ความหมายนี่มันคืออะไร? ได้ได้ข่าวโดยตรงจากปากคอร์กีแล้ว ยอดขายไตรมาสนี้ดิ่งเหวยกกระดาน เป็นไตรมาสที่เลวร้ายที่สุดในช่วงสิบปีแห่งไตรมาสแย่ๆ แล้วพวกคณะผู้บริหารก็ไม่ดีใจเลย
ไอศครีมเจือกลิ่นมินต์สี่เท่าของดร.วันเดอร์เทนเมนท์TM หลายแกลลอนช่วยลดความบาดใจของจดหมายอันเย็นชาจากคณะผู้บริหารได้เล็กน้อยเท่านั้น
เราพบว่างานของคุณในระยะหลังนี้อ่อนด้อยเป็นอันมาก
อ่อนด้อยงั้นเรอะ? อ่อนด้อย? เธอทุ่มเทชีวิต วิญญาณ แล้วก็ตัวเธอทั้งหมดลงในงานที่ออกแบบทีละชิ้นไปทุกชิ้นเลยนะ พวกนั้นกล้าพูดได้ยังไงว่างานของเธออ่อนด้อยน่ะ? เธอคือด็อกเตอร์วันเดอร์เทนเมนท์นะ! เธอสร้างบริษัทนี้ขึ้นมาด้วยหยดเลือด หยาดเหงื่อ น้ำตา แล้วก็หนองในสิวนะ!
เด็กเดี๋ยวนี้ไม่เล่นของเล่นกันแล้ว พวกเขาเอาแต่ยุ่งกับวีดีโอเกมห่วยๆพวกนั้นที่ทำให้สมองฝ่อแล้วก็ส่งเสริมสิ่งไม่ดีอย่างการฆาตกรรม คำหยาบคาย แล้วก็การจ่ายเงินซื้อของในเกม อิซาเบลพยายามแล้ว โอ้ เธอพยายามแล้วล่ะ งานของเธอไม่ได้อ่อนด้อยนะ ผนังไวท์บอร์ดในห้องทำงานของเธอเต็มไปด้วยรอบเขียน มีไอเดียมากพอจะทำของเล่นยี่ห้อวันเดอร์เทนเมนท์ต่อไปได้อีกถึงชั่วคน แต่มันจะไม่มีประโยชน์เลยถ้าพวกที่ซื้อของเล่นของเธอมีแต่พวกนักสะสมพิลึกๆไม่กี่คน กับสาวกของวันเดอร์เทนเมนท์ที่มีจำนวนน้อยลงเรื่อย งานทั้งหมดนั่น ความพยายามทั้งหมดนั่น แล้วก็ยังไม่มีใครชอบของเล่นของเธอสักชิ้นอยู่ดี เธอประพรมหัวใจและวิญญาณลงไปในงาน แล้วพวกผู้บริหารก็ตะโกนโหยหวนกลับมาว่า "กลุ่มเป้าหมายไม่ชอบมัน!" กลุ่มเป้าหมายเรอะ! บริษัทนี้ไม่เคยมีกลุ่มเป้าหมายสักหน่อย!
แต่ตอนนี้มีแล้ว แล้วพวกคณะผู้บริหารก็รักพวกนั้นมากด้วย จะทุ่มเทจิตใจและวิญญาณไปทำไมในเมื่ออะไรๆก็ถูกปัดทิ้งหมดน่ะ?
