กะดึก
rating: +22+x

ตามจริงแล้วผมควรจะหลับตั้งแต่ 3 ชั่วโมงที่แล้ว เพียงแต่ว่าผมเล่นซัดกาแฟ 3 ถ้วยรวด เยี่ยมไปเลยใช่มั้ย ตอนนี้ก็ได้แต่มองลูกสาวของผมที่ตอนนี้นอนหลับอยู่บนเตียง ใบหน้าใบนั้น ดวงตาจิ้มลิ้มคู่นั้น ที่ตอนนี้ปิดสนิท และเสียงกรนเบาๆเหมือนที่แมวชอบทำ น่าอิจฉาจริงๅ ผมได้แต่นั่งหาวให้แก่ค่ำคืนอันเงียบสงบและน่าเบื่อนี้ แล้วก็คิดว่าน่าจะหาอะไรเบาๆดื่มแก้เบื่อบ้าง เลยค่อยๆลุกอย่างระมัดระวัง เดินออกจากห้อง แล้วรีบตรงดิ่งไปยังห้องอาหาร

ผมพยายามมองหาตู้กดน้ำ นั่นไงหล่ะ ตรงนั้นไง ผมเดินเข้าไปกด น้ำส้ม บนแป้นพิมพ์ของเครื่อง และผมก็ได้ น้ำส้มในแก้วกระดาษ ที่เกือบล้น ผมหันมองเข้าไปยังทางเดินไปยังห้องทำงานของผม มันถูกปกคลุมไปด้วยความมืด เพราะภารโรงไม่ยอมมาเปลี่ยนหลอดไฟเสียที ผมแทบคลั่งเมื่อมองนาฬิกาในห้องอาหาร "23:24 น." เพราะความอยากนอนแต่หนังตาที่ไม่ยอมปิด เลยคิดว่าน่าจะหาอะไรแก้เซ็งเสียหน่อย แต่ถ้าอยู่ข้างนอกนี้ก็คงไม่ดีเหมือนกัน ผมเลยต้องย้อนกลับไปทางที่ผมเดินมา มันเงียบมากๆมีเพียงเสียงฝีเท้าของผมที่เดินอย่างเร่งรีบ แต่แล้วจู่ๆก็มีเสียงฝีเท้าเดินเข้ามาหาผมอย่างช้าๆ เสียงนั้นทำให้ผมได้แต่ยืนขาแข็งอยู่ตรงนั้น ผมเห็นเงาลางๆค่อยๆเคลื่อนเข้ามาใกล้ และค่อยๆเผยตัวตนออกมา นั่นใครกัน?!

คนเหรอ?! ผู้หญิงเหรอ?!

ลักษณะของเธอนั้น ค่อนข้างเตี้ยกว่าผม ผมสีทอง ตาสีเขียว เอวเล็ก อยู่ในชุดกราวน์สีขาวสว่าง หน้าตาดี

"สวัสดีค่ะ" เธอคนนั้นพูด

"เอ่อ… สวัสดีครับ" ผมตอบ "คุณเข้าเวรกะดึกเหรอครับ?"

" ทำนองนั้นค่ะ"

"ผมไม่คุ้นหน้าคุณเลย คุณคงเป็นนักวิจัยใหม่สินะ ผม ด็อกเตอร์ อเล็กซานเดอร์ รูเพริ์ท โซโคลอฟ แต่เรียกว่า อเล็กซ์ ก็ได้นะครับ ยินดีทีรู้จักครับ"

"เรียกฉันว่า แอนนี่ ก็ได้ค่ะ ยินดีที่รู้จักค่ะ"

"ไหนๆก็เข้าเวรกะดึกด้วยกันแล้ว ให้ผมเลี้ยงน้ำคุณมั้ยครับ"

"ด้วยความยินดีค่ะ"

ผมพาเธอเดินกลับเข้าไปในห้องอาหาร กดมิลค์เชคค์ ให้เธอ แล้วเราก็เริ่มการสนทนากันอีกครั้ง เราคุยกันในเรื่องต่างๆนาๆ ผมก็หลุดจีบเธอด้วย เราพูดถึงเรื่องเล่าในสถาบัน เรื่องส่วนตัว และก็เรื่องของ SCPs ด้วย เราคุยกันทั้งคืนจนเกือบเช้า

"คงได้เวลาที่เราต้องไปแล้วหล่ะครับ เอาไว้ค่อยเจอกันนะครับ"

"เช่นกันค่ะ"

แอนนี่ค่อยๆลุกขึ้น เดินมาทางผม กระชากเนคไทของผมอย่างแรง ก่อนจะประทับจูบบนปากของผม จูบที่มีรสหวานติดปาก และทันใดนั้นผมก็สลบ ทุกอย่างมืดไปหมด

ผมตื่นอีกครั้งในห้องทำงานของผมเอง ผมก็ไม่รู้ว่าผมมาอยู่ที่นี่ได้ไง แต่เมื่อผมมองรอบๆห้อง สายตาของผมก็สะดุดเข้ากับกระดาษแผ่นสีขาว จ่าหน้าซองถึงผม

จากโต๊ะของเจ้าหน้าที่ระดับสูง
จดหมายถึงด็อกเตอร์ อเล็กซานเดอร์ รูเพริท โซโคลอฟ
เรื่อง สอบสวนเจ้าหน้าที่

เวรแล้วไง! ต้องมีเรื่องอะไรร้ายแรงแน่ๆ

ผมเข้าพบกับเอเยนต์ระดับสูงคนหนึ่งในห้องสอบสวนของสถาบัน เราใช้เวลากว่า 1 ชั่วโมง เขาซักผมหลายเรื่องมากทั้งประวัติ การทำงาน ทุกเรื่อง จนกระทั่งเขาบอกกับผมว่า จริงๆแล้ว แอนนี่เป็นหนึ่งในครอบครัววันเดอร์เทนเมนท์™ ชื่อเต็มๆของเธอคือ "เเอนนาเบล โจเซฟิน วูล์ฟกัง อลิซาเบท จูเลียนโอน่า วันเดอร์เทนเมนท์™" ทางสถาบันพบเธอเดินป้วนเปี้ยนไปทั่วทั้งสถาบันตอนกลางดึก ทางสถาบันเลยต้องการใครสักคนที่สมารถเข้าถึงตัวเธอได้ เลยอยากให้ผมเป็นสายสืบให้ แล้วคาร์สันปล่อยผมออกมา แต่เขาบอกกับผมว่าจะจับตาดูผมตลอดเวลา พิลึกดีนะว่ามั้ย

ผมออกจากห้องสอบสวน ในสภาพหมดเเรง เดินโซเซกลับเข้าห้องทำงาน บนโต๊ะในห้องทำงานนั้น มีกล่องสีขาวขนาดเล็กขนาดเล็กวางอยู่ ผมเปิดกล่องออกมาข้างในมี ลิปสติกที่ฉลากเขียนว่า"ลิปสติกต้องมนตร์รสสตรอว์เบอร์รี่ โดย ดร. วันเดอร์เทนเมนท์™" และกระดาษกลิ่นเชอร์ลี่ที่เขียนด้วยลายมือว่า

ฉันสนุกมากเลย เอาไว้เจอกันใหม่นะ เดี๋ยวฉันจะไปหาเองไม่ต้องห่วง
ลงชื่อ แอนนี่ วันเดอร์เทนเมนท์

Unless otherwise stated, the content of this page is licensed under Creative Commons Attribution-ShareAlike 3.0 License