ภายในห้องสลัวๆ ชายสวมแว่นคนหนึ่งนั่งอยู่ที่ด้านหลังของโต๊ะของเขา มองเห็นหน้าไม่ชัดจะมีก็แต่แว่นที่สะท้อนแสงสีขาวมา
"เมื่อมีใครตั้งคำถามกับผมว่า เหตุการณ์ที่เลวร้ายที่สุดในชีวิตของผมคืออะไร การกักกันรั่วไหล SCPsที่อันตรายหลุดออกมา งั้นหรอ? ผมตอบเลยว่า ไม่ แม้ผมจะเคยเจอและผ่านเรื่องพวกนั้นมาแล้วในตลอดชีวิตการทำงานของผม แต่มีเพียงเหตุการณ์เดียวที่ผมจำได้ไม่เคยลืม เป็นช่วงที่ผมสูญเสียทุกอย่างในชีวิตไป ครอบครัว เพื่อนฝูง คนที่ผมรู้จักหลายๆคน มันเกิดขึ้นเมื่อ 30 ปีก่อนหน้านั้น"
พวกเราได้รับรหัสอันตรายระดับ K จากทางศูนย์หลักที่อยู่ในสหรัฐอเมริกา และเราติดต่อเขาไม่ได้มาแล้วก็ 24 ชั่วโมง ข้อความที่ถูกส่งมาขาดหายไปแต่ก็พอรู้ได้ว่ามีเรื่องเลวร้ายเกิดขึ้น พวกเราติดต่อใครที่อื่นไม่ได้เลย มีคลื่นแม่เหล็กไฟฟ้าแรงสูงที่ไม่ทราบมาจากทางตะวันตกทำให้เกิดไฟฟ้าดับทั่วโลก โชคดีที่พวกเราได้รับเทคโนโลยีจากญี่ปุ่นที่ช่วยเรื่องการสร้างแหล่งพลังงานสำรองที่สามารถส่งไปยังทุกไซต์ในไทย แม้ว่าระบบไฟฟ้าสำรองจะทำงานได้แต่การสื่อสารล้มเหลว คลื่นแม่เหล็กนั่นทำให้ระบบของเราเจ๊ง
ในขณะที่ทุกอย่างกำลังขาดการติดต่ออยู่นั้น มีบางอย่างข้างนอก ณ มหาสมุทร น้ำทะเลแถวชายฝั่งของญี่ปุ่นหดตัวลงอย่างน่ากลัว มันแห้งกลายเป็นพื้นดินไปหลายสิบเมตร สัญญาณเตือนสึนามิ แต่การอพยพนั้นช้ากว่าสิ่งที่กำลังตรงมาหาพวกเขา สึนามิที่สูงราวๆ 1000 เมตร กำลังเคลื่อนตัวเข้ามา และก่อนที่จะเกิดสึนามิก็มีเสียงดังเหมือนกับระเบิดลูกใหญ่ลงดังพอที่จะได้ยินไปไกลถึง 50 กิโลเมตร แต่ก็ไม่มีเหตุแผ่นดินไหวใดๆบ่งบอกว่ามีการเคลื่อนตัวของพื้นผิวโลก ญี่ปุ่นไม่รอดรวมถึงประเทศที่ติดอยู่ทางชายฝั่งด้านเดียวกับญี่ปุ่น และมันจะไม่จบลงเพียงเท่านี้
ณ ไซต์-29
(AKA) ทอมสัน นิรนาม นั่งเหงื่อตกอยู่ที่โต๊ะในห้องทำงานรวมกับคนอีกประมาณ 10 คน ในนี้ชักร้อนขึ้นทุกที เขาหันไปเห็นเฟมัสมีพัดลมจ่อหน้าอยู่ ทำไมเฟมัสถึงเป็นคนเดียวที่มีพัดลมได้ว่ะ!
"ไรว่ะ!" เฟมัสร้องเมื่อทอมสันเข้ามาเบียด
"ชั้นร้อนว่ะ แล้วไปเอาพัดลมมาจากไหนเนี่ย"
"ชั้นซื้อมา นายก็ไปซื้อของตัวเองสิว่ะ"
"รู้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น ชั้นรู้สึกไม่ดีเลย"
"ไฟดับไงถามได้ เหยิบไปหน่อยสิว่ะ"
ขณะนั้นเองก็เกิดแรงกระเทือนมากพอที่จะทำให้ทุกคนรู้สึกได้ ทอมสันกับเฟมัสมองหน้ากัน แรงนั่นมาเป็นระลอกคลื่นเหมือนมีอะไรมาทุบเป็นจังหวะ จากเล็กๆก็ค่อยๆเพิ่มขึ้นจนนน้ำในแก้วบนโต๊ะของดร.รัน กระฉอกออกมาเลอะเอกสาร มันผิดปกติเพราะที่นี่ไม่มี SCPs ไหนที่ทำให้เกิดการสะเทือนได้ เขารีบเก็บของสำคัญแล้วออกจากห้อง เห็นเฟมัสกับทอมสันนั่งอยู่ที่เก้าอี้ตัวเดียวกับตัวติดกัน ยังดีที่ยังไม่ถือขั้นจับมือกัน เจ้าพวกนี้เล่นบ้าอะไรกันว่ะ!
