แกมม่าและคาทรีน่า ตลอด 10 ปีที่ผ่านมา
rating: +19+x

10 ปี ก่อนหน้านั้น

"คุณแกมม่า คุณโอเคน่ะ?"

นักวิจัยแกมม่าตอบสนองต่อเสียงเรียกขณะที่มั่วแต่มองเข้าไปในบ้านหลังหนึ่ง

"ผมโอเค แค่ตื่นเต้นนิดหน่อยน่ะ"

"ตอนนี้คุณเข้าไปได้แล้วล่ะ งานของคุณ"

แกมม่าลงจากรถ มือข้างหนึ่งถือกระเป๋าเอาไว้แล้วสูดหายใจเข้าลึกๆ

ประตูบ้านเปิดออก แสงจากข้างนอกส่องเข้ามาภายใน บรรยากาศอึมทึมแต่รู้สึกเหมือนถูกถอดทิ้งไร้การเหลียวแล มีเถาวัลย์ วัชพืชต่างๆขึ้นอยู่ทั่วบ้านโดยเฉพาะตรงบันไดที่มีสีเขียวๆขึ้นจนดูไม่ออกว่าเป็นขั้นบันไดหรือทางลาด

"อะไรว่ะเนี่ย!?"

แกมม่าแหวกม่านไปยังอีกห้อง มีบางคนหลบอยู่หลังโต๊ะ เป็นเด็กผู้หญิง

"สวัสดี ไม่ต้องกลัว ชั้นมาดี" แกมม่าพูด

"คุณจะมาจับหนูเหรอ?" เสียงเล็กๆดังออกมาจากหลังโต๊ะ

"เปล่า ชั้นอยากเป็นเพื่อนกับเธอน่ะ ช่วยออกมาจากตรงนั้นก่อนได้ไหม เราจะได้ทำความรู้จักกันไง"

เด็กน้อยค่อยๆออกมาจากหลังโต๊ะ เธอผมสีน้ำตาล ตาสีเขียวสดใส อายุประมาณ 10 ปี ไม่สวมเสื้อผ้า มีใบ้ไม้ปิดตามลำตัว

"ชั้นชื่อแกมม่า เธอชื่ออะไร?"

"คาทรีน่า"

แกมม่าคุกเข่าลงด้านหน้าเธอ "ไม่เป็นไร คาทรีน่า ชั้นจะพาเธอไปอยู่บ้านใหม่ เธอจะไม่โดดเดี่ยว ชั้นจะดูแลเธอเอง" แกมม่ากางแขนออก "มาสิ เข้ามาหาชั้น เธอไม่จำเป็นต้องกลัวอีกต่อไปแล้ว"

เด็กน้อยค่อยๆเดินเข้ามาหาแกมม่าก่อนจะเข้าโผกอด สิ่งที่เธอต้องการในตอนนี้คือใครสักคนที่เข้าใจ


5 ปี ต่อมา

เจ้าหน้าที่สามคนและนักวิจัยแกมม่าเร่งฝีเท้าไปตามทางอย่างรวจเร็วราวกับจะมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้น พวกเขาเข้าไปในห้องของ SCP-300-TH ภายในนั้นถูกปกคลุมไปด้วยพืชพรรณหลายสิบชนิดกับเถาวัลย์เลื้อยขึ้นเต็มฝาห้อง กลางห้องมีกองใบไม้ที่มีลักษณะเป็นห่อเหมือนห่อหุ้มอะไรบางอย่างเอาไว้

"แคท!" แกมม่าตรงเข้าไปที่กองใบไม้

"อย่าเข้าไปใกล้มาก ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อ"

"แต่เธออยู่ในนั้น เธออาจต้องการความช่วยเหลือ"

เจ้าหน้าที่คนหนึ่งเอาเครื่องเอ๊กซเรย์ออกมาแล้วเล็งไปที่สิ่งนั้นภาพปรากฏบนจอมันมีลักษณะคล้ายกับคนอยู่ในกองใบไม้และมันเคลื่อนไหว

"เธอไม่เป็นไร" เจ้าหน้าที่บอก

"เฮ้ ดูสิ มันขยับแล้ว!"