อิซาเบลไถลกลับมาที่โต๊ะแล้วหมุนเก้าอี้กลับ เจเรมีอยู่ตรงนั้น ซองซึ่งบรรจุรายงานว่ายี่ห้อวันเดอร์เทนเมนท์ถูกเดอะแฟคทอรีกระทืบก็อยู่ตรงนั้น
เดอะแฟคทอรี ความคิดนั้นทำให้ถ้อยคำต่างๆพรั่งพรูจากหยักสมองของเธอ ถ้อยคำแห่งความโกรธแค้นอันน่าเกลียด อย่างนังโสโครก แล้วก็ทุเรศบัดซับ แล้วก็จอมเอาเปรียบ แล้วก็บรรลัย แล้วก็ตูด ใช่ นั่นเลย เดอะแฟคทอรีคือตูด พวกมันไม่รู้จักความสนุกหรอก ต่อให้ความสนุกคิดว่ามันอยากเป็นหมวกสวมก้นแล้วก็หย่อนตัวเองลงบนหัวพวกมันน่ะ
จริงๆแล้ว นั่นเป็นความคิดที่ดีทีเดียวนะ หมวกไว้สวมก้น มีคนเยอะแยะไปที่ไปไหนมาไหนโดยไม่สวมหมวก ทำไมเราถึงไม่ทำหมวกก้นพวกเขาจะได้สวมทีเดียวสองใบ…
ไม่สิ…ไม่…จะทำไปทำไมน่ะ? ผู้คนต้องคิดว่ามันงี่เง่าแหงเลย ใครๆก็จะมองที่เจ้าหมวกก้นแล้วก็ "โอ้ อะไรกันนี่? ของเล่นเด็กโง่ๆไว้ให้เด็กอึราดเหรอ? ฉันไม่ซื้อมันหรอกเพราะฉันไม่ใช่เด็กโง่อึราด" แต่นั่นมันงี่เง่าเพราะใครๆก็อึกันทั้งนั้น ไม่ใช่แค่เด็กทารก แล้วก็ อาาาาา
เธอต้องการไอศครีมอีก ไอศครีมเยอะๆเลย แบบที่ต่างออกไป…คอตตอนแคนดีคาราเมลโคลาดา กบกรอบ วันดีที่จะตาย (เพราะช็อกโกแล็ต) บานานามาดิงดอง ร็อคกีโรดเมดเลย์ห้าแบบ กังฟูริปเปิล วานิลลาแบบเข้มสุดๆ เนยเอนโทรพีนัทที่จะยุติสรรพสิ่ง…มีให้เลือกเยอะเลยแฮะ
เหอะ เธอจะกินให้หมดเลย ให้หัวทิ่มไอศครีมไปเลย อิซาเบลใช้นิ้วดุนคอร์กี
"จึ๋ง เฮ้ เจเรมี ไปตามเจเรมี เจเรมี เจเรมี แล้วก็เจเรมีมา ฉันมีงานให้พวกนายทุกตัวเลย"
เจ้าสุนัขหูผึ่ง เจเรมีลุกขึ้น กระโดดลงจากโต๊ะ แล้วก็วิ่งออกไปจากห้องทำงาน สักครู่หนึ่งมันก็กลับมาพร้อมกับคอร์กีอีกสี่ตัว พวกมันนั่งลงหน้าโต๊ะ ดูแล้วทั้งน่าเอ็นดูและคาดหวัง อิซาเบลโค้งตัวไปด้านหน้าแล้วก็ขมึงตาใส่พวกมันด้วยท่าทางทรงอำนาจที่สุดเท่าที่เธอจะทำได้ด้วยเสื้อไหมพรมลายสีชมพู ฟ้า แล้วก็ม่วง ที่เหมือนกับเหมือนขนมสายไหม
"เอาล่ะ เจเรมี ฉันต้องการให้นายเอากุญแจไปเปิดโกดัง เจเรมี นายกับเจเรมีไปบังคับรถยก เจเรมี นายไปล่อความสนใจจากคุณยามซะ เจเรมี นายช่วยดูให้แน่ใจว่าทุกคนจะไม่ทำมันเละ ฉันอยากได้ไอศครีมทั้งหมดที่เรามีในโกดังมาที่นี่ ห้องทำงานของฉัน อย่างด่วน"
พวกเจเรมีเห่ารับอย่างพร้อมเพรียงแล้ววิ่งออกไปจากห้องทำงานด้วยขาสั้นๆนั่น
อิซาเบลถอนใจแล้วหมุนเก้าอี้ไปรอบๆพร้อมกับเอนหลังลงอีก ปกติแล้วนี่มันสนุกนะ แล้วเธอก็จะหัวเราะด้วยความสนุกล้นเหลือ แต่ตอนนี้ไม่รู้สึกอะไรเลย ในที่สุดเธอก็หยุดหมุน สายตาของเธอมาหยุดอยู่ที่ภาพของคุณพ่อ2 ดร.เรจินัลด์ ฟิลเบิร์ท ไลโอเนล อาร์ชิบอลด์ เวสติงเฮาส์ วันเดอร์เทนเมนท์ที่สาม, MD, PhD, DDS, Esq
"ต้องการอะไรคะ พ่อ?"