"บอส!" เฟมัสรีบลุกขึ้นทันทีทำเอาทอมสันเกือบหงายหลัง
เสียงเปรี๊ยๆมาจากมุมหนึ่ง ทุกคนมองไปทางมัน รอยร้าวขนาดใหญ่เกิดขึ้นบนคอนกรีตนั้นเห็นได้ชัดเจนและน่ากลัว ไล่จากข้างฝาไปเพดานแล้วไปยังห้องทำงานของดร.รัน แล้วเพดานก็ถล่มลงมา ตอนนี้ทุกคนควรจะวิ่งกันได้แล้ว
ต้องรีบออกจากที่นี่ให้เร็วที่สุดเพราะเป็นชั้นใต้ดิน ทอมสันวิ่งล้มลุกคลุกคลานอยู่ตรงนั้นเขากลัวมาก นี่มันยิ่งกว่าตอนเจอพวกกบฏซะอีก แล้วรันก็มาช่วยดึงเขาขึ้นจากพื้นก่อนที่เฟมัสจะวกกลับมา ถึงเฟมัสจะนำไปก่อนแต่เขาก็ไม่เคยทอดทิ้งเพื่อนไว้ข้างหลัง
"เร็วเข้า ทอมสัน นายคงไม่อยากตายอยู่ใต้ซากนี้หรอกน่ะ" เฟมัสพูด
ทุกคนที่อยู่ชั้นใต้ดินเบียดเสียดแย่งกันหนีตาย บางคนโดนเหยียบ บางคนก็โดนคอนกรีตหล่นมาทัย และที่แย่สุดๆก็น่าจะเป็นพื้นคอนกรีตที่แตกเป็นหลุมลึก ทอมสันเห็นพวกเขาคนที่โชคร้ายตกลงไปในนั้น
ถึงจะขึ้นจากชั้นใต้ดินได้แล้วแต่ก็ไม่ปลอดภัยจนกว่าจะออกจากอาคารนี้ได้ แรงกระเทือนมาอีกระลอกแรงกว่าเดิมหยั่งกะมีก๊อตซิล่าอยู่ใกล้ๆแถวนี้เลย ถึงตอนนี้เฟมัสได้จับมือทอมสันแล้วหลังจากไม่เคยคิดฝันมาก่อน ไม่รู้ทำไมเขาถึงหน้าแดงขึ้นมา
"ฉิบหายแล้ว!" เฟมัสร้อง
"อะไรๆ"
ทางข้างหน้าที่จะไปต่อขาดเป็นหลุมลึกขนาดใหญ่ มีหลายคนตกลงไปบางคนก็เกาะขอบเอาไว้ แต่ก็มีพื้นที่ให้เหยียบเหลืออยู่และมันดูไม่น่าปลอดภัยด้วย ชิ้นกระจกขนาดใหญ่จากอาคารด้านบนได้แตกหล่นลงมาตรงเฟมัส แต่ทอมสันเห็นมันก่อนและกระโดดชาร์จเขาให้พ้นจากกระจกที่จะลงมาปักหัว ทอมสันโดนกระจกบาดที่แขนขวาและโดนตัดนิ้วก้อยทั้งนิ้วกับนิ้วนางครึ่งนิ้วออก เขาไม่ร้องเลยและมองดูมันอยู่อย่างนั้น เขาคงจะช็อค เฟมัสฉีกเสื้อกาวน์ของตัวเองแล้วพันแผลนั่นเอาไว้อย่างแน่น
"ไปกันเถอะ" เฟมัสบอก
พวกเขาอ้อมไปอีกทาง ตอนนี้มีเฮลิคอปเตอร์หลายลำได้บินออกจากไซต์ พวกเขาต้องเร่งฝีเท้าไปยังจุดที่พวกนั้นจอดเฮลิคอปเตอร์ไว้ถ้าไม่อยากถูกทิ้งไว้ที่นี่
"เฟมัส ทางนี้ เร็วๆ" ใครบางคนตะโกนเรียกพวกเขา
ดร.รัน อยู่ตรงนั้นกำลังรอดทั้งสองอยู่บนเฮลิคอปเตอร์ที่กำลังจะออก เฮลิคอปเตอร์ได้ลอยอยู่เหนือพื้นเล็กน้อยแล้ว บนนั้นมีคนอื่นๆอยู่ด้วย