มีเสียงดังโผล๊ะคล้ายกับมีการระเบิดจากภายใน ตรงกลางของสิ่งนั้นค่อยๆแตกอ้าออก มือที่เรียวสีขาวค่อยๆแหวกออกมาอย่างช้าๆ จากนั้นก็ตามด้วยหัวโพล่ออกมา แคทลุกขึ้นจากตรงนั้นไม่สวมเสื้อผ้าและไม่มีอะไรปกปิด แต่ผมที่ยาวของเธอก็ได้ปิดตรงหน้าอกเอาไว้ ผิวพรรณของเธอเปร่งปรั่งดุจไข่มุก แกมม่าเกือบจะหลงเธอชั่วขณะหนึ่งแล้วแต่เขามีสติพอที่จะเข้าความคุมสถานการณ์

"แคท เกิดอะไรขึ้น? เสื้อผ้าของเธอไปไหน"

แคทหันมาแล้วยิ้มให้แกมม่า ลอยลงมาจากเตียงก็ไม่เชิงว่าลอยแต่เหมือนมีเถาวัลย์พยุงตัวเธอเอาไว้

"ชั้นสบายดี แค่หลับเพลินไปหน่อย"

"เอาล่ะ เธอคงต้องหาอะไรมาใส่แล้ว"

"ทำไมล่ะ เราเพื่อนกัน ไม่ต้องอายหรอก"

"แต่คนอื่นเขาไม่คิดแบบนั้น" แกมม่าหันไปทางคนอื่นๆ

"ชั้น..ไม่ได้คิดอะไรน่ะ" เจ้าหน้าที่ข้างๆบอก

แกมม่าเอาเสื้อคลุมให้แคทสวม เธอเข้ามากอดเขาอย่างดีใจ แกมม่ารู้ว่าแคทไม่ใช่เด็กน้อยอีกต่อไปแล้ว นั่นแหละที่เขากังวล


4 ปีต่อมา

คณะกรรมการมีมติเป็นเอกฉันทร์แล้วว่า SCP-300-TH ในตอนนี้เป็นอันตรายต่อนักวิจัยที่เข้าหาเธอโดยเฉพาะกับนักวิจัยชาย SCP-300-TH ทำให้พวกผู้ชายตกอยู่ใต้อานัตย์ของเธอและพยายามจะมีเพศสัมพันธ์ เธอทำร้ายนักวิจัยหญิง พวกเขาไม่อาจรู้ได้ว่าตอนนี้เธอคิดอะไรอยู๋ เธอรู้อะไรเกี่ยวกับพวกเรามาก และคิดที่จะหลบหนี

"โปรดทราบ รหัสแดง เจ้าหน้าที่ทุกคนไปยังจุด 96 ขอย้ำ เจ้าหน้าที่ทุกคนให้ไปที่จุด 96 เหตุการณ์ระดับ 3 โดยด่วน"

เจ้าหน้าที่ติดอาวุธหลายคนรีบไปยังจุดนั้น ดูเหมือน SCPs บางตัวจะไม่สามารถควบคุมได้ แกมม่าต้องการรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเพราะบริเวณนั้นคือห้องที่แคทอยู่ ต้องมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้น เขาหยิบกระเป๋าเป้สะพายข้างแล้วออกจากห้อง เขาไปหาแคทโดยใช้ลิฟท์จากนั้นก็ขึ้นบันไดอีกทีเพื่อเลี่ยงพวกเจ้าหน้าที่

แกมม่ามาถึงจุด 96 เจ้าหน้าที่หลายคนกำลังเข้าไปในห้องของแคท มีเสียงเกิดร้อง คุรพระช่วย! พวกเขากำลังจะฆ่าเธอ

"เฮ้! เข้ามาไม่ได้น่ะ" เจ้าหน้าที่คนหนึ่งพยายามห้ามเขาเอาไว้

"อย่าทำร้ายเธอ เธอแค่กลัว" แกมม่าตะโกน แล้วพยายามเบียดเพื่อเข้าไปในห้อง เขาได้เห็นแคทนอนอยู่ตรงพื้นไม่สวมเสื้อผ้า ข้างๆเองนั้นมีนักวิจัยหญิงโดนเถาวัลย์รัดคอไว้ ไม่ขยับ คนอื่นๆพยายามเอานักวิจัยออกจากตรงนั้น

"พวกคุณไม่ควรทำร้ายเธอ" แกมม่าใส่อารมณ์ในคำพูดแล้วหันไปหาเอเย่นเจคอป

เจคอปเอานิ้วชี้หน้าแกมม่า "คุณ…! เป็นตัวต้นเรื่องทั้งหมดที่ทำให้มันฆ่าคนและพยายามหนี"

"ผมพยายามช่วยเธอน่ะ!"

"ทำให้แย่ลงน่ะสิ" เจคอปพูด "เอาตัวเขาออกไปให้พ้นจากตรงนี้ซะ"

"เฮ้!"