ภาพวาดนั้นไม่ตอบ3 แต่มันก็ดูสำคัญและหนวดเฟิ้ม เขาคือหนึ่งในพวกชายหนวดเฟิ้มที่ดูสำคัญซึ่งจะแขวนภาพไว้กับคนสำคัญมีหนวดคนอื่นๆ แล้วก็เคยพูดประมาณว่า "ใช่แล้ว ตามนั้น" กับ "โอ้ ไม่ต้องสงสัยเลย" เขาดูผิดหวังมากด้วย
"พ่อไม่เคยต้องเจอกับวีดีโอเกมนะคะ เอาไปให้เด็กสักอัน แล้วพวกเขาก็จะกินอาหารที่คุณป้อนไปตลอดชีวิต เดอะแฟคทอรีมันทำของเดิมๆออกมาได้ทุกปี แล้วพวกนั้นก็งับมัน แล้วก็เอาแต่ออนไลน์ แล้วพวกนั้นก็ไม่ซื้อของเล่น"
ภาพวาดไม่ตอบคำถาม
"หนูรู้ว่าพ่อเคยมีปัญหากับดาร์ค แต่ไม่เอาน่า ปล่อยหนูหน่อยสิ"
ภาพวาดไม่ตอบสนอง
"ใช่ หนูรู้ว่าพ่อเริ่มจากขายกระป๋องให้เอาไปเตะตามหัวมุมถนน แต่หนูกำลังจะกลับบนถนน แล้วก็…"
ภาพวาดไม่พูด
"เงียบน่า ภาพวาดของพ่อ! นายไม่ใช่พ่อฉันจริงๆสักหน่อย!"
ภาพวาดไม่มีปฏิกิริยา
"จะเอายังไงคะ? หนูไม่ได้เก่งเท่าพ่อนะ!"
ถ้อยคำนั้นก้องอยู่ในอากาศรอบตัวเธอ ไม่เก่งเท่า เธอพูดแบบนั้นออกไปจริงๆเหรอ? ใช่ ใช่เลยเธอพูดไปแล้ว ไม่เก่งเท่า…บางทีพวกผู้บริหารอาจจะถูก บางทีเธออาจจะเลื่อนเปื้อน ก็ไม่ใช่ว่าเธอจะทำอะไรได้นี่ เอาไอศครีมมา!
ประตูห้องทำงานเปิดออก
"เจเรมี?" อิซาเบลหมุนเก้าอี้กลับมา
เจเรมีไม่ได้อยู่ตรงนั้น ที่ยืนอยู่แทนคือหญิงสาวสวมแว่นที่ดูเป็นการงานผู้ถือคลิปบอร์ด เธออกจะเตี้ยและท้วม4 ผมสีน้ำตาลแดงม้วนเป็นมวย แล้วก็กระที่เหมือนเหมามาหมดตลาดแถวนี้
เฟืองพลาสติกกับถ่านขนาด AA ในหัวของอิซาเบลหมุนเข้าที่ในตอนที่เธอเข้าใจว่าไม่ใช่แค่ผู้มาใหม่นี้จะไม่ใช่เจเรมี แต่ยังไม่มีไอศครีมมาด้วย
"เธอเป็นใครน่ะ?"
