ถ้าจะให้พูดถึงเรื่องผีสางอะไรนั่น ก็แค่สิ่งไร้สาระเมื่อเทียบกับสิ่งผิดปกติเหนือธรรมชาติที่ผมเจอมาตลอดทั้งชีวิตแล้วนั้นมันแทบจะไม่มีความหมาย แต่ถึงไงคนก็กลัวกันอยู่ดี
ที่ๆผมทำงานอยู่อดีตเคยมีคนตายจำนวนมาก ในทุกห้องทุกชั้นทุกแผนก ตายบ่อยเป็นรายวัน ก่อนที่ผมจะเข้ามารับหน้าที่หัวหน้านั้นคุณไม่รู้หรอกว่าชั้นใต้ดินที่ๆผม เฟมัส ทอมสัน อยู่เคยเป็นที่กักขังคลาส-D ทดลองกับพวกเขาอย่างโหดร้าย ก่อนจะมีการเปลี่ยนกฏและปรับปรุงให้ดูดีอย่างทุกวันนี้
ตำนานเรื่องผีในไซต์-29 ไม่ใช่มีแค่ในชั้นใต้ดิน แต่มีอยู่ทุกๆที่เลยก็ว่าได้แล้วแต่ว่าใครโชคดีได้พบเจอ
ผีคนงานในโรงจอดรถ (ฝั่งตะวันออก)
สมัยที่มีการก่อสร้างอาคารใหม่ๆ คนงานที่ตายขณะทำงานจะถูกนำมาฝังเอาไว้ตรงนี้ ศพของพวกเขาถูกนำมาฝังรวมกันแล้วสวดทำพิธีครั้งเดียว ปัจจุบันถ้าสังเกตดีๆจะพบว่ามีศาลเล็กอยู่ในโรงจอดรถ โรงจอดรถฝั่งตะวันออกนี้เป็นจุดที่คนเจอผีบ่อยมาก แต่รถก็จอดกันเต็มเพราะไม่มีที่จอดอื่น คนที่เจอมักเห็นเป็นคนงานยืนห้อยหัวลงมาเท้าติดบนเพดาน ไม่ก็เสียงการสตาร์คของเครื่องจักรขนาดใหญ่ และไม่ต้องกลัวว่าจอดรถไว้ที่นี่แล้วของมีค่าจะหาย
ดร.เลียท
ดร.เลียท เป็นคนที่ขยันขันแข็งมากๆ เธอทุ่มเททั้งชีวิตกับงาน งาน งาน แล้วก็งาน ผมไม่เคยเห็นเธอกลับบ้าน อาบน้ำ หรือกินอะไร เธอเป็นคนอารมณ์ร้ายมาก วันหนึ่งมีคนพบเธอแขวนคอตายในห้องทำงานหน้าระเบียงชั้น 2 (ปัจจุบันไม่มีห้องนั้นแล้ว) พวกเจ้าหน้าที่เวรดึกมักพบเห็น ดร.เลียท เดินไปเดินมาอยู่ตรงระเบียง คนที่เดินผ่านระเบียงตอนดึกๆมักพบเห็น ดร.เลียท เดินถอยหลังตรงมาหากับใบหน้าที่หัน 360 องศามาทางพวกเขา
ศาลพระภูมิกลางไซต์
ห้องทุกห้องในไซต์ล้วนแต่มีการใช้งาน ไม่มีห้องไหนว่างยกเว้นห้องหนึ่ง ผมรู้ว่าอยู่ตรงไหนแต่ไม่บอกเพราะจะมีพวกปัญญานิ่มหาทางเข้าไปในห้องนั้น ลักษณะห้องจะเหมือนห้องทำงานขนาดเล็ก ไม่มีสิ่งของอะไรเลยนอกจากศาลพระภูมิ เป็นห้องที่ใช้ทำพิธีกรรมทางศาสนา แล้วจะทำก็ตอนที่อะไรๆมันเฮี้ยนหนักจนไม่ไหวแล้วจริงๆ จะเรียกว่าเจ้าที่ภายในก็ได้ ประตูห้องปิดทับด้วยแผ่นไม้ ทาสีเหมือนกับสีของกำแพงเพื่อให้ดูไม่ออก แต่ถ้าใครอยากรู้ให้ถามเรื่องนางสะไบกับพวกทำเคมีเอาเอง เจอจนชิน
สะพานผี