ตอนนั้นเองที่แคทลืมตาขึ้น เด้งตัวยืนขึ้นอย่างรวจเร็ว ใบหน้าบ่งบอกได้เลยว่ากำลังโกรธอย่างถึงที่สุดแล้วแผดเสียงกรีดร้องออกมา มีเถาวัลย์ที่ไม่ทันสังเกตเห็นขึ้นมาพันขาของเจ้าหน้าที่เอาไว้

"เวรแล้วไง นายทำให้มันโกรธ"

เจ้าหน้าที่ได้เล็งปืนไปที่เธอ คราวนี้เป็นปืนจริง แต่ก่อนที่จะได้ทันทำอะไรพวกเขาก็ถูกยกตัวขึ้นไปห้อยหัวลงมายกเว้นแกมม่า

"หยุดน่ะ แคท"

"ชั้นช่วยคุณเหมือนตอนที่คุณช่วยชั้น"

"ปล่อยพวกเขาเดี๋ยวนี้! ขอร้องล่ะ"

"พวกนี้ทำไม่ดีกับคุณ คุณไม่ควรสนใจพวกเขา ชั้นจะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายคุณหรือแยกเราออกจากกันได้อีก" แคทพูดเสียงดังขึ้น

"พวกเขาเป็นเพื่อนชั้น งั้นชั้นก็ให้เธอทำพวกเขาไม่ได้เหมือนกัน"

"ชั้นไม่ใช่เพื่อนคุณเหรอ คุณเคยบอกว่าจะเป็นเพื่อนกับชั้น"

"ใช่ ชั้นพูดแบบนั้น" แกมม่าทำเสียงเศ้รา "…แคท เธอเปลี่ยนไปน่ะ"

แล้วแกมม่าก็ชักบางอย่างออกจากการเป้อย่างรวจเร็ว ยิงเข้าใส่แคทที่หน้าอกของเธอ มันคือลูกดอกยาและดูเหมือนว่าเขาจะเตรียมพร้อมสำหรับเหตุการณ์ที่เลวร้ายทุกอย่าง แคทชะงักไป ก้มมองที่ลูกดอกแล้วค่อยๆมองมาที่แกมม่า แววตาของเธอเศร้าปนแค้น แล้วเธอก็ล้มลงไป

"ชั้นขอโทษ"


1 ปี ต่อมา

นักวิจัยแกมม่าพยายามจะไม่คิดถึงแคทมากนัก ตอนนี้เขาไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าถึงแคทอีก แคทได้อยู่ในความดูแลของคนอื่นที่สามารถควบคุมพฤติกรรมของเธอได้ ใครก็ได้ที่ไม่ใช่เขา นั่นแหละที่ทำให้เขารู้สึกผิดที่ดูแลแคทได้ไม่ดีพอ

สายๆของวันขณะที่แกมม่ากำลังวุ่ยอยู่กับงานนั้น ไฟฟ้าในไซต์ก็ดับลง พรึบ! ไฟฉุกเฉินที่อยู่ตรงทางเดินสว่างขึ้น ไม่มีสัฐฐาณเตือนใดๆอาจเป็นเพียงไฟฟ้าขัดข้องธรรมดา แกมม่าเปิดประตูชะเง้อออกมาดูพอดีกับที่ยามคนหนึ่งเดินมา

"ทำไมไฟดับ?"

"ไฟฟ้าน่าจะขัดข้องน่ะครับ"

"ทุกอย่างปกติดีใช่ไหม"

"ผมเองก็ไม่แน่ใจนัก คุณควรอยู่ในห้องแล้วล็อคประจูเอาไว้"

แกมม่านั่งลงที่เก้าอี้ ไม่ถึงสามนาทีได้มีเสียงร้องของผู้หญิงขอความช่วยเหลือ เสียงนี้คุ้นมาก …แมรี่! แกมม่าออกจากห้อง แต่ไม่รู้ว่าทางไหน ทำไมทุกอย่างดูเงียบแบบนี้ ยามหายไปไหนกันหมด

"ช่วย..ด้วย.."