"เอมมา ไอเซลโธรป บราวน์ ดิฉันเป็นผู้ช่วยใหม่ของคุณค่ะ"
อิซาเบลกะพริบตา ผู้ช่วย? เธอไม่ต้องการผู้ช่วย เธอมีเจเรมีแล้วนี่
"ฉันไม่เคยขอผู้ช่วยนะ"
"คณะผู้บริหารตั้งดิฉันมาค่ะ เอกสารอยู่ที่นี่แล้ว"
"เธอมาสอดแนมฉันหรือเปล่า?"
"ไม่ค่ะ"
"เธอมาลอบสังหารฉันหรือเปล่า?"
"ไม่ค่ะ"
"อ้อ โอเค"
ความเงียบงันพิลึกพิลั่นเข้าครอบงำ ราวกับว่ามีช้างล่องหนเดินช้าๆผ่านห้องนั้นไปยังไงยังงั้น
"ต้องการอะไรไหมคะ คุณ?"
"เอ่อ…" เดี๋ยวไอศครีมก็มาแล้วเธอยังต้องการอะไรอีกล่ะ "ช้อน เอาช้อนมาให้ฉันที"
"ได้เลยค่ะ คุณ" เธอพยักหน้า ยื่นแผ่นกระดาษที่พับไว้ให้อิซาเบลก่อนออกจากห้องไป
ฮึ่ม อิซาเบลอ่านจดหมาย
ดร.วันเดอร์เทนเมนท์ -
เพื่อเป็นการตอบสนองต่อผลงานที่ลดลงในระยะหลังของคุณ พวกเราคณะผู้บริหารจึงได้เห็นควรที่จะแต่งตั้งผู้ช่วยส่วนตัวให้คุณสักระยะหนึ่ง คุณไอเซลโธรป บราวน์ นั้นได้รับเลือกแล้วว่าเป็นผู้มีความสามารถอย่างเปี่ยมล้น และเราหวังเป็นอย่างยิ่งว่าเธอจะเป็นผู้ช่วยผลักดันที่ดีพอที่จะให้เกิดผลงานที่ดีขึ้นได้
- คณะผู้บริหาร บริษัทดร.วันเดอร์เทนเมนท์
มันมีตัวพิมพ์เล็กๆกับข้อกฏหมายจุกจิกอยู่ใต้นั้น แต่อิซาเบลไม่สนใจ ไม่มีใครอ่านของพวกนั้นนี่ เธอขยำกระดาษแล้วโยนใส่ถังขยะไฮน์ริชจอมหิวของดร.วันเดอร์เทนเมนท์TM จะให้ผู้ช่วยมาทำไมในเมื่อยังไงพวกนั้นก็จะไล่เธอออกน่ะ?