ขณะที่ทั้งสองกำลังวิ่งไปยังเฮลิคอปเตอร์จวนจะถึงอยู่แล้ว พื้นคอนกรีตข้างหน้าก็แตกเป็นหลุมลึกทำให้เฟมัสพลาดท่าตกแต่เขาก็จับขอบเอาไว้ได้
"อ๊ากกก ดึงชั้นขึ้นไปที"
ทอมสันโดดข้ามหลุมไปทางเฟมัสแล้วจับมือเฟมัสไว้พยายามดึงเขาขึ้นมา แต่ดูเหมือนโชคจะไม่เข้าข้างเมื่อขอบพื้นที่ทอมสันอยู่ได้แตกออก ทอมสันจึงตกไปอีกคน มือขวาจับมือเฟมัสไว้แน่นส่วนมือซ้ายก็จับขอบเอาไว้ และคงจับเอาไว้แบบนั้นได้ไม่นานแน่ รันกระโดดลงจากเฮลิคอปเตอร์เพื่อไปช่วยพวกเขา
"รัน อย่า!" ดร.อาทิตที่นั่งอยู่บนเฮลิคอปเตอร์พยายามห้ามเขาไว้
รันเข้าไปแล้วจับแขนทอมสันไว้ ทอมสันดูท่าจะไม่ไหวแล้ว เลือดออกเยอะไป
"ปีนขึ้นมา" รันตะโกน
เฟมัสพยายามปีนแต่ตอนนี้มือเขามีแต่เลือดของทอมสันและมันลื่นมากๆด้วย มือทอมสันปลุดจากขอบแล้วและกำลังค่อยๆลื่นหลุดจากมือของรันลงไป
"ผมจับไม่ไหวแล้ว" ทอมสันบอก
"มันหนักเกินไป นายจะตกไปด้วย" เฟมัสพูด "ชั้นรู้ว่าต้องทำยังไง"
"พูดอะไรของนายว่ะ"
"โชคดีทอมสัน ชาติหน้ามีจริงเราคงได้มาเป็นเพื่อนกันอีก" เฟมัสปล่อยมือออก ร่างของเขาล่องลอยลงไปเหมือนภาพที่ถูกทำให้ช้าลงแล้วค่อยๆดิ่งหายลับไป
"ไม่มมมมม"
ไม่มีใครสามารถบอกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นนี้ได้ ไม่มีการเตือนล่วงหน้า ไม่มีความช่วยเหลือ เหตุการณ์ระดับ K ที่ไม่มีใครรู้ว่าจะเกิดขึ้นได้ทำลายโลกไป 2 ใน 3 เมืองถูกทำลาย ผู้คนล้มตาย แผ่นดินแตกออกจากกัน มีหลุมลึกเกิดขึ้นหลายแห่งบนโลก และบางประเทศก็จมอยู่ใต้น้ำไม่ต่างอะไรกับที่แอตแลนติกเคยโดน สถาบันเองก็สูญเสียคนไปจำนวนมาก และการฟื้นฟูอาจต้องใช้เวลานานหลายปี
"ผมบอกไม่ได้ว่ามันเป็นยังไงหลังจากนั้น ทุกอย่างมีเริ่มต้นก็มีสิ้นสุดและเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง SCP ได้เริ่มต้นทุกอย่างหลังจากนั้นได้ไม่นาน มันคืองานของพวกเราที่จะปกป้องโลกไม่ให้เกิดเหตุการณ์เลวร้ายแบบนี้อีก คุณคงไม่อยากสูญเสียครอบครัว คนรัก หรือเพื่อน…ไปหรอกใช่ไหม งั้นตอนนี้คุณได้โอกาสที่จะเริ่มต้นใหม่ ทำสิ่งที่ควรจะทำ งานของคุณแล้วมันจะดีสำหรับทุกคน"
เมื่อชายคนนั้นได้พูดจบ เขาก็ได้เก็บเอกสารบนโต๊ะลงในช่องเก็บใต้โต๊ะ สังเกตว่านิ้วนางกับนิ้วก้อยข้างขวาหายไป ก่อนที่เขาจะลุกออกจากเก้าอี้ ปิดโคมไฟแล้วออกจากห้องไป