เวลาเที่ยงครึ่งที่โซนเพาะเลี้ยงเนื้อเยื่อพืชในห้องทำงานของนักวิจัยแกมม่า
"คุณแกมม่า ช่วยเล่าให้ฉันฟังหน่อยสิ เกิดอะไรขึ้นเมื่อสี่ชั่วโมงที่แล้ว"
สิ้นเสียง O5-4 ผมก็ได้แต่ถือลูกบอลที่ทำจากมอสและเฟิร์นผสมๆกันอยู่ในมือ ก่อนนำมันกลิ้งไปกลิ้งมาบนมือ O5-4 ถอนหายใจก่อนพูดเสียงเรียบๆ
"นี่ คุณแกมม่า ฉันรู้ว่าคุณกับ SCP-300-TH มีปฏิสัมพันธ์ด้วยกันบ่อยครั้ง และคุณทั้งคู่อาจจะเผลอมีใจให้กันบ้าง เชื่อฉันเถอะ ฉันก็เคยเป็นแบบคุณ"
"ทะ-ท่านพูดว่าอะไรน่ะ ผะ-ผมไม่-"
"ไม่จำเป็นต้องปิดบัง เรื่องแบบนี้มักเกิดขึ้นบ่อยในสถาบัน"
O5-4 เขยิบเก้าอี้ของเธอเข้ามาใกล้โต๊ะทำงานของผม ก่อนนำมือของเธอลูบมอสและเฟิร์นที่ขึ้นอยู่ตามโต๊ะ เธอหยิบลูกบอลมอสออกจากมือของผม ก่อนนำไปวางไว้บนโต๊ะ
"คาทรีน่าทำให้คุณละสิ" เธอยิ้มพลางมองลูกบอลมอสที่พึ่งวางไป
"ใช่ครับ เธอบอกว่ามันคือของขวัญ"
"ตอนแรกฉันคิดว่าคุณกับแมรี่จะชอบกันเสียอีก ตั้งแต่ผ่านเหตุการณ์นั้นมา" O5-4 พูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
"ผะ-ผม-"
"แกมม่า เราเสียเวลามามากแล้วนะ ช่วยเล่าให้ฉันฟังด้วย นี่เป็นคำสั่ง"
"เธอหลบออกจากที่คุมขังไปได้ ผมไม่เคยคิดว่าเธอจะกล้าทำแบบนั้นจริงๆ"
"คุณมีส่วนช่วยเหลือเธอไหม"
"ไม่ครับ ผมไม่มีวันทำแบบนั้น ผมอยากให้เธออยู่ในนี้มากกว่าใครเลย"
"ฉันอยากรู้รายละเอียดทั้งหมด"
"ผะ-ผมไม่แน่ใจนัก ผมไม่ได้อยู่ตอนที่เธอหลุดออกมา ผมถูกห้ามไม่ให้เข้าใกล้เธอ ผมว่านั้นเป็นเหตุที่ทำให้เธอมีพฤติกรรมที่แย่่ลง เธอทำร้ายคนอื่น ทำร้ายแมรี่ ไม่เคยคิดว่าเธอจะทำได้ลงคอ เธอเคยพบแมรี่ พวกเขาดู…สนิทกัน"
"ในรายงานนี้มีบอกว่า SCP-300-TH ชอบคุณมากจนกระทั่งทำให้พืชขึ้นมาเป็นคำว่า ชั้นรักแกมม่า บนกำแพงในห้อง" O5-4 แอนตัวพิงผนักเก้าอี้ "ฉันคิดว่านั่นคือสาเหตุที่ฉันไม่ให้คุณยุ่งเกี่ยวกับ SCP-300-TH อีก เข้าใจใช่ไหม ดี งั้นขอถามเป็นครั้งสุดท้ายว่า คุณรัก SCP-300-TH ไหม"
"เธอเปรียบเสมือนน้องสาวของผม ผมก็รักเธออยู่แล้ว ผมอยากให้เธอปลอดภัย"
"ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้น หมายถึงรักอีกแบบ หือว่าไง"
"…ไม่ครับ"
ระหว่างทางเดินไปโรงอาหาร ผมครุ่นคิดเรื่องนู้นเรื่องนี้ไปตลอดทาง ผมไม่ได้บอกความจริงทั้งหมดให้ O5-4 ฟัง อันที่จริงแล้วผมตามเธอไป เธออยู่ตรงนั้นบนกำแพงหันหน้าไปอีกทาง เธอมีแผลที่แขน ผมตะโกนเรียกเธออยากให้เธอกลับมาอยู่กับผม ที่นี่
"ได้โปรดแคท อย่าทำแบบนี้เลย"
เธอหันศีรษะมาทางผม "ไม่แกมม่า คุณทำให้ชั้นต้องเป็นแบบนี้ คุณทำลายความรู้สึกของชั้น สิ่งที่ชั้นต้องการที่สุดในตอนนี้ไม่ใช่ให้ใครมาดูแลเหมือนชั้นเป็นเด็ก ชั้นต้องการอิสระภาพ อยากมีชีวิตที่ไม่ต้องถูกขังเอาไว้ ไม่ต้องถูกบังคับ ไม่อีกต่อไปแล้ว"
"ไม่น่ะ!"
"ชั้นจะกลับไปบ้านเกิดของชั้น ที่ๆชั้นเกิดมาและถูกทอดทิ้ง ตอนนี้ชั้นก็ถูกทอดทิ้งอีกครั้ง อย่ามาทำเป็นหวังดี ชั้นรู้ว่าคุณก็แค่…คนเห็นแก่ตัว"
ขณะนั้นเองเจ้าหน้าที่หลายคนวิ่งมาทางนี้ นั่นทำให้เธอกระโดดออกจากขอบกำแพง ลงสู่เบื้องล่างโดยมีเถาวัลย์ห้อยเอาไว้ เธอไปแล้วไปลับและจะไม่มีวันกลับมาอีก แกมม่ารู้ดีรู้มาตลอดว่าต้องถึงวันนี้ วันแห่งการจากลา
ลาก่อน คาทรีน่า บางทีเราอาจได้พบกันอีกครั้ง