บางทีพวกคณะผู้บริหารอาจจะไม่ได้คิดเขี่ยเธอทิ้ง แล้วก็ไม่ได้อยากให้เธอล้มเหลวจริงๆก็ได้ แต่แนวคิดนี้ก็ฟังดูเหลวไหลงี่เง่าสำหรับอิซาเบล พวกนั้นเป็นคณะผู้บริหาร พวกนักธุรกิจแก่ๆฝุ่นจับที่ชอบเขียนคำยาวๆเป็นตัวพิมพ์เล็กๆแล้วก็ขออะไรๆเป็นสามเท่า งานของพวกนั้นก็คือเข้ามายุ่งกับสภาพที่มันเป็น กีดขวางหนทางที่จะก้าวไป ทำเต็มที่ที่จะไม่ให้ความสนุกเกิดขึ้น การพยายามปั่นหัวพวกนั้นกลายเป็นเกมอะไรบางอย่างไปแล้ว อิซาเบลถึงกับเคยจดคะแนนไว้พักหนึ่ง บางทีพวกนั้นอาจจะพยายามทำตัวให้ดูเหมือนผู้ร้ายเพื่อเริ่มเกมอีกรอบล่ะมั้ง
ก็อาจจะนะ แต่นั่นก็ยังมีเดอะแฟคทอรีให้จัดการอยู่ดี แล้วเดอะแฟคทอรีก็ไม่ใช่สิ่งที่มีใครเคยจัดการมัน ไม่มีใครบริหารมัน ไม่มีนักลงทุน ไม่มีผู้ถือหุ้น ไม่มี CEO มีแต่เฟืองโชกเลือดจำนวนมหาศาลเป็นไมล์ๆกับโรงงานกรรมกรอันอ้างว้างที่พ่นก้อนอึอันไร้จิตวิญญาณออกจากท้องของมัน แล้วก็เอาของเสียของมันให้จักรวาลนี้แลกกับทรัพยากรที่มากกว่าเดิม
เดอะแฟคทอรีเล่นเกมนี้เก่ง เก่งมากๆ
เอมมากลับมาแล้วยื่นช้อนให้อิซาเบล
"ขอบคุณ" อิซาเบลพูดอย่างไม่เต็มใจนัก เธอเกลียดเวลาที่เป็นฝ่ายผิด หรือคิดว่าเธอผิด โดยเฉพาะในกรณีนี้เพราะมันหมายความว่าเธอไม่มีเหตุผลจะต้องไปเอาไอศครีมมาเลย แล้วก็คงจะไม่สามารถสนุกกับมันได้เต็มที่ด้วย เพราะการกินแบบกลุ้มๆนั้นจะมีประโยชน์อะไรในเมื่อไม่มีเรื่องที่น่ากลุ้มน่ะ?
แล้วก็มีความเงียบพิลึกๆยาวนานอีก คราวนี้ดูเหมือนจะเป็นฮิปโป
"อะแฮ่ม" เอมมากระแอม
โอไม่นะ เธอจะเริ่มการสนทนาแล้ว…
"เจเรมี! ได้เวลาแกมาถึงนี่แล้วนะ!" อิซาเบลตะโกน แล้วก็ได้สุนัขช่วยไว้พอดี
เจ้าคอร์กีเดินเข้ามาในห้องทำงานโดยประคองกล่องไอศครีมไว้บนหัว ตามมาด้วยเจเรมีแล้วก็เจเรมี ต่อไป แล้วก็ต่อไปจนพ้นประตูห้องทำงานไป เป็นเหมือนสายพานคอร์กี สุนัขแต่ละตัววางไอศครีมแล้วก็วิ่งออกไป อิซาเบลหยิบกล่องแรกขึ้นมาแล้วแกะฝาพลาสติกออก มาเวลลัสมาชเมลโลมาเนีย ใช้เริ่มได้ดีทีเดียว ตอนนี้เธออาจจะไม่ต้องการไอศครีมแล้ว แต่ไหนๆเจเรมีก็เอามันมาหมดแล้วเธอก็ควรกินมันซะเลน
เธอทำอย่างนั้น ความไม่ค่อยเงียบอันพิลึกผ่านไปอย่างด้วยความน่าขนลุกอันหนักอึ้ง เจเรมียังคงเอาไอศครีมเข้ามาอีก
"เอ่อ เธอจะกินบ้างก็ได้นะ ถ้าต้องการล่ะก็ ฉันมี…" เธอมองไปยังกองที่โตขึ้นเรื่อยๆ "บันเดอเบลลีบลูเบอรีโบนันซา…"
"ไม่ค่ะ ขอบคุณ"
"เวรีวันเดอฟุลวานิลลาแวมไพร์?"
"ไม่ค่ะ ขอบคุณ"
"นโปเลียนนีโอโปลิตันนีโปติสซึม?"
"ฉันอิ่มแล้ว"
"ส้มระเบิดแสนอร่อยจนไม่น่าสบายใจ?"
"ฉันกินมาแล้ว"
"เมกามีทมิสเทอรี?"
"ไม่ค่ะ"
"ก็สมเป็นเธอดีนะ" อิซาเบลยกเท้าขึ้นบนโต๊ะแล้วกินต่อ
เอมมากระแอมอีก
"ถ้าคุณไม่ว่าอะไรที่ฉันจะถาม คุณคิดจะทำงานเร็วๆนี้ไหมคะ?"
"อาจจะนะ ไว้ฉันจัดการนี่หมดก่อน"
"มันมีเยอะทีเดียวนะคะ"
"ใช่ แล้วไง? ไม่ได้มากขนาดนั้นหรอกน่า"
"ฉันจะถือตามที่คุณบอกก็แล้วกันค่ะ" สีหน้าของเอมมายังคงเรียบเฉยอย่างไม่เปลี่ยนแปลง "แต่ฉันยังคิดว่าคุณน่าจะเก็บไอศครีมไว้ก่อนแล้วตั้งใจกับงานจะดีกว่านะคะ"
"บางทีฉันอาจจะตั้งใจกับงานอยู่แล้วนะ? ไอศครีมสักสองร้อยกล่องเพื่อละลายความเศร้าโศกของฉันน่าจะเป็นอาหารสมองได้เหลือเฟือ" เธอทำหน้าบึ้ง "แจ็บเบอว็อคกีสนีซซีนีซอก นั่นไงล่ะ ไอเดีย"
"อันนั้นตีตลาดไม่ค่อยได้นะคะ"
"ทำหมดอารมณ์ได้ดีเลย คุณเนกาทีฟ แนนซี"
"เอมมาค่ะ"
"ฉันรู้ว่าทำไมเธอถึงกังวลนะ แต่แจ็บเบอว็อคกีก็ต้องสวมถุงเท้ายาวเลยเข่าเหมือนกัน โดยเฉพาะช่วงหน้าหนาวที่มันคัดจมูกแล้วก็จามอยู่เรื่อย"
"คุณคะ ถ้าให้ฉันแนะนำล่ะก็ ของเล่นที่เอาไปทำตลาดได้จะดีกว่านะคะ"
"เธอก็ด้วยเหรอ แค่พวกผู้บริหารก็แย่พอแล้วนะ ก็เรื่องของแฟคทอรี แล้วมันก็กำลังจะทำเราเจ๊งด้วยแบทเทิลดิวตีกับเบิร์ดวิลล์ของพวกมันน่ะ"
"บางทีเราอาจจะทำอะไรกับเรื่องนั้นได้นะคะ"
ช้อนหยุดเคลื่อนไหว
"อธิบายซิ"
"เดอะแฟคทอรีนั้น ในด้านการทำงานแล้ว ก็คือกำลังที่ไม่มีความคิด เป็นอะไรที่เหมือนกับสัตว์ ถูกใช่ไหมคะ?"
"ถูกต้อง"
"คนเราพูดกับผึ้งไม่ได้ แต่ผึ้งพูดกับผึ้งด้วยกันได้ จะว่างั้นก็ได้นะคะ"
"งั้น…เราจะเอาผึ้งไปปล่อยใส่เดอะแฟคทอรีงั้นสิ"
"ไม่ใช่ค่ะ ในที่นี้ แฟคทอรีก็คือผึ้ง"
"โอเค แฟคทอรีเป็นผึ้ง ผึ้งตูด"
"พวกเรา ผู้คน อยากพูดกับเดอะแฟคทอรี ผึ้ง แต่ทำไม่ได้ เพราะพวกเราเป็นคนและมันเป็นผึ้ง"
"ดังนั้นเพื่อจะจัดการกับเดอะแฟคทอรี…"
"คุณก็ต้องพูดภาษาของมันค่ะ"
พูดภาษาของมัน…
"เดี๋ยวนะ…นั่นไง…นั่นไงล่ะ! ทำไมฉันเห็นมันให้เร็วกว่านี้เนี่ย!" อิซาเบลกระะโดดออกจากโต๊ะ โยนกล่องไอศครีมข้ามพื้นไป แล้วก็จับบ่าเอมมาไว้ ใบหน้ามีรอยยิ้มเพี้ยนๆ "นั่นไงล่ะ! เราเอาเกมของเดอะแฟคทอรีแล้วก็ใช้มันจัดการกับมันเอง! มันต้องไม่คิดถึงว่าจะมาจากวันเดอร์เทนเมนท์ที่เงอะงะคร่ำคร่าแน่! ไอเซลโธรป เธอเป็นอัจฉริยะ!" อิซาเบลจูบหน้าผู้ช่วยอย่างจดจ่อเกินไปแล้วก็หลุดศูนย์ไปนิดหน่อยก่อนจะกระโดดออกมา หมุนตัวเต้นระบำแล้วก็ขยับเป็นท่าเต้นฉลองชัย เอมมาใช้แขนเสื้อเช็ดหน้า
"การวินาศกรรมบริษัท!" อิซาเบลยังเต้นอยู่ "นั่นล่ะที่เราจะทำ! เราจะแอบเข้าไปในตัวเดอะแฟคทอรี ทำทุกอย่างให้เละ แล้วก็วิ่งหนีออกมาพร้อมเสียงหัวเราะ แล้วจากนั้นเราก็ชนกับมันด้วยของเล่นที่ใหญ่ที่สุดและดีที่สุดในตำนานของวันเดอร์เทนเมนท์! รับรองว่าตาย-คา-ที่" เธอตบมือตัวเอง หยุดเต้น โอ นี่มันยอดไปเลย เกมเดินต่อแล้ว เธอจะให้พวกผู้บริหารเห็น ให้เดอะแฟคทอรีเห็น เธอจะทำให้วันเดอร์เทนเมนท์กลับมาอีก ด็อกเตอร์คนนี้น่ะไม่ใช่ไม้ประดับ เธอจะพิสูจน์ให้ดู
"เตรียมตัวให้พร้อม คุณไอเซลโธรป" อิซาเบลยิ้มยิงฟัน เป็นรอยยิ้มเถื่อนๆแบบเด็กๆ รอยยิ้มของเด็กในสนามโรงเรียนที่กำลังวางแผนการเกเรไร้สาระ "เราจะออกไปผจญภัยในระบอบทุนนิยมกัน!" เธอโพสท่าเพื่อเน้นจุดยืน แขนหนึ่งชี้ขึ้นไปบนฟ้า อีกข้างจับเอมมาในท่าเฮดล็อก
ดูไปแล้ว เอมมาไม่ได้รู้สึกดีจากเรื่องนี้เลย
"ฉันจะไปเก็บของใส่วันเดอร์โมบิลนะคะ"
"เยี่ยม!" อิซาเบลกำหมัดอย่างมีชัย "เจเรมี! ไปห้องแล็บ!5"
พวกคอร์กีหยุดชะงัก แล้วก็ปล่อยให้ไอศครีมตกลงมาพร้อมๆกัน พวกมันเข้ามาให้ห้องเพิ่มขึ้นอีกจนเป็นเหมือนพรมขนฟู อิซาเบลกางแขนออกแล้วล้มตัวลงบนหลังของพวกมัน หัวเราะเหมือนวิปลาสพร้อมกับที่พวกมันพาเธอออกไปจากห้องทำงาน
เอมมารออย่างอดทนจนสุนัขตัวสุดท้ายออกไป แล้วก็หยิบปาปาลปาปายาTMขนาดหนึ่งควอออกไปจากห้อง