แกมม่ามาถึงต้นเสียง พบว่าทางเดินนั้นทั้งหมดเต็มไปด้วยเถาวัลย์และพืชพรรณต่างๆ ไม่น่ะ แคทอยู่ที่นี่ ได้ยังไง? แมรี่ถูกเถาวัลย์รัดตัวและห้อยอยู่บนเพดาน

"ผมมาแล้ว"

แกมม่าใช้มีดผ่าตัดเล็กๆพยายามที่จะตัดเถาวัลย์ให้ขาด ที่ตอนนั้นแกมม่าก็รู้สึกว่าแคทอยู่ใกล้เขามาก เขาหันหลังไปเจอแคทอยู่ตรงนั้น ไม่สวมอะไรเลย มีก็แค่ใบไม้ปิดของสงวนเอาไว้ ขาของเธอมีเถาวัลย์พันอยู่เป็นลวดลายที่สวยงาม

"สวัสดี แกมม่า ดีใจที่เห็นคุณอีกครั้ง" แคทสยายผมที่ยาวถึงเอวไปมา "นานแล้วที่ไม่ได้เจอกัน"

"ทำไมทำแบบนี้"

"ชั้นอยากเจอคุณอีกครั้ง ชั้นชอบคุณ ช่วยพาชั้นออกไปจากที่นี่ แกมม่า"

"ชั้นไม่ยอมให้เธอทำได้อีก"

"จะยิงชั้นด้วยปืนงั้นหรอ"

"ใช่ ถ้าจำเป็น"

"ชั้นรักคุณมากเลยน่ะ ไม่รักชั้นแล้วงั้นหรอ" เสียงของเธอสั่น

"แคท เธอก็เหมือนน้องสาวของชั้น ชั้น…"

"คนโกหก ชั้นเกลียดพวกแกที่นี่" แคทตะโกนใส่แกมม่าด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด

หน้าของแคทเปลี่ยนไปกลายเป็นนางมารร้าย แล้วตรงเข้าหาแกมม่าเพื่อทำร้ายเขา แมรี่ใช้มีดที่แกมม่าให้ในมือตัดเถาวัลย์ออกแล้วมันก็ขาดออกจากกันแล้วลงถึงพื้นในท่าที่สวยงามหยั่งกะไปฝึกมา แล้วกระโดดกอดคอเข้าที่ด้านหลัง

"นังสารเลว!"

"อย่าหวังว่าแกจะทำร้ายเขาได้ ข้ามศพชั้นไปก่อน"

"ชั้นฆ่านังเลวอย่างแกมาเยอะแล้ว แกตาย!"

แคทกับแมรี่สู้กันอย่างดุเดือดในแบบลูกผู้หญิง ทั้งตบ ข่วน กัด บีบคอ เอาหัวโขก ถึงแมรี่จะดูอินโนเซ้นท์แต่เธอก็เป็นหญิงที่แกร่งมากกว่าที่เห็นจากภายนอก แกมม่าพยายามแยกทั้งสองออกจากกันแต่ก็โดนแคทใช้เถาวัลย์ฟาดออกไป แมรี่ชกเข้าที่คางของแคท แคทถอยออกมามีเลือดที่ปาก เธอเลียมัน นี่ทำให้แคทของขึ้นกว่าเดิม กระชากแมรี่แล้วเหวี่ยงเธอออกไปกลางอากาศอย่างแรง เป็นความโชคดีของแมรี่หรือบังเอิญก็ไม่รู้เมื่อมีแขนมารับเอาไว้ แคทร้องอย่างบ้าคลั่ง สติแตก กระสุนลูกดอกตรงไปหาเธอแต่เธอหลบได้และหนีไปอีกทาง

"ตามมันไป!" เสียงที่เข้มแข็งสั่งการให้ทีมตามไปจัดการกับ SCP-300-TH

แมรี่เงยหน้าขึ้นมามองชายผู้ที่รับเธอเอาไว้ "ขอบคุณน่ะ คุณฟิค"

"เรื่องจิ๊บๆ"

เหตุการณ์นี้ทำให้ SCP-300-TH สามารถหลบหนีออกจากสถาบันได้ และเข้าไปหลบซ่อนตัวอยู่ในป่าลึก


ปัจจุบัน

นักวิจัยแกมม่าไม่ได้ติดต่อหรือพยายามไปตามหาแคท หัวหน้าไซต์ได้สั่งให้เขาเลิกทำเรื่องพกวนี้เพราะมันเป็นผลเสีย และเอางานให้เขาทำหัวจะได้ไม่ว่าง แกมม่ามีตัวอย่างที่ได้จาก SCP-300-TH หลงเหลืออยู่ในตู้แช่ภายในห้อง เขาจะเก็บมันเอาไว้อย่างนั้นถือซะว่าเป็นของที่ระลึกจากแคท ส่วนตอนนี้…ชักหิวแล้วสิ ไปหาอะไรกินดีกว่า

Unless otherwise stated, the content of this page is licensed under Creative Commons Attribution-ShareAlike 3.0 License