เส้นทางก่อนถึงไซต์-29 นั้นต้องข้ามสะพานที่ยาว 50 เมตร และในอดีตใต้สะพานเคยเป็นที่ตั้งของบ้านพักเจ้าหน้าที่ของสถาบัน และได้ถูกระเบิดไปในช่วงสงครามโลกครั้งที่ 2 คนที่อาศัยอยู่ที่นี่ในตอนนั้น ตายห่าหมด ส่วนใหญ่เป็นครอบครัวของเจ้าหน้าที่ ฉะนั้นใครที่ผ่าน อันที่จริงทุกคนต้องผ่าน ถ้าโชคดีก็จะเห็นกลุ่มคนเดินลอยกลางอากาศเข้ามาหาข้างสะพาน บางทีก็เดินอยู่ด้านล่างที่ปัจจุบันได้กลายเป็นคลอง
ผีนักโทษ
ที่ผมได้บอกไปตอนต้นว่าชั้นใต้ดินเป็นที่ขังนักโทษจนตาย ถึงแม้ว่าจะมีการปรับปรุงใหม่แล้วก็ยังมีคนเห็นวิญญาณกันอยู่ เมื่อก่อนเฮี้ยนมากจนอยู่ไม่ได้ต่างกับปัจจุบันนี้ที่แทบจะไม่ค่อยเจอ บุคลากรมักได้ยินเสียงทุบกำแพง เสียงลากโซ่ เสียงตะโกนตรงทางเดินตอนกลางคืน คนที่เห็นกับตาก็มี จำเอเจ้นฟิลอสซาฟิคได้ไหม เมื่อก่อนเขาเคยทำงานอยู่ที่ไซต์นี้ และเจอกับเท้าที่ถูกล่ามโซ่ขึ้นไปจนถึงแค่หัวเข่าเดินอยู่ตรงหน้าลิฟท์ ใช่ ลิฟท์ที่ผม คุณ คนอีกพันคนใช้งานกันตลอด อืม…ผมไม่รู้ว่านี้เป็นสาเหตุที่ทำให้เขาขอย้ายไปอยู่ที่ไซต์อื่นหรือเปล่า?
ห้องประชุม A-37
ห้องประชุมที่ทำจากไม้ทั้งหมด ดูคลาสสิก ไม่มีกระจกใสให้คนด้านนอกมองเห็น แอร์ก็เย็น โซฟาก็นุ่ม แถมอยู่ในบริเวณที่คนไม่ค่อยผ่านกัน พวกพนักงานขี้เกียจๆทั้งหลายชอบมาหลับอู้งานกันที่นี่ และเจอดีกันทุกคน ไม่ว่าจะโดนดึง โดนลาก เห็นเป็นตัวๆ เจอกันเยอะ ผมไม่ค่อยได้ไปแถวนั้นแต่ได้ยินว่าเป็น ผีหัวขาด
และนี่คือเรื่องสุดท้าย
นิโคลัส เซนิช ซาเวลตัน
ถ้าคุณได้ไปโรงอาหารที่อยู่ด้านหลังไซต์และผ่านทาง 4 แยกวงกลมแล้วล่ะก็ตรงนั้นจะมีภาพถ่ายขาวดำของชายชาวต่างชาติคนหนึ่งอยู่ท่ามกลางภาพอื่นๆ ป้ายชื่อเขียนว่า นิโคลัส เซนิช ซาเวลตัน มาจากอเมริกา เขาคือหนึ่งในกลุ่มคนของสาขาหลัก เดินทางมาสร้างสาขา SCP ในประเทศไทย เขากับคนอื่นๆเป็นคนควบคุมและจ้างคนงานไทยด้วยเงินจำนวนที่สูงมากเพื่อให้มาจัดการกับ SCPs และตายแทน นิโคลัสได้ส่ง SCP-014-TH ไปยังสาขาหลักเพื่อเป็นตัวแทนความร่วมมือจากประเทศไทย ใน ค.ศ.2003 นิโคลัสได้ป่วยและเสียชีวิตลง ศพของเขาถูกเผาและเอาไปลอยอังคาร หลังจากนั้นก็มีคนเห็นนิโคลัสอยู่ในไซต์ วิญญาณของเขาไม่เคยไปไหน ปัจจุบันก็ยังมีคนเห็นอยู่แต่น้อยคนนักที่จะรู้จัก และที่ไซต์ก็มีคนต่างชาติอยู่หลายคน เพราะงั้นถ้าคุณเดินไปเจอฝรั่งที่ไม่คุ้นหน้าก็ให้ไปดูภาพของนิโคลัส บางทีคุณอาจพบเขาแล้